Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lipca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Poznaniu, Wydział IV Karny- Odwoławczy, w składzie:

Przewodniczący SSO Leszek Matuszewski /spr./

Sędziowie SO Małgorzata Ziołecka

SO Mariusz Sygrela

Protokolant st. prot. sąd. M. K.

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Poznaniu H. P.

po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2014 roku

sprawy J. W.

oskarżonego z art. 18 § 3 kk w związku z art. 297 § 1 kk w związku z art. 286 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk w związku z art. 64 § 1 kk,

na skutek apelacji wniesionych przez obrońcę oskarżonego oraz prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w P.

z dnia 12 lutego 2014 roku, sygnatura akt III K 166/12

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu Poznań – Stare Miasto w P.

SSO Małgorzata Ziołecka SSO Leszek Matuszewski SSO Mariusz Sygrela

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy Poznań-Stare Miasto w P., wyrokiem z dnia 12 lutego 2014 roku, sygn. akt III K 166/12 (k.8083-8085) uznał oskarżonego J. W. za winnego tego, że :

⚫

w nieustalonym okresie, najpóźniej do dnia 11 października 2006 roku, w nieustalonym miejscu pomógł ustalonym osobom w uzyskaniu kredytu w Banku (...) S.A. w kwocie 75,340,85 ( siedemdziesiąt pięć tysięcy trzysta czterdzieści 85/100 ) zł w ten sposób, że poświadczył w zaświadczeniu o dochodach i zatrudnieniu z dnia 10 października 2006 roku , iż w „ D.-Hotel, Restauracja Zajazd” w M. zatrudnia P. O. z wynagrodzeniem 3.510,39 złotych, a następnie te okoliczności potwierdził w telefonicznej rozmowie z pracownikiem banku, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 28 czerwca 2001 roku do 23 kwietnia 2002 roku kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu z dnia 22 maja 1997 roku w sprawie V K 993/96 orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne z art. 199 §1 d.k.k. tj. przestępstwa z art. 18 §3 k.k. w związku z art. 297 §1 k.k. w związku z art. 286 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k. w związku z art. 64 § 1 k.k.

⚫

w nieustalonym okresie, najpóźniej do dnia 26 października 2006 roku w nieustalonym miejscu pomógł ustalonym osobom w uzyskaniu kredytu w Banku (...) S.A. w kwocie 70.193.34 ( siedemdziesiąt tysięcy trzysta sto dziewięćdziesiąt trzy 34/00) w ten sposób, iż poświadczył w zaświadczeniu o dochodach i zatrudnieniu z dnia 25 października 2006 roku , iż w „ D.-Hotel, Restauracja Zajazd” zatrudnia J. J. z wynagrodzeniem 3.640,74 zł, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 28 czerwca 2001 roku do 23 kwietnia 2002 roku kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu z dnia 22 maja 1997 roku w sprawie V K 993/96 orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne z art. 199 § 1 d.k.k. tj. przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w związku z art. 297 § k.k. w związku z art. 286 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k. w związku z art. 64 § 1 k.k.

⚫

w nieustalonym okresie, najpóźniej do dnia 19 grudnia 2006 roku w nieustalonym miejscu pomógł ustalonym osobom w uzyskaniu kredytu w Banku (...) S.A. w kwocie 79.552,45 ( siedemdziesiąt dziewięć tysięcy pięćset pięćdziesiąt dwa 45/100 ) zł w ten sposób, iż w telefonicznej rozmowie z pracownikiem banku poświadczył w zaświadczeniu o dochodach i zatrudnieniu z dnia 10 października 2006 roku , iż w „ D.-Hotel, Restauracja Zajazd” w M. zatrudnia K. S. z wynagrodzeniem 4.095,98 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 28 czerwca 2001 roku do 23 kwietnia 2002 roku kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu z dnia 22 maja 1997 roku w sprawie V K 993/96 orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne z art. 199 § 1 d.k.k. tj. przestępstwa z art. 18 §3 k.k. w związku z art. 297 § 1 k.k. w związku z art. 286 §1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k. w związku z art. 64 §1 k.k.

⚫

w nieustalonym okresie, najpóźniej do dnia 10 listopada 2006 roku w nieustalonym miejscu pomógł ustalonym osobom w uzyskaniu kredytu w Banku (...) S.A. w kwocie 78.265,57 ( siedemdziesiąt osiem tysięcy dwieście sześćdziesiąt pięć złotych pięćdziesiąt siedem groszy) w ten sposób, w telefonicznej rozmowie z pracownikiem banku, potwierdził zatrudnienie w „ D.-Hotel, Restauracja Zajazd” w M. W. R. z wynagrodzeniem 3280,51 netto, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 28 czerwca 2001 roku do 23 kwietnia 2002 roku kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu z dnia 22 maja 1997 roku w sprawie V K 993/96 orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne z art. 199 § 1 d.k.k. tj. przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w związku z art. 297 § 1 k.k. w związku z art. 286 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k. w związku z art. 64 §1 k.k.

Sąd I instancji uznał, że powyższe czyny zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw z art. 18 §3 k.k. w związku z art. 297 §1 k.k. w związku z art. 286 §1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k. w związku z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 91 §1 k.k. w związku z art. 19 §1 k.k. w związku z art. 286 §1 k.k. w związku z art.11 §3 k.k. wymierzył podsądnemu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Organ wyrokujący w sprawie, na podstawie art. 624 par 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zwolnił podsądnego od zwrotu na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym od opłaty.

W ostatnim punkcie wyroku, na podstawie §14 ust. 2 pkt 3, § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adwokata T. R. kwotę (...),40 brutto tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Z wyrokiem tym nie zgodzili się prokurator ( k.8201-8204) i obrońca oskarżonego ( k.8204-8112) składając apelacje.

Oskarżyciel publiczny zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść podsądnego i zarzucił mu obrazę przepisów prawa materialnego polegającą na nieuwzględnieniu w opisie czynów przypisanych oskarżonemu pełnych znamion występku określonego w art. 286 § 1 k.k. poprzez brak wskazania, że wymieniony działał w celu „ osiągnięcia korzyści majątkowej”.

W konkluzji apelacji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu występków działając w warunkach ciągu przestępstw z uwzględnieniem w opisie zarzucanego mu przestępstwa znamienia działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wymierzenie mu kary 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Obrońca podsądnego zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego. Apelujący zarzucił wyrokowi:

1.  obrazę przepisów postępowania, tj.

⚫

art. 2 § 2 k.p.k. w związku z art. 410 k.p.k. poprzez wydanie rozstrzygnięcia bez uwzględnienia całokształtu okoliczności ujawnionych w toku sprawy, w tym okoliczności wskazujących, że oskarżony nie utrzymywał kontaktów z osobami zaangażowanymi w proceder przestępczy, nie znał ich, a osoby te nie znały i nie kojarzyły oskarżonego,

⚫

art. 4 k.p.k. w związku z art. 410 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie przy wydawaniu zaskarżonego wyroku okoliczności ujawnionych w toku postępowania przemawiających na korzyść oskarżonego, tj. pominięcie faktu kradzieży nesesera oskarżonego, błędu w pieczątce odnalezionego w mieszkaniu K. K., braku dowodów na czerpania przez oskarżonego korzyści z przypisywanych mu czynów, pominięcie roli oskarżonego w procesach związanych z przedmiotowym postępowaniem,

⚫

art. 7 k.p.k. poprzez błędną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego tj. uznaniu za wiarygodnych dowodów z opinii biegłego z zakresu badania pisma ręcznego oraz opinii biegłego z dziedziny fonoskopii przeprowadzonych w obu przypadkach na podstawie szczątkowego materiału dowodowego oraz w oparciu o niewystarczający materiał porównawczy,

2.  mające istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a przyjęte za jego podstawę błędne ustalenia faktyczne sprowadzające się do nieuprawnionego przekonania sądu o popełnieniu przez oskarżonego zarzucanego czynu i niesłusznego przypisania mu winy.

Apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od stawianych mu zarzutów.

Sąd zważył co następuje:

Apelację obrońcy należy uznać za niezasadną.

Złożenie apelacji przez prokuratora okazało się o tyle konieczne, że doprowadziło do kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku, która musiała z uwagi na rażącą niesprawiedliwość wyroku, spełniającą warunki określone w art. 440 kpk, doprowadzić do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Należy jednak podkreślić, że apelacja prokuratora w zakresie postawionego w niej zarzutu obrazy prawa materialnego - art. 286§ 1kk – jest wadliwa nie tylko z powodu błędnego nazwania uchybienia jakim jest dotknięty zaskarżony wyrok- został on wydany z obrazą prawa procesowego art. 413§ 2 pkt 1 kpk- ale jest również niewystarczająca, do poprawienia tej wady wyroku przez Sąd odwoławczy z uwagi na to, że obejmuje jedynie niezawarcie w opisie przypisanego oskarżonemu czynów braku znamienia działania „w celu osiągnięcia korzyści majątkowej”.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w apelacji obrońcy należy zauważyć, że kwestionowanie przez skarżącego ustaleń faktycznych w zakresie zachowania podsądnego jest oczywiście nietrafne. Sąd Okręgowy przypomina, że błąd w ustaleniach faktycznych może wynikać bądź to z niepełności postępowania dowodowego, bądź z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Może być on wynikiem nieznajomości określonych dowodów albo nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ich ocenie. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może natomiast sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego przez skarżącego, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich w tym zakresie uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd Rejonowy. Zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, Sąd orzekający rozstrzygając o winie bądź niewinności oskarżonego kieruje się własnym wewnętrznym przekonaniem, nieskrępowanym żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi. Przekonanie to tak długo pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., dopóki nie zostanie wykazane, iż Sąd I instancji oparł swe przekonanie o winie albo niewinności oskarżonego, bądź na okolicznościach nieujawnionych w toku postępowania sądowego, bądź też ujawnionych w toku przewodu sądowego, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i doświadczeniem życiowym.

Takie okoliczności zaś w niniejszej sprawie nie zachodzą. Przede wszystkim skarżący nie ma racji, że Sąd Rejonowy orzekając o winie i sprawstwie oskarżonego nie uwzględnił okoliczności, że osoby bezpośrednio wyłudzające kredyty, stanowiące przedmiot niniejszego postępowania, nie znały go. Z ustaleń poczynionych w sprawie wynika, że przestępcza działalność w jakiej uczestniczył oskarżony, realizowana była przez co najmniej kilka osób, które wzajemnie nie znały się i prowadzona była ściśle na zasadzie podziału ról. Logika faktów precyzyjnie ustalonych przez Sąd Rejonowy w tym to, że dwa z stwierdzających nieprawdę zaświadczeń o zatrudnieniu podpisał oskarżony, jak i to, że na tych zaświadczeniach widniał numer telefonu należący do oskarżonego i to oskarżony w rozmowach telefonicznych potwierdzał fakt zatrudnienia w swoim przedsiębiorstwie osób widniejących na tych zaświadczeniach, prowadzi do jednego możliwego wniosku, że oskarżony doskonale wiedział w jakim przestępczym przedsięwzięciu bierze udział i jaka jest w nim jego rola.

Podobnie nie ma racji obrońca wywodząc, że Sąd Rejonowy w swoich rozważaniach nie uwzględnił okoliczności wskazywanej przez oskarżonego dotyczącej kradzieży jego dokumentów. Kwestia ta została szczegółowo i logicznie rozważona na stronach 9 i 10 uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Obrońca w swojej apelacji poza powtarzaniem argumentów podnoszonych już w toku postępowania i zdyskredytowanych przez Sąd Rejonowy nie przedstawił żadnego racjonalnego kontrargumentu. Kwestia błędu w pieczątce też niczego nie zmienia. Wyrobienie sobie pieczątki, w zasadzie o dowolnej treści, jest tak nieskomplikowaną czynnością, że prowadzenie ustaleń czy oskarżony posługiwał się taką pieczątką w ramach prowadzonej swojej działalności gospodarczej wydaje się zupełnie bezcelowe. W każdym razie negatywne ustalenie tej okoliczności nie ma wpływu na ustalenia w zakresie sprawstwa oskarżonego.

Słusznie zauważa obrońca, że wywodzenie, że oskarżony bezinteresownie podjął się pomocy w tego rodzaju przestępczej działalności, jest rozumowaniem nie do zaakceptowania. W tej sytuacji jedynym logicznym wnioskiem jest przyjęcie, że działając w przypisany mu sposób bądź działał w celu osiągnięcia własnej korzyści majątkowej bądź w celu osiągnięcia korzyści przez inne osoby. Oczywiście bez wyjaśnień oskarżonego czy osób zaangażowanych w ten przestępczy proceder nie jesteśmy w stanie stwierdzić kiedy i w jakiej wysokości i od kogo oskarżony przyjął korzyść bądź dlaczego działał w celu osiągnięcia korzyści przez inne osoby, natomiast pewnym jest że jeden z tych celów przyświecał oskarżonemu.

Nie sposób podzielić zastrzeżeń apelującego dotyczących wniosków wynikających z opinii biegłego grafologa K. M., której to opinii Sąd Rejonowy dał wiarę w całości. Nadużyciem ze strony obrońcy jest twierdzenie, że biegła wydając opinię z dnia 17.01.2010r posługiwała się jako materiałem porównawczym „pustą kopertą”. Zarówno z treści opinii pisemnej, jak i z zeznań biegłej złożonych na rozprawie w dniu 1.10.2013r jednoznacznie wynika, że biegła dysponowała materiałem porównawczym pochodzącym od J. W.. Okoliczność gdzie się ten materiał porównawczy obecnie znajduje i dlaczego nie został umieszczony w kopercie stanowiącej kartę 3645 akt, jest kwestia wtórną, która sama w sobie nie podważa prawidłowości wniosków wynikających z opinii biegłej. Podobnie przedstawia się sytuacja w zakresie zarzutów obrońcy dotyczących oceny przez Sąd Rejonowy opinii biegłej z dziedziny fonoskopii- G. Ł.. Skarżący w swojej apelacji nie przedstawił dosłownie żadnego argumentu podważającego wnioski wynikające z opinii tego biegłego. Podkreślając fragmenty opinii w tym chociażby ten dotyczący braku wartości badawczej trzyminutowego fragmentu nagrania wypowiedzi porównawczych, obrońca nie zauważa, że właśnie z tych przyczyn biegły nie uwzględnił tego nagrania w swoich badaniach.

Nie ma racji obrońca wskazując, że opinia tego biegłego nie jest kategoryczna a jedynie wskazuje na duże prawdopodobieństwo pochodzenia badanego głosu od oskarżonego. Jak wynika z opinii biegły dokonał czteroetapowego badania zabezpieczonego głosu. Dopiero połączenie wyników badań z tych czterech etapów pozwoliło biegłemu na wydanie opinii kategorycznej. (patrz strony od 11 do 17 opinii biegłej z dnia 10.06.2013r. k- 7159-7165 akt)

Przechodząc do omówienia apelacji prokuratora należy zauważyć, że zgodnie z art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k., wyrok skazujący powinien zawierać dokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu oraz jego kwalifikację prawną. Opis czynu przypisanego to dokładny opis wszystkich elementów czynu mających znaczenie dla prawidłowej jego kwalifikacji, nie pomijający żadnego aspektu zachowania należącego do ustawowych znamion danego typu przestępstwa.

To właśnie treść wyroku, a nie jego uzasadnienie bądź, np. materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, wskazuje na to jaki czyn został oskarżonemu przypisany, a więc za winnego popełnienia jakiego czynu oskarżony został uznany. Podkreślić przy tym trzeba iż uznanie oskarżonego w wyroku za winnego opisanego tam czynu oznacza, że wszystko to, ale też i tylko to, co zostało ujęte w opisie czynu zostało oskarżonemu przez sąd przypisane.( patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach wydany w dniu 26.03.2009r w sprawie I AKa 49/09, LEX nr 512319)

Skoro zaś w zaskarżonym wyroku skazano oskarżonego za ciąg przestępstw z art. 18§ 3kk w zw. z art. 297§ 1kk w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11§ 2kk i art. 64§ 1kk, pomijając nie tylko w opisie tego czynu znamię działania „w celu osiągnięcia korzyści majątkowej”, ale w zasadzie wszystkie pozostałe znamiona przestępstwa z art. 286§ 1kk i art. 297§ 1kk.

Przestępstwo opisane w art. 286. § 1kk popełnia ten kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania.

Przestępstwo opisane w art. 297§ 1kk popełnia ten kto, w celu uzyskania dla siebie lub kogo innego, od banku lub jednostki organizacyjnej prowadzącej podobną działalność gospodarczą na podstawie ustawy albo od organu lub instytucji dysponujących środkami publicznymi - kredytu, pożyczki pieniężnej, poręczenia, gwarancji, akredytywy, dotacji, subwencji, potwierdzenia przez bank zobowiązania wynikającego z poręczenia lub z gwarancji lub podobnego świadczenia pieniężnego na określony cel gospodarczy, instrumentu płatniczego lub zamówienia publicznego, przedkłada podrobiony, przerobiony, poświadczający nieprawdę albo nierzetelny dokument albo nierzetelne, pisemne oświadczenie dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, instrumentu płatniczego lub zamówienia.

Opis przypisanych oskarżonemu, w zaskarżonym wyroku zachowań, jak słusznie zauważył prokurator nie zawierał znamienia działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej ale co więcej nie zawiera również stwierdzenia, że uzyskanie poszczególnych kredytów odbyło się za pomocą wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Opis ten nie zawiera również stwierdzenia, że pokrzywdzony został doprowadzony do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

Nie wymaga chyba szczegółowego uzasadnienia konstatacja, że pomoc „ustalonym osobom w uzyskaniu kredytu” nie stanowi żadnego przestępstwa. Tak samo przestępstwem nie jest, jak i sposobem wprowadzenia w błąd, poświadczenie w zaświadczeniach o dochodach i zatrudnieniu faktu zatrudnienia danej osoby w swoim przedsiębiorstwie.

Oczywiście z ustaleń faktycznych poczynionych w zaskarżonym wyroku jednoznacznie wynika nie tylko to, że oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej ale również, że jego działanie miało pomóc ustalonym osobom w wyłudzeniu kredytu a poświadczenie w zaświadczeniach o dochodach i zatrudnieniu faktu zatrudnienia danej osoby w swoim przedsiębiorstwie stwierdzało nieprawdę.

W tej sytuacji nawet pełne uwzględnienie apelacji prokuratora nie zmieniłoby faktu, że przypisane oskarżonemu w zaskarżonym wyroku zachowanie nie zawierałoby znamion jakiegokolwiek przestępstwa. Tak jak pomoc w udzieleniu kredytu nie stanowi przestępstwa tak też działanie takie w celu uzyskania korzyści majątkowej nie jest przestępstwem.

Gdyby przedmiotową sprawę Sąd odwoławczy rozpoznał w granicach zaskarżenia obu apelacji i postawionych w nich zarzutów, to jedynym rozwiązaniem byłaby zamiana tego wyroku i uniewinnienie oskarżonego. W realiach przedmiotowej sprawy Sąd odwoławczy musiał zastosować regulację art. 440 kpk, zgodnie z którą jeżeli utrzymanie orzeczenia w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe, podlega ono zmianie na korzyść oskarżonego albo uchyleniu niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów.

Utrzymanie tego wyroku w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe albowiem rażąco niesprawiedliwe byłoby skazanie oskarżonego za zachowania przypisane w wyroku, które nie stanowią przestępstwa a wręcz są prawnie dozwolone. Natomiast zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego również byłoby działaniem, które doprowadziłoby do sytuacji rażącej niesprawiedliwości orzeczenia. W takiej sytuacji oskarżony jako sprawca przestępstw ustalonych w stanie faktycznym uzasadnienia zaskarżonego wyroku, nie poniósłby żadnej odpowiedzialności.

W tym zakresie Sąd odwoławczy w pełni akceptuje stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w postanowieniu z dnia 6.06.2013r w sprawie o sygn . IV KK 402/12 (LEX nr 1362585), że w razie zaskarżenia wyroku na korzyść oskarżonego, przy jednoczesnym rozpatrywaniu także środka odwoławczego na niekorzyść oskarżonego, ale jedynie w części dotyczącej kary, jeżeli w świetle materiału dowodowego sprawy okazuje się, że ma tu miejsce uchybienie, polegające na tym, że opis przypisanego oskarżonemu przestępstwa nie odpowiada jedynie wymogom określonym w art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. i przez to nie zawiera wszystkich znamion przypisanego czynu, pomimo że z ustaleń faktycznych sądu pierwszej instancji wynika, iż miało miejsce zachowanie wypełniające te znamiona, to Sąd odwoławczy powinien uchylić zaskarżony wyrok na niekorzyść oskarżonego, w oparciu o apelację wniesioną w tym właśnie kierunku, poza jej granicami i podniesionymi tam zarzutami, jako że jest on wówczas rażąco niesprawiedliwy z punktu widzenia interesu wymiaru sprawiedliwości; interes ten polega zaś na tym, żeby osoba, której sprawstwo i winę wykazano, poniosła odpowiedzialność karną.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, po powtórzeniu postępowania dowodowego w niezbędnym zakresie w razie uznania winy i sprawstwa oskarżonego, Sąd Rejonowy redagując swój wyrok będzie respektował dyspozycję art. 413§ 1 i 2 kpk.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy:

uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu Poznań-Stare Miasto w P..

SSO Mariusz Sygrela SSO Leszek Matuszewski SSO Małgorzata Ziołecka