Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 czerwca 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Krzysztof Korzeniewski

Protokolant: Aleksandra Duczemińska

po rozpoznaniu w dniu 26 maja 2014 r.

sprawy Z. Ł. (1) syna C. i A.

urodzonego (...) we W.

obwinionego o to, że

w dniu 7 marca 2013 r. o godz. 18:45 we W., na ul. (...) zaparkował na chodniku samochód marki J. o nr rej. (...), nie przy krawędzi jezdni.

tj. o czyn z art. 97 kw w związku z art. 46 ust. 2 prd

******************

I.  uznaje obwinionego Z. Ł. (1) za winnego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 97 kw i za to na podstawie art. 97 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 100 zł (sto złotych);

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 616 § 2 kpk w zw. z art. 119 kpw obciąża obwinionego kosztami postępowania w wysokości 100 zł oraz wymierza mu opłatę w kwocie 30 zł.

UZASADNIENIE

W dniu 7 marca 2013 r. o godz. 18.45 Z. Ł. (1) zaparkował samochód marki J. o nr rej. (...), model (...) U., na chodniku ul. (...) we W. na wysokości posesji nr (...). W tym miejscu kilkupasmowa jezdnia ul. (...) oddzielona jest pasem zieleni od zatoki parkingowej. Zatoka parkingowa obejmuje pas przewidziany do komunikacji samochodowej. Pas ten przylega z jednej strony do wąskiego pasa zieleni, za którym znajduje się kilkupasmowa jezdnia przewidziana do normalnego ruchu pojazdów przemieszczających się ul. (...). Po drugiej stronie pasa przewidzianego do komunikacji, zlokalizowanego w zatoce parkingowej, znajdują się miejsca postojowe dla samochodów, skierowane ukośnie do pasa przewidzianego do komunikacji i wyraźnie od niego oddzielone. Do tych miejsc postojowych, z drugiej strony, przylega chodnik. Na tym właśnie chodniku Z. Ł. (1) zaparkował swój samochód.

dowód: notatka służbowa ze szkicem k. 5;

zeznania A. B. k. 6;

zdjęcia k. 8, 9;

notatka służbowa k. 11;

informacja (...) k. 12;

plan sytuacyjny k. 52, 53;

Z. Ł. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Powołał się na pismo przekazane drogą elektroniczną, gdzie przyznając fakt zaparkowania w przedmiotowym miejscu i czasie przedmiotowego samochodu zakwestionował swoją winę z uwagi na konieczność podejmowania czynności zawodowych.

vide: oświadczenie Z. Ł. (2) k. 8;

pismo k.15;

Z. Ł. (1) utrzymuje się z dochodu w kwocie około 5000 zł miesięcznie. Jest właścicielem majątku o wartości około 1000000 zł. Był wielokrotnie karany za wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi w komunikacji.

dowód: wywiad środowiskowy k. 33;

informacja k. 40;

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na zdjęciach, planie sytuacyjnym, informacji (...), zeznaniach A. B. oraz notatkach służbowych.

Jakichkolwiek wątpliwości nie wzbudzają zdjęcia miejsca zdarzenia. Dlatego też stały się one podstawą ustaleń co do wyglądu tego miejsca. Z tego samego powodu uwzględniono plan sytuacyjny jak i informację z (...) co do określenia samochodu Z. Ł. (1).

A. B. to S. Miejski, który podjął interwencję w niniejszej sprawie wyłącznie w ramach powinności służbowych. Stąd nie sposób zarzucić mu braku obiektywizmu. Świadczy o tym także oszczędność wypowiedzi, w których świadek wyraźnie odcinał się od wskazania innych okoliczności niekorzystnych dla Z. Ł. (1). Zeznania świadka B. co do lokalizacji zaparkowanego samochodu Z. Ł. (2) w pełni odpowiadają dokumentacji fotograficznej jak i planowi sytuacyjnymi. Ich odzwierciedleniem jest także notatka służbowa z dnia 7 marca 2013 r. wraz ze szkicem.

Analogicznie jak w odniesieniu do zeznań A. B. odniesiono się do notatki służbowej z dnia 7 marca 2013 r. Z kolei notatka z dnia 7 października 2013 r. odpowiada dokumentacji fotograficznej oraz planom sytuacyjnym.

Sąd zważył.

Zgodnie z wykładnia legalną zwartą w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.) pod pojęciem drogi uważa się wydzielony pas terenu składający się z jezdni, pobocza, chodnika, drogi dla pieszych lub drogi dla rowerów, łącznie z torowiskiem pojazdów szynowych znajdującym się w obrębie tego pasa, przeznaczony do ruchu lub postoju pojazdów, ruchu pieszych, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt. Natomiast w świetle legalnej definicji zamieszczonej w art. 4 pkt 5 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (j.t. DZ. U. z 2013 r. poz. 260 z późn. zm.) jezdnia to część drogi przeznaczoną do ruchu pojazdów. Uważna analiza tych definicji nakazuje wykluczenie możliwości przyjęcia jezdni jako elementu drogi przeznaczonego do postoju pojazdów. Zatem zaparkowanie samochodu marki J. o nr rej. (...), którego waga nie przekracza 2,5 t w czasie i miejscu opisanym przez A. B. stanowi uchybienie dyspozycji art. 47 ust. 2 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym gdyż chodnik, na którym zaparkowany był ten samochód nie przylegał do jezdni w rozumieniu ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym oraz odpowiadającej jej ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych

Tym samym uznano, iż Z. Ł. (1) dopuścił się czynu z art. 97 kw.

Wymierzając karę Sąd uwzględnił jej społeczne oddziaływanie oraz aspekt wychowawczy w odniesieniu od obwinionego, zważając na jego sytuację majątkową.

Okoliczności łagodzących nie dostrzeżono. Natomiast jako okoliczność obciążającą przyjęto uprzednią karalność Z. Ł. (1) za podobne wykroczenia.

O kosztach orzeczono nie widząc podstaw do zwolnienia obwinionego od tych należności.