Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód (...) sp. z o.o. w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej M. L. kwoty 2096,45 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Roszczenie powoda miało wynikać z nieuiszczenia przez pozwaną opłaty czesnego za kształcenie w (...) w W. w oparciu o wiążącą ją z tą uczelnią umową. Uczelnia przeniosła wierzytelność z tej umowy na rzecz powoda.

Pozwana wniósł o oddalenie powództwa w całości wskazując, że roszczenie uległo przedawnieniu.

Wyrokiem z dnia 12 lipca 2013 roku Sąd Rejonowy w Szubinie, IX Zamiejscowy Wydział Cywilny w Żninie w sprawie IX C 104/13 uwzględnił powództwo w całości.

Powyższy wyrok został zaskarżony apelacją wniesioną przez pozwaną co do całości wyroku, która domagała się jego zmiany poprzez oddalenie powództwa w całości.

Powód wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej okazała się zasadna.

Na wstępie czynionych tu rozważań wskazać należy, że w przypadku rozpoznania apelacji w sprawie prowadzonej w postępowaniu uproszczonym, gdy sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa (art. 505 ¹³§ 2 kpc).

W niniejszej sprawie istota zarzutów skarżącej sprowadzała się do zakwestionowania wywodu poczynionego przez sąd rejonowy, że do umowy łączącej pozwaną z poprzednikiem prawnym powoda mają zastosowanie przepisy o ustawy z dnia

i

27 lipca 2005 roku Prawo o szkolnictwie wyższym, a nie odpowiednio przepisy o zleceniu (art. 750 k.c.) W przypadku przyjęcia za prawidłowe stanowiska sądu rejonowego roszczenia powoda ulegałyby przedawnieniu w oparciu o zasady ogólne - zatem 10-letniemu (art. 118 kc), w przypadku zaś przyjęcia, że do umowy takiej mają odpowiednie zastosowanie przepisy o zleceniu - roszczenie ulegałoby przedawnieniu po upływie dwóch lat (art. 751 kc).

W ocenie Sądu Okręgowego w pierwszej kolejności należy wskazać, że w niniejszej sprawie powód dochodzi nieuiszczonych przez pozwaną należności za II semestr studiów na wydziale (...) (a nie jak błędnie wskazuje powód, w odpowiedzi na sprzeciw, na wydziale (...)), płatnej w styczniu 2004 r.t czyli za rok akademicki 2003/2004, podczas gdy, zgodnie z art. 269 ust. 2 ustawy z dnia 27 lipca 2005 roku Prawo o szkolnictwie wyższym, umowy, o których mowa w art. 160 ust. 3 (regulujące umowy o odpłatności za studia), obowiązują od roku akademickiego 2006/2007. Obowiązująca w dniu zawarcia umowy łączącej pozwaną z poprzednikiem prawnym powoda ustawa o szkolnictwie wyższym z dnia 12 września 1990 r. (Dz. U. z 1990 r., Nr 65, póz. 385 ze zm.), w odniesieniu do uczelni niepaństwowych (obecnie niepublicznych), w ogóle nie regulowała warunków odpłatności za studia (choć pozwalała na pobieranie opłat). Z powyższego należy wywnioskować, że przedmiotowej umowy będącej źródłem dochodzonych przez powoda roszczeń -zawartej w 2003 roku - nie można potraktować inaczej niż jako umowy nienazwanej, do której stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu.

Treść przedmiotowej umowy zbliżona jest najbardziej do umowy o świadczenie usług i powinny mieć do niej zastosowanie przepisy o zleceniu (art. 750 k.c). Jest to umowa o świadczenie usług edukacyjnych, mająca zapewnić studentowi zabezpieczenie procesu nauczania.

Konsekwencją powyższego jest zastosowanie, na podstawie art. 751 pkt 2 k.c, dwuletniego terminu przedawnienia dla roszczeń dochodzonych przez powoda. Odnośnie zawodowego charakteru świadczenia usług zauważyć należy, że sformułowanie to nie oznacza, iż musi odbywać się ono w zakresie działalności gospodarczej danej osoby, czy podmiotu. Zawodowy charakter oznacza bowiem w istocie profesjonalny sposób świadczenia usług. Niewątpliwie zaś do takich podmiotów należy uczelnia, od której powód nabył wierzytelność.

Zupełnie błędnym jest wywód powoda sprowadzający się do twierdzenia, że

2

zadanie uczelni polegające na kształceniu studentów nie zawiera się w pojęciu „nauka" w rozumieniu art. 751 pkt 2 kc. Nauka to przyswajanie sobie wiedzy i umiejętności, zaś kształcenie to ogół czynności i procesów umożliwiających poznanie, czyli zdobycie wiedzy i umiejętności. Świadczenie usługi nauki jest więc właśnie stwarzaniem warunków do kształcenia (tak jak to wprost wskazano w umowie z dnia 29 września 2003 roku), rozróżnienie tych pojęć jest niezrozumiałe i nieuzasadnione.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uwzględnił apelację na podstawie art. 386§1 k.p.c. i zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że powództwo w całości oddalił (jako przedawnione z końcem stycznia 2006 roku), a o kosztach procesu orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

O kosztach postępowania apelacyjnego sąd orzekł na postawie art. 98 § 1 i 3 kpc zasądzając od powoda na rzecz pozwanej kwotę 405 złotych (105 złotych opłata od apelacji i 300 zł wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym - § 6 pkt 3 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu).