Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Piotr Grzędziński

Protokolant: st. sekr. B. L.

po rozpoznaniu na rozprawach w dniach 29 kwietnia 2014 r., 20 maja 2014r. i 30 czerwca 2014r. sprawy przeciwko

Z. P. s. A. i Z., ur. (...) w Ł.

oskarżonego o to że:

jako prezes spółki (...) Serwis sp. z o.o., w okresie od 2 maja 2010 r. do 2 lutego 2011 r., uporczywie nie wpłacał w terminie do Urzędu Celnego I w W., podatku od gier w kwocie 6 660 000 zł wykazanych w deklaracjach (...)4 nr (...) za miesiąc kwiecień 2010, (...) za miesiąc maj 2010, (...) za miesiąc czerwiec 2010, (...) za miesiąc lipiec 2010, (...) za miesiąc sierpień 2010, (...) za miesiąc wrzesień 2010, (...) za miesiąc październik 2010, (...) za miesiąc listopad 2010, (...) za miesiąc grudzień 2010, (...) za miesiąc styczeń 2011, tj. o wykroczenie skarbowe określone w art. 57 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 9 § 3 kks;

orzeka

1)  Oskarżonego Z. P. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu.

2)  Koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 3637/13

UZASADNIENIE

Z. P. oskarżony został o to, że jako prezes spółki (...), w okresie od 2 maja 2010 r. do 2 lutego 2011 r., uporczywie nie wpłacał w terminie do Urzędu Celnego I w W., podatku od gier w kwocie 6 660 000 zł wykazanych w deklaracjach (...)4 nr (...) za miesiąc kwiecień 2010, (...) za miesiąc maj 2010, (...) za miesiąc czerwiec 2010, (...) za miesiąc lipiec 2010, (...) za miesiąc sierpień 2010, (...) za miesiąc wrzesień 2010, (...) za miesiąc październik 2010, (...) za miesiąc listopad 2010, (...) za miesiąc grudzień 2010, (...) za miesiąc styczeń 2011, tj. o wykroczenie skarbowe określone w art. 57 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 9 § 3 kks.

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie i ujawnionego na rozprawie Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Z. P. od dnia 27 kwietnia 2010 roku, przez okres jednego roku i 8 miesięcy, był Prezesem Zarządu (...) Serwis Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.. Przedmiotem działalności spółki jest m.in. działalność związana z grami losowymi i zakładami wzajemnymi. W związku z prowadzoną działalnością oraz z uwagi na wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od gier, (...) Serwis Sp. z o. o. podlegała obowiązkowi podatkowemu wynikającemu z ustawy o grach hazardowych. Zgodnie z powyższym, była ona zobowiązana do obliczania oraz wpłacania podatku od gier na rachunek właściwej izby celnej za okresy miesięczne, w terminie do 10 dnia miesiąca następującego po miesiącu, którego dotyczy rozliczenie. Mimo to, w ustawowym terminie nie wpłacała właściwemu organowi, tj. Dyrektorowi Izby Celnej w W., podatku od gier należnego za w/w okresy. Część powstałych zaległości została zaspokojona w drodze postępowania egzekucyjnego oraz pokryta ze złożonego przez spółkę zabezpieczenia.

Spółka (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. miała problemy finansowe, które powstały w związku ze zmianą ustawy o grach hazardowych oraz podniesieniem stawek podatkowych. Spółka zalegała z płatnościami związanymi z utrzymaniem biura oraz zobowiązaniami wobec swoich kontrahentów. W związku z problemami finansowymi, Prezes Zarządu spółki podjął działania w kierunku obniżenia kosztów. W tym celu zredukowano liczbę pracowników, zrezygnowano z części punktów z automatami oraz z części wynajmowanych samochodów, a także przeniesiono siedzibę spółki z centrum W. na obrzeża miasta.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów:

1)  wyjaśnień oskarżonego (k. 105-106, nadto k. 1009 i 1113 z akt V W 178/12 oraz k. 212 z akt V W 28/13);

2)  zeznań świadków K. Ż. (k. 106-107, nadto k. 927 i 1506-1507 z akt V W 178/12 oraz k. 280 z akt V W 28/13), A. O. (k. 107-108, nadto z k. 914v z akt V W 178/12), A. S. (k. 1489 z akt V W 178/12 oraz k. 224-225 z akt V W 28/13), P. N. (k. 1497-1498 z akt V W 178/12 oraz k. 469 z akt V W 28/13), J. C. (k. 2062-2063), S. W. (k. 1101 i 1225 z akt V W 178/12 oraz k. 87-88v z akt V W 3127/13);

3)  dokumentów ujawnionych w toku przewodu sądowego na rozprawie głównej w dniu 30.06.2014 r. (k. 2081-2082).

Oskarżony Z. P. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że sytuacja spółki była ciężka, brakowało na spłaty. Wskazał, że starano się to spłacać, przesuwać; spieniężono majątek, zmieniono siedzibę, by było taniej. Podał, że szukano wcześniej oszczędności, trzeba było ciąć koszty, żeby się utrzymać, stąd były zwolnienia osób. Wyjaśnił, że to, co można było sprzedać, to sprzedawano, część zajął komornik urzędu. Wskazał, że myślano, że to jest przejściowe, starano się utrzymać na rynku. Wyjaśnił, że zmiana ustawy zwiększyła podatek ok. 3-krotnie, a mieli ok. 2000 lokali w Polsce, po 2 automaty w każdym lokalu. Z każdego automatu trzeba było zapłacić podatek, nawet jak nie przynosił zysku. Nie można było otworzyć nowych punktów, spółka nie otrzymała zgody, a założeniem firmy było, żeby się rozwijać. Wskazał, że spółka miała zaciągnięte kredyty, chciała wejść na giełdę, nikt nie spodziewał się, że nastąpi taka zmiana ustawy. Podkreślił, że spółka na pewno składała wnioski o odroczenie terminu płatności oraz o potrącenie wierzytelności wobec Skarbu Państwa na rzecz zobowiązań podatkowych. Dodał, że spółka miała wpłaconą kaucję gwarancyjną. W przypadku nie wpłacenia podatku Urząd Celny pobierał należność z tej kaucji, a oni musieli ją wyrównać. Zaznaczył, że do momentu wejścia w życie ustawy spółka nie miała problemu z płatnościami w przedmiotowym podatku. Wyjaśnił ponadto, że były opóźnienia w płatnościach pracownikom, ale zostały wypłacone.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd uznał złożone przez oskarżonego wyjaśnienia za wiarygodne, znalazły one bowiem potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie. W zakresie, w jakim oskarżony Z. P. przyznał, że zobowiązania spółki z tytułu podatku od gier nie były opłacane w terminie, znajdują potwierdzenie w dowodach z dokumentów w postaci informacji o stanie zadłużenia oraz pism Izby Celnej. Ponadto w części, w której oskarżony podawał przyczynę problemów finansowych spółki, opisał jej sytuację finansową oraz działania podjęte w celu obniżenia kosztów spółki, jego wyjaśnienia korespondują z zeznaniami świadków P. N., S. W., A. S. i K. Ż., potwierdzających okoliczności wynikające z wyjaśnień Z. P.. Zauważyć należy, że zgodnie z art. 139 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2010 r. o grach hazardowych, podatnicy prowadzący działalność w zakresie gier na automatach o niskich wygranych uiszczają podatek od gier w formie zryczałtowanej w wysokości 2.000 zł miesięcznie od gier urządzanych na każdym automacie. W/w ustawa weszła w życie 1 stycznia 2010 r. Art. 45a ust. 1 poprzednio obowiązującej ustawy 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych stanowił, że podatnicy posiadający zezwolenie na urządzanie gier na automatach o niskich wygranych uiszczają podatek od gier w formie zryczałtowanej w wysokości stanowiącej równowartość 180 euro miesięcznie od gier urządzanych na każdym automacie. W tym kontekście za wiarygodne ocenić należało wyjaśnienia oskarżonego Z. P. podającego, że przyczyną kłopotów finansowych spółki, w tym nie wpłacania podatku w terminie, było znaczne podwyższenie stawki podatku od gier.

Jako wiarygodne źródło dowodowe Sąd ocenił zeznania świadków P. N. i S. W..

Świadek P. N. od 2005 roku do końca 2009 roku był członkiem zarządu spółki (...). W złożonych zeznaniach przedstawił on plany rozwoju w/w spółki, które zostały przerwane w wyniku wprowadzenia nowej Ustawy o grach hazardowych. Wskazywał on, iż w wyniku wprowadzenia nowych przepisów nastąpiło załamanie finansów spółki. Głównym problemem był brak możliwości odnawiania koncesji oraz drastycznie podniesiony podatek od gier z 800 zł na 2000 zł. Zarząd spółki nie przewidywał tak daleko idących zmian w prawie, w wyniku czego świadek zrezygnował z funkcji członka zarządu spółki, a jego miejsce zajęli oskarżony Z. P. i świadek S. W., którzy mieli zająć się zwalnianiem pracowników, wypowiadaniem umów dzierżaw, negocjacjami z bankami i z dostawcami.

Świadek S. W., który w pierwszym kwartale 2010 roku został powołany do Zarządu Spółki (...) Serwis Sp. z o. o. z siedzibą w W., w złożonych zeznaniach również wskazywał, iż problemy finansowe w/w spółki zaczęły się od momentu wprowadzenia nowej ustawy o grach hazardowych. W ocenie świadka problemy te przełożyły się bezpośrednio na zmniejszenie stanu zatrudnienia, problemy z terminowym wypłacaniem wynagrodzeń oraz znaczne ograniczenie zasięgu działalności spółki. Zmniejszeniu uległa również ilość automatów do gier. Pojawiły się także opóźnienia w płatnościach za media i czynsze. W wyniku podjętych działań naprawczych spółka zmieniła siedzibę na biuro o mniejszej powierzchni i w gorszej lokalizacji. Zrezygnowano również z części wynajmowanych samochodów.

Obaj świadkowie P. N. i S. W. zgodnie przy tym oświadczyli, iż mimo zmiany sytuacji finansowej, spółka starała się w miarę swojej możliwości regulować swoje zobowiązania. S. W. w złożonych zeznaniach wskazywał, iż w przypadkach, gdy spółka posiadała środki finansowe, starała się wówczas regulować swoje zobowiązania. Zdaniem świadka nie było takiej sytuacji, że spółka posiadała środki finansowe i nie regulowała zobowiązań, gdyż zabraniały jej tego wewnętrzne przepisy spółki.

W ocenie Sądu zeznania złożone przez świadków P. N. i S. W. są w pełni wiarygodne, konsekwentne i spójne. W złożonych zeznaniach świadkowie ci opisali problemy finansowe spółki, wskazali ich przyczynę oraz przedstawili przeprowadzone działania zmierzające do zmniejszenia kosztów. Ich zeznania w pełni korespondują z wyjaśnieniami oskarżonego oraz wskazanymi przy omawianiu jego wyjaśnień okolicznościami dotyczącymi wejścia w życie ustawy o grach hazardowych. W ocenie Sądu świadkowie P. N. i S. W. nie mieli również żadnego interesu w prezentowaniu wersji korzystnej dla oskarżonego w sposób niezgodny z rzeczywistością i z jednoczesnym narażeniem się na odpowiedzialność karną.

Walor wiarygodności Sąd przyznał również zeznaniom A. S.. Świadek ta zajmowała się w spółce (...) prowadzeniem ksiąg handlowych, przygotowywaniem deklaracji i naliczaniem podatku m. in. do Urzędów Celnych. W złożonych zeznaniach potwierdziła ona tę część wyjaśnień oskarżonego, w których wskazywał on, iż spółka (...) nie płaciła podatków, bądź płaciła je nieterminowo, ze względu na trudną sytuację finansową. Pokreśliła ona przy tym, iż sytuacja finansowa spółki związana była ze zmianą przepisów dotyczących podatku od gier, który został zwiększony do wysokości 2.000 zł od jednego automatu. Wskazała przy tym, iż nie miał znaczenia fakt, czy konkretny automat przynosił straty czy też dochód. Świadek potwierdziła również, iż poza zobowiązaniem z tytułu podatku od gier, spółka posiadała również zadłużenie z tytułu czynszu oraz zaciągniętych kredytów bankowych. Wskazała także, iż wszystkie zaległości regulowane były z opóźnieniami, ale w miarę możliwości regularnie. Dotyczyło to również opłat na rzecz Urzędu Celnego. Świadek podkreśliła też, iż w wyniku restrukturyzacji spółka przeniosła swoją siedzibę do mniejszego budynku oraz zwolniła niemal wszystkich pracowników. Nadto, aby automaty mogły działać i przynosić zyski, spółka musiała wpłacać do Urzędów Celnych zabezpieczenia. W momencie, gdy nie płaciła ona podatku do Urzędu Celnego, to Urzędy te przeksięgowywały na swoje konto zabezpieczenia i wzywały spółkę do ich uzupełnienia. Świadek odnosząc się do sprawy zaległego podatku wskazała również, iż spółka składała wnioski o odroczenie terminu płatności i potrącenia. Urząd Celny rozpatrzył pozytywnie jedynie część z tych wniosków.

Oceniając zeznania A. S. stwierdzić należało, iż zasługują one w pełni na wiarę. Zeznaniom tego świadka nie przeczyły bowiem żadne inne okoliczności ani przeprowadzone w sprawie dowody. Ponadto A. S. jako osoba obca dla stron postępowania nie była zainteresowana wynikiem toczącego się postępowania, nie miała również żadnego interesu w tym, aby składać zeznania niezgodne z rzeczywistością.

Jako wiarygodne ocenić również należało zeznania świadków K. Ż., J. C. i A. O.. Zeznania tych świadków Sąd ocenił również jako logiczne, wewnętrznie spójne oraz konsekwentne. Świadek K. Ż. potwierdziła tę część wyjaśnień złożonych przez oskarżonego, w których wskazywał on, iż problemy finansowe zarządzanej przez niego spółki wynikały bezpośrednio z wprowadzenia ustawy o grach hazardowych. Z kolei zeznania pozostałych dwóch świadków potwierdzały fakt zadłużenia spółki i istniejących po jej stronie zobowiązań.

W ocenie Sądu żadne okoliczności nie przemawiały za tym, aby uznać za niewiarygodne zeznania trojga w/w świadków. Zeznania te były jasne, spójne i konsekwentne, świadkowie ci, jako osoby obce dla stron postępowania, nie byli zainteresowani jego wynikiem i nie mieli żadnego interesu w składaniu fałszywych zeznań.

Sąd uznał również za wiarygodne dowody z ujawnionych w toku przewodu sądowego dokumentów. Strony nie kwestionowały ich prawdziwości czy autentyczności. Sąd z urzędu również nie dostrzegł powodów, dla których należałoby im odmówić wiarygodności i mocy dowodowej. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Na podstawie ustalonego i opisanego powyżej stanu faktycznego stwierdzić należało, iż Z. P. zrealizował swoim zachowaniem znamiona wykroczenia skarbowego określonego w art. 57 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 9 § 3 kks. Wykroczenie uporczywego naruszania terminu wpłaty podatku, ujęte w art. 57 § 1 kks, polega na uporczywym nie wpłacaniu w terminie dowolnego podatku. Uporczywość przejawia się zaś w wielokrotnym naruszaniu obowiązku terminowej wpłaty podatku, pomimo możliwości dokonania wpłaty. Zaznaczyć jednocześnie należy, iż na podstawie art. 9 § 3 kks odpowiedzialność za wykroczenie i przestępstwo skarbowe rozszerzona została również na osobę, która na podstawie przepisu prawa, decyzji właściwego organu, umowy lub faktycznego wykonywania zajmuje się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, osoby fizycznej, osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, której odrębne przepisy przyznają zdolność prawną.

W przyjętej doktrynie przyjmuje się, iż termin „zajmuje się” obejmuje wszelkie zachowania się polegające na rozstrzyganiu w sprawach gospodarczych, w szczególności zaś finansowych, lub współdziałaniu w rozstrzyganiu w tych sprawach albo też wpływaniu na rozstrzygnięcia, chociażby miało to charakter jednorazowy. Pojęcie to obejmuje wszelakiego rodzaju czynności prawne i faktyczne, które są podejmowane w związku z działalnością określonego podmiotu. Zajmowanie się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, wymaga faktycznej samodzielności zachowania się osoby, która takimi sprawami się zajmuje, możliwości podejmowania przez nią decyzji (por. P. Kardas, Kodeks karny skarbowy. Komentarz, wyd. Wolters Kluwer, Warszawa 2012). Zajmowanie się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, objawiać się zatem powinno działaniami stanowczymi i decyzyjnymi (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2006 roku, sygn. III KK 213/05).

Zgodnie z dyspozycją art. 201 § 1 ksh, w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością sprawami gospodarczymi zajmuje się zarząd spółki, ponieważ to on reprezentuje ją na zewnątrz oraz prowadzi sprawy spółki. W myśl art. 204 ksh, prawo członka zarządu spółki obejmuje prawo do prowadzenia spraw spółki (czynności faktyczne) i jej reprezentowania (czynności prawne). Pojęcie reprezentacji określone w art. 204 ksh jest używane w sensie szerokim i obejmuje występowanie we wszystkich stosunkach prawnych, a zatem również tych publicznoprawnych. Należy również zważyć, iż zgodnie z § 2 niniejszego artykułu, prawa członka zarządu do reprezentowania spółki nie można ograniczyć ze skutkiem prawnym wobec osób trzecich.

Oskarżony nie kwestionował tego, iż to on był zobowiązany do zajmowania się sprawami spółki (...) sp. z o.o., w tym jej sprawami gospodarczymi i finansowymi. Ponadto zaznaczyć należy, iż okolicznością niebudzącą wątpliwości jest również to, że spółka (...) sp. z o.o. jest podatnikiem podatku o gier, oraz to, że w okresie, kiedy oskarżony Z. P. pełnił funkcję prezesa zarządu w tej spółce, podatki od gier nie były wpłacane w terminie. Dziesięciomiesięczny okres, w którym regularnie powtarzało się nie wpłacanie podatku świadczy również o tym, że zrealizowane zostało znamię uporczywości. W takich okolicznościach stwierdzić zatem należało, iż oskarżony Z. P. zrealizował swoim zachowaniem znamiona czynu zabronionego jako wykroczenie skarbowe.

Zauważyć jednak należy, że zgodnie z art. 1 § 3 kks nie popełnia przestępstwa skarbowego ani wykroczenia skarbowego sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu. Dla przypisania winy konieczne jest m.in. stwierdzenie, że sprawca posiadał rzeczywistą, obiektywną możliwość podjęcia zachowania zgodnego z prawem. Okoliczności niniejszej sprawy wskazują jednak na to, że od oskarżonego nie można było wymagać, aby podjął zachowanie zgodne z prawem, polegające na terminowym wpłacaniu podatku od gier. Przy ocenie tego, czy oskarżonemu można przypisać winę, Sąd uwzględnił okoliczności, w jakich doszło do zrealizowania przez niego znamion wykroczenia określonego w art. 57 § 1 kks. W szczególności zaznaczyć należy, że Z. P. nie wydawał dyspozycji dokonywania płatności z tytułu podatku od gier, gdyż spółka nie posiadała odpowiednich środków finansowych. Nieregulowanie zobowiązań podatkowych nie wynikało zatem ze złej woli oskarżonego, chęci uszczuplenia należności publicznoprawnej, czy osiągnięcia dla spółki jakiejkolwiek korzyści majątkowej, lecz z obiektywnej kondycji finansowej spółki. Ponadto zaznaczyć należy, że spółka udzieliła zabezpieczeń zobowiązań podatkowych w postaci kaucji gotówkowych, które w razie opóźniania w płatności zaliczane były na poczet podatku, a spółka w późniejszym terminie uzupełniała udzielone zabezpieczenie. W ten sposób została zaspokojona część należności publicznoprawnych z tytułu podatku od gier, a jednocześnie po uzupełnieniu przez spółkę kaucji nie następowało zmniejszenie zabezpieczenia płatności późniejszych zobowiązań podatkowych. Zaznaczyć również należy, że zaległości w płatnościach zobowiązań spółki nie dotyczyły jedynie należności z tytułu podatku od gier, lecz również z zobowiązań związanych m.in. z prowadzeniem biura, zobowiązań wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz zobowiązań wobec kontrahentów. Świadczy to o złej sytuacji finansowej spółki oraz rzeczywistym braku środków na regulowanie różnego rodzaju zobowiązań. Powołana okoliczność nie pozwala również na przyjęcie, aby oskarżony nie regulował jedynie należności podatkowych, preferując wykonywanie innych zobowiązań. Wskazać także należy, że oskarżony próbował podejmować działania zmierzające do obniżenia kosztów utrzymania spółki i prowadzenia przez nią działalności. Siedziba spółki została przeniesiona z centrum na obrzeża miasta, zredukowano również liczbę zatrudnionych osób. Należy zatem przyjąć, że oskarżony chciał stworzyć warunki umożliwiające spółce realizowanie wszystkich ciążących na niej zobowiązań finansowych, w tym o charakterze publicznoprawnym. Pokreślenia wymaga jednocześnie to, że oskarżony Z. P. nie miał możliwości wcześniejszego przewidzenia zmiany sytuacji finansowej spółki oraz poprowadzenia jej spraw w sposób, który umożliwiałby terminowe regulowanie zobowiązań podatkowych. Zaznaczyć należy, że po wejściu w życie ustawy z dnia 19 listopada 2010 r. o grach hazardowych, podwyższeniu uległa stawka podatku od gier uiszczana przez prowadzących działalność w zakresie gier na automatach o niskich wygranych. Zgodnie z art. 139 ust. 1 w/w ustawy, podatek ten został ustalony na poziomie 2.000 zł miesięcznie od gier urządzanych na każdym automacie. W/w ustawa weszła w życie 1 stycznia 2010 r. Natomiast art. 45a ust. 1 poprzednio obowiązującej ustawy 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych stanowił, że podatnicy posiadający zezwolenie na urządzanie gier na automatach o niskich wygranych uiszczają podatek od gier w formie zryczałtowanej w wysokości stanowiącej równowartość 180 euro miesięcznie od gier urządzanych na każdym automacie. Zauważyć zatem należy, że stawka podatku wzrosła blisko trzykrotnie. Zdaniem Sądu, podatnik nie jest zobowiązany do tego, aby przewidywać tak drastyczne zmiany stawek podatkowych i uwzględniać je w planie finansowym oraz planie działalności spółki. Wiedzą powszechną jest to, że plany finansowe przedsiębiorców ustalane mogą być nawet przy uwzględnieniu kilkuletniej perspektywy. Tak istotna zmiana stawki podatku od gier musiała mieć zatem wpływ na kondycję (...) sp. z o.o., w sytuacji, gdy spółka posiadała około 5 tysięcy automatów. W wyniku zmian legislacyjnych jej zobowiązanie z tytułu podatku od gier wzrosło więc w skali miesiąca wielokrotnie. Jednocześnie była to okoliczność niezależna od prezesa zarządu tej spółki, a zarazem okoliczność, której nie mógł on w żaden sposób przewidzieć.

Zdaniem Sądu wszystkie przedstawione powyżej okoliczności świadczą o tym, że nie można oskarżonemu Z. P. przypisać winy. Brak terminowego dokonywania wpłat podatku od gier nie był przez niego zawiniony, lecz wynikał z obiektywnej niemożności terminowego wykonania zobowiązań podatkowych, wywołanej sytuacją finansową spółki i brakiem środków na realizację wymagalnych zobowiązań. Jednocześnie oskarżony nie miał możliwości podjęcia działań, które stworzyłyby mu możliwość zachowania zgodnego z prawem. Nie był on w stanie przewidzieć tak radykalnego podwyższenia stawki podatku od gier, które wywołało kłopoty finansowe spółki. Jednocześnie oskarżony podejmował działania nakierowane na poprawienie tej sytuacji. W ocenie Sądu uznać zatem należało, że nie można mu przypisać winy w czasie popełnienia czynu zabronionego. Tym samym należało uznać, iż nie popełnił zarzucanego mu wykroczenia skarbowego i wydać wyrok uniewinniający.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 632 pkt 2 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks.