Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 maja 2014 roku.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący :	SSO Waldemar Majka (spr.)
Sędziowie :	SSO Elżbieta Marcinkowska SSO Sylwana Wirth
Protokolant :	Agnieszka Kaczmarek

przy udziale Julity Podlewskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 6 maja 2014 roku

sprawy T. C.

oskarżonego z art.217§1kk i art. 279§1kk w zw. z art. 64§1kk i art. 13§1kk w zw. z art. 279§1 kk w zw. z art. 64§2 kk, art. 281 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy

z dnia 23 grudnia 2013 roku, sygnatura akt II K 705/11

oraz J. M.

oskarżonego o czyny z art. 279 § 1 kk i art. 292 § 1 kk

na skutek zażalenia obrońcy oskarżonego na orzeczenie o kosztach zawarte w punkcie XIII zaskarżonego wyroku

I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1. w punkcie VII dyspozycji przyjmuje, iż wartość przedmiotów zaboru w zakresie czynu popełnionego na szkodę J. S.opisanego w punkcie IX części wstępnej wyroku wynosiła nie więcej niż 500 złotych, zaś w zakresie czynu popełnionego na szkodę D. R.i B. R., a przypisanego w punkcie VII dyspozycji – nie więcej niż 500 złotych,

2. w punkcie VIII dyspozycji wysokość kwot orzeczonych tytułem obowiązku naprawienia szkody w części ustala:

- w podpunkcie VIII a – na kwotę 200 złotych

- w podpunkcie VIII b – na kwotę 350 złotych;

II. zmienia zaskarżony wyrok w punkcie XIII jego dyspozycji w ten sposób, że w miejsce zawartego w tym punkcie rozstrzygnięcia zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. Ł. B. 1549,80 złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu J. M. w postępowaniu przed wydaniem zaskarżonego wyroku;

III. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

IV. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. M.z Kancelarii Adwokackiej w Ś.516,60 złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu T. C.z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

V. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. Ł. B. z Kancelarii Adwokackiej w Ś. 516,60 złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu J. M. z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

VI. zwalnia oskarżonego T. C.od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym zaliczając wydatki za to postępowanie, w tym wydatki związane z rozpoznaniem zażalenia na rachunek Skarbu Państwa.

Sygnatura akt: IV Ka 217/14

Prokurator Rejonowy w Świdnicy wniósł akt oskarżenia przeciwko 1. T. C. oskarżając go o to, że:

  I. w miesiącach lipiec-sierpień 2010 roku daty bliżej nie ustalonej, w D.w woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej zabrał w celu przywłaszczenia rower górski o wartości 300 złotych na szkodę J. J.przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w art. 64§1 k.k. będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 18 grudnia 2007 roku sygn. VI K 553/07 za czyn z art. 279§1 k.k. w zw. z art. 64§2 k.k. na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności która odbył w okresie od 13 listopada 2008 roku do 15 kwietnia 2010 roku,

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

  II. w miesiącach lipiec- sierpień 2010 roku daty bliżej nie ustalonej w B.w woj. (...)poprzez uderzenie butelką w głowę J. J.naruszył jego nietykalność osobistą,

tj. o czyn z art. 217 § 1 kk

  III. w dniu 17 września 2010 roku w R. w woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, zabrał w celu przywłaszczenia rower o wartości 500 złotych na szkodę P. J. przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w pkt I aktu oskarżenia,

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

  IV. w dniu 1 listopada 2010 roku w R.w woj. (...)po uprzednim zerwaniu korka wlewu do paliwa do lokomotywy i wozidła dokonał kradzieży oleju napędowego w ilości 150 litrów o łącznej wartości 600 złotych na szkodę (...)Sp. z o.o. w G.przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany w warunkach art. 64§1 k.k. wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 18 grudnia 2007 roku sygn. VI K 553/07 za czyn z art. 279§1 k.k. w zw. z art. 64§2 k.k. na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności która odbył w okresie od 13 listopada 2008 roku do 15 kwietnia 2010 roku,

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk

  V. w dniu 25 listopada 2010 roku w B. w woj. (...) , działając wspólnie i w porozumieniu z J. M. po przednim zerwaniu skobla zabezpieczającego wejście do garażu, z jego wnętrza dokonali kradzieży wózka o wartości 200 złotych na szkodne M. K., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64§2 kk opisanych w pkt. IV aktu oskarżenia,

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk

  VI. w nocy z 8 na 9 listopada 2010 roku w R.w woj. (...)po uprzednim wybiciu szyby w prawych, przednich drzwiach samochodu osobowego R. (...) nr. Rej. (...)z jego wnętrza dokonał kradzieży CB radia marki A. (...)wraz z anteną oraz radioodtwarzacza m-ki E.o łącznej wartości 700 złotych na szkodę J. S. (1)przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64§2 kk opisanych w pkt. IV aktu oskarżenia,

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk

  VII. w grudniu 2010 roku daty bliżej nie ustalone, w B.w woj. (...)działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej zabrał w celu przywłaszczenia 20 złotych bezpośrednio po dokonaniu kradzieży użył przemocy wobec T. S.w ten sposób, iż dusił go za szyje działając w celu utrzymania się w posiadaniu skradzionych pieniędzy przy czyn czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64§2 kk opisanych w pkt. IV aktu oskarżenia,

tj. o czyn z art. 281 kk w zw. z art. 64 § 2 kk

  VIII. w nocy z 22 na 23 grudnia 2010 roku w B. w woj. (...) po uprzednim zerwaniu skobla i kłódki zabezpieczających drzwi wejściowe do piwnicy z jej wnętrza usiłował dokonać kradzieży maszynki do mięsa o wartości 500 złotych na szkodę D. R., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z nieustalonych przyczyn przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64§2 kk opisanych w pkt. IV aktu oskarżenia,

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk

  IX. w grudniu 2010 roku daty bliżej nie ustalonej po uprzednim wybiciu szyby w oknie piwnicy budynku mieszkalnego z jego wnętrza dokonał kradzieży roweru górskiego koloru srebrnego oraz dwóch butli gazowych o łącznej wartości 600 złotych na szkodę J. S.przy czyn czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64§2 kk opisanych w pkt. IV aktu oskarżenia,

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk

  X. w okresie od 30 grudnia 2010 roku do 3 stycznia 2011 roku daty bliżej nie ustalone, w B.w woj. (...)po uprzednim zerwaniu skobla w drzwiach do piwnicy z jej wnętrza dokonał kradzieży 10 słoików z wyrobami mięsnymi, noża hydraulicznego dwóch butli gazowych z palnikami, drobnych przedmiotów hydraulicznych o łącznej wartości 500 złotych na szkodę B. R.przy czyn czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64§2 kk opisanych w pkt. IV aktu oskarżenia,

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk

2. J. M. oskarżając go o to, że:

  XI. w dniu 25 listopada 2010 roku w B.w woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z T. C.po przednim zerwaniu skobla zabezpieczającego wejście do garażu, z jego wnętrza dokonali kradzieży wózka o wartości 200 złotych na szkodę M. K.,

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk

  XII. w sierpniu 2010 roku w B.w woj. (...)wiedząc, iż rower pochodzi z kradzieży na szkodę J. J., pomógł w jego zbyciu sprzedając go D. P.za kwotę 50 złotych,

tj. o czyn z art. 292 § 1 kk

Wyrokiem z dnia 23 grudnia 2013 roku (sygnatura akt II K 705/11) Sąd Rejonowy w Świdnicy:

I.  przyjął, że czyn opisany w pkt I części dyspozytywnej wyroku polegał na tym, że oskarżony T. C.w miesiącach lipiec-sierpień 2010 roku daty bliżej nie ustalonej, w D.w woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej zabrał w celu przywłaszczenia rower górski o wartości 300 złotych na szkodę J. J., że czyn ten stanowi wykroczenie z art. 119 § 1 kw, na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 kpsw umorzył wobec oskarżonego T. C.postępowanie o ten czyn,

II.  oskarżonego T. C.uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 217 § 1 kk, i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

III.  oskarżonego T. C.uniewinnił od zarzutu popełnienia czynów opisanych w pkt III i IV części wstępnej wyroku,

IV.  przyjął, że czyny opisane w pkt V i XI części wstępnej wyroku polegały na tym, że w dniu 25 listopada 2010 roku w B.w woj. (...), oskarżeni T. C.i J. M., działając wspólnie i w porozumieniu dokonali zniszczenia skobla zabezpieczającego wejście do garażu należącego do M. K., po czym dokonali samowolnego użycia wózka wartości 200 zł należącego do M. K., powodując w ten sposób M. K.szkodę w łącznej kwocie nie mniejszej jeden złoty i nie większej niż 200 zł, że czyn ten stanowi wykroczenie z art. 124 § 1 kw i z art. 127 § 1 kw, na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 kpsw umorzył wobec oskarżonych T. C.i J. M.postępowanie o ten czyn,

V.  oskarżonego T. C.uniewinnił od zarzutu popełnienia czynu opisanego w pkt VI części wstępnej wyroku,

VI.  oskarżonego T. C.uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt VII części wstępnej wyroku, przyjmując że czynu tego oskarżony dopuścił się, będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy wydanym w dniu 18 grudnia 2007 roku w sprawie sygn. akt VI K 553/07, którym za ciąg występków z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk otrzymał karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, którą odbył częściowo w okresie od 13 listopada 2008 roku do 15 kwietnia 2010 roku, tj. występku z art. 281 kk w zw. z art. 64 § 2 kk, i za to na podstawie art. 281 kk w zw. z art. 64 § 2 kk wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

VII.  oskarżonego T. C.uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt VIII, IX i X części wstępnej wyroku, przy czym w ramach czynu opisanego w pkt VIII części wstępnej wyroku oskarżonego uznał za winnego tego, że w nocy z 22 na 23 grudnia 2010 roku w B.w woj. (...)usiłował dokonać włamania do użytkowanego przez D. R.i B. R.pomieszczenia pralni w ten sposób, że po uprzednim zerwaniu skobla i kłódki zabezpieczających drzwi wejściowe z wnętrza tego pomieszczenia usiłował zabrać w celu przywłaszczenia maszynkę do mięsa wartości 500 złotych na szkodę D. R.i B. R., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z nieustalonych przyczyn, nadto przyjął, że czynu opisanego w pkt X części wstępnej wyroku oskarżony dokonał także na szkodę D. R.oraz że czynów opisanych w pkt VIII, IX i X części wstępnej wyroku oskarżony dopuścił się, będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy wydanym w dniu 18 grudnia 2007 roku w sprawie sygn. akt VI K 553/07, którym za ciąg występków z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk otrzymał karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, którą odbył częściowo w okresie od 13 listopada 2008 roku do 15 kwietnia 2010 roku, tj. ciągu występków z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk i z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk, i za to na podstawie art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności,

VIII.  na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego T. C.obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz:

a.  uprawnionych solidarnie pokrzywdzonych D. R.i B. R.kwoty 400,- zł (czterysta złotych),

b.  J. S.kwoty 600,- zł (sześćset złotych),

IX.  na podstawie art. 91 § 2 kk wymierzone oskarżonemu T. C.w pkt II, VI i VII części dyspozytywnej wyroku kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył oskarżonemu karę łączną 4 (czterech) lat pozbawienia wolności,

X.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet wymierzonej w pkt IX części dyspozytywnej wyroku kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu T. C.:

a.  okres zatrzymania w sprawie od dnia 04 stycznia 2011 roku do dnia 05 stycznia 2011 roku, tj. łącznie dwa dni zatrzymania,

b.  okres tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 24 listopada 2011 roku do dnia 16 grudnia 2011 roku,

XI.  przyjął, że czyn opisany w pkt XII części wstępnej wyroku polegał na tym, że oskarżony J. M.w sierpniu 2010 roku w B.w woj. (...)wiedząc, iż rower o wartości 300 złotych pochodzi z kradzieży na szkodę J. J., pomógł w jego zbyciu sprzedając go D. P.za kwotę 50 złotych, że czyn ten stanowi wykroczenie z art. 122 § 1 kw, na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 kpsw umorzył wobec oskarżonego J. M.postępowanie o ten czyn,

XII.  nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Świdnicy na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. M. M.kwotę 1549,80 zł (tysiąc pięćset czterdzieści dziewięć złotych osiemdziesiąt groszy) tytułem nieopłaconych kosztów obrony z urzędu oskarżonego T. C.,

XIII.  nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Świdnicy na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. M. M. kwotę 1549,80 zł (tysiąc pięćset czterdzieści dziewięć złotych osiemdziesiąt groszy) tytułem nieopłaconych kosztów obrony z urzędu oskarżonego J. M.,

XIV.  stwierdził, że w zakresie rozstrzygnięć objętych pkt I, III-V, XI części dyspozytywnej wyroku na podstawie art. 632 pkt 2 kpk koszty procesu ponosi Skarb Państwa, a w pozostałym zakresie kosztów procesu na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego T. C.z obowiązku ponoszenia tych kosztów, w tym z opłaty, zaliczając w tej części poniesione wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca oskarżonego T. C., zaskarżając wyrok w pkt. II, VI, VII, VIII oraz IX części dyspozytywnej wyroku. Na podstawie art. 427 § 2 kpk i art. 438 pkt 2, 3 i 4 kpk zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1)  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a to art. 389 § 1 a contario kpk oraz art. 171 § 7 kpk sprowadzającą się do niedostrzeżenia przez Sąd Rejonowy, że w toku postępowania przygotowawczego skopiowano zeznania świadka J. M., które następnie zostały w całości „wklejone” do protokołu jego przesłuchania w charakterze osoby podejrzanej, podczas gdy tego rodzaju okoliczność wyłącza swobodę wypowiedzi osoby przesłuchiwanej w rozumieniu art. 171 § 7 kpk, co pociąga za sobą in concreto niedopuszczalność przeprowadzenia takiego dowodu i tym samym oparcia na nim ustaleń faktycznych w sprawie, in fine zaś stan ten skutkował naruszeniem przez Sąd I instancji bezwzględnego zakazu dowodowego i doprowadził do wykreowania ustaleń faktycznych w oparciu o treść zeznań J. M., który następnie uzyskał w ramach przedmiotowego postępowania status osoby podejrzanej;

2)  błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, wyrażający się w przyjęciu sprawstwa oskarżonego T. C.w zakresie czynów stypizowanych w pkt II, VII, VIII, IX, X części wstępnej zaskarżonego wyroku, polegający na arbitralnym, dowolnym, generalnym oraz casualnie nieuzasadnionym, w okolicznościach niniejszej sprawy stwierdzeniu winy w/w oskarżonego, jak również w istocie polegający na nieuwzględnieniu okoliczności podmiotowych, a także przedmiotowych zachowań penalizowanych w/w oskarżonemu.

3)  rażącą niewspółmierność orzeczonych kar jednostkowych, a w konsekwencji kary łącznej 4 lat pozbawienia wolności w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów oraz w relacji do celów, jaka kara ta winna spełnić w zakresie prewencji ogólnej oraz szczególnej, a przede wszystkim do stopnia winy oskarżonego oraz innych okoliczności podmiotowych,

a podnosząc wskazane zarzuty wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, ponadto wniósł o dopuszczenie dowodu z wydruku portalu internetowego (...) na okoliczność ustalenia wartości butli gazowej 11 kg, a więc wartości wyrządzonej szkody przez oskarżonego T. C.występkami przypisanymi mu w postępowaniu przed Sądem I instancji.

Zażalenie na orzeczenie o kosztach ujęte w punkcie XIII dyspozycji zaskarżonego wyroku wywiódł obrońca oskarżonego J. M. zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na przyjęciu, że obrońca z urzędu oskarżonego J. M. jest adw. M. M., podczas gdy w toku przeprowadzonego postępowania sądowego obrońcą z urzędu w/w oskarżonego został wyznaczony adw. Ł. B. i na jego rzecz winien zostać orzeczony zwrot nieopłaconych kosztów obrońcy z urzędu J. M. i wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia o kosztach i zasądzenie od Skarbu Państwa – na rzecz adw. Ł. B. kwoty 1549, 80 złotych tytułem nieopłaconych kosztów obrony z urzędu oskarżonego J. M..

Sąd okręgowy zważył:

apelacja jest w części zasadna.

Na początku poczynionych w sprawie rozważań zauważyć jednakże należy, iż nie jest trafny zarzut naruszenia przez sąd I instancji przepisu art.389§1 kpk oraz art.171§7 kpk. Oskarżony J. M. został pouczony o prawie odmowy składania wyjaśnień, a mimo tego z prawa tego nie skorzystał i potwierdził w swoich wyjaśnieniach treści przedstawione we wcześniejszych zeznaniach. Nie może być zatem mowy o naruszeniu zakazów stosowania w toku przesłuchania praktyk opisanych w art.171§5 kpk ani też pozbawieniu oskarżonego swobody kształtowania swoich wypowiedzi, zwłaszcza że oskarżony wyjaśnienia, po odczytaniu na podstawie art. 389§1 kpk uprzednio przedstawionych w sprawie wyjaśnień, złożył również przed sądem rozpoznającym niniejszą sprawę. Sąd I instancji nie opierał się zatem o zeznania złożone we wcześniejszej fazie postępowania przez podejrzanego mającego wówczas status świadka, a jedynie takie uchybienie czyniłoby zarzut apelacji zasadnym.

Nie można również podzielić argumentacji apelacji sprowadzającej się do próby wykazania błędów w ustaleniach faktycznych będących podstawą przyjęcia sprawstwa i winy oskarżonego T. C.w zakresie czynów opisanych w punktach II i VII-X części wstępnej wyroku. Sąd rejonowy wszystkie zgromadzone dowody i ujawnione na rozprawie okoliczności ocenił we wzajemnym powiązaniu i zgodnie z wymogami art. 7 kpk. Analizując złożone przez oskarżonego T. C.w przedmiotowej sprawie wyjaśnienia sąd rejonowy miał na uwadze opinię sądowo – psychiatryczną dotyczącą wymienionego oskarżonego. Składając wyjaśnienia na rozprawie głównej oskarżony T. C.zakwestionował swoje sprawstwo odnośnie czynów opisanych w punktach II – VI aktu oskarżenia, zaś w pozostałym zakresie przyznał się do sprawstwa i winy.

Wyrażony przez skarżącego w uzasadnieniu apelacji pogląd, iż oskarżony dobrowolnie odstąpił od popełnienia przestępstwa na szkodę D.i B. R.(pkt VIII części wstępnej wyroku, pkt VII dyspozycji) jak i przedstawiona na jego poparcie argumentacja nie może spotkać się z aprobatą. Godzi się w tym miejscu przypomnieć, iż zgodnie z dyspozycją art. 15 § 1 kk nie podlega karze za usiłowanie, kto dobrowolnie odstąpił od dokonania lub zapobiegł skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego. Odstąpienie od dokonania zaboru spowodowane uszkodzeniem przedmiotu zaboru w toku kradzieży przez sprawcę nie może być natomiast traktowane jako odstąpienie o jakim mowa we wskazanym przepisie, bowiem w istocie spowodowane jest oceną wartości i użyteczności przedmiotu zaboru dokonaną przez sprawcę i ta ocena w efekcie wpływa na decyzję o odstąpieniu od zaboru, nie jest to zatem odstąpienie dobrowolne, niezależne od dodatkowych okoliczności.

Nie można nadto uznać za zasadne stanowiska skarżącego, który poddaje w wątpliwość dokonane przez sąd I instancji ustalenia co do sprawstwa oskarżonego T. C.odnośnie czynu z art. 217 § 1 kk popełnionego na szkodę J. J.. Odnosząc się do przedstawionej w apelacji argumentacji stwierdzić należy, iż sąd rejonowy dokonując analizy oraz oceny zeznań złożonych w sprawie przez wymienionego pokrzywdzonego trafnie przyznał im walor wiarygodności. W przedstawionej relacji J. J.odnosząc się do powyższego zajścia gdy został uderzony butelką w głowę wskazywał jako sprawcę tego czynu oskarżonego T. C.. Eksponowana w apelacji okoliczność, iż pokrzywdzony, jak sygnalizuje skarżący, zwlekał ze złożeniem zawiadomienia o popełnieniu na jego szkodę przestępstwa z art. 217 § 1 kk i nie wskazał w swoich zeznaniach jakich doznał wówczas obrażeń ciała a także danych osób mających być świadkami tego zdarzenia, nie podważa wiarygodność złożonych przez pokrzywdzonego w powyższym zakresie zeznań. Zwrócić nadto należy uwagę na fakt, iż J. J.słuchany w postępowaniu przygotowawczym wskazał z jakich względów nie złożył zawiadomienia bezpośrednio po tym zajściu podnosząc, iż nie zgłaszał powyższego na policji ponieważ obawiał się oskarżonego, a czego zdaje się z sobie wiadomych względów nie dostrzegać skarżący.

W niniejszej sprawie brak jest nadto podstaw do uznania, jak chce tego skarżący, iż okoliczności przedmiotowe i podmiotowe dotyczące przypisanego oskarżonemu w punkcie VI dyspozycji wydanego w sprawie wyroku czynu przemawiały za jego oceną jako wypadku mniejszej wagi w rozumieniu art. 283 kk. Przedstawiając swoje stanowisko w powyższym zakresie skarżący podnosi, iż pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym tym czynem T. S.doszło do pojednania, oskarżony przeprosił pokrzywdzonego za swoje zachowanie i zwrócił mu skradzione rzeczy. Odnosząc się do powyższych wywodów godzi się w tym miejscu zauważyć, iż zachowanie sprawcy po popełnieniu przestępstwa wpływa jedynie na wymiar kary, nie może stanowić natomiast okoliczności prowadzącej do uznania, iż mamy do czynienia z wypadkiem mniejszej wagi. Rozgraniczenie typu podstawowego od wypadku mniejszej wagi oraz dokonanie prawidłowej oceny rozpatrywanego wypadku jest kwestią poprawnej kwalifikacji prawnej czynu, która nie może być związana ani uzależniona od osobowości sprawcy, jego opinii, poprzedniej karalności, zachowania się przed i po popełnieniu przestępstwa, a także nagminności czynów tego rodzaju i innych okoliczności mających wpływ na wymiar kary, jednakże leżących poza czynem. Okoliczności te nie występują w Kodeksie karnym jako znamiona przestępstwa, stąd też nie mogą mieć one znaczenia przy dokonywaniu kwalifikacji prawnej (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 30 listopada 2001 roku II Aka 260/01).

Trafna pozostaje natomiast argumentacja apelującego odnośnie dowolnie przyjętej w zaskarżonym wyroku wartości przedmiotów zaboru oraz kwot ustalonych w ramach obowiązku naprawienia szkody odnośnie przypisanych oskarżonemu T. C.zaskarżonym wyrokiem czynów popełnionych na szkodę D.i B. R.a także czynu popełnionego na szkodę J. S., zaznaczyć w tym miejscu przy tym należy, iż środek karny określony w art. 46 § 1 kk mając charakter nie tylko penalny lecz również kompensacyjny musi się odnosić do konkretnego czynu i szkody w dokładnie, określonej wysokości, zaś dokonane przez sąd orzekający ustalenia w powyższym zakresie budzą uzasadnione wątpliwości.

Zwrócić należy uwagę na okoliczność, iż B. R.odnosząc się w swojej relacji do wysokości poniesionych na skutek zaistniałego zdarzenia szkody materialnej stwierdził „wartość skradzionego mienia oceniam około 200 zł” (k.4) oraz „wartość tego co nie odzyskałem szacuję na kwotę 200 zł natomiast jeżeli nie odzyskałbym butli i palnika to wyniosłoby to ok. 500 zł” (k. 5), skoro zaś jak wynika z akt sprawy część z skradzionych przedmiotów została odzyskana to wydając rozstrzygnięcie o środku karnym obowiązku naprawienia szkody na rzecz uprawnionych solidarnie pokrzywdzonych D. R.i B. R.nałożonym na wymienionego oskarżonego koniecznym pozostawało w niniejszej sprawie dokładne ustalenie w jakiej wysokości, powstała na skutek tego czynu, szkoda nie została naprawiona. Zauważyć nadto należy, iż stosownie do treści art. 46 §1 kk w razie skazania sąd może a na wniosek pokrzywdzonego lub innej uprawnionej osoby orzeka obowiązek naprawienia szkody w całości lub w części, orzekając natomiast w niniejszej sprawie o obowiązku naprawienia szkody przez oskarżonego na rzecz D. R.i B. R.poprzez zapłatę kwoty 400 zł sąd rejonowy nie określił czy wskazany powyżej środek karny zasądzony został na rzecz wymienionych pokrzywdzonych w całości czy też w części jak i sposobu ustalenia wysokości tej kwoty.

W punkcie VIII b dyspozycji zaskarżonego wyroku sąd rejonowy orzekł na podstawie art. 46 §1 kk wobec oskarżonego T. C.obowiązek naprawienia szkody w kwocie 600 zł na rzecz J. S., pokrzywdzona zaś słuchana na okoliczność popełnionego na jej szkodę czynu w swojej relacji stwierdziła, iż cyt. „skradziono dwie butle gazowe wartości 300 zł, rower górski wartości 150 zł i trochę produktów spożywczych o łącznej wartości 50 zł” (k.141) jak wynika zaś z akt sprawy przedmiotowy rower został odzyskany. Zważywszy, iż obowiązek naprawienia szkody przewidziany w art. 46 § 1 kk dotyczy tylko szkody, której nie naprawiono w całości lub w części, to zobowiązując wymienionego oskarżonego na podstawie wskazanego przepisu do naprawienia wyrządzonej szkody na rzecz pokrzywdzonej J. S.sąd orzekający winien zatem ustalić rzeczywisty rozmiar szkody poniesionej przez pokrzywdzoną w chwili wyrokowania uwzględniając przy tym wartość odzyskanych rzeczy. Zwrócić nadto należy uwagę na okoliczność, iż wartość wybitej szyby określona przez J. S.w złożonych zeznaniach na kwotę 100 złotych nie była objęta przedmiotem zarzutu przedstawionego oskarżonemu, skoro zniszczenia nie opisano w zarzucie ani też nie dano temu wyrazu w kwalifikacji prawnej.

W związku z powyższym zaskarżony wyrok podlegał zmianie w powyższym zakresie odnośnie wartości przedmiotu zaboru i w efekcie obowiązku naprawienia szkody. Wartości ustalane były w oparciu o relacje pokrzywdzonych i miały charakter szacunkowy, co też wzięto pod uwagę dokonując korekty zaskarżonego wyroku z poszanowaniem reguły art.5§2 kpk nie ignorując informacji z portalu (...)załączonych do apelacji. Wobec upływu czasu sięganie po opinię biegłego i dokonywanie precyzyjnej oceny wartości przedmiotów zaboru nie byłoby bowiem celowe, a wartość ta nie ma wpływu na przyjętą kwalifikację prawną czynów i w tym wypadku ocenę stopnia ich społecznej szkodliwości.

Rozpoznając podniesiony w apelacji zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonych kar jednostkowych a w konsekwencji powyższego również kary łącznej zauważyć należy, iż z rażącą niewspółmiernością kary za określone przestępstwo mamy do czynienia wówczas, gdy na podstawie wszystkich okoliczności mających wpływ na jej wymiar można ustalić, że zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej przy prawidłowym zastosowaniu dyrektyw wymiaru kary zawartych w art. 53 k.k. i dalszych. Nie chodzi w tej sytuacji o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę zasadniczą, która powodowałaby, iż karę wymierzoną dotychczas należałoby traktować jako rażąco niewspółmierną, z uwagi na jej łagodność lub surowość (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 28 luty 2013 roku II Aka 21/13). Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy nie można uznać aby orzeczone wobec oskarżonego kary jednostkowe jak i kara łączna, wymierzona przy zastosowaniu zasady asperacji, były rażąco niewspółmiernie surowe w rozumieniu wskazanego przepisu, zwłaszcza gdy zważy się na fakt, iż sąd rejonowy wymierzył oskarżonemu za przypisane w punkcie II wyroku przestępstwo karę jednostkową w dolnej granicy zagrożenia ustawowego, a czynu z art. 281 kk jak i ciągu występków z art. 279 § 1 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk przypisanych T. C.zaskarżonym wyrokiem, wymieniony dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonego w art. 64§2 kk co wskazuje na wysoką demoralizację oskarżonego. Kara łączna wymierzona oskarżonemu w wymiarze orzeczonym przez sąd I instancji spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze zamierzone ustawą wobec tego oskarżonego a nadto przyczyni się do kształtowania świadomości prawnej w społeczeństwie. W związku z powyższym zarzut ten nie można uznać za trafny.

Zażalenie obrońcy oskarżonego J. M. na orzeczenie o kosztach zawarte w punkcie XIII zaskarżonego wyroku jest oczywiście zasadne.

Nie ulega wątpliwości, iż zarządzeniem z dnia 8.09.2011 roku sąd rejonowy wyznaczył adw. Ł. B. obrońcą z urzędu oskarżonego J. M. w sprawie o sygn. akt II K 705/11. Wyznaczony obrońca brał udział w postępowaniu i złożył przed sądem I instancji wniosek o zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej temu oskarżonemu, a które nie zostały opłacone. Po rozpoznaniu niniejszej sprawy sąd rejonowy orzekając w wydanym wyroku o kosztach w pkt XIII zasądził natomiast od Skarbu Państwa kwotę 1549,80 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu J. M. na rzecz adwokata, który w toku prowadzonego postępowania nie sprawował obrony z urzędu wymienionego oskarżonego. W zaistniałej zatem sytuacji należało zmienić zaskarżony wyrok również w powyższym zakresie.

Z tych też wszystkich względów orzeczono jak w wyroku.

Na podstawie art. 29 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o Adwokaturze (Dz. U. Nr 16 poz. 124 z późn. zm.) oraz § 14 ust. 2 pkt 4 i § 19 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2013. 461 tj.) zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. M.z Kancelarii Adwokackiej w Ś.kwotę 516,60 złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu T. C.z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Na podstawie art. 29 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o Adwokaturze (Dz. U. Nr 16 poz. 124 z późn. zm.) oraz § 14 ust. 2 pkt 4 i § 19 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2013.461 tj.) zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. Ł. B. z Kancelarii Adwokackiej w Ś. kwotę 516,60 złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu J. M. z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

O kosztach sądowych postępowania odwoławczego, należnych Skarbowi Państwa, orzeczono na podstawie art. 624§1 kpk zwalniając oskarżonego T. C.od ponoszenia tych kosztów zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa.