Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 sierpnia 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 9 października 2013 r., 27 listopada 2013 r., 3 czerwca 2014 r., 10 czerwca 2014 r., 25 czerwca 2014 r. i 31 lipca 2014 r. sprawy, przeciwko K. S. s. M. i T. z domu Ł. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

W dniu 6 grudnia 2012 r. około godz. 08:00 w W. na ulicy (...) naruszył zasady przewidziane w art. 23 ust. 1 pkt 2 P., w ten sposób, że kierując samochodem marki O. (...) nr rej. (...), nie zachował bezpiecznego odstępu od omijanego samochodu marki V. (...) nr rej. (...), w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim powodując jego uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. za wykroczenie z art.: 86 § 1 Kw w związku z art. 23 ust. 1 pkt 2 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, zm.: Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012 r., poz. 951).

Orzeka

1)  Obwinionego K. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 86 par 1 kw wymierza karę grzywny w wysokości 400 ( czterysta) złotych.

2)  Zasądza od obwinionego 40 ( czterdzieści) złotych tytułem opłaty , zwalnia go od ponoszenia kosztów postępowania w sprawie .

Sygn. akt V W 1237/13

UZASADNIENIE

K. S. został obwiniony o to, że w dniu 6 grudnia 2012 r. około godz. 08:00 w W. na ulicy (...) naruszył zasady przewidziane w art. 23 ust. 1 pkt 2 P., w ten sposób, że kierując samochodem marki O. (...) nr rej. (...), nie zachował bezpiecznego odstępu od omijanego samochodu marki V. (...) nr rej. (...), w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim powodując jego uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. za wykroczenie z art.: 86 § 1 Kw w związku z art. 23 ust. 1 pkt 2 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, zm.: Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012 r., poz. 951).

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 grudnia 2012 roku około godz. 08:00 K. S. kierując samochodem marki O. (...) nr rej. (...) jechał ulicą (...) w W.. Gdy znajdował się na wysokości budynku nr (...), w celu przepuszczenia nadjeżdżającego z naprzeciwka samochodu uprzywilejowanego – karetki pogotowia, zjechał do prawej krawędzi jezdni, w wyniku czego uderzył swoim prawym bokiem o lewe lusterko zaparkowanego pojazdu marki V. (...) nr rej. (...). W wyniku kolizji w samochodzie marki V. (...) nr rej. (...) doszło do uszkodzenia w postaci zerwanej kompletnie obudowy lewego lusterka wstecznego i zerwanego szkła lusterka.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadków: A. T. /k. 100-101/, N. S. /k. 101-102/, E. S. /k. 14v/, opinii pisemnej oraz ustnych opinii uzupełniających biegłego sądowego J. K. /k. 122-142, 159-160, 175-176/, a także notatek urzędowych /k. 3, 11/, protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu /k. 5, 19/, pisma /k. 8/, protokołu oględzin /k. 6, 20/ oraz dokumentacji fotograficznej /k. 21, 29-31, 49-50/.

Obwiniony K. S. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W toku postępowania sądowego skorzystał on z uprawnienia do odmowy składania wyjaśnień w sprawie i udzielania odpowiedzi na zadawane w sprawie pytania. Wskazał on jednocześnie, iż nie brał udziału w zdarzeniu będącym przedmiotem niniejszej sprawy oraz, iż jego samochód nie posiada żadnych uszkodzeń. /k. 100 wyjaśnienia obwinionego K. S. /

K. S. ma 43 lata. Z zawodu jest informatykiem. Pracuje na Uniwersytecie (...), gdzie osiąga dochód w wysokości 5.000 złotych. Jest żonaty oraz posiada sześcioro dzieci. Nie był do tej pory karany sądownie. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 99 wyjaśnienia obwinionego K. S. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę K. S. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

Sąd, konstruując stan faktyczny, oparł się na materiale dowodowym w postaci zeznań świadków N. S., E. S. oraz A. T., a także opiniach biegłego sądowego J. K.. Podstawę ustaleń stanowiły także dołączone do akt sprawy źródła pozaosobowe z dokumentów w postaci: notatek urzędowych, protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu, pisma, protokołu oględzin oraz dokumentacji fotograficznej.

Należy zwrócić uwagę, że postępowanie dowodowe doprowadziło do wyłonienia się dwóch grup dowodowych. Z jednej strony były to wskazane powyżej środki dowodowe wskazujące na winę i sprawstwo K. S.. W opozycji do nich pozostawały wyjaśnienia samego obwinionego, który stanowczo zaprzeczał, aby dopuścił się zarzucanego mu czynu.

Analizując zeznania świadków N. S. i E. S. w kontekście pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zwłaszcza opinii biegłego sądowego J. K. oraz zeznań świadka A. T., Sąd uznał, iż są one zgodne z prawdą. Świadkowie ci w swoich zeznaniach potwierdzili, iż w dniu zdarzenia jadąc samochodem marki O. (...) około godz. 8:00 ul. (...) od ul. (...), zauważyli jak jadący przed nimi samochód dostawczy w celu przepuszczenia nadjeżdżającego z naprzeciwka samochodu uprzywilejowanego – karetki pogotowia, zjechał do prawej krawędzi jezdni. Świadek E. S. widziała wówczas, iż w wyniku tego manewru samochód ten uderzył swoim prawym bokiem o lewe lusterko zaparkowanego pojazdu. W wyniku zdarzenia lusterko tego pojazdu uległo uszkodzeniu. Następnie sprawca kolizji oddalił się z miejsca zdarzenia. Świadek E. S. zapisała na kartce papieru numer rejestracyjny kierowanego przez sprawcę kolizji pojazdu, następnie kartkę tę zostawiła na szybie uszkodzonego samochodu. N. S. w złożonych zeznaniach potwierdził nadto, iż szerokość ulicy na której doszło do zdarzenia była zwężona, z uwagi na zaparkowane na poboczu pojazdy i wynosiła ona około 4,5 m. Uszkodzony pojazd, którym był samochód dostawczy, wystawał spoza innych samochodów. Świadek potwierdził również, iż przed zdarzeniem kierowca poruszającego się przed nim samochodu nie zatrzymał się, aby ustąpić karetce pierwszeństwa, tylko gwałtownie przyspieszył szukając wolnego miejsca z prawej strony. Zdaniem świadka, karetkę było widać z daleka i była możliwość zaplanowania, w którym miejscu można ustąpić jej miejsca. Świadek nie widział momentu kolizji. Widział jednak, iż po tym jak obwiniony przejechał swoim samochodem obok uszkodzonego pojazdu, jego szklane elementy spadały i rozbijały się o podłoże. /k. 101-102 zeznania świadka N. S., k. 14v zeznania świadka E. S. /

Świadek A. T., w złożonych zeznaniach potwierdził, iż dzień przed zdarzeniem będącym przedmiotem niniejszego postępowania zaparkował samochód marki V. (...) nr rej. (...) na parkingu wzdłuż ulicy. Właścicielem w/w pojazdu jest jego matka B. T.. Na odcinku, w którym zaparkował on samochód nie było żadnych znaków zakazujących parkowania. Wzdłuż stały także inne auta. Po zaparkowaniu nie składał on lusterek. Następnie udał się do mieszkania swojego kolegi, który mieszka przy ul. (...). Po około 2 godzinach wrócił do auta po walizkę. Nie zauważył wówczas żadnych uszkodzeń samochodu. Do rana samochód stał nieużytkowany. Gdy następnego dnia – 6 grudnia 2012 r. wrócił on do samochodu za jego szybą zauważył kartkę z numerem telefonu do E. S.. W rozmowie telefonicznej ze świadkiem A. T. ustalił, iż samochód o podanym przez nią numerze rejestracyjnym zaczepił o lusterko jego pojazdu, które w wyniku uderzenia zostało urwane. A. T. potwierdził również, iż w miejscu gdzie samochód był zaparkowany leżały resztki lusterka. Po rozmowie telefonicznej z E. S. świadek zadzwonił na Policję i zgłosił zdarzenie. Przed pojawieniem się Policji pozbierał on resztki lusterka. /k. 100-101 zeznania świadka A. T./

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka A. T. jako spójnym i logicznym. Są one zbieżne z relacją przedstawioną przez świadków N. S. i E. S., a także z opinią sporządzoną przez biegłego J. K..

Wobec rozbieżnych relacji w zakresie powstania kolizji, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw ruchu drogowego, techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków, który dokonał analizy przebiegu zdarzenia.

Biegły J. K. wykonał opinię w oparciu o akta sprawy, fotografie miejsca zdarzenia pozyskane z portali internetowych google.maps i zumi.pl oraz oględziny miejsca zdarzenia przeprowadzone przez biegłego w dniu 13 stycznia 2014 roku ok. godz. 13:30. W sporządzonych opiniach biegły wskazywał, iż przedmiotowe zdarzenie miało miejsce w czwartek 6 grudnia 2012 roku około 8:00 w W. na ulicy (...) w pobliżu posesji (...). Świadkowie zdarzenia poruszali się samochodem C. w kierunku przeciwnym do kierunku poruszania się karetki. Przed nimi jechał samochód, który podczas wymijania się z karetką uszkodził lusterko omijanego, parkującego samochodu marki V. (...). Świadek zdarzenia na szybie samochodu marki V. (...) zostawiła kartkę z odczytanym przez nią numerem rejestracyjnym samochodu, który spowodował, zaobserwowane przez osoby jadące samochodem marki O. (...), uszkodzenie. W miejscu zdarzenia i w porze jego wystąpienia samochodem o ustalonym numerze rejestracyjnym mógł kierować wyłącznie obwiniony.

W sporządzonej opinii biegły stwierdził, iż ulica (...), na której doszło do zdarzenia, obsługuje ruch w dwóch kierunkach. Posiada ona jedną jezdnię. W otoczeniu miejsca zdarzenia występuje wyraźny deficyt miejsc postojowych. W wyniku tego samochody parkują nie tylko we wszystkich dozwolonych miejscach, ale także poza nimi. Z uwagi na pojazdy parkujące po obu stronach jezdni (częściowo na jezdni, częściowo poza nią) pozostająca dla ruchu pojazdów przestrzeń jest stosunkowo wąska. Nawet wyminięcie się dwóch średniej wielkości samochodów osobowych jest utrudnione. Znacznie trudniejszym jest wyminięcie się samochodów większych.

Biegły stwierdził również, iż w protokole oględzin samochodu marki O. (...) nr rej. (...) stwierdzono ślady zarysowania powłoki lakierniczej na przednim zderzaku w dolnej prawej części narożnej. Natomiast w protokole oględzin samochodu marki V. (...) nr rej. (...) sporządzonego w dniu 6 grudnia 2012 r. stwierdzono uszkodzenie w postaci zerwanej kompletnie obudowy lewego lusterka wstecznego i zerwanego szkła lusterka.

Na podstawie analizy protokołów oględzin oraz załączonej do akt dokumentacji fotograficznej, biegły ustalił, iż mimo podobnych mas własnych i zbliżonej szerokości, uczestniczące w zdarzeniu samochody marki O. (...) i V. (...) posiadały zasadniczo innej budowy lusterka zewnętrzne. Zdaniem biegłego lusterko samochodu marki O. było znacznie większe i posiadało masywniejszą konstrukcję. Z kolei lusterko samochodu marki V. miało konstrukcję zbliżoną do typowych lusterek samochodów osobowych. Lusterko samochodu marki O. było wyraźnie cięższe od lusterka samochodu marki V..

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy biegły wskazał, iż wynika z niego jedynie to, że podczas zdarzenia doszło do zniszczenia lewego lusterka samochodu marki V.. Natomiast żadna z relacji przedstawionych przez świadków nie informuje, że w wyniku kolizji doszło do uszkodzenia samochodu marki O. (...). Nadto uszkodzenie samochodu marki O. (...) opisane w protokole oględzin nie miało związku z przedmiotowym zdarzeniem.

Zdaniem biegłego, stan obu pojazdów nie zaprzecza przebiegowi zdarzenia przedstawionemu przez świadków. Brak uszkodzeń lub nawet dostrzegalnych śladów na samochodzie marki O. (...) i na jego lusterku prawym nie wyklucza wystąpienia zdarzenia w okolicznościach opisanych w relacjach o zdarzeniu. Brak śladów kolizji na lusterku prawym samochodu marki O. (...) ma uzasadnienie w zasadniczo większej masie tego elementu od masy uszkodzonego lusterka samochodu marki V..

Oceniając zachowanie obwinionego, biegły stwierdził, iż podczas zdarzenia był on jedynym aktywnym uczestnikiem tej kolizji. Spowodowanie kontaktu między pojazdami (i uszkodzenie) lusterka było efektem źle wykonywanego przez obwinionego manewru omijania samochodem marki O. (...) zaparkowanego samochodu marki V.. Fakt wystąpienia kolizji między pojazdami wskazuje na niezachowanie przez obwinionego odstępu od omijanego pojazdu. Tym samym podczas przedmiotowego zdarzenia obwiniony nie wypełnił obowiązków określonych w art. 23 ust. 1 pkt 2 Prawa o Ruchu Drogowym. Biegły przy tym nie potrafił jednoznacznie stwierdzić, czy kontakt między pojazdami marki O. (...) i V. był bezpośrednią konsekwencją ułatwiania przejazdu karetce przez obwinionego, czy raczej wynikiem działania obronnego, które było konieczne ze względu na błędną reakcję obwinionego polegającą na kontynuowaniu jazdy mimo dostrzeżenia karetki.

W opinii biegłego podczas wykonywania tego manewru został popełniony błąd przez obwinionego na skutek, którego doszło do kontaktu z lusterkiem parkującego pojazdu. Zaczepienie się lusterek mogło mieć stosunkowo niewielką wartość wyrażoną w centymetrach. Zdaniem biegłego trudno ocenić, czy był to błąd techniki czy taktyki jazdy. Błąd taktyki polegałby na błędnej decyzji obwinionego czy jechać dalej czy się zatrzymać. Błąd techniki jazdy wystąpiłby, gdyby obwiniony dokonał właściwego wyboru, jednak wykonał go na tyle nieszczęśliwie, że spowodował kontakt lusterkach pojazdów. Na podstawie opisu manewrów przedstawionych przez świadka N. S., którym Sąd dał w pełni wiarę, zdaniem biegłego należałoby wskazać, iż obwiniony popełnił błąd taktyki jazdy polegający na niewłaściwym działaniu po dostrzeżeniu zbliżającej się karetki.

W sporządzonej opinii biegły wskazał również, iż parkowanie samochodu marki V. nie było nieprawidłowe. Nie implikowało ono wystąpienia stanu zagrożenia bezpieczeństwa ruchu i nie stanowiło zagrożenia bezpieczeństwa ruchu. Pogarszało ono jedynie warunki ruchu w miejscu zdarzenia. Utrudnienie to było porównywalne z pogorszeniem warunków ruchu wynikającym z samego faktu (dozwolonego w miejscu zdarzenia) parkowania pojazdów. Zaparkowany samochód marki V. (...) nie mógł wywoływać sytuacji kolizyjnej z innym uczestnikiem ruchu. To wyłącznie pojazd znajdujący się w ruchu mógł wywołać sytuację kolizyjną, a nie pojazd parkujący. Stan zagrożenia bezpieczeństwa ruchu najprawdopodobniej wystąpił w wyniku kontynuowania jazdy przez obwinionego i polegał on na kolizyjności ruchu samochodu marki O. (...) i karetki. Jest prawdopodobne, że to działanie obronne obwinionego po rozpoznaniu w/w stanu spowodowało zjazd na prawo i kolizję z parkującym samochodem marki V..

Biegły podkreślił także, iż wartość odstępu przy omijaniu nie została przez ustawodawcę określona liczbowo. Ustawa Prawo o Ruchu Drogowym w stanowiącym o omijaniu artykule 23 ust. 1 pkt 2 wymaga zachowywania odstępu bezpiecznego. Wartość bezpiecznego odstępu od omijanego pojazdu winien każdorazowo oceniać kierujący wykonujący manewr omijania. Wartość takiego odstępu zależy od wszystkich okoliczności i warunków, w jakich wykonywany jest manewr, w tym także umiejętności kierującego i prędkości pojazdu. Wobec powyższego to kierujący musi subiektywnie ocenić, czy istnieją warunki do wykonania manewru omijania (z zachowaniem bezpiecznego odstępu od omijanego pojazdu) czy też należy z takiego manewru zrezygnować.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należało, iż to obwiniony powinien był w rzeczywistych warunkach analizowanego zdarzenia ocenić czy dostępna szerokość jezdni w miejscu parkowania samochodu marki V. jest wystarczająca do wyminięcia się karetki i samochodu marki O. (...) podczas ewentualnego omijania samochodu marki V.. Z uwagi na, iż zgodnie z art. 9 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym pierwszeństwo przejazdu, w tym także na zwężonym odcinku drogi przysługiwało karetce, obwiniony był zobowiązany do powstrzymania się od ruchu, a nawet do usunięcia się z toru jazdy karetki.

W sporządzonej opinii biegły wskazał również, iż osoby jadące samochodem marki O. (...) miały możliwość dostrzec rozpadające się i upadające lusterko samochodu marki V.. Żadna z osób jadących samochodem marki O. (...) w złożonych zeznaniach nie twierdziła, że widziała zderzenie się lusterek obu pojazdów. Z analizy ich zeznań wynika, że rozpoznali oni ten fakt dostrzegając dynamiczny ruch elementów rozbitego lusterka samochodu V.. Pasażerka samochodu marki O. (...) miała warunki do obserwacji lusterka prawego samochodu marki O. (...) i lewego samochodu V., natomiast kierujący samochodem marki O. (...) prawdopodobnie nie miał możliwości obserwowania lusterka prawego samochodu marki O. (...), ale dysponował możliwością obserwacji lusterka lewego samochodu marki V.. /k. 122-142, 159-160, 175-176 opinia pisemna oraz ustne opinie uzupełniające biegłego sądowego J. K. /

W ocenie Sądu opinie biegłego były jasne, spójne i nie zawierały sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinie biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych w postaci: notatek urzędowych /k. 3, 11/, protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu /k. 5, 19/, pisma /k. 8/, protokołu oględzin /k. 6, 20/ oraz dokumentacji fotograficznej /k. 21, 29-31, 49-50/. Dowody te należało uznać za w pełni wiarygodny materiał dowodowy albowiem zostały one sporządzone zgodnie z przepisami, a żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby wiarygodność tych dokumentów.

Reasumując, Sąd uznał, że obwiniony K. S. w dniu 6 grudnia 2012 r. około godz. 08:00 w W. na ulicy (...) naruszył zasady przewidziane w art. 23 ust. 1 pkt 2 P., w ten sposób, że kierując samochodem marki O. (...) nr rej. (...), nie zachował bezpiecznego odstępu od omijanego samochodu marki V. (...) nr rej. (...), w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim powodując jego uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Obwiniony dopuścił się wykroczenia kwalifikowanego z art. 86 § 1 kw. Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis polega na niezachowaniu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia w bezpieczeństwie ruchu drogowego. Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3) każdy uczestnik ruchu, czyli pieszy, kierujący, a także inne osoby przebywające w pojeździe lub na pojeździe znajdującym się na drodze, jak i inne osoby znajdujące się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, czyli unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze.

Przepisy Prawa Ruchu Drogowego dotyczące wykonywania manewru omijania zostały określone w art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Zgodnie z nimi, kierujący pojazdem jest obowiązany przy omijaniu zachować bezpieczny odstęp od omijanego pojazdu, uczestnika ruchu lub przeszkody, a w razie potrzeby zmniejszyć prędkość. Omijanie pojazdu sygnalizującego zamiar skręcenia w lewo może odbywać się tylko z jego prawej strony.

Wymierzając obwinionemu karę, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył znaczny stopień winy obwinionego. K. S. podczas wykonywania manewru omijania samochodu marki V. (...) o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności, co doprowadziło do zderzenia z w/w pojazdem i uszkodzenia go. Analizując niniejszą sprawę należało wskazać, iż obwiniony realizując przedmiotowy manewr omijania pojazdu nie chciał doprowadzić do skutku w postaci wywołania stanu zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, choć nie zachowując wymaganych środków ostrożności, musiał godzić się z możliwością jego powstania. Jako okoliczność łagodzącą uwzględniono niewielki rozmiar uszkodzeń powstałych w pojeździe, w który obwiniony uderzył.

Mając to na uwadze, Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 400 złotych, uznając, że kara ta stanowi wystarczającą reakcję na czyn K. S.. Sankcja ta uwzględnia możliwości majątkowe obwinionego. Zdaniem Sądu obwiniony będzie w stanie ją zapłacić. Wymierzona kara grzywny będzie również miała pozytywny wpływ na kształtowanie świadomości społecznej oraz będzie stanowiła wystarczający bodziec dla osiągnięcia względem obwinionego pożądanych celów zapobiegawczych oraz wychowawczych.

Orzeczenie o opłacie wydano na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 40 zł.

Mając na uwadze zasady słuszności, w myśl art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw, Sąd zwolnił obwinionego z obowiązku zapłaty w całości kosztów postępowania.

Z tych wszystkich względów orzeczono, jak w sentencji.