Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 sierpnia 2014 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Dorota Kropiewnicka

Protokolant Artur Łukiańczyk

po rozpoznaniu w dniu 12 sierpnia 2014 r.

sprawy L. M.

obwinionej z art. 86 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcy obwinionej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Fabrycznej

z dnia 19 lutego 2014 roku sygn. akt X W 1209/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od obwinionej na rzecz oskarżycielki posiłkowej M. S. kwotę 420 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia obwinioną od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt: IV Ka 463/14

UZASADNIENIE

L. M. została obwiniona o to, że w dniu 12 lutego 2013r. około godz. 09:40 we W. spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że będąc osobą pieszą przechodząc przez jezdnię ul. (...) na wysokości posesji nr (...) w miejscu niedozwolonym z lewej strony na prawą dla kierunku poruszania się pojazdu, nie zachowała szczególnej ostrożności oraz nie udzieliła pierwszeństwa przejazdu w wyniku czego doszło do kolizji drogowej z samochodem m-ki S. (...) nr rej. (...), którego kierująca jechała ul. (...) od strony ul. (...) w kierunku ul. (...), tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 13 ust. 1 i 3 Ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Wyrokiem z dnia 19 lutego 2014 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia- Fabrycznej:

I.  uznał obwinioną za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, opisanego w części wstępnej wyroku i stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie tego przepisu i przy zastosowaniu art. 39 § 1 i 2 kw wymierzył jej karę nagany;

II.  na podstawie art. 118 § 1 i 3 kpw zasądził od obwinionej na rzecz oskarżycielki posiłkowej M. S. kwotę 252 (dwieście pięćdziesiąt dwa) złote tytułem ustanowienia w sprawie pełnomocnika;

III.  na podstawie art. 118 § 1 kpw obciążył obwinioną zryczałtowanymi wydatkami postępowania w wysokości 100 złotych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca obwinionej, który zarzucił Sądowi Rejonowemu:

I.  błąd w ustaleniach faktycznych wyrażający się w bezkrytycznym przyjęciu, iż zachowanie obwinionej w dniu 12 lutego 2013 r. wypełnia znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 13 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, przy jednoczesnym przyjęciu, że kierująca pojazdem marki S. (...) G. S., w żaden sposób nie przyczyniła się do zaistniałego zdarzenia mimo zaniechania ustalenia realnych możliwości obserwowania drogi przez kierującą tu braku jakichkolwiek ograniczeń wynikających z architektury czy ukształtowania terenu na drodze w której doszło do zdarzenia; braku wcześniejszej reakcji kierującej mimo przekroczenia przez obwinioną przeciwległego pasa drogi, świadczącej o nienależytym obserwowaniu drogi przez kierującą; a nadto zaniechaniu ustalenia miejsca którym doszło do potrącenia pieszej poprzez dokonanie oględzin miejsca zdarzenia w udziałem świadków, mimo szeregu rozbieżności wynikających z zeznań świadków i braku dowodów o charakterze obiektywnym w tym zakresie:

II.  uchybienie przepisom procedury, które miało wpływ na wydane w sprawie rozstrzygnięcie tj. art. 25 § 1 i § 4 k.p.w. wyrażające się w jego niewłaściwym zastosowaniu tj. przyznaniu M. S. statusu pokrzywdzonej, a tym samym możliwości działania w charakterze oskarżyciela posiłkowego w niniejszym postępowaniu, co skutkowało zasądzeniem na jej rzecz kosztów postępowania, mimo iż nie doszło ani do żadnego uszkodzenia pojazdu uczestniczącego w zdarzeniu, ani też w/w nie doznała żadnych obrażeń ciała w wyniku tegoż zdarzenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionej była oczywiście bezzasadna. Wbrew podniesionym w niej zarzutom Sąd Rejonowy prawidłowo zebrał i ocenił materiał dowodowy sprawy, zasadnie przypisując obwinionej popełnienie zarzucanego jej wykroczenia. Zarzuty podniesione w apelacji stanowiły wyłącznie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji i nie mogły stanowić podstawy do uchylenia lub zmiany zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne oraz rozważania prawne Sądu Rejonowego, bowiem znajdowały one bezpośrednie wsparcie w treści zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Z zeznań szeregu przesłuchanych w sprawie świadków jednoznacznie wynikało, że obwiniona przekraczała jezdnię w niedozwolonym miejscu i to właśnie ona była sprawczynią kolizji. Bezprzedmiotowe pozostawały zwłaszcza zarzuty skarżącej, jakoby prowadząca pojazd S. (...) mogła poruszać się z mniejszą prędkością, co pozwalałoby jej na skuteczniejsze zareagowanie na sposób zachowania się obwinionej. Wszak w toku przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego ponad wszelką wątpliwość wykazano, że G. S. poruszała się z dopuszczalną w miejscu zdarzenia prędkością, zaś sposób prowadzenia przez nią pojazdu pozostawał adekwatny do panujących wówczas warunków drogowych. Oczywiście nieuprawnione było zwłaszcza twierdzenie, że skoro do zdarzenia doszło w bezpośredniej bliskości przystanku autobusowego, to na prowadzącej pojazd mechaniczny spoczywał obowiązek zachowania najwyższej ostrożności i ustąpienia pierwszeństwa pieszej. Należy bardzo wyraźnie podkreślić, że nic nie stało na przeszkodzie, by obwiniona przekroczyła jezdnię w przewidzianym do tego miejscu, zaś wymaganie od kierującego pojazdem zachowania najwyższej ostrożności w pobliżu każdego przystanku autobusowego/tramwajowego w istocie sparaliżowałoby ruch drogowy (zwłaszcza w miastach posiadających rozwiniętą sieć komunikacji miejskiej). Całkowicie niezrozumiałe pozostaje zwłaszcza wnioskowanie skarżącej, która zdaje się nie dostrzegać faktu, że pieszy jest równoprawnym uczestnikiem ruchu drogowego i także jego obowiązują zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Decydując się na podjęcie wysoce niebezpiecznego zachowania (przekroczenia jezdni w niewyznaczonym do tego miejscu), pieszy przejmuje na siebie ryzyko ewentualnej kolizji/wypadku drogowego, zaś przenoszenie tej odpowiedzialności na kierującego pojazdem nie znajduje najmniejszego uzasadnienia prawnego. Skoro w okolicznościach rozpoznawanej sprawy kierująca pojazdem zachowała reguły bezpieczeństwa w ruchu drogowym, to oczywiście nieuprawnione byłoby podejmowanie próby uczynienia jej odpowiedzialną za popełnienie wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

Oczywiście nieuzasadnione było także stanowisko skarżącej, jakoby M. S. nie przysługiwał w sprawie status pokrzywdzonej. Wszak z art. 25 § 1 kpsw jednoznacznie wynika, że pokrzywdzonym jest ten, czyje dobro prawne zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone wykroczeniem. Poprzez zachowanie obwinionej bezpośrednio zagrożone zostało dobro prawne (mienie) M. S.. Sam bowiem fakt, że w wyniku zdarzenia należący do pokrzywdzonej pojazd nie został w rzeczywistości uszkodzony nie oznacza, że niebezpieczeństwo takie realnie nie zachodziło.

Mając na uwadze wszystkie wskazane wyżej okoliczności Sąd Okręgowy nie uwzględnił apelacji obrońcy obwinionej i zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

O obowiązku zwrotu przez obwinioną na rzecz oskarżycielki posiłkowej kwoty 420 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpsw oraz § 14 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Jednocześnie mając na uwadze sytuację osobistą i majątkową obwinionej, Sąd Okręgowy zwolnił ją z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.