Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Prokurator Rejonowy w Trzebnicy oskarżył S. P. o to, że w dniu 27 października 2013 roku o godz. 12.45 w miejscowości N. (gm. O.) jechał i kierował rowerem, znajdując się w stanie nietrzeźwości o stężeniu 0,70 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. o czyn z art. 178a § 2 kk.

Wyrokiem z dnia 20 stycznia 2014 r. sygn. akt II K 952/13 Sąd Rejonowy w Trzebnicy:

I.  uznał S. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, ustalając, że czyn ten wyczerpywał znamiona wykroczenia z art. 87 § 1a kw i za to na podstawie art. 87 § 1a kw wymierzył mu karę grzywny w kwocie 100 zł;

II.  na podstawie art. 627 kpk i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 90 zł oraz wymierzył opłatę w kwocie 30 zł.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł Prokurator, podnosząc zarzuty:

- rażącej niewspółmierności kary grzywny wymierzonej oskarżonemu w odniesieniu do stopnia społecznej szkodliwości zarzucanego mu czynu, a także zasad prewencji ogólnej w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, wyrażającej się w wymierzeniu oskarżonemu kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, co przy uwzględnieniu całokształtu ustalonych przez Sąd okoliczności podmiotowych i przedmiotowych czynu, powodowało, iż kara pozbawiona była waloru zapobiegawczego i wychowawczego, jak też nie uwzględniała w dostateczny sposób potrzeb kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa;

- błędu w ustaleniach faktycznych poprzez nie orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia rowerów.

Apelujący domagał się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec S. P. kary grzywny w kwocie 500 zł oraz środka karnego w postaci zakazu prowadzenia rowerów na okres roku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zarzut apelacji kwestionujący wysokość kary grzywny orzeczonej wobec oskarżonego należało uznać za uzasadniony.

Sąd I instancji, orzekając w tej kwestii, kierował się wytycznymi zawartymi w przepisie art. 24 § 3 kw, nie sposób jednak podzielić stanowisko tego Sądu, iż wymierzona S. P. kara spełni cele, o których mowa w art. 33 § 1 kw.

Obwiniony czynu będącego przedmiotem rozpoznania w niniejszym postępowaniu, dopuścił się w okresie próby zakreślonym wyrokiem Sądu Rejonowego w Trzebnicy z dnia 18 lutego 2013 r. sygn. akt II 595/12, skazującym go za czyn z art. 178a § 1 kk. W chwili zatrzymania zawartość alkoholu w jego organizmie wynosiła 0,7 mg/l i wykazywała tendencję rosnącą. Przesłuchany na rozprawie, obwiniony przyznał, że do godziny 3-ciej nad ranem spożywał alkohol w postaci piwa i wódki, a następnie beztrosko „poszedł pojeździć rowerem, jak co dzień”, nie wyrażając jednocześnie żadnej skruchy, ani poczucia winy.

Okoliczności powyższe wskazywały, że S. P. jest sprawcą niepoprawnym, lekceważącym obowiązujące normy prawne, który nadto nie wyciągnął żadnych wniosków z wcześniejszego skazania.

Zdaniem Sądu odwoławczego dla orzeczenia tak łagodnej kary nie stanowiła wystarczającego uzasadnienia okoliczność w postaci przyznania się sprawcy i złożenia przezeń szczerych wyjaśnień, zwłaszcza wobec faktu, że został on zatrzymany na gorącym uczynku.

Kara grzywny w wysokości 100 zł z całą pewnością nie będzie stanowiła dla obwinionego dolegliwości adekwatnej do stopnia jego zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, którego się dopuścił. Przeciwnie – zdaniem Sądu odwoławczego – może prowadzić do wytworzenia u obwinionego przekonania o pobłażliwości organów wymiaru sprawiedliwości dla sprawców tego typu przestępstw.

Sąd Okręgowy uznał, że grzywna w wysokości 500 zł – jakkolwiek trudno uznać ją za surową, zważywszy, że obwiniony nie po raz pierwszy odpowiada za prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości – będzie stanowiła dolegliwość realną, realizując tym samym cel zapobiegawczy i wychowawczy w stosunku do ukaranego, będzie także odpowiadała społecznym oczekiwaniom w zakresie karania sprawców tego typu wykroczeń oraz spełni zadania w zakresie prewencji generalnej polegające na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa.

Sąd odwoławczy nie podzielił natomiast zarzutu apelującego co błędu w ustaleniach faktycznych, wyrażającego się w zaniechaniu przez Sąd Rejonowy orzeczenia środka karnego w postaci zakazu prowadzenia rowerów.

Przepis art. 87 § 4 kw nie obliguje Sądu do orzekania zakazu prowadzenia pojazdów wobec sprawcy czynu z art. 87 § 1a kw.

Sąd Rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku należycie i przekonująco umotywował swoje stanowisko w tym zakresie, Sąd odwoławczy zaś argumentację tę w pełni podzielił, utrzymując w tej części kwestionowany wyrok w mocy.

Orzeczenie o zwolnieniu obwinionego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, oparto na podstawie art. 636 kpk w zw. z art. 624 § 1 kpk, uwzględniając aktualną sytuację materialną obwinionego.