Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lutego 2014 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Jarosław Staszkiewicz

Protokolant: Anna Walter

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 25 II 2014 roku sprawy

K. W.,

syna D. i D. z d. W.,

urodzonego w dniu (...) w J.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 21 grudnia 2012 roku w J., podczas i w związku z wykonywanymi czynnościami służbowymi znieważył funkcjonariusza Aresztu Śledczego w J. D. M., w ten sposób, że wyzywał go słowami powszechnie uważanymi za wulgarne i obelżywe oraz groził mu pozbawieniem życia, przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, iż zostaną spełnione, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 28 II 2005 roku sygn. akt II K 16/05 za czyn z art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. na karę 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 17 VI 2005 roku sygn. akt VI Ka 240/05, objętego następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 15 IX 2005 roku sygn. akt II K 546/05 mocą którego wymierzono mu karę łączną w wysokości 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresach od 20 X 2004 roku do 14 VI 2006 roku i od 14 VI 2007 roku do 30 IV 2008 roku oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 25 I 2011 roku sygn. akt II K 2608/10 za czyn z art. 158 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, objętego następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 21 IX 2011 roku sygn. akt II K 899/11 mocą którego wymierzono mu karę łączną w wysokości 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresach od 5 do 6 IX 2010 roku od 1 X 2010 roku do 25 I 2011 roku od 4 V 2011 roku do 3 VI 2011 roku oraz od 8 VI 2011 roku do 13 IX 2011 roku,

tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

I.  oskarżonego K. W. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku przy przyjęciu, iż był on wcześniej skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 25 I 2011 roku w sprawie II K 2608/10, za czyn z art. 224 § 2 k.k. i art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w ramach kary łącznej orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 21 IX 2011 roku w sprawie II K 899/11 w punkcie IV części dyspozytywnej, w okresie od 1 X 2010 roku do 25 I 2011 roku, od 4 V 2011 roku do 3 VI 2011 roku oraz od 8 VI 2011 roku do 13 IX 2011 roku, to jest występku z art. 226 § 1 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., wymierza mu karę 7 ( siedmiu ) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych;

III.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 V 1982 roku prawo o adwokaturze oraz § 14 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 IX 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. Z. kwotę 300 złotych wraz z kwotą 69 złotych jako podatek VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu.

Sygnatura akt II K 1770/13

UZASADNIENIE

W dniu 21 grudnia 2012 roku K. W. był osadzony w Areszcie Śledczym w J.. Tego dnia dowiedział się, że paczka żywnościowa, adresowana do jego znajomego, odbywającego karę w tej samej celi – W. M. – a przeznaczona faktycznie dla niego, została zatrzymana przez oddziałowego – D. M., funkcjonariusza Służby Więziennej – z uwagi na to, że zawierała niedopuszczalne produkty. Oddziałowy wykonywał w ten sposób swoje obowiązki służbowe. Gdy K. W. się o tym dowiedział, zaczął kierować pod adresem D. M. kolejne wypowiedzi, w których obrażał go wulgarnie, jak również zapowiadał, że go zabije. Adresat twierdzeń obawiał się spełnienia tych zapowiedzi.

( dowód: wyjaśnienia K. W. k. 54-56,

zeznania D. M. k. 4-6,

zeznania A. C. k. 21-22,

zeznania J. W. k. 18-19,

częściowo zeznania W. M. k. 22-23,

informacja k. 13-15 )

K. W. był wcześniej wiele razy karany za przestępstwa. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 25 I 2011 roku w sprawie II K 2608/10, za czyn z art. 224 § 2 k.k. i art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., został skazany na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w ramach kary łącznej, orzeczonej w punkcie IV części dyspozytywnej wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 21 IX 2011 roku w sprawie II K 899/11, w okresie od 1 X 2010 roku do 25 I 2011 roku, od 4 V 2011 roku do 3 VI 2011 roku oraz od 8 VI 2011 roku do 13 IX 2011 roku.

( dowód: dane o karalności k. 50-51,

odpisy wyroków k. 73-85 )

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony zadeklarował, iż częściowo przyznaje się do popełnienia zarzucanego czynu. Wyjaśnił, iż był zdenerwowany tym, że paczka żywnościowa nie trafiła do niego. Jego słowa pokrzywdzony wziął do siebie. Oskarżony następnie zgodził się na wymierzenie kary uzgodnionej z Prokuratorem.

Sąd uznał te wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne, co do opisanych przez niego faktów. Z pozostałych dowodów wynika, zgodnie z twierdzeniami K. W., iż uzgodnił on ze znajomym, że na jego adres przesłana zostanie paczka, przeznaczona dla oskarżonego, a gdy przesyłka została zatrzymana na polecenie pokrzywdzonego, kierował wobec niego obraźliwe słowa i groźby.

Za niezgodne z prawdą uznano natomiast wyjaśnienia K. W., że nie zamierzał obrażać lub straszyć D. M.. Z relacji świadków – funkcjonariuszy Służby Więziennej – wynika, że swoje słowa oskarżony powtarzał wielokrotnie, nawet pouczany o odpowiedzialności za takie zachowanie. Nie można w tej sytuacji przyjąć za K. W., że jego wypowiedzi były wynikiem wyłącznie zdenerwowania, nie miały na celu naruszania dóbr pokrzywdzonego. Gdyby były one emocjonalną reakcją, ustałyby szybko, szczególnie wobec uwag innych funkcjonariuszy Służby Więziennej.

Za wiarygodne uznano zeznania D. M., A. C. i J. W.. W taki sam sposób opisali oni zachowanie oskarżonego i powody takiej jego postawy. Ich relacje są zgodne z pozostałymi dowodami, poza twierdzeniami W. M.. Postępowanie K. W. opisali spójnie z jego własnymi wyjaśnieniami.

Zeznania W. M. uznano za częściowo wiarygodne. Zgodnie z innymi dowodami przytoczył on powody, dla których oskarżony podjął działania przeciwko pokrzywdzonemu. Jednak późniejszą postawę K. W. prezentował oględnie, z rezerwą. Wyraźnie nie chciał dostarczać dowodu przeciwko innemu osadzonemu. Skoro do opisanych w zarzucie wypowiedzi przyznał się oskarżony, to odmienne zeznania jego znajomego z zakładu karnego, należało uznać za niezgodne z prawdą.

Sąd przy ustalaniu stanu zdrowia psychicznego oskarżonego skorzystał z opinii biegłych psychiatrów. Sporządzono ją po badaniu K. W., dokonali tego specjaliści. Opinia nie jest niejasna, niepełna, czy wewnętrznie sprzeczna. Żadna ze stron nie kwestionowała jej rzetelności.

Podstawą ustaleń faktycznych uczyniono także dokumenty: informację o dopuszczalnej zawartości paczek żywnościowych, dane o karalności oskarżonego oraz odpisy wyroków, które go dotyczyły. Zostały one sporządzone przez uprawnione podmioty, w przewidzianej prawem formie. Ich wiarygodność nie była podważana w toku procesu.

Oskarżony potwierdził, iż to on 21 grudnia 2012 roku, na terenie Aresztu Śledczego w J. kierował do pokrzywdzonego wypowiedzi zawierające wulgaryzmy i zapowiedzi pozbawienia życia. Jest to zgodne z pozostałymi dowodami zebranymi w sprawie. Sprawstwo oskarżonego w tym zakresie nie budziło wątpliwości.

Sąd ustalił, iż K. W. w dniu zdarzenia wypowiadał wiele razy, kierowane do pokrzywdzonego stwierdzenia, w których określał go wulgarnie. D. M. był w tym czasie funkcjonariuszem Służby Więziennej, a więc funkcjonariuszem publicznym w rozumieniu art. 115 § 13 pkt 7 k.k. Gdy oskarżony podejmował swoje działania, oddziałowy wykonywał obowiązki służbowe, wypowiedzi K. W. miały z tym bezpośredni związek – były wynikiem kontroli przesyłki, kierowanej do osadzonego. Znieważenie pokrzywdzonego w tej sytuacji wypełniało znamiona z art. 226 § 1 k.k.

Te same wypowiedzi zawierały również zapowiedzi pozbawienia życia D. M.. Jest to groźba popełnienia przestępstwa na jego szkodę. Pokrzywdzony, biorąc pod uwagę gwałtowny charakter i demoralizację oskarżonego, obawiał się realizacji tych zapowiedzi, co jest obiektywnie zrozumiałe. Oznacza to, iż oskarżony swoim zachowaniem wypełniał również znamiona z art. 190 § 1 k.k.

Sąd ustalił, że oskarżony w okresie krótszym niż 5 lat przed popełnieniem obecnie zarzucanego czynu, odbywał ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne – czyn z art. 224 § 2 k.k. i inne. Działał zatem w warunkach, o których mowa w art. 64 § 1 k.k.

Oskarżony w czasie opisywanych zdarzeń nie znajdował się w sytuacji lub stanie, które wyłączałyby swobodę jego działania lub podejmowania decyzji. Nie ograniczał go w tym zakresie stan jego zdrowia psychicznego, co wynika z opinii psychiatrów. Zawinienie sprawcy w tym zakresie nie budziło więc wątpliwości.

Z podanych powodów Sąd uznał oskarżonego, za winnego tego, że w dniu 21 grudnia 2012 roku w J., podczas i w związku z wykonywanymi czynnościami służbowymi znieważył funkcjonariusza Aresztu Śledczego w J. D. M., w ten sposób, że wyzywał go słowami powszechnie uważanymi za wulgarne i obelżywe oraz groził mu pozbawieniem życia, przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, iż zostaną spełnione, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 25 I 2011 roku w sprawie II K 2608/10, za czyn z art. 224 § 2 k.k. i art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w ramach kary łącznej orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 21 IX 2011 roku w sprawie II K 899/11 w punkcie IV części dyspozytywnej, w okresie od 1 X 2010 roku do 25 I 2011 roku, od 4 V 2011 roku do 3 VI 2011 roku oraz od 8 VI 2011 roku do 13 IX 2011 roku, to jest występku z art. 226 § 1 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd uznał społeczną szkodliwość czynu oskarżonego za znaczną. Wpływ ma na to wypełnienie przez niego jednym czynem znamion dwóch przestępstw, długotrwałość jego zachowania – kierował on swoje wypowiedzi pod adresem pokrzywdzonego w ciągu całego dnia, w różnych sytuacjach - a także fakt, że groził on D. M. popełnieniem najgroźniejszego czynu – zabójstwem. Zmniejsza społeczną szkodliwość czynu w niewielkim stopniu motywacja sprawcy – podjął on działania przeciwko pokrzywdzonemu, gdyż uważał się za poszkodowanego jego decyzją, którą oceniał, jako niesprawiedliwą. Sprawca oczekiwał artykułów żywnościowych od rodziny na święta Bożego Narodzenia, jego nadzieje się jednak nie spełniły. Zrozumiałe było w takiej sytuacji jego rozczarowanie, które jednak nie usprawiedliwiało stwierdzonego, sprzecznego z prawem zachowania.

Okolicznością łagodzącą dla oskarżonego była jego postawa w czasie postępowania. Opisał on zdarzenia zgodnie z pozostałymi dowodami, przystał na wymierzenie mu zaproponowanej kary. Chciał więc uproszczenia i przyspieszenia procesu, godził się na poniesienie konsekwencji swojego zachowania. Jego postawy nie można jednak interpretować jako zrozumienia naganności własnego czynu, czy też jako chęci naprawienia spowodowanych szkód. K. W. wyjaśniał bowiem, iż jego słowa nie powinny być tak źle odebrane przez pokrzywdzonego, że nie miał intencji poniżenia go, czy przestraszenia. Nie pojmował więc wagi własnego działania, bagatelizował je.

Istotną okolicznością obciążającą dla oskarżonego był jego dotychczasowy tryb życia. Był on wcześniej wiele razy karany za przestępstwa, odbywał za nie kary pozbawienia wolności. Tylko w niewielkim stopniu fakty te znalazły odbicie w kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu. Wynika z nich, iż sprawca jest osobą skrajnie zdemoralizowaną, która ma łatwość popełniania przestępstw, również z użyciem przemocy lub groźby jej użycia. Od kolejnych naruszeń prawa nie odstraszyły go odbywane kary, w tym izolacja w zakładzie karnym. Nie sposób więc poprawić jego postawy za pomocą łagodnych, wolnościowych środków oddziaływania.

Duże znaczenie przypisano w tym kontekście okolicznościom popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu. Choć był on pozbawiony wolności, a więc znajdował się w warunkach, w których miało dojść do jego resocjalizacji, to po raz kolejny popełnił przestępstwo. Zobowiązany był przy tym do poddawania się poleceniom funkcjonariuszy Służby Więziennej, do czego się również nie dostosował. K. W. swoim zachowaniem lekceważył nie tylko rygory odbywania kary pozbawienia wolności, lecz także zasady porządku prawnego. Świadczy to o jego wysokiej demoralizacji i odporności na działanie kary izolacyjnej. Wymaga on zatem zastosowania surowej kary, odpowiedniej do stopnia społecznej szkodliwości jego zachowania.

Z tych powodów Sąd wymierzył oskarżonemu karę 7 miesięcy pozbawienia wolności. Znacznie przekracza ona dolny próg ustawowego zagrożenia, nie sięga jednak nawet 1/5 górnej granicy zagrożenia karą. Oddaje wagę czynu sprawcy, uwzględnia też pozostałe, przytoczone wyżej okoliczności. Będzie przy tym w stanie odstraszyć oskarżonego od podobnych zachowań w przyszłości.

Z uwagi na to, iż oskarżony nie uzyskuje aktualnie dochodów, nie posiada majątku, Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sąd zasądził na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 V 1982 roku prawo o adwokaturze oraz § 14 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 IX 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. Z. kwotę 300 złotych wraz z kwotą 69 złotych jako podatek VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu w toku postępowania przygotowawczego.