Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 sierpnia 2014 roku

Sąd Rejonowy w Wyszkowie, V Zamiejscowy Wydział Cywilny w P.

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Arkadiusz Piotrowski

Protokolant Ewelina Borkowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 lipca 2014 roku w P.

sprawy z powództwa Syndyka Masy Upadłości Przedsiębiorstwa Produkcyjno – Usługowego (...) S.A. w P.

przeciwko K. C.

o zapłatę

orzeka:

1.  zasądza od pozwanego K. C. na rzecz Syndyka Masy Upadłości Przedsiębiorstwa Produkcyjno – Handlowego (...) S.A. w P. kwotę (...),58 (czterdzieści dziewięć tysięcy dwadzieścia dwa i pięćdziesiąt osiem setnych) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 08 stycznia 2008 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę (...) (pięć tysięcy siedemset trzy) złote tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę (...) (dwa tysiące czterysta pięćdziesiąt jeden) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

4.  przyznaje biegłemu W. M. kwotę (...),75 (tysiąc siedemset pięćdziesiąt jeden i siedemdziesiąt pięć setnych) złotych tytułem wynagrodzenia za sporządzenie uzupełniającej pisemnej opinii złożonej w sprawie, kwotę 46,50 (czterdzieści sześć i pięćdziesiąt setnych) złotych tytułem wynagrodzenia za złożenie ustnych wyjaśnień uzupełniającej opinii pisemnej, kwotę 240,50 (dwieście czterdzieści i pięćdziesiąt setnych) złotych tytułem zwrotu kosztów przejazdu oraz kwotę 51 (pięćdziesiąt jeden) złotych tytułem zwrotu wydatków;

5.  przyznane w punkcie 4. należności biegłego wypłacić w kwocie 500 (pięćset) złotych z zaliczki zaksięgowanej pod pozycją 130065 (k 313 akt sprawy) oraz w kwocie 377,80 (trzysta siedemdziesiąt siedem i osiemdziesiąt setnych) złotych z zaliczki zaksięgowanej pod pozycją 120237 (k 266 akt sprawy), a w pozostałej części tymczasowo ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wyszkowie;

6.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wyszkowie kwotę (...),95 (tysiąc dwieście jedenaście i dziewięćdziesiąt pięć setnych) złotych tytułem należności wypłaconych biegłemu tymczasowo ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wyszkowie;

7.  oddala wniosek pozwanego o zasądzenie od powoda kosztów procesu.

Sygnatura akt V C 10/13

UZASADNIENIE

Powód Przedsiębiorstwo Produkcyjno – Usługowe (...) S.A. w P. wystąpił z powództwem przeciwko K. C. o zapłatę kwoty 49022,58 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 08 stycznia 2008 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazano, iż strony zawarły umowę o roboty budowlane, na podstawie której powód zobowiązał się do wybudowania budynku mieszkalnego na rzecz pozwanego, a pozwany zobowiązał się za to zapłacić według ustalonego w umowie kosztorysu. Pomimo wykonania umowy przez powoda pozwany odmówił zapłaty kwoty dochodzonej pozwem, w pozostałym zakresie wykonał swoje zobowiązanie.

W dniu 19 października 2009 roku Sąd wydał nakaz zapłaty, od którego sprzeciw wniósł pozwany domagając się oddalenia powództwa w całości i wskazując, iż w na podstawie faktur częściowych zapłacił powodowi kwotę 121808,62 złotych. Według niego w istocie w umowie nie określono sposobu ustalenia wynagrodzenia należnego wykonawcy, gdyż nie można tego ustalić na podstawie §5 umowy, jak również nie ustalono wysokości wynagrodzenia końcowego, a zatem powodowi nie należy się jakakolwiek kwota. Ponadto pozwany wniósł o zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego.

Postanowieniem z dnia 28 marca 2014 roku Sąd Rejonowy w Ostrołęce ogłosił upadłość powoda obejmującą likwidację jego majątku. Postanowienie to uprawomocniło się, wobec czego Sąd postanowieniem z dnia 28 maja 2014 roku zawiesił postępowanie, wezwał do udziału w sprawie syndyka masy upadłości powoda oraz podjął zawieszone postępowanie z udziałem syndyka masy upadłości, w którego imieniu na rozprawę w dniu 28 maja 2014 roku stawił się pełnomocnik (postanowienie – k 371). Pełnomocnik ten poparł powództwo w całości.

Sąd ustalił, co następuje:

Przedsiębiorstwo Produkcyjno – Usługowe (...) S.A. w P. zajmowało się m.in. wykonywaniem robót ogólnobudowlanych związanych z wznoszeniem budynków (odpis z KRS – k 6-16). W związku z tym w dniu 20 lipca 2005 roku zawarło z pozwanym K. C. umowę nr (...), w której zobowiązało się do wybudowania na rzecz pozwanego budynku mieszkalnego w terminie do dnia 30 listopada 2005 roku, a pozwany zobowiązał się zapłacić wynagrodzenie za wykonane i odebrane roboty. Z. zobowiązał się do wykonania robót z materiałów własnych, zużywając zatem do budowy materiały posiadane w magazynie do ich ceny hurtowej miał doliczać 12% tytułem kosztów zakupu. Całkowite wynagrodzenie powoda miało zostać ustalone na podstawie kosztorysu powykonawczego w oparciu o wskaźniki: r-g (roboczogodzina) – 8 złotych, KP (koszty pośrednie) – 70% (R – robocizna + S – sprzęt), KZ (koszty zakupu) – 12% (M – materiały), Zysk: 15% (R+S+Kp), VAT – 7% ( (...) 111) (R+S+M+Kp+KZ+Z). Wynagrodzenie miało być płatne fakturami częściowymi wystawionymi na podstawie protokołu częściowego odbioru robót za wykonane etapy rzeczowo –finansowe robót z określeniem w protokole procentowego stanu ich zaawansowania, a następnie fakturą końcową na podstawie protokołu końcowego odbioru robót. Wynagrodzenie to miało być płatne w terminie 14 dni od daty złożenia zamawiającemu faktur częściowych i faktury końcowej (umowa – k 19-22).

Budynek mieszkalny dla pozwanego został wybudowany zgodnie z projektem budowlanym i warunkami pozwolenia na budowę (dziennik budowy – k 54, projekt budowlany dołączony do akt). Posadzki w budynku zostały wykonane przez S. K., pozwany nie miał zastrzeżeń do jego pracy (zeznania świadka – k 62-63). Także wcześniejsze prace, do zakończenia stanu surowego z pokryciem dachowym i orynnowaniem, zostały wykonane zgodnie z projektem (zeznania świadka L. Ś. – k 104).

Wobec zakończenia procesu budowlanego pozwany powinien był uiścić na rzecz powoda, według stanu na dzień 31 grudnia 2007 roku następujące kwoty:

1.  kwotę 48517,12 złotych tytułem zużytych materiałów i kosztów zakupu (w tym narzut 12%) w 2005 roku (k 335);

2.  kwotę 59253,42 złotych tytułem zużytych materiałów i kosztów zakupu (w tym narzut 12%) w 2006 roku (k 335);

3.  kwotę 15138,20 złotych w związku z kosztorysem na wykonanie posadzek w 2006 roku (k 336);

4.  kwotę 17923,76 złotych tytułem zużytego betonu i jego kosztów zakupu w 2005 roku (k 336);

5.  kwotę 5000 złotych tytułem za prace murarskie w 2005 roku (k 140);

6.  kwotę 5981,38 złotych za wykonanie instalacji elektrycznej w 2006 roku (k 140);

7.  kwotę 5000 złotych za wykonanie instalacji sanitarnych w 2006 roku (k 140);

8.  kwotę 3000 złotych za wykonanie instalacji systemu alarmowego w 2006 roku (k 140);

a więc łącznie kwotę 159813,88 złotych. Do kwoty tej zgodnie z umową należało doliczyć także 7% podatków od towarów i usług (VAT), a zatem ostatecznie wynagrodzenie należne powodowi stanowiło kwotę 171000,85 złotych. Ceny materiałów, które były przez powoda wykorzystywane do budowy były cenami, po których kupował materiały, nie były cenami zawyżonymi. W przypadku zakupu przez powoda materiałów, to jest na podstawie faktury, materiał był przyjmowany dokumentem przyjęcia na magazyn. Ceny, które były przyjmowane do zapisu na kartotekę magazynową były zgodne z cenami jakie widniały na fakturze. Następnie faktura była kierowana do księgowości, gdyż jest to dokument zakupowy po stronie kosztów i ewidencjonowany w księgach handlowych. Stany magazynowe na koniec każdego miesiąca były uzgadniane z księgowością aby stan magazynu wartościowy był taki sam jak zapisany na koncie magazynowym. W związku z tym wszelkiego rodzaju ruchy jakie były, czyli wydania i przyjęcia zawsze miały jednakowe odzwierciedlenie w magazynie i w zapisach w księgowości. W związku z tym nie było możliwości wydania materiału z magazynu dokumentem RW w cenie innej niż wynikająca z zapisów magazynowych. Hurtownia i magazyn nie dokonywały żadnych narzutów. Nie było możliwości, aby były wydawane towary już w cenie detalicznej z narzutem 12%, gdyż było to niezgodne z zasadami rachunkowości i nie byłoby zgodności między stanem na koniec miesiąca w magazynie i w księgowości. Ponadto było w księgowości powoda wyodrębnione konto wykonywanej budowy i na tym koncie gromadzone były wszelkiego rodzaju koszty, które dotyczyła jego budowy. To następnie stanowiło podstawę do sporządzenia kosztorysu powykonawczego. W tej sytuacji powód nie miał możliwości doliczania narzutu do cen detalicznych, po jakich sprzedawał towary innym niż pozwany odbiorcom. Wynagrodzenie należne powodowi odpowiadało także uzasadnionemu nakładowi pracy oraz innym nakładom powoda. Także ceny zakupu usług przez powoda zlecanych podwykonawcom przy poszczególnych instalacjach nie były cenami wygórowanymi (opinia biegłego – k 124-141, 145-255 wraz załącznikami, k 287-289, 331-337 wraz załącznikami, k 381-383, dokumenty – k 320-321, zeznania świadka B. O. – k 323-324). Powód wystawił fakturę końcową na kwotę 62317,66 złotych z terminem płatności określonym na dzień 07 stycznia 2008 roku (faktura – k 24). Pozwany uiścił na poczet końcowego wynagrodzenia na podstawie faktur częściowych oraz faktury końcowej, którą w części opłacił, kwotę 121808,62 złotych (okoliczność niekwestionowana – k 33). Ponieważ pozwany nie uiścił całego wynagrodzenia, w dniu 27 sierpnia 2009 roku wysłano do niego wezwanie do zapłaty kwoty 49022,58 złotych, jednakże kwota ta nie została zapłacona (okoliczności przyznane, wezwanie – k 26). Do zapłaty pozostała więc kwota 49192,23 złotych (opinia biegłego k 124-141, 145-255 wraz załącznikami, k 287-289, 331-337 wraz załącznikami, k 381-383, dokumenty – k 320-321).

Sąd zważył, co następuje:

Sąd nie miał zastrzeżeń odnośnie dokumentów złożonych w sprawie, które co do zasady nie były przez strony kwestionowane, za wyjątkiem dokumentów RW, co do których pozwany wskazywał, iż ceny na nich wskazane nie były cenami zakupu materiałów przez powoda, a cenami detalicznymi, po których powód sprzedawał towary innym klientom. Jak wynika jednak z opinii biegłego, w większości przypadków ceny te odpowiadały cenom zakupu materiałów przez powoda, albowiem porównywał te dokumenty z fakturami zakupu towarów dostarczonymi przez powoda, a w zakresie w jakim nie przedstawiono mu faktur ustalił czy były to ceny zawyżone czy też nie. Należy także wskazać, iż pozwany nie kwestionował faktur złożonych przez powoda, a zatem należało uznać, iż stanowią one dowód tego, co zostało w nich stwierdzone.

W ocenie Sądu za wiarygodne należało również uznać zeznania przesłuchanych w sprawie świadków, gdyż brak było dowodów przeciwnych. W przypadku zeznań świadka B. O. znalazły one dodatkowo potwierdzenie w opinii biegłego, który potwierdził tożsamość cen zakupu materiałów przez powoda z cenami, po których materiały były sprzedawane pozwanemu. Nic szczególnie istotnego do sprawy nie wniosły zeznania świadka L. Ś., który nie miał żadnej wiedzy odnośnie sposobu ustalania wysokości wynagrodzenia należnego powodowi, choć potwierdził, że do czasu kiedy on nadzorował budowę na prośbę pozwanego to prace były prowadzone zgodnie z projektem. Jego nadzór trwał do zakończenia stanu surowego.

Także opinię biegłego, wbrew twierdzeniom pełnomocnika pozwanego, należało uznać za profesjonalną i pełną. Biegły bowiem szczegółowo uzasadnił swoją metodykę pracy, wskazała na jakiej podstawie i w jaki sposób dokonywał ustaleń i wyliczeń. Biegły nie analizował, czy rzeczywiście została zużyta ilość betonu i materiałów wskazana przez powoda, ale Sąd tego mu nie zlecał, albowiem okoliczność ta została podniesiona przez stronę pozwaną dopiero na końcowym etapie postępowania, a więc po upływie terminu na zgłaszanie zastrzeżeń co do żądania pozwu. Sąd bowiem już w dniu 31 marca 2011 roku zakreślił stronom ostateczny 14 dniowy termin na zgłaszanie wszelkiego rodzaju twierdzeń, zarzutów i dowodów pod rygorem utraty prawa powoływania ich w toku dalszego postępowania (k 96) na podstawie art. 242 kpc. Należało zatem te zarzuty uznać za sprekludowane. Pomimo tego biegły wskazał, iż w jego ocenie powód nie policzył w przedstawionych rachunkach większej ilości betonu niż została faktycznie zużyta. Według biegłego niska była zarówno cena roboczogodziny ustalona przez powoda na kwotę 8 złotych, podobnie jak koszty pośrednie w wysokości 70%. Także pozostałe ceny nie były zdaniem biegłego wygórowane. Przy powyższych ustaleniach opierał się na cennikach (...) aktualizowanych kwartalnie. Według niego ceny materiałów zakupywane przez powoda były cenami hurtowymi. Biegły dokonał ustaleń także na podstawie dokumentów RW, które były podpisane przez odbierającego. Wprawdzie podpisy były nieczytelne, jednakże pozwany nie zaprzeczył, iż był to jego podpis.

W ocenie Sądu nie mogły skutecznie podważyć opinii biegłego same twierdzenia pozwanego, iż powód brał ceny detaliczne obowiązujące u niego, a więc już z marżą detaliczną, doliczał do tego 12% marży zgodnie z umową i tak powstawała cena finalna, albowiem stanowiły jedynie polemikę z twierdzeniami opinii. Ponadto biegły sporządził opinię uzupełniającą dokonując analizy również dokumentów źródłowych przedstawionych przez powoda, co potwierdziło, iż rzeczywiście przy ustalaniu cen zużytych materiałów posługiwał się cenami, po których te materiały zakupił i dopiero wtedy doliczał marżę 12%. Pozwany wskazywał również, iż ma dowody przeciwne, to jest gazetki ofertowe detaliczne kolportowane przez powoda, w których były ceny materiałów, tj. bloczków betonowych i betonu, takie jak wzięte do umowy, tylko bez marży dwanaście procent, jednakże dowodu takiego nie przedstawił co nakazuje potraktować te twierdzenia wyłącznie jako polemikę pozwanego z ustaleniami biegłego.

Zgodnie z art. 647 kc przez umowę o roboty budowlane wykonawca zobowiązuje się do oddania przewidzianego w umowie obiektu, wykonanego zgodnie z projektem i z zasadami wiedzy technicznej, a inwestor zobowiązuje się do dokonania wymaganych przez właściwe przepisy czynności związanych z przygotowaniem robót, w szczególności do przekazania terenu budowy i dostarczenia projektu, oraz do odebrania obiektu i zapłaty umówionego wynagrodzenia. Jak wynika z zapisów przedmiotowej umowy strony zawarły umowę o roboty budowlane, o której mowa w art. 647, albowiem powód zobowiązał się do wybudowania i oddania na rzecz pozwanego budynku mieszkalnego, a pozwany zobowiązał się zapłacić wynagrodzenie za wykonane i odebrane roboty. Wynagrodzenie wykonawcy robót budowlanych za wykonanie przedmiotu umowy stanowi jej istotny element. Sposób określenia wynagrodzenia, wobec nieuregulowania tej kwestii w przepisach tytułu XVI księgi III kc, został pozostawiony stronom, które zgodnie z wyrażoną w art. 353 ¹ kc zasadą swobody umów, mogą go ukształtować według swojego uznania z ograniczeniami wynikającymi z właściwości stosunku prawnego, ustawy lub zasad współżycia społecznego (tak Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 16 stycznia 2014 roku, V ACa 757/13, który to pogląd należy podzielić). Sposób ustalenia wynagrodzenia należnego powodowi został więc przez strony ustalony w umowie, w której wskazano, że całkowite wynagrodzenie miało zostać ustalone na podstawie kosztorysu powykonawczego w oparciu o wskaźniki: r-g (roboczogodzina) – 8 złotych, KP (koszty pośrednie) – 70% (R – robocizna + S – sprzęt), KZ (koszty zakupu) – 12% (M – materiały), Zysk: 15% (R+S+Kp), VAT – 7% ( (...) 111) (R+S+M+Kp+KZ+Z). Wynagrodzenie miało być płatne fakturami częściowymi wystawionymi na podstawie protokołu częściowego odbioru robót za wykonane etapy rzeczowo –finansowe robót z określeniem w protokole procentowego stanu ich zaawansowania, a następnie fakturą końcową na podstawie protokołu końcowego odbioru robót. Wynagrodzenie to miało być płatne w terminie 14 dni od daty złożenia zamawiającemu faktur częściowych i faktury końcowej (umowa – k 19-22). W pierwszej kolejności przy ustalaniu wysokości wynagrodzenia należnego powodowi należało zatem sięgnąć do zapisów przedmiotowej umowy. Z zapisów tych wynika wprost jak wynagrodzenie miało być ustalone i w oparciu o wskazania zawarte w §5 umowy biegły wyliczył wysokość wynagrodzenia należnego powodowi. Pomiędzy stronami w zasadzie nie było sporu co do sposobu ustalenia wynagrodzenia wskazanego w umowie. Pozwany nie kwestionował również sposobu ustalenia cen materiałów zużytych przez pozwanego do budowy akceptując doliczanie do cen zakupu materiałów 12% marży, aby ceny te urealnić (k 271). Jak wynika z wyjaśnień biegłego złożonych na rozprawie w dniu 12 grudnia 2012 roku w pierwszej kolejności opierał się na dokumentach RW, czyli wydania materiału z magazynu, w których były wskazane ceny do jakich powód doliczał 12%. Zweryfikował to również z fakturami zakupu materiałów przedstawionymi przez powoda i w większości przypadków zostało potwierdzone, iż w dokumentach RW były wskazane ceny zakupu materiałów przez powoda, a nie ceny detaliczne po jakich sprzedawał materiały. Potwierdziła to również świadek B. O.. W przypadkach, w których biegły nie dysponował fakturami z tego samego dnia, a z innych dni, ale w niedużym odstępie czasowym ustalił czy ceny te były cenami zawyżonymi, czy też średnimi, co pozwala na przyjęcie, że również te ceny nie były cenami detalicznymi, a cenami, po jakich powód nabył towary wykorzystywane do budowy budynku pozwanego. W ocenie Sądu należało więc podzielić stanowisko biegłego, z którego wynika, że większość cen materiałów zużytych przez powoda znajdowała odzwierciedlenie w fakturach zakupów tych materiałów, które następnie były powiększane o 12%, aby je urealnić. Tylko w nielicznych przypadkach, biorąc pod uwagę ilość zużytych do budowy materiałów, powód nie przedstawił faktur zakupu i w tych przypadkach biegły sprawdzał czy cena a dokumencie RW nie była zawyżona w odniesieniu do cen średnich z cenników (...). Biegły wskazał przy tym, iż ceny te nie były wygórowane i odpowiadały nakładom powoda (k 331-337, 381-383). Biegły także zasadnie wskazał, iż zarzuty pełnomocnika pozwanego (k 346-347) do opinii uzupełniającej nie były zasadne, albowiem w większości przypadków dysponował fakturami zakupu materiałów przez powoda, a więc materiałami źródłowymi, które znajdują się w aktach sprawy, nie był zobowiązany do wyliczenia ilości materiałów budowlanych rzeczywiście zużytych do budowy przez powoda ponieważ Sąd mu tego nie zlecał (zarzut sprekludowany), nie analizował jakich przedpłat dokonał pozwany, albowiem miał wyliczyć wysokość wynagrodzenia należnego powodowi zgodnie z umową.

Sąd podziela także stanowisko biegłego (k 140), że zastosowanie do rachunku lub faktur (70% + 15%) 85% narzutu, tj wskaźnika 1,85 wynikało z niezrozumienia zapisów umowy oraz zasad kalkulacji, albowiem nakłady wykazane w rachunkach za prace murarskie, prace przy instalacji elektrycznej, alarmowej i sanitarnej powinny być rozliczone bez żadnych narzutów. Wprawdzie biegły nie rozwinął tej myśli, ale wynika to w sposób oczywisty z faktu, że nie należy doliczać zysku do prac wykonanych przez inne podmioty, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie wynika to wprost z zapisów umowy uzgodnionych indywidualnie z konsumentem, jakim był pozwany. Wprawdzie biegły wskazuje, iż można by ewentualnie doliczyć koszty manipulacyjne związane z wyszukaniem firm, uzgodnień i odbioru robót, ale tylko na poziomie 6%, jednakże zdaniem Sądu w przedmiotowym przypadku byłoby to nieuzasadnione, albowiem powód jako osoba profesjonalnie świadcząca usługi budowlane powinna była takie uregulowanie zawrzeć w treści samej umowy, więc skoro tego nie uczyniła to nie mogła domagać się od pozwanego powiększenia kwoty do zapłaty o ten współczynnik. Ponadto jak wynika z wyjaśnień biegłego (k 382) powód powinien był wskaźniki zawarte w umowie pomnożyć przez siebie, a nie dodać. Wobec tego Sąd przyjął, iż powodowi należał się jedynie zwrot wydatków związanych z wykonaniem prac przez podwykonawców bez doliczania do nich kosztów manipulacyjnych w wysokości 6% tak jak to wskazał biegły i wobec tego Sąd przyjął, iż koszty te podlegały zwrotowi w wysokości rzeczywiście poniesionej. Uwzględniając zatem, iż wynagrodzenie powoda wynikało z zapisów umowy (poza kosztami zakupu usług od podwykonawców) i odpowiadało także uzasadnionemu nakładowi pracy oraz innym nakładom powoda (k 289), a nadto opierając się na wyliczeniach biegłego Sąd uznał, iż powodowi należało się wynagrodzenie w wysokości 171000,85 złotych. Pozwany zapłacił na rzecz pozwanego łącznie kwotę 121808,62 złotych, a zatem do zapłaty pozostała kwota 49192,23 złotych. Biorąc jednak pod uwagę, że powód domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 49022,58 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 08 stycznia 2008 roku do dnia zapłaty i Sąd był tym żądaniem związany, należało orzec jak w punkcie 1 sentencji wyroku. O należnych odsetkach orzeczono na podstawie 481§1 i 2 kc.

Wobec przegrania sprawy przez pozwanego praktycznie w całości Sąd zasądził od niego na rzecz powoda kwotę 5703 złote tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2451 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98§1 i 2 kpc. Na koszty procesu złożyły się:

⚫

opłata od pozwu ustalona na kwotę 2452 złote uiszczona przez powoda (k 18) na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.);

⚫

kwota 2400 złotych, to jest w wysokości stawki minimalnej za czynności radców prawnych na podstawie §6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.);

⚫

kwota 51 złotych tytułem uiszczonych opłat skarbowych od złożonych dokumentów pełnomocnictw (k 17, 64, 360) na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 2) ustawy z dnia 16 listopada 2006 roku o opłacie skarbowej (tekst jednolity – Dz. U. z 2012 roku, poz. 1282 ze zm.). Na zasądzone koszty złożyły się zatem:

⚫

kwota 800 złotych uiszczona tytułem zaliczki na poczet opinii biegłego uiszczona przez powoda i wypłacona biegłemu (k 66, 312).

Wobec braku podstaw do wydania wyroku zaocznego, o co wnosił powód w pozwie, Sąd oddalił powództwo w tej części, o czym orzeczono w punkcie 3 wyroku.

Sąd przyznał biegłemu W. M. wynagrodzenie w kwocie (...),75 za sporządzenie uzupełniającej pisemnej opinii złożonej w sprawie (k 338), kwotę 46,50 złotych tytułem wynagrodzenia za złożenie ustnych wyjaśnień uzupełniającej opinii pisemnej (k 385), kwotę 240,50 złotych tytułem zwrotu kosztów przejazdu (k 338 i 385) oraz kwotę 51 złotych tytułem zwrotu wydatków (k 338). Zgodnie bowiem z treścią art. 288 kpc w zw. z art. 89 i art. 90 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.), biegły miał prawo żądać wynagrodzenia za wykonaną pracę. Stosownie do tych przepisów biegłemu powołanemu przez sąd przysługuje wynagrodzenie za wykonaną pracę oraz zwrot poniesionych przez niego wydatków niezbędnych dla wydania opinii. Wysokość tego wynagrodzenia ustala się, uwzględniając wymagane kwalifikacje, potrzebny do wydania opinii czas i nakład pracy, a wysokość wydatków na podstawie złożonego rachunku. Wynagrodzenie biegłych oblicza się według stawki wynagrodzenia za godzinę pracy albo według taryfy zryczałtowanej określonej dla poszczególnych kategorii biegłych ze względu na dziedzinę, w której są oni specjalistami. Podstawę obliczenia stawki wynagrodzenia za godzinę pracy i taryfy zryczałtowanej stanowi ułamek kwoty bazowej dla osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe, której wysokość określa ustawa budżetowa. Jednocześnie biegłemu przysługiwał zwrot kosztów podróży - z miejsca jego zamieszkania do miejsca wykonywania czynności w wysokości rzeczywiście poniesionych, racjonalnych i celowych kosztów przejazdu własnym samochodem lub innym odpowiednim środkiem transportu. Szczegółowe zasady obliczania wynagrodzenia dla biegłych zostały określone w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 roku w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu cywilnym (Dz.U.2013.518). Podana przez biegłego w rachunkach wysokość wynagrodzenia została wyliczona zgodnie z przepisami wyżej powołanego rozporządzenia, rachunek został także sprawdzony przez księgowość tutejszego Sądu pod względem formalnym i rachunkowym. Także nakład pracy i czas potrzebny do wydania opinii i złożenia ustnych wyjaśnień na rozprawie poświęcony przez biegłego uzasadniały przyznanie wynagrodzenia w żądanej wysokości. Mając powyższe okoliczności na uwadze należało orzec jak w pkt 4 sentencji wyroku.

Wobec uiszczenia zaliczek na poczet należności biegłego przez pozwanego w łącznej kwocie 1000 złotych (k 266, 313, przy czym z zaliczki uiszczonej w dniu 03 lipca 2012 roku została wcześniej wypłacona biegłemu kwota 122,20 złotych – k 312) przyznane w punkcie 4. wyroku należności biegłego należało wypłacić w kwocie 877,80 złotych z uiszczonych zaliczek, albowiem biegły składał opinię na wniosek pozwanego (art. 130 ⁴ kpc), a w pozostałym zakresie tymczasowo ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wyszkowie na podstawie art. 83 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych stosowanego analogicznie, o czym Sąd orzekł w punkcie 5 wyroku. Jednocześnie mając na uwadze fakt, iż pozwany przegrał sprawę w rozumieniu art. 98§1 kpc należało nakazać pobrać od niego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wyszkowie kwotę 1211,95 złotych tytułem należności wypłaconych biegłemu tymczasowo ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wyszkowie na podstawie art. 83 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych stosowanego analogicznie w związku z treścią art. 130 ⁴§3 kpc i art. 108§1 kpc, o czym orzeczono w punkcie 6 wyroku. Jednocześnie z uwagi na przegranie sprawy przez pozwanego brak było podstaw do uwzględnienia na podstawie art. 98§1 i 2 kpc jego wniosku o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, a zatem jego żądanie zostało oddalone w punkcie 6 wyroku.