Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

G. K. został oskarżony o to, że:

1. w okresie od maja 2013r. do 30 października 2013r. we W., działając w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem, wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej co najmniej sześciokrotnie sprzedał J. S. substancję (...) w łącznej ilości nie mniejszej niż 48 gram na łączną kwotę nie mniejszą niż 900 zł, a w tym dniu 30.10.2013r. sprzedał mu 8,998 gram (...) za kwotę 150 zł.

to jest o czyn z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

2. w dniu 30 października 2013r. we W., wbrew przepisom ustawy posiadał znaczne ilości (...) co stanowi nie mniej niż 200 porcji handlowych tej substancji oraz środek odurzający w postaci (...) w ilośći 0,359 grama

to jest o czyn z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej z dnia 3.03.2014r. sygn. akt II K 39/14 G. K. został uznany winnym popełnienia czynu opisanego w punkcie 1 i za to na podstawie art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzono mu karę roku pozbawienia wolności.

Został tez uznany winnym popełnienia czynu opisanego w punkcie 2 przy ustaleniu, że waga (...) wynosiła 22,069 grama i za to na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzono mu karę roku pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86§1 k.k. orzeczono karę łączną roku pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 70 ust. 1 i 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzeczono przepadek zabezpieczonych w toku postępowania karnego dowodów rzeczowych.

Na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczono okres tymczasowego aresztowania od dnia 30.10.2013r. do dnia 24.02.2014r.

Jednocześnie sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca G.K., zarzucając rażącą niewspółmierność kary polegającą na nieuwzględnieniu przyznania się w całości do winy oskarżonego, wyrażonego żalu i skruchy, dotychczasowej niekaralności, oraz trudnej sytuacji rodzinnej oskarżonego związanej z chorobą nowotworową ojca.

Podnosząc powyższy zarzut wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe zawieszenie wykonania wymierzonej kary pozbawienia wolności na okres 4 lat.

Apelacja zasługuje na uwzględnienie.

Podkreślenia wymaga, że rażąca niewspółmierność kary to taka, która w sposób oczywisty nie odpowiada wadze popełnionego przez sprawcę czynu, gdy karę ze społecznego punktu widzenia należy uznać za chybioną, nie przystającą do rodzaju i charakteru przestępstwa.

Niewspółmierność kary może polegać nie tylko na podjęciu wobec sprawcy określonych rozstrzygnięć, ale również na ich braku, np. nie zastosowaniu instytucji warunkowego zawieszenia kary.

Należy zauważyć, że w swym uzasadnieniu Sąd Rejonowy zwrócił uwagę na okoliczności, które jego zdaniem pozwoliły na ukształtowanie tak kar jednostkowych, jak i kary łącznej pozbawienia wolności.

Treść środka odwoławczego mogłaby sugerować, iż z taka oceną skarżący się nie zgadza, podnosząc okoliczności, które, jego zdaniem, nie zostały przez sąd zauważone, jednakże nie stawia zarzutu niewspółmierności wymierzonych G.K. kar.

Treść uzasadnienia apelacji pozwala uznać, że przytoczone przez obrońcę oskarżonego przesłanki wskazywać miały na niesłuszność wydanego przez Sąd I instancji rozstrzygnięcia poprzez brak orzeczenia o warunkowym zawieszeniu wykonania kary łącznej.

Należy zauważyć, że w uzasadnieniu swego wyroku Sąd Rejonowy do takiej możliwości się nie odniósł, tym samym uniemożliwiając zbadanie przyczyn, dla których zastosowanie takiej instytucji wykluczył.

Trudno polemizować ze stanowiskiem Sądu Rejonowego co do ceny stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego i wynikającego zeń zagrożenia dla społeczeństwa.

Abstrahując od wagi tego rodzaju przestępstw, jakich dopuścił się oskarżony podkreślenia wymaga, że każda kara winna mieć charakter indywidualny i uwzględniać nie tylko obiektywną wymowę czynu i jego ładunek zagrożenia dla określonych zasad prawnych, ale i winna uwzględniać okoliczności związane bezpośrednio z tym czynem.

Zgodzić się należy z apelującym co do zaistnienia w niniejszej sprawie wskazanych przezeń okoliczności takich jak: uprzednia niekaralność sprawcy, przyznanie się do popełnionych czynów, wyrażony żal

Te okoliczności pozwalają wnioskować o jego właściwościach osobistych, są przejawem stosunku oskarżonego do działań, jakie podjął i obowiązujących norm prawnych.

Nie bez znaczenia jest też zachowanie się sprawcy po popełnieniu przestępstwa, w przypadku G.K. takim wyznacznikiem jest postawa przyjęta przez oskarżonego w toku postępowania karnego (ujawnienie wszystkich okoliczności zdarzenia), jak i podjęcie pracy niezwłocznie po opuszczeniu aresztu śledczego.

Dla celów prewencji ogólnej kary, jaką winien ponieść G.K. nie jest też bez znaczenia fakt kilkumiesięcznej jego izolacji w warunkach aresztu tymczasowego.

Trzeba podkreślić, iż kara oprócz dolegliwości, powinna także spełniać inne cele, w tym przede wszystkim zapobiegać powrotowi sprawcy do przestępstwa oraz kształtować właściwe postawy w społeczeństwie. Wychowanie sprawcy nie jest tożsame z pobłażaniem mu i koniecznością wymierzenia kary łagodnej, gdyż w określonych sytuacjach to właśnie kara izolacyjna spełnia nie tylko rolę odwetu za popełnione przestępstwo, ale jest też czynnikiem wychowawczym, pozwalającym na uzmysłowienie sprawcy nie tylko faktu nieopłacalności łamania prawa, ale i związanych z tym konsekwencji. Na takie ustalenie winna wpłynąć analiza osobowości sprawcy. Jednakże oskarżony nie należy do grupy osób, którzy uprzednio już naruszali przepisy prawa i orzekane wobec nich kary nie przyniosły pozytywnych efektów, gdzie trudno mówić o jakiejkolwiek roli wychowawczej kary, winna ona być przede wszystkim odpłatą, za popełnione czyny. Inaczej należy bowiem podejść do sprawcy zdemoralizowanego, naruszającego porządek prawny po raz któryś, nie rokującego poprawy, odmiennie natomiast do osoby, która z wymiarem sprawiedliwości styka się po raz pierwszy, a jej dotychczasowy tryb życia wskazuje na możliwość resocjalizacji nawet przy orzeczeniu kary wolnościowej.

Wbrew poglądowi wyrażonemu przez Sąd Rejonowy nie można stwierdzić, by G.K. był osobą wysoce zdemoralizowaną i należy uznać, że istnieją podstawy do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary łącznej pozbawienia wolności. Dodatnia prognoza społeczna pozwala na założenie, że cele kary wobec sprawcy przy zastosowaniu tej instytucji prawnej zostaną osiągnięte.

Ustalony okres próby stanowić będzie gwarancję prawidłowej realizacji tej kary, a w przypadku naruszenia przez oskarżonego ponownie podstawowych zasad porządku prawnego umożliwi zarządzenie wobec niego wykonania kary pozbawienia wolności.

Mając powyższe rozważania na względzie Sąd Okręgowy wniesioną apelację i podniesione w nich zarzuty uznał za zasługujące na uwzględnienie.

O kosztach za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych.