Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 lipca 2014 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny

w składzie:

Przewodniczący - SSR Wojciech Kottik

Protokolant – sekr. sąd. Jolanta Jarmołowicz

w obecności oskarżyciela publ. M. N.

po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2014r., sprawy

Z. N.

syna E. i J. z domu T.

ur. (...) w N.

obwinionej o to, że:

w dniu 04 października 2013 r., ok. godz. 12 ³⁵ na drodze publicznej w O. przy ul. (...), kierując pojazdem marki S. (...) o nr rej. (...) z naczepą nie zachował szczególnej ostrożności podczas cofania, w wyniku czego najechał na metalową bramę wjazdową do posesji powodując jej uszkodzenie, a następnie odjechał z miejsca zdarzenia

- tj. za wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 23 ust.1 pkt. 3 i art. 44 ustawy Prawo o ruchu drogowym,

ORZEKA

I.  obwinionego Z. N. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 97 kw w zw. z art. 23 ust.1 pkt. 3 i art. 44 ustawy Prawo o ruchu drogowym i za to z mocy art. 97 kw skazuje go na karę grzywny w wymiarze 300 (trzysta) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych obciąża obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100 (sto) złotych i opłatą w kwocie 30 (trzydzieści) złotych.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

Obwiniony Z. N. mieszka w K.. Pracuje jako kierowca w firmie (...). Otrzymuje wynagrodzenie (...)złotych netto. Na utrzymaniu posiada dwoje dzieci w wieku 23 i 17 lat.

Z. N. nie był dotychczas karany za wykroczenia i przestępstwa w ruchu drogowym.

( dowód: wyjaśnienia obwinionego k.7,wyjaśnienia świadka R. N. k.20, wydruk z bazy (...) k.14)

W dniu 04 października 2013 r., około godziny 12:35 na drodze publicznej w O. przy ul. (...), kierując ciągnikiem siodłowym marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) z naczepą, nie zachował szczególnej ostrożności podczas cofania, w wyniku czego najechał na metalową bramę wjazdową do posesji (...) Spółdzielni (...), powodując jej uszkodzenie, a następnie odjechał z miejsca zdarzenia.

(dowód: protokół odtworzenia utrwalonych zapisów k.17)

Obwiniony, w wyjaśnieniach złożonych w toku prowadzenia czynności wyjaśniających nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że w dniu zdarzenia prowadził wymienioną ciężarówkę marki S. z Estonii do okolic S.. Przejeżdżał wprawdzie przez O. ale jak sam przyznał nie kojarzył aby jadąc tego dnia uszkodził bramę na posesji, a gdyby to zrobił to by się zatrzymał, bo właściciel firmy, w której pracuje jest ubezpieczony i mógłby pokryć ewentualne poniesione straty.

(Wyjaśnienia obwinionego k. 7 )

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia obwinionego nie zasługują na wiarę i stanowią wyłącznie wyraz przyjętej przez niego linii obrony, a co najważniejsze są sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Wprawdzie w niniejszej postępowaniu obwiniony nie stawił się - wezwany prawidłowo na rozprawę ale ciąg dowodów zgromadzonych w niniejszej sprawie pozwala na przyjęcie jego sprawstwa.

Przebieg niniejszego zdarzenia w sposób szczegółowy został zarejestrowany przez kamerę zamontowaną przy bramie wjazdowej do (...) Spółdzielni (...) w O. przy ul. (...). Na nagraniu z tej kamery dokładnie widać jak obwiniony kierując pojazdem marki S. o numerze rejestracyjnym (...) z naczepą, podczas wykonywania manewru cofania lewym tylnym bokiem naczepy uderza w lewe przęsło bramy wjazdowej do ww. posesji, a następnie po kilku minutach manewrowania pojazdem odjeżdża z miejsca zdarzenia. Na nagraniu wyraźnie widać numer rejestracyjny pojazdu S. tj. (...), którym kierował obwiniony.

Co więcej, przesłuchiwany na rozprawie świadek J. K. – prezes pokrzywdzonej firmie w rozmowie z pracownikami z sąsiedniej posesji tj.(...), dowiedział się, że obwiniony wykonywał manewru cofania z uwagi na to, że prawdopodobnie pomylił drogę. Świadek dodał również, że wcześniej wymienionych pracowników obwiniony pytał o drogę na budowę Galerii (...) w O., co jest dowodem na to, że faktycznie zabłądził.

(dowód: zeznania świadka J. K. k.38)

Powiązanie wszystkich wyżej wskazanych dowodów jest na tyle logiczne, iż pozwala, w ocenie Sądu, na przyjęcie, że to właśnie obwiniony Z. N. był sprawcą zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 97 kw.

Przepis art. 97 kw chroni porządek i bezpieczeństwo ruchu na drogach publicznych odsyłając do norm zawartych poza kodeksem wykroczeń, tzn. w ustawach wydanych na ich podstawie rozporządzeniach regulujących bezpieczeństwo i porządek na drogach publicznych. Zachowanie sprawcy wykroczenia określonego w art. 97 kw polega na wykroczeniu przeciwko innym przepisom o bezpieczeństwie zawartych przede wszystkim w ustawie Prawo o ruchu drogowym i w rozporządzeniach wydanych na jego podstawie [ B.Kurzępa; Kodeks wykroczeń. Komentarz; W. 2008 Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis].

Wykonując manewr cofania, kierujący pojazdem jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i zwłaszcza sprawdzić, czy wykonywany manewr nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa ruchu lub jego utrudnienia, upewnić się, czy za pojazdem nie znajduje się przeszkoda, a w razie trudności w osobistym upewnieniu się – zapewnić sobie pomoc innej osoby (art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym). Z kolei oddalenie się obwinionego z miejsca zdarzenia i nie pozostawienie właścicielowi posesji swoich danych personalnych jest niedopełnieniem obowiązku wynikającego z art. 44 ust.1 pkt 1 i 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

W ustalonym stanie faktycznym, wina obwinionego nie budzi najmniejszych wątpliwości i została należycie udowodniona w toku przeprowadzonego postępowania. Obwiniony w dniu 04 października 2013r. ok. godziny 12:35 na drodze publicznej w O. przy ul (...), kierując pojazdem marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) z naczepą, nie zachował szczególnej ostrożności podczas cofania, w wyniku czego najechał na metalową bramę wjazdową do posesji, powodując jej uszkodzenie, a następnie odjechał z miejsca zdarzenia nie pozostawiając swoich danych personalnych. Zachowanie obwinionego wyczerpało dyspozycję przepisów art. 97 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 3 i art. 44 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym i z mocy tego przepisu został on skazany i wymierzono mu karę jak w sentencji wyroku.

Przy wymiarze kary obwinionemu, poza jego dotychczasową niekaralnością, Sąd nie dopatrzył się w jego zachowaniu żadnych istotnych przesłanek łagodzących. Przesłankami obciążającymi są natomiast znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu przez niego popełnionego oraz fakt oddalenia się przez niego z miejsca zdarzenia nie wyjaśniając okoliczności zdarzenia.

Sąd mając na względzie całokształt powyższych okoliczności, doszedł do wniosku, iż wymierzona obwinionemu kara grzywny w kwocie 300,- złotych jest karą adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego mu wykroczenia oraz zawinienia. Kara ta spełnia też swoje cele w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej, a przede wszystkim zmotywuje ona obwinionego do zachowania baczniejszej uwagi podczas poruszania się w ruchu drogowym. Kara w tej postaci jest też wyraźnym sygnałem dla społeczeństwa, że tego typu zachowania, spotykają się z reakcją wymiaru sprawiedliwości. W opinii Sądu warunki materialne i rodzinne pozwalają obwinionemu na również na poniesienie kosztów postępowania i opłaty.