Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Wrocław, dnia 24-07-2014 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący SSO Piotr Jarmundowicz

Protokolant Błażej Łój

po rozpoznaniu w dniu 24-07-2014 r. we Wrocławiu na rozprawie

sprawy z wniosku K. M.

przy udziale W. K. i A. Ś.

o zobowiązanie do wydania wypisu aktu notarialnego

postanawia:

I.  wyrazić zgodę na wydanie wnioskodawczyni K. M. wypisu aktu notarialnego z 24 kwietnia 2012r. oznaczonego repertorium A nr (...) sporządzonego przez notariusza T. K. z kancelarii notarialnej we W. przy pl. (...);

II.  zasądzić solidarnie od uczestników postępowania W. K. i A. Ś. na rzecz wnioskodawczyni K. M. kwotę 896,35 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt I Ns 497/12

UZASADNIENIE

w zakresie kosztów postępowania orzeczonych w pkt. II postanowienia Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 24 lipca 2014 r. w sprawie I Ns 497/12.

Wnioskodawczyni K. M., reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, wystąpiła z wnioskiem o wyrażenie zgody na wydanie przez notariusza wypisu aktu notarialnego zawierającego umowy sprzedaży z dnia 24 kwietnia 2012 r.

Pełnomocnik wnioskodawczyni w złożonym wniosku oraz w dalszych pismach przygotowawczych nie złożył żądania zasądzenie od uczestników na rzecz wnioskodawczyni zwrotu kosztów postępowania.

W dniu 9 stycznia 2014 r. stawiła się na rozprawie wnioskodawczyni, która została przez Sąd przesłuchana. W tym samym dniu K. M. złożyła wniosek o zwrot poniesionych kosztów związanych ze stawiennictwem w Sądzie w wysokości 900,18 zł. Uzasadniając wniosek wnioskodawczyni wskazała, że poniosła koszty dojazdu do sądu samochodem osobowym w wysokości 766,08 zł. oraz koszty noclegu – 134,10 zł.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Wniosek wnioskodawczyni o zwrot poniesionych wydatków związanych ze stawiennictwem na rozprawie w dniu 9 stycznia 2014 r. zasługuje na uwzględnienia. Zgodnie z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

Zgodnie natomiast z art. 520 § 3 k.p.c. jeżeli interesy uczestników są sprzeczne, sąd może włożyć na uczestnika, którego wnioski zostały oddalone lub odrzucone, obowiązek zwrotu kosztów postępowania poniesionych przez innego uczestnika. Przepis powyższy stosuje się odpowiednio, jeżeli uczestnik postępował niesumiennie lub oczywiście niewłaściwie.

Cytowane wyżej przepisy określają zasady zwrotu kosztów postępowania poniesionych przez ich strony. I tak stanowią, że w przypadku gdy interesy uczestników postępowania nieprocesowego są sprzeczne, sąd możne nałożyć na uczestnika, którego wnioski zostały oddalone lub odrzucone, obowiązek zwrotu kosztów postępowania poniesionych przez innego uczestnika.

W niniejszej sprawie miała miejsce taka sytuacja. Uczestnicy postepowania nie zgadzali się z wnioskiem wnioskodawczyni. Ponieważ Sąd po przeprowadzeniu postępowania ostatecznie uwzględnił wniosek K. M., należało zasądzić od uczestników na rzecz wnioskodawczyni poniesione przez nią wydatki związane z osobistym stawiennictwem na rozprawie w dniu 9 stycznia 2014 r. Z tego względu Sąd zasądził od uczestników na rzecz wnioskodawczyni kwotę 896,35 zł. Na tę kwotę składa się poniesiony przez wnioskodawczynię koszt dojazdu samochodem osobowym do Sądu w wysokości 762,25 zł. oraz koszt noclegu w wysokości wykazanej fakturą tj. 134,10 zł.

Zaznaczyć trzeba, że stosownie do treści art. 91 i art. 92 w związku z art. 86 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594) stronie przysługuje zwrot kosztów podróży z miejsca jej zamieszkania do miejsca wykonania czynności sądowej na wezwanie sądu w wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.). W świetle § 5 ust. 3 powołanego wyżej rozporządzenia w przypadku przejazdu w podróży samochodem osobowym pracownikowi przysługuje zwrot kosztów podróży w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 06.09.2001 r. o transporcie drogowym. Według § 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25.03.2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy koszt używania samochodu osobowego o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm ³ nie może być wyższy niż 0,8358 zł.

Wprawdzie według przepisów obowiązujących przy obliczaniu należności przysługujących pracownikowi, zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju, zasadą jest, iż środek transportu właściwy do odbycia podróży określa pracodawca, jednakże na wniosek pracownika może wyrazić zgodę także na przejazd samochodem osobowym. Stosując te przepisy analogicznie należy przyjąć, że w takim razie środek transportu winien wskazać Sąd. Z uwagi na fakt, że wnioskodawczyni nie została poinformowana z jakiego środka transportu winna skorzystać, to przyjąć należy, iż należy się zwrot kosztów podróży za przejazd takim środkiem transportu, jakim rzeczywiście przyjechała do Sądu. A zatem zgodnie z powołanymi przepisami wnioskodawczyni należy się zwrot kosztów podróży w wysokości stanowiącej iloczyn ilości przejechanych kilometrów i ustalonej przez sąd stawki, która zgodnie z powołanymi przepisami nie może być wyższa niż 0,8358 zł. Wskazana stawka pomnożona przez 912 km, tj. ilość przebytych przez K. M. kilometrów na trasie W. – W. – W., wynosi 762,25 zł. Zatem zwrot kosztów podróży należy się w takiej wysokości.

Wnioskodawczyni poniosła także wydatek związany z koniecznością noclegu we W., do zwrotu którego zobowiązani są uczestnicy postępowania.

Sąd nie orzekł o kosztach postepowania związanych z uiszczoną przez wnioskodawczynią opłatą sądową oraz o kosztach wynagrodzenia pełnomocnika. Wnioskodawczyni jest reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, który nie złożył spisu kosztów ani wniosku o zwrot kosztów postępowania. Zgodnie zaś z art. 109 § 1 zdanie pierwsze k.p.c., który ma zastosowanie w niniejszej sprawie na mocy art. 13 § 2 k.p.c., roszczenie o zwrot kosztów wygasa, jeśli strona najpóźniej przed zamknięciem rozprawy bezpośrednio poprzedzającej wydanie orzeczenia nie złoży sądowi spisu kosztów albo nie zgłosi wniosku o przyznanie kosztów według norm przepisanych. Wobec nie złożenia spisu kosztów ani wniosku o zwrot poniesionych kosztów postępowania, roszczenie o ich zwrot wygasło. W tym miejscu należy wskazać na tezę postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 6 lutego 2013 r. sygn. akt V CZ 39/12, zgodnie z którą jeżeli uczestnicy postępowania nieprocesowego są w różnym stopniu zainteresowani jego wynikiem lub ich interesy są sprzeczne, sąd może stosunkowo rozdzielić obowiązek zwrotu kosztów lub włożyć go na jednego z uczestników w całości. W sprawach rozpoznawanych w trybie nieprocesowym zastosowanie ma art. 109 § 1 k.p.c.

Kierując się powyższymi motywami Sąd zasądził od uczestników postepowania na rzecz wnioskodawczyni poniesione przez nią wydatki związane z osobistym stawiennictwem w Sądzie, w zakresie w jakim wniosek został złożony. W części, w której wniosek nie został złożony przez pełnomocnika ani wnioskodawczynię, roszczenie dotyczące zwrotu poniesionych kosztów postępowania wygasło.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd działając na podstawie powołanych przepisów, orzekł jak w pkt. II sentencji postanowienia.