Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2014 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Krzysztof Rudnicki

Protokolant: Małgorzata Wąchała

po rozpoznaniu w dniu 16.05.2014 r.

we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa K. M.

przeciwko J. M. (1)

o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności i zapłatę 115 246, 01 zł

I. umarza postępowanie w sprawie w zakresie zgłoszonego pierwotnie żądania pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego – postanowienia Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia z dnia 07.03.2012 r., VIII Ns 43/11, zmienionego postanowieniem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 12.07.2012 r., II Ca 695/12, co do kwoty 55 574, 40 zł;

II. zasądza od pozwanej J. M. (1) na rzecz powoda K. M. 63 757, 11 zł (sześćdziesiąt trzy tysiące siedemset pięćdziesiąt siedem złotych, jedenaście groszy) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi w sposób następujący:

- od kwoty 21 754, 84 zł – od dnia 17.09.2013 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 3 822, 58 zł – od dnia 08.02.2014 r. do dnia zapłaty;

III. oddala dalej idące powództwo;

IV. zasądza od pozwanej J. M. (1) na rzecz powoda K. M. 3 500, 62 zł kosztów procesu;

V. zasądza od powoda K. M. na rzecz radcy prawnego J. F. 4 163, 21 zł kosztów nieopłaconego pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu;

VI. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego J. F. 2 478, 79 zł pozostałych kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu;

VII. nakazuje powodowi K. M. uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego we Wrocławiu 1 741, 88 zł nieopłaconych kosztów sądowych, a w razie nieuiszczenia tej kwoty w terminie zarządza jej ściągnięcie z roszczenia zasądzonego na rzecz powoda w punkcie II wyroku;

VIII. obciąża Skarb Państwa niepokrytymi kosztami sądowymi w pozostałym zakresie;

IX. nadaje wyrokowi w punkcie II rygor natychmiastowej wykonalności co do kwoty 1 600 zł.

UZASADNIENIE

Powód K. M. wystąpił przeciwko pozwanej J. M. (1) o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego w postaci prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia z dnia 07.03.2012 r., VIII Ns 43/11, oraz postanowienia Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 12.07.2012 r., II Ca 695/12, w części ponad 103 411 zł i umorzenie postępowania w tym zakresie, a nadto wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

Powód podał, że został zobowiązany do zapłaty na rzecz pozwanej 200 500 zł tytułem rozliczenia w związku z podziałem majątku wspólnego. Pozwana została zobowiązana do zwrotu powodowi 4 600 zł tytułem zwrotu kosztów oraz do wydania lokali położonych przy ul. (...) oraz (...). Zapłata oraz wydanie miały zostać dokonane nie później niż 12.01.2013 r. Komornik wszczął egzekucję z nieruchomości przy ul.(...) na rzecz pozwanej. Pozwana nie zamierzała wydać powodowi lokali. Powód powołał się przed pozwaną na prawo zatrzymania w zakresie zapłaty kwoty zasądzonej przez sąd do chwili wydania przez pozwaną należących do niego nieruchomości stosownie do art. 461 kc. Pozwana była zainteresowana takim stanem rzeczy. Wynajmowała przysądzone powodowi lokale i nadal zamierzała pobierać pożytki z najmu pomimo braku prawa do dokonywania tego. Pozwana nie wydała powodowi jego nieruchomości, jednocześnie czerpiąc pożytki z najmu. W dniu 14.03.2013 r. powód przejął lokal przy ul. (...). Pozwana nadal nie przekazała powodowi lokalu przy ul. (...). Lokal jest wynajmowany i pozwana pobiera z tego tytułu pożytki. Mieszkańcy budynku przy ul. (...) wskazują, iż lokal powoda jest wynajmowany przez pozwaną osobom, które zakłócają spokój publiczny i nie dbają o porządek obiektu. Pomimo oświadczenia przez pozwaną, iż nie będzie wszczynała postępowania egzekucyjnego do czasu otrzymania postanowienia o wstrzymaniu wykonalności postanowienia sądu o podziale majątku, pozwana złożyła wniosek o wszczęcie egzekucji. Dokonała powyższego nie wzywając powoda do dobrowolnej zapłaty, jak również, pomimo uprzedniego wezwania pozwanej do podania nru rachunku, na który powinien on zrealizować zobowiązanie, nie podała tego nru. Powyższe wskazuje na wolę celowego i nieuzasadnionego obciążenia powoda kosztami egzekucji. Po powzięciu informacji, iż pozwana wszczęła przeciwko niemu egzekucję, powód wezwał ją do zwrotu nienależnie pobranych pożytków oraz innych należnych mu kosztów, dokonał potrącenia powyższych kwot, jak również wezwał pozwaną do umorzenia egzekucji w stosownym zakresie. Potrącenie dokonane przez powoda było zgodne z prawem i zmniejszyło odpowiedzialność powoda do kwoty wskazanej pozwem.

Pismem z dnia 28.06.2013 r. (k. 32) powód rozszerzył żądanie pozwu o kwotę 7 437, 74 zł i wniósł o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności ponad kwotę 95 989, 26 zł i umorzenie postępowania egzekucyjnego w tym zakresie.

W odpowiedzi na pozew z dnia 05.11.2013 r. (k. 119) pozwana J. M. (1) uznała powództwo do kwoty 5 800 zł i wniosła o jego oddalenie w pozostałym zakresie, a także o przyznanie kosztów zastępstwa procesowego.

Pozwana podniosła, że podstawą żądania pozbawienia wykonalności mogą być tylko przyczyny wskazane w art. 840 § 1 pkt 2 kpc, wobec czego na powodzie spoczywa ciężar wykazania, że po powstaniu tytułu wykonawczego, tj. po wydaniu przez Sąd Okręgowy postanowienia z dnia 12.07.2012 r., II Ca 695/12, zaszły zdarzenia powodujące wygaśnięcie zobowiązania lub takie, wskutek którego zobowiązanie nie może być egzekwowane. Jednakże podniesiony przez powoda zarzut potrącenia jest całkowicie chybiony i nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Powód błędnie przyjmuje za początkową datę zwrotu pożytków datę 25.06.2010 r., tj. datę wyroku rozwodowego (XIII RC 1494/09), podczas gdy wspólność ustawowa ustała z chwilą uprawomocnienia się wyroku sądu II instancji, tj. dnia 05.10.2010 r. (I ACa 943/10). Nie istnieje zatem wymagalna wierzytelność za okres od dnia 26.05.2010 r. do dnia 05.10.2010 r., bowiem w tym okresie strony łączyła wspólność ustawowa. Z kolei zgodnie z art. 567 § 1 kpc w postępowaniu o podział majątku wspólnego sąd orzeka o wzajemnych roszczeniach majątkowych małżonków. Po zapadnięciu prawomocnego postanowienia o podziale majątku powód nie może dochodzić roszczeń majątkowych (pożytków), chociażby nie były zgłoszone w postępowaniu podziałowym. Kwestie rozliczenia pożytków z tytułu najmu lokali były przedmiotem rozważań sądu w sprawie podziału majątku i stanowiły część ustaleń faktycznych w sprawie. Powód składając oświadczenie o potrąceniu należności za okres od ustania wspólności majątkowej do chwili podziału majątku zmierza w istocie do zmiany prawomocnego postanowienia zapadłego w sprawie o podział majątku i obejścia prawa.

Pozwana podniosła, że również za okres późniejszy powodowi nie przysługuje wymagalna wierzytelność możliwa do potrącenia. Zgodnie z treścią postanowienia SO z dnia 12.07.2012 r. powód został zobowiązany w terminie sześciu miesięcy do spłaty na rzecz pozwanej 200 500 zł, a pozwana w tymże terminie do wydania powodowi przyznanych na jego wyłączną własność lokali mieszkalnych. Pozwana w okresie od dnia 13.07.2012 r. do dnia 12.01.2013 r. była posiadaczem w dobrej wierze lokali mieszkalnych przy ul. (...) oraz ul. (...). Miała bowiem uzasadnione przekonanie, że przysługuje jej prawo, które faktycznie wykonywała. Jako samoistny posiadacz w dobrej wierze pozwana nie jest zobowiązana do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialna za jej zużycie ani za pogorszenie lub utratę, ma prawo zachować pożytki cywilne, jeżeli stały się wymagalne (art. 224 kc), a zatem powodowi nie służą żadne roszczenia w stosunku do pozwanej, a tym samym brak należności powoda do potrącenia czyni złożone oświadczenie o potrąceniu bezskutecznym również w tym zakresie.

Pozwana wskazała, że w okresie od 13.07.2012 r. do 31.05.2013 r. nie wynajmowała lokalu położonego przy ul. (...), lokal ten bowiem zajmował syn stron G. M. wraz ze swoją partnerką. G. M. przebywa poza granicami kraju od 14.02.2-13 r. Do dnia 31.05.2013 r. w mieszkaniu przebywała partnerka syna, a on sam podczas pobytów w Polsce również w mieszkaniu tym przebywał. Pozwana nie pobierała od syna i jego partnerki żadnego czynszu. Powód przejął lokal w dniu 31.05.2013 r. zatrzymując jednocześnie sprzęty domowego użytku, jakie na własny użytek do mieszkania wniósł syn stron.

Pozwana przyznała, że lokal mieszkalny przy ul. (...) wynajmowała w okresie od października 2012 r. do 14.03.2013 r. Pozwana nie wynajmowała wskazanego mieszkania studentom w okresie od lipca 2012 r. do września 2012 r. z uwagi na przerwę wakacyjną. Z tytułu najmu pozwana pobrała czynsz po 1 800 zł miesięcznie i częściowo za 03.2013 r. 600 zł. Poniosła koszty utrzymania mieszkania w wysokości 2 000 zł.

Pozwana uznała powództwo jedynie co do kwoty 5 800 zł, na którą składa się 4 600 zł z tytułu kosztów postępowania apelacyjnego w sprawie II Ca 695/12 oraz 3 600 zł z tytułu czynszu za okres od 13.01.2013 r. do 14.03.2013 r. minus kwota 2 000 zł.

Pismem z dnia 05.12.2013 r. (k. 140) powód wycofał swoje roszczenie w zakresie kwoty 55 574, 40 zł oraz wniósł o zasądzenie od pozwanej odsetek za opóźnienie w płatności należnej mu kwoty 38 758 zł od dnia 14.03.2013 r. do dnia zapłaty z tytułu wynajmu lokali przez pozwaną w okresie od dnia 13.07.2012 r. do dnia 13.03.2013 r., zasądzenie odsetek za opóźnienie w płatności należnej mu kwoty 5 224, 09 zł od dnia 01.06.2013 r. do dnia zapłaty z tytułu wynajmu lokalu przy ul. (...) przez pozwaną w okresie od 14.03.2013 r. do 31.05.2013 r., zasądzenie kwoty 4 772, 56 zł wraz z odsetkami od dnia 17.05.2013 r. do dnia zapłaty tytułem zwrotu zaległości wobec spółdzielni (...) powstałych za okres do maja 2013 r. Powód wskazał, że łączna kwota roszczenia wynosi po potrąceniu 48 754, 65 zł.

Pismem z dnia 05.12.2013 r., wniesionym dnia 10.12.2013 r. (k. 163) powód sprecyzował żądanie w ten sposób, że wniósł o zasądzenie od pozwanej kwoty 33 756, 60 zł tytułem czynszu najmu lokali powoda w okresie od 13.07.2012 r. do 13.03.2013 r. wraz z odsetkami liczonymi od dnia 14.03.2013 r. do dnia zapłaty, kwoty 5 224, 09 zł tytułem czynszu najmu lokali przy ul. (...) w okresie od 14.03.2013 r. do 31.05.2013 r. wraz z odsetkami od dnia 01.06.2013 r. do dnia zapłaty, kwoty 4 773, 56 zł tytułem zapłacenia zaległości wobec spółdzielni (...), jakie powstały w okresie posiadania lokalu przez pozwaną wraz z odsetkami od dnia 17.05.2013 r. do dnia zapłaty za okres do maja 2013 r., tj. łącznie 48 754, 65 zł.

Pismem z dnia 24.01.2014 r. (k. 181) powód sprecyzował żądanie pozwu i wskazał, że dochodzi od pozwanej zapłaty 115 246, 01 zł. Powód rozszerzył dotychczasowe żądanie o kwotę 66 491, 36 zł stanowiącą koszty postępowania egzekucyjnego, do których powstania przyczyniła się wyłącznie pozwana.

Powód podał, że w dniu 15.01.2014 r. sprzedał jeden z posiadanych lokali i przekazał kwotę wskazaną przez komornika powiększoną o naliczone odsetki w wysokości 26 341, 19 zł, opłatę stosunkową w kwocie 34 027, 50 zł, wydatki gotówkowe 4 152, 19 zł oraz zwrot zaliczki w kwocie 1 970 zł. Powód zapłacił na poczet zobowiązania wobec pozwanej dodatkową kwotę 66 491, 36 zł, której nie musiałby uiszczać, gdyby pozwana nie utrudniała mu sprzedaży nieruchomości. Pozwana celowo naraża powoda na dodatkowe koszty, czego przykładem jest niepodanie organowi egzekucyjnemu rachunku bankowego, przez co naraziła powoda na dodatkowe wydatki gotówkowe.

Pismem z dnia 05.12.2013 r., wniesionym dnia 10.12.2013 r. (k. 163) powód wniósł o zasądzenie od pozwanej kwoty 33 756, 60 zł tytułem czynszu najmu lokali powoda w okresie od 13.07.2012 r. do 13.03.2013 r. wraz z odsetkami liczonymi od dnia 14.03.2013 r. do dnia zapłaty, kwoty 5 224, 09 zł tytułem czynszu najmu lokalu przy ul. (...) w okresie od 14.03.2013 r. do 31.05.2013 r. wraz z odsetkami od dnia 01.06.2013 r. do dnia zapłaty, kwoty 4 773, 56 zł tytułem zapłacenia zaległości wobec spółdzielni (...) jakie powstały w okresie posiadania lokalu przez pozwaną wraz z odsetkami od dnia 17.05.2013 r. do dnia zapłaty za okres do maja 2013 r., tj. łącznie 48 754, 65 zł.

Pismem z dnia 24.01.2014 r. (k. 181) powód sprecyzował żądanie pozwu i wskazał, że dochodzi od pozwanej zapłaty 115 246, 01 zł. Powód rozszerzył dotychczasowe żądanie o kwotę 66 491, 36 zł stanowiącą koszty postępowania egzekucyjnego, do których powstania przyczyniła się wyłącznie pozwana.

Powód podniósł, iż dołożył wszelkich starań, aby dokonać płatności swojego zobowiązania w terminie wskazanym przez sąd, tj. do dnia 13.01.2013 r. Starał się uzyskać kredyt, ale ze względu na pogarszający się stan zdrowia i zmniejszenie przychodu nie uzyskał kredytu. Postanowił więc sprzedać mieszkania przy (...). W tym celu jeszcze w 2012 r. zawarł umowę przedwstępną, która jednakże nie doszła do skutku, gdyż pozwana i inne osoby z nią współpracujące czyniły starania, aby nie zostać wymeldowanymi z lokalu, co spowodowało rezygnację nabywcy, a w konsekwencji niedotrzymanie terminu. Według powoda celem pozwanej było utrudnienie mu spłaty zobowiązań w terminie i blokowanie sprzedaży przysądzonych mu lokali wraz z czerpaniem korzyści majątkowych z tytułu najmu tych lokali i zaszkodzenie powodowi w jak największym rozmiarze. Podjęte przez powoda działania zmierzające do sprzedaży przysądzonego lokalu w celu spłaty pozwanej nie dawały podstaw do utrudniania tej czynności i wszczynania postępowania egzekucyjnego narażającego powoda na dodatkowe koszty związane z tym postępowaniem. Powód wzywał pozwaną do polubownego załatwienia sprawy, w tym do umorzenia egzekucji. Pozwana odmawiała wykonania powyższego. Pomimo działań powoda pozwana wszczęła egzekucję przeciwko powodowi pomimo tego, iż nie wydała powodowi jego lokali i uzyskiwała przychody z najmu. W dniu 15.01.2014 r. powód sprzedał jeden z lokali, wpłacił uzyskaną kwotę komornikowi, co pokryło należność główną, odsetki w wysokości 26 341, 19 zł, opłatę stosunkową 34 027, 50 zł, wydatki gotówkowe 4 152, 19 zł oraz zwrot zaliczki 1 970 zł. Powód zapłacił dodatkową kwotę 66 491, 36 zł, której nie musiałby uiszczać, gdyby pozwana nie utrudniała sprzedaży nieruchomości. Pozwana celowo naraża powoda na dodatkowe koszty. Pozwana celowo podejmowała działania zmierzające do pokrzywdzenia powoda, gdyż nie istniała konieczność kierowania sprawy do egzekucji, gdyby dokonała została sprzedaż nieruchomości przed dniem 13.01.2013 r., co było zdarzeniem możliwym. Nie istniałaby również konieczność wszczynania egzekucji, gdyby pozwana przystała na propozycję powoda i przyjęła od niego w ramach rozliczenia jedno z mieszkań. Nie istniałaby również konieczność ponoszenia dodatkowych kosztów w postaci odsetek za opóźnienie.

Powód podniósł, że pozwana celowo i świadomie podejmowała czynności zmierzające do narażenia powoda na szkodę majątkową.

W piśmie z dnia 06.02.2014 r. (k. 205) pozwana uznała powództwo co do kwoty 1 600 zł i wniosła o jego oddalenie w pozostałym zakresie, nieobciążanie jej kosztami postępowania, przyznanie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Pozwana podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie. Podniosła, iż pozostawała w przeświadczeniu, że do dnia dokonania wpłaty zasądzonej należności jest współwłaścicielką obu lokali. Pobierane należności z tytułu najmu lokalu przy ul. (...) przeznaczała na opłaty związane z lokalem oraz na bieżące utrzymanie. Podniosła, że z tytułu uzyskania korzyści nie jest wzbogacona, a obowiązek zwrotu odpada (art. 409 kc).

Odnosząc się do żądania zapłaty 66 491, 36 zł pozwana zarzuciła, iż jest ono niedopuszczalne i zmierza do obejścia przepisów art. 770 kpc w zw. z art. 49 ust. 4 ukse. Koszty celowej egzekucji winny być rozstrzygnięte w postępowaniu egzekucyjnym postanowieniem komornika ustalającym koszty egzekucji. W postępowaniu egzekucyjnym powód winien domagać się od komornika stosunkowego rozdzielenia kosztów lub obciążenia

kosztami w przypadku podnoszenia zarzutu niecelowego prowadzenia tej egzekucji.

Pozwana wskazała, że nie istnieje związek przyczynowy pomiędzy powstaniem kosztów postępowania egzekucyjnego a jej działaniami, co wyklucza przypisanie jej odpowiedzialności za wysokość kosztów postępowania egzekucyjnego. Podniosła, iż powód nie wykazał żadnym dokumentem, iż starał się w inny sposób spełnić świadczenie, niż poprzez uzyskanie środków ze sprzedaży mieszkania, w szczególności brak jest dowodu, iż starał się o uzyskanie kredytu.

Pozwana zarzuciła, iż powód podejmował nieprawidłowe działania, przesyłane pisma nie zawierały jednoznacznych propozycji, powód mógł podejmować skuteczne działania zmierzające do sprzedaży lokali, jak również do objęcia lokali w posiadanie. Co najmniej do dnia 22.02.2013 r. nie istniała przeszkoda w rozporządzeniu lokalami.

Pozwana zaprzeczyła, aby powód złożył jej propozycję dokonania wzajemnego rozliczenia w ten sposób, że przeniósłby na nią własność jednego z lokali. Pozwana nie wykluczała takiego rozwiązania i przyjęłaby propozycję przejęcia lokalu przy ul. (...).

Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny.

K. M. i J. M. (1) zawarli związek małżeński dnia 11.08.1970 r. Wyrokiem z dnia 25.06.2010 r., XIII RC 1494/09, Sąd Okręgowy rozwiązał małżeństwo stron przez rozwód z winy powoda. Wyrokiem z dnia 05.10.2010 r., I ACa 943/10, Sąd Apelacyjny oddalił apelację powoda od wyroku SO.

W trakcie małżeństwa strony nabyły do majątku objętego ustawową wspólnością majątkową spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego przy ul. (...), składającego się z trzech pokoi, kuchni, łazienki, wc i przedpokoju, o pow. 54, 10 m ², należącego do zasobów Spółdzielni Mieszkaniowej (...), prawo własności lokalu mieszkalnego przy ul. (...), składającego się z dwóch pokoi, kuchni, łazienki, przedpokoju i dodatkowego pomieszczenia gospodarczego, o pow. 63, 82 m ²,

spółdzielcze własnościowe praw do lokalu mieszkalnego przy ul. (...), składającego się z pokoju, pokoju z aneksem kuchennym, łazienki i przedpokoju, o pow. 38, 92 m ².

/ dowód: uzasadnienie postanowienia SO z dnia 12.07.2012 r., I Ca 695/12 – k. 323-355 /

Mieszkania przy ul. (...) były wynajmowane od chwili ich zakupu.

W mieszkaniu przy ul. (...) przez okres około dwóch-trzech lat zamieszkiwał syn stron G. M. z żoną A. M. i córką J. M. (2). G. M. wyjechał do Szwecji. Jego żona z córką wyprowadziła się do swoich rodziców.

/ dowód: zeznania świadków: E. K. – e-protokoł z dnia 24.01.2014 r. 00.05.43-00.15.12,

J. S. – e-protokół z dnia 24.01.2014 r. 00.15.12-00.40.21, e-protokół z

dnia 16.05.2014 r. 01.13.27-01.20.38, 01.21.07-01.27.13, E. L. – e-

protokół z dnia 11.04.2014 r. 00.01.08-00.21.56; zeznania powoda K. M. –

e-protokół z dnia 16.05.2014 r. 00.00.46-00.28.20; zeznania pozwanej J. M. (1) –

e-protokół z dnia 16.05.2014 r. 00.28.20-01.12.05, 01.20.38-01.21.07, 01.27.13-

01.29.45 /

Po opuszczeniu mieszkania nr (...) przez G. i A. M. w mieszkaniu tym zamieszkały dwie kobiety, starsza i młodsza. Osoby te były wcześniej najemczyniami mieszkania nr (...), którego właścicielka wypowiedziała im umowę najmu z uwagi na zakłócanie porządku. Interweniowała policja, straż pożarna.

Następnie obie kobiety wprowadziły się do mieszkania nr (...). W dalszym ciągu dochodziły do zakłócania porządku przez lokatorki oraz osoby je odwiedzające. Miały miejsce głośne imprezy, awantury. Podczas jednej z imprez przez nie organizowanych doszło do ugodzenia nożem obecnego tam studenta.

Młodsza z kobiet mówiła o starszej z nich jako o swojej matce.

/ dowód: zeznania świadków: E. K., E. L. /

Dnia 20.09.2011 r. K. M. udzielił aktem notarialnym nr rep. A (...) J. S. pełnomocnictwa do nabywania i zbywania nieuchomości, składania oświadczeń o poddaniu egzekucji, obciążania nieruchomości, zarządu nieruchomościami.

/ dowód: pełnomocnictwo – k. 10 /

Postanowieniem z dnia 07.03.2012 r., VIII Ns 43/11, Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia dokonał podziału majątku wspólnego K. M. i J. M. (1) w ten sposób, że:

I. ustalił, że w skład majątku wspólnego wchodzą:

1. prawo własności lokalu mieszkalnego przy ul. (...), o pow. 63, 82 m ², KW nr (...), o wartości 414 000 zł,

2. prawo własności lokalu mieszkalnego przy ul. (...), o pow. 38, 92 m ², KW nr (...), o wartości 277 900 zł,

3. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego przy ul. (...), o pow. 54, 10 m ², w zasobach SM (...), o wartości 290 900 zł,

II. ustalił nierówne udziały w majątku wspólnym: wnioskodawcy 40 %, uczestniczki

postępowania 60 %,

III. przyznał uczestniczce na wyłączną własność składniki wymienione w punkcie I.1 i I.3 o łącznej wartości 704 900 zł oraz przyznał wnioskodawcy na wyłączną własność składnik wymieniony w punkcie I.2,

IV. zasądził od uczestniczki postępowania na rzecz wnioskodawcy 115 220 zł płatne w terminie 24 miesięcy od dnia uprawomocnienia się postanowienia,

V. nakazał uczestniczce, aby wydała wnioskodawcy lokal mieszkalny opisany w punkcie I.2,

a także orzekł o kosztach postępowania.

Postanowieniem z dnia 12.07.2012 r., II Ca 695/12, wydanym na skutek apelacji wnioskodawcy i uczestniczki postępowania od postanowienia Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia z dnia 07.03.2012 r., VIII Ns 43/11, Sąd Okręgowy we Wrocławiu zmienił postanowienie Sądu Rejonowego w ten sposób, że ustalił równe udziały w majątku wspólnym, przyznał na wyłączną własność J. M. (1) lokal przy ul. (...) o wartości 290 900 zł, zaś K. M. na wyłączną własność lokale przy ul. (...) o łącznej wartości 691 900 zł, zasądził od K. M. na rzecz J. M. (1) 200 500 zł płatne w terminie 6 miesięcy od prawomocności postanowienia z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności, nakazał J. M. (1) wydanie lokali przyznanych K. M. w terminie 6 miesięcy od prawomocności postanowienia, oddalił dalej idącą apelację wnioskodawcy i apelację uczestniczki postępowania, a także zasądził od J. M. (1) na rzecz K. M. 4 600 zł kosztów postępowania apelacyjnego.

Postanowieniem z dnia 07.11.2013 r., V CSK 72/13, Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia do rozpoznania skargi kasacyjnej uczestniczki postępowania od postanowienia SO z dnia 12.07.2012 r., II Ca 695/12.

/ dowód: postanowienie SR – k. 319-320; postanowienie SO – k. 11, k. 321-355; postanowienie

SN – k. 356-359 /

Powód proponował pozwanej rozliczenie, mówił, że w tym celu konieczna będzie sprzedaż jednego z mieszkań. Powód nie dysponował środkami pieniężnymi umożliwiającymi szybkie rozliczenie gotówką.

Ponieważ przebywa na stałe za granicą, korzystał z pośrednictwa pełnomocnika J. S..

J. S. jako pełnomocnik K. M. podjął próbę kontaktu z J. M. (1) w celu ustalenia zasad przeprowadzenia rozliczenia przewidzianego w postanowieniu Sądu Okręgowego. W sierpniu 2012 r. dwukrotnie kontaktował się z pozwaną telefonicznie,

prosząc o spotkanie na mieście, w kawiarni.

J. S. wskazywał, że powód chciałby sprzedać mieszkanie przy ul. (...) albo przekazać jej pozwanej i w ten sposób spłacić pozwaną. Co do mieszkania przy ul. (...) proponował zatrzymanie go przez pozwaną do końca 2012 r. i następnie przekazanie go powodowi.

Pozwana nie była zainteresowana uzgodnieniem sposobu rozliczenia. Używała wobec J. S. wyzwisk, potem przepraszała.

Wobec innych osób pozwana wypowiadała się, iż nie zamierza przekazać powodowi mieszkań, że chce go zniszczyć. Używała słów obraźliwych mówiąc o powodzie i do powoda.

/ dowód: zeznania świadków: J. S., E. L.; zeznania powoda

K. M. /

Pismem z dnia 03.09.2012 r. E. K. zwróciła się do Spółdzielni Mieszkaniowej (...) o pilną interwencję dotyczącą zakłócania ciszy nocnej przez mieszkańców lokalu przy ul. (...). Podniosła, że pomimo interwencji policji mieszkańcy lokalu wywołują awantury, nie przestrzegają zasad utrzymania czystości.

Pod pismem złożyły podpisy także inne osoby zamieszkałe w budynku przy ul. (...).

/ dowód: pismo z dnia 03.09.2012 r. – k. 16; zeznania świadka E. K. /

Kiedy E. K. była w biurze Spółdzielni w sprawie wskazanego pisma, pracownik wykręcił nr telefonu J. M. (1). J. M. (1) powiedziała E. K., aby ta odczepiła się, przestała obrażać jej syna, który zamieszkuje w mieszkaniu nr (...) z narzeczoną i aktualnie przebywa w Szwecji. J. M. (1) wyrażała się niecenzuralnie.

/ dowód: pismo z dnia 03.09.2012 r. – k. 16; zeznania świadka E. K. /

Dnia 17.09.2012 r. G. M. złożył w Agencji (...) przy ul. (...) we W. dyspozycję przelewu 1 000 zł wskazując jako odbiorcę Wspólnotę Mieszkaniową oraz jako tytuł „czynsz (...).

Dnia 17.09.2012 r. G. M. złożył w Agencji (...) przy ul. (...) we W. dyspozycję przelewu 1 000 zł wskazując jako odbiorcę Wspólnotę Mieszkaniową oraz jako tytuł „czynsz (...).

/ dowód: pokwitowania – k. 124-125 /

Pismem z dnia 31.10.2012 r. K. M. za pośrednictwem pełnomocnika zwrócił się do J. M. (1) o podanie nru rachunku bankowego, na który będzie mógł przesłać kwotę określoną postanowieniem Sądu Okręgowego.

/ dowód: pismo z dnia 31.10.2012 r. – k. 24-25 /

J. S. prosił pozwaną o udostępnienie mieszkania przy ul. (...) w celu wykonania zdjęć i przygotowania mieszkania do sprzedaży. Pozwana odmówiła udostępnienia mieszkania, twierdziła, że chce on wyrzucić z mieszkania jej dzieci.

/ dowód: zeznania świadka J. S. /

J. S. chciał wejść do mieszkania. Mieszkający tam dwie kobiety nie chciały go wpuścić, mówiły, żeby udał się do G. M., który według nich miał być właścicielem mieszkania.

/ dowód: zeznania świadka J. S. /

W dniu 07.11.2012 r. działając w imieniu K. M. na podstawie pełnomocnictwa z dnia 20.09.2011 r. J. S. zawarł z G. C. w formie aktu notarialnego nr rep. A (...) przedwstępną umowę sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego przy ul. (...). Cena sprzedaży została określona na 230 000 zł. Nabywca uiścił zadatek w kwocie 20 000 zł. Przyrzeczona umowa sprzedaży miała zostać zawarta do dnia 29.03.2013 r. Sprzedający zobowiązał się do wymeldowania wszystkich osób zameldowanych na pobyt stały i czasowy w tym lokalu.

/ dowód: przedwstępna umowa sprzedaży – k. 51-53 /

Nie doszło do zawarcia umowy przyrzeczonej. Nabywca był w biurze Spółdzielni i biurze meldunkowym razem z J. S.. Kiedy zorientował się, jaka jest sytuacja, że pozwana cały czas rości sobie pretensje do mieszkania, że zostało wszczęte postępowania egzekucyjne, wycofał się z zakupu. J. S. uzgodnił z nim rozwiązanie umowy i zwrot pobranego zadatku.

Gdyby transakcja została sfinalizowana, powód mógłby rozliczyć się z pozwaną do marca 2013 r.

/ dowód: zeznania świadka J. S. /

Pismem z dnia 17.12.2012 r. J. M. (1) poinformowała K. M., iż postanowienie SO określa datę wydania na 6 miesięcy, czyli 12.01.2013 r., a także, iż złożyła wniosek o wstrzymanie wykonalności.

Na to pismo odpowiedział pełnomocnik powoda pismem z dnia 19.12.2012 r., informując, że jeśli będzie miała prawomocne postanowienie o wstrzymaniu wykonalności jej twierdzenia i wniosku będą odpowiednio przyjęte, w przeciwnym wypadku pozostanie w zwłoce w wykonaniu swojego zobowiązania wobec K. M..

/ dowód: pismo z dnia 17.12.2012 r. – k. 12; pismo z dnia 19.12.2012 r. – k. 13 /

W 2011 r. J. M. (1) wynajęła lokal mieszkalny przy ul. (...) pięciu studentom: R. L., P. S. (1), P. S. (2), K. B., M. S. z czynszem miesięcznym wynoszącym 1 800 zł (po 360 zł na osobę). Najemcy pokrywali także opłaty z tytułu zużycia mediów. W okresie lipiec – wrzesień najemcy nie korzystali z mieszkania i nie uiszczali czynszu.

J. S. poinformował najemców, iż reprezentuje właściciela lokalu. Najemcy uzgodnili z nim, że będą uiszczać na jego rachunek dotychczasową kwotę czynszu. Wymienili zamki dwukrotnie, po drugim razie nie przekazali już kluczy J. M. (1).

Dnia 13.03.2013 r. została podpisana umowa najmu. Dalsze należności były uiszczane już na rzecz powoda.

J. M. (1) dzwoniła do M. S. i kazała mu opuścić mieszkanie. Kiedy powiedział, że podpisał umowę z J. S., pozwana użyła niecenzuralnych słów na temat powoda.

/ dowód: oświadczenie – k. 14; zeznania świadków: R. L. – k. 267-268, P.

S. – k. 268, K. B. – k. 269, M. S. – k. 277-278,

P. S. (2) – k. 278, J. S. /

Dnia 22.02.2013 r. J. M. (1) wystąpiła do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia – Śródmieścia A. S. z wnioskiem o wszczęcie postępowania egzekucyjnego na podstawie postanowienia SO z dnia 12.07.2012 r., II Ca 695/12, co do kwoty 200 500 zł wraz z odsetkami od dnia 13.01.2013 r.

/ dowód: wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego – k. 72; zawiadomienie o wszczęciu
egzekucji z nieruchomości – k. 73; akta KM 393/13 /

Decyzją z dnia 02.03.2013 r., nr (...), wydaną na wniosek K. M., Prezydent W. orzekł o wymeldowaniu A. M. i J. M. (2) z pobytu stałego w lokalu przy ul. (...).

W uzasadnieniu decyzji organ ewidencyjny wskazał, iż przesłuchani w sprawie świadkowie potwierdzili, że A. M. z dzieckiem nie mieszka w tym lokalu od 2-3 lat, lokal jest wynajmowany – zajmują go dwie kobiety, które wspólnie z odwiedzającym je towarzystwem zakłócają spokój, miały miejsce interwencje policji, natomiast A. M. wyjaśniła, że została wyrzucona z mieszkania przez męża i jego matkę, zaś w lokalu znajduje się agencja towarzyska.

Decyzją z dnia 12.03.2013 r., nr (...), wydaną na wniosek K. M., Prezydent W. orzekł o wymeldowaniu G. M. z lokalu z pobytu stałego w lokalu przy ul. (...).

W uzasadnieniu decyzji organ ewidencyjny wskazał, iż przesłuchani w sprawie świadkowie potwierdzili, że G. M. nie mieszka w tym lokalu, lokal jest wynajmowany – zajmują go dwie kobiety, które wspólnie z odwiedzającym je towarzystwem zakłócają spokój, miały miejsce interwencje policji, natomiast G. M. wyjaśnił, że w lokalu zamieszkuje ze swoją dziewczyną i jej matką, ale nie potrafił wskazać jej nazwiska oraz imienia i nazwiska matki.

W trakcie postępowania administracyjnego Komisariat Policji W. udzielił informacji organowi ewidencyjnemu, że w dniu 24.01.2013 r. w lokalu zastano A. R., która oświadczyła, że wynajmuje to mieszkanie, G. M. nie ma.

/ dowód: decyzja z dnia 02.03.2013 r. – k. 54; decyzja z dnia 12.03.2013 r. – k. 56; pismo KP

W. – k. 151; oświadczenie E. K. – k. 152 /

Pismem z dnia 14.03.2013 K. M. za pośrednictwem pełnomocnika skierował do J. M. (1) ostateczne wezwanie do zapłaty kwoty 97 073 zł z tytułu zwrotu pożytków z najmu mieszkań.

/ dowód: pismo z dnia 14.03.2013 r. – k. 19-21 /

Pismem z dnia 18.03.2013 r. K. M. skierował do J. M. (1) oświadczenie o potrąceniu przysługującej mu wierzytelności w kwocie 97 073 zł z tytułu najmu mieszkań przy ul. (...) oraz innych wskazanych w ostatecznym wezwaniu do zwrotu pożytków z dnia 14.03.2013 r. z jej wierzytelnością z tytułu obowiązku spłaty w wysokości 200 500 zł zasądzonej postanowieniem SO z dnia 12.07.2012 r. Po potrąceniu wysokość zobowiązania powoda miała wynosić 103 427 zł.

Powód wskazał, że stosownie do oświadczenia z dnia 17.12.2012 r. pozwana zobowiązała się do niedochodzenia zasądzonej spłaty do dnia uzyskania postanowienia o wstrzymaniu wykonalności orzeczenia sądu, nie dochowała tego zobowiązania kolejny raz, narażając powoda na na szkodę, w tym wypadku koszty zbędnego postępowania egzekucyjnego.

/ dowód: pismo z dnia 18.03.2013 r. – k. 17 /

Pismem z dnia 18.03.2013 r. K. M. za pośrednictwem pełnomocnika skierował do J. M. (1) wezwanie do umorzenia egzekucji oraz wskazania organowi egzekucyjnemu faktycznego stanu sprawy.

/ dowód: pismo z dnia 18.03.2013 r. – k. 22-23 /

Powód otrzymał od Spółdzielni Mieszkaniowej wezwanie do uregulowania zaległości. Powód i J. S. chcieli wejść do mieszkania przy udziale policji, przedstawiciela Spółdzielni i ślusarza.

W dniu 13.05.2013 r. miała miejsce interwencja policji. Mieszkające w nim kobiety odmówiły jego opuszczenia. Na miejscu zjawiła się pozwana. Doszło do awantury pomiędzy powodem a pozwaną, która używała wobec powoda słów wulgarnych. Pozwana odmówiła wydania kluczy do lokalu.

Ponownie J. S. udał się do mieszkania na przełomie maja i czerwca 2013 r. Zlecił ślusarzowi rozwiercenia zamków. Wówczas mieszanie było już opróżnione.

/ dowód: zeznania świadka J. S.; nagranie z dnia 13.05.2013 r. i jego zapis – k.

42 i k. 147-148 /

Dnia 17.05.2013 r. J. S. jako pełnomocnik K. M. wpłacił na rachunek Spółdzielni Mieszkaniowej (...) we W. 4 772, 56 zł z tytułu zaległości i opłaty za 05.2013 r.

/ dowód: potwierdzenie przelewu – k. 36 /

Pismem z dnia 23.05.2013 r. K. M. za pośrednictwem pełnomocnika skierował

do J. M. (1) ostateczne wezwanie do zapłaty 7 437, 74 z tytułu zwrotu pożytków z najmu mieszkań oraz wyrównania zaległości wobec Spółdzielni Mieszkaniowej (...).

/ dowód: pismo z dnia 23.05.2013 r. – k. 37-38 /

Dnia 24.05.2013 r. Komornik Sądowy A. S. skierowała zawiadomienie o wszczęciu egzekucji ze spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego przy ul. (...).

W toku egzekucji mieszkanie zostało wycenione na 320 000 zł.

/ dowód: zawiadomienie – k. 29; zeznania świadka J. S. /

Pismem z dnia 05.06.2013 r. K. M. skierował do J. M. (1) oświadczenie o potrąceniu przysługującej mu wierzytelności w kwocie 7 437, 74 zł z tytułu najmu mieszkania przy ul. (...) oraz dalszych nierozliczonych kwot, wskazując, że kwota jego zobowiązania wobec pozwanej wynosi 95 989, 26 zł.

/ dowód: pismo z dnia 05.06.2013 r. – k. 39 /

Decyzją z dnia 10.07.2013 r., nr (...), wydaną na wniosek J. S., Prezydent W. orzekł o wymeldowaniu J. M. (1) z pobytu stałego w lokalu przy ul. (...).

/ dowód: decyzja z dnia 10.07.2013 r. – k. 55 /

W dniu 14.08.2013 r. działając w imieniu K. M. na podstawie pełnomocnictwa z dnia 20.09.2011 r. J. S. zawarł z M. K. i D. K. w formie aktu notarialnego nr rep. A (...)przedwstępną umowę sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego przy ul. (...).

/ dowód: przedwstępna umowa sprzedaży – k. 61-62 /

Powód uiścił na rzecz Komornika Sądowego A. S. 250 000 zł przelewem oraz 15 021, 36 zł gotówką.

/ dowód: zeznania świadka J. S.; karta rozliczeniowa w aktach KM 393/13 /

Postanowieniem z dnia 21.01.2014 r. Komornik A. S. stwierdziła ukończenie postępowania egzekucyjnego w sprawie KM 393/13. Wskazała, że na poczet roszczenia wierzycielowi zostało przekazane 226 841, 19 zł, w tym należność główna 200 500 zł, odsetki 26 341, 19 zł oraz zwrot zaliczki 1 970 zł. Komornik A. S. ustaliła koszty postępowania egzekucyjnego na 38 180, 17 zł, z tym:

- opłata stosunkowa – art. 49.1 ukse – 34 027, 50 zł,

- wydatki gotówkowe – 4 152, 67 zł:

- art. 39.2.1 ukse – 1 476 zł,

- art. 39.2.6 ukse – 2 303, 71 zł,

- art. 39.2.7 ukse – 150 zł,

- art. 39.2.8 ukse – 222, 96 zł.

Koszty te zostały pokryte przez dłużnika w całości.

Postanowieniem z dnia 22.01.2014 r. Komornik A. S. umorzyła postępowanie egzekucyjne z nieruchomości – lokalu mieszkalnego przy ul. (...).

Postanowieniem z dnia 22.01.2014 r. Komornik A. S. umorzyła postępowanie egzekucyjne ze spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego przy ul. (...).

/ dowód: postanowienie – k. 185; postanowienie – k. 286; postanowienie – k. 287 /

Dnia 07.02.2014 r. pozwana przelała na rachunek bankowy J. S. 5 000 zł oraz 538, 78 zł wskazując jako tytuł płatności koszty postępowania apelacyjnego II Ca 695/12.

/ dowód: potwierdzenia – k. 296-297 /

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Powód wystąpił pierwotnie z żądaniem pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności. Swoje żądanie wyprowadzał z faktu dokonania potrącenia wierzytelności pozwanej o dopłatę przyznaną postanowieniem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 12.07.2012 r., II Ca 695/12, w sprawie o podział majątku, która to dopłata była już egzekwowana, z wierzytelnością wzajemną z tytułu zwrotu czynszów pobranych przez pozwaną za najem lokali mieszkalnych przyznanych powodowi tymże postanowieniem działowym.

Pierwotnie wytoczone powództwo zostało przez powoda ograniczone pismem z dnia

05.12.2013 r. o kwotę 55 574, 40 zł. W tym zakresie cofnięcie pozwu prowadzi do umorzenia

postępowania w sprawie na podstawie art. 355 § 1 kpc.

W pozostałym zakresie powód zmienił żądanie pozwu na żądanie zapłaty, albowiem postępowanie egzekucyjne zostało ukończone, wobec czego ustały podstawy do pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności, natomiast powód nadal twierdził, iż przysługuje mu wierzytelność wobec pozwanej.

Po sprecyzowaniu, a także rozszerzeniu powództwa, powód zażądał ostatecznie od pozwanej zapłaty 115 246, 01 zł jako sumy równowartości kwot pobranych przez nią tytułem czynszu najmu lokali mieszkalnych stanowiących własność powoda oraz zwrotu poniesionych przez powoda kosztów postępowania egzekucyjnego i odsetek tytułem naprawienia szkody doznanej przez powoda w związku z niecelowym prowadzeniem egzekucji.

Pierwsze ze zgłoszonych roszczeń należy zakwalifikować jako żądanie z tytułu zwrotu bezpodstawnego wzbogacenia. Powód nie powołał w uzasadnieniu żądania żadnych okoliczności, które pozwalałyby na przyjęcie, iż jego roszczenie wywodzone jest z przepisów regulujących stosunki pomiędzy właścicielem rzeczy a jej posiadaczem samoistnym, tj. art. 224 i nast. kc. Zatem podnoszone przez pozwaną zarzuty dotyczące jej kwalifikacji jako posiadacza w dobrej wierze nie miały znaczenia dla oceny zasadności roszczenia powoda.

Drugie ze zgłoszonych roszczeń należy natomiast zakwalifikować jako żądanie odszkodowania z tytułu czynu niedozwolonego.

Co do obu tych roszczeń stanowisko powoda należało uznać za usprawiedliwione co do zasady.

Lokale mieszkalne przy ul. (...) stanowiły wcześniej przedmiot ustawowej wspólności majątkowej K. M. i J. M. (1). Wspólność łączną ustała z chwilą ustania małżeństwa, tj. z datą uprawomocnienia się wyroku rozwodowego, natomiast powstała wskutek tego współwłasność ułamkowa została zniesiona w ramach postępowania o podział majątku wspólnego z dniem wydania postanowienia Sądu Okręgowego we Wrocławiu w sprawie II Ca 695/12, czyli z dniem 12.07.2012 r. Od tego dnia powód stał się wyłącznym właścicielem obu wskazanych lokali mieszkalnych. Natomiast lokale te pozostawały nadal we władaniu pozwanej:

- mieszkanie przy ul. (...) do dnia 13.03.2013 r.,

- mieszkanie przy ul. (...) do końca maja 2013 r.

Zgodnie z art. 140 kc w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy, a także w tych samych granicach może rozporządzać rzeczą. Od dnia 12.07.2012 r. jedyną osobą uprawnioną do dysponowania oboma wskazanymi lokalami, w szczególności do ich udostępniania innym osobom na zasadzie umowy najmu i w konsekwencji pobierania pożytków w postaci czynszu najmu, był powód K. M.. Tymczasem z obu lokali korzystała nadal pozwana J. M. (1) i to nie w celu zaspokojenia swoich potrzeb mieszkaniowych, ale w celu uzyskania z tytułu czynszu najmu korzyści majątkowej. Korzyści te należy uznać za przypadające pozwanej bezpodstawnie.

Zgodnie z art. 405 kc, kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości.

Pozwana dysponowała majątkiem stanowiącym wyłączną własność powoda po wydaniu prawomocnego postanowienia podziałowego, czyli po ustaniu więzi prawnych łączących oboje byłych małżonków w zakresie składników majątku dorobkowego. Wynajmowała mieszkania i pobierała z tego tytułu świadczenia czynszowe. Jakiekolwiek pobranie przez pozwaną czynszu za najem mieszkania (czyli pożytku) z pominięciem powoda oznacza, że pozwana uzyskała korzyść majątkową zamiast powoda, czyli została bezpodstawnie wzbogacona kosztem powoda. W związku z tym pozwana jest obowiązana do rozliczenia z powodem świadczeń uzyskanych z tytułu władania jego majątkiem. Powód może zatem dochodzić od pozwanej przekazania mu sumy pieniężnej odpowiadającej wartości świadczeń uzyskanych przez pozwaną w wyniku wynajmowania mieszkań.

Powód wskazał, iż jego roszczenie dotyczy należności pobranych przez pozwaną z tytułu najmu obu lokali.

Fakt wynajmowania przez pozwaną lokalu przy ul. (...) nie był w istocie sporny. Okoliczność ta potwierdzona została zeznaniami świadków będących najemcami tego lokalu oraz zeznaniami stron, nadto zaś pozwana uznała częściowo powództwo i przyznała w pewnym zakresie fakt wynajmowania lokalu. To samo dotyczyło ustalenia faktu, iż miesięczny czynsz najmu wskazanego lokalu wynosił 1 800 zł.

Natomiast z zeznań świadków i pozwanej J. M. (1) wynika, że lokal był wynajmowany studentom i w związku z tym okres najmu nie obejmował miesięcy wakacyjnych – lipca, sierpnia i września 2012 r. Pozwana pobierała czynsz od października 2012 r. Od dnia 13.03.2013 r. lokal był już wynajmowany przez powoda.

Zatem powód może domagać się od pozwanej zwrotu czynszu najmu lokalu przy ul. (...) za okres od dnia 01.10.2012 r. do dnia 13.03.2013 r., czyli za 5 pełnych miesięcy i 13 dni, co daje w wyniku 9 754, 84 zł (5 x 1 800 zł + 13/30 x 1 800 zł = 9 000 zł + 754, 84 zł).

Pozwana zgłosiła do potrącenia kwotę 2 000 zł wpłaconą do Spółdzielni Mieszkaniowej tytułem opłat eksploatacyjnych. Jednakże z przedłożonych przez pozwaną potwierdzeń dyspozycji wpłaty w agencji pośrednictwa finansowego wynika, że wpłacającym był G. M., a pozwana została wskazana jako osoba, od której miałaby pochodzić wpłata. Pozwana w swoich zeznaniach podała, że syn dokonywał płatności z tytułu utrzymania mieszkania, dopóki w nim zamieszkiwał. Zatem to nie pozwana dokonała wpłaty 2 000 zł, wobec czego nie może przedstawić do potrącenia wierzytelności wzajemnej, gdyż taka wierzytelność (znowu z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia) przysługiwałaby wobec powoda G. M..

Sąd uznał za uzasadnione żądanie powoda dotyczące rozliczenia także czynszu najmu lokalu mieszkalnego przy ul. (...). Pozwana zaprzeczała, aby wynajmowała tenże lokal, wskazywała, że zamieszkiwał tam syn stron, a potem jego narzeczona. Sąd nie uznał jednakże tego twierdzenia za usprawiedliwione, a zeznań pozwanej za wiarygodne. Przeciwnie, za ustaleniem, iż mieszkanie to było wynajmowane dwóm kobietom, w tym A. R., przemawia szereg innych przeprowadzonych dowodów. Świadek E. K. zeznała, że dwie osoby, matka i córka, były wcześniej najemcami lokalu mieszkalnego nr (...) w tym samym budynku, ten stosunek najmu został rozwiązany przez wynajmującą i lokatorki przeprowadziły się do mieszkania nr (...). Nie ma żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań tego świadka, albowiem jest to osoba obca, w żaden sposób nie powiązana ze stronami i niezainteresowana rozstrzygnięciem sprawy na korzyść jednej z nich, wobec czego należy uznać, iż jej zeznania zostały złożone rzetelnie, obiektywnie, a przez to w pełni wiarygodne. W toku postępowania administracyjnego o wymeldowanie z lokalu przy ul. (...), organ ewidencyjny, m.in. na podstawie zeznań oraz na podstawie informacji policji ustalił, że w lokalu tym zamieszkiwała A. R., która sama oświadczyła, że jest jego najemcą. Również sama informacji policji w tej kwestii została przedłożona przez powoda. Zatem fakt zamieszkiwania A. R. jako najemczyni lokalu przy ul. (...) został potwierdzony dokumentami urzędowymi. Za niewiarygodną są uznał wersję pozwanej, jakoby to syn G. udostępnił mieszkanie A. R. jako swojej dziewczynie do okazjonalnego, czasowego korzystania. Skoro pozwana przez okres wielu lat wynajmowała lokale i osiągała z tego tytułu istotne dochody, mało prawdopodobna jest wersja o grzecznościowym udostępnieniu mieszkania obcej bądź co bądź osobie. Można zresztą dodać, że skoro G. M. wcześniej zamieszkiwał w tym lokalu z żoną i córką, to pozwana powinna podjąć starania, aby pomóc synowi i jego żonie w ponownym zintegrowaniu związku, nie zaś usuwać z mieszkania jego żonę (która podawała, że została wyrzucona z mieszkania) i zapewniać lokum innej kobiecie, z którą miałby związać się syn stron.

Sąd uznał zatem, iż usprawiedliwione jest twierdzenie powoda o wynajmowaniu przez pozwaną lokalu mieszkalnego przy ul. (...) i zasadne jest żądanie przez niego rozliczenia z tego tytułu.

Powód nie udowodnił jednakże, w jakiej konkretnie wysokości pozwana pobrała czynsz za

tenże lokal. Twierdził, że wymiar czynszu również wynosił 1 800 zł.

Powód zgłosił wprawdzie wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego jednakże na okoliczność „określenia ceny za najem lokali” (k. 5), „wysokości roszczenia za najem lokalu”, „cen za wynajem lokalu” (k. 143-144). Dowód z opinii biegłego jest nieprzydatny do ustalenia, jaki był konkretny wymiar czynszu za ten konkretny lokal. Biegły z zakresu szacowania nieruchomości mógłby się wypowiedzieć na temat przeciętnych rynkowych czynszów najmu za lokale o podobnych parametrach, ewentualnie na temat czynszu możliwego do osiągnięcia z tytułu najmu tego konkretnego lokalu, ale nie kwoty, jaką faktycznie pobierała pozwana.

Zgodnie z art. 322 kpc w sprawie o naprawienie szkody, o dochody, o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia lub o świadczenia z umowy dożywocia, jeżeli są uzna, że ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione, może w wyroku zasądzić odpowiednią sumę według swej oceny opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy.

Pozwana pobierała za lokal przy ul. (...), dwupokojowy, o pow. 63 m ², od pięciu sześciu najemców po 360 zł, tj. 1 800 zł miesięcznie. Tymczasem lokal przy ul. (...) jest lokalem mniejszym, o pow. 38 m ², wprawdzie dwupokojowym, ale z jednym pokojem z aneksem kuchennym, zatem nie mógłby być wynajmowany w ten sam sposób, z takim samym wymiarem czynszu. Lokal ten mógłby zostać wynajęty dwóm, trzem studentom, ewentualnie małżeństwu czy małżeństwu z dzieckiem. Za maksymalny wymiar czynszu możliwy do osiągnięciu przy uwzględnieniu także zaliczki na koszty opłaty eksploatacyjnej przypadającej spółdzielni mieszkaniowej należy uznać 1 500 zł miesięcznie.

Zatem powód może domagać się od pozwanej zwrotu czynszu najmu lokalu przy ul. (...) za okres od dnia 13.07.2012 r. do dnia 31.05.2013 r., czyli za 10 pełnych miesięcy i 18 dni, co daje w wyniku 15 822, 58 zł (10 x 1 500 zł + 18/31 x 1 500 zł = 15 000 zł + 822, 58 zł).

Sąd oddalił wnioski dowodowe powoda zawarte w pktach 1-5 pisma z dnia 10.03.2014 r. (k. 286) albowiem:

- powód był stroną postępowań administracyjnych o wymeldowanie, wobec czego mógł sam uzyskać kopie dokumentów z tych akt w celu ich przedłożenia sądowi,

- skoro powód wniósł o przesłuchanie świadków A. R. i S. P., to powinien wskazać ich adresy, dopiero po wykazaniu przez powoda, iż podjął czynności zmierzającego do ustalenie tych adresów i okazały się one bezskuteczne, mógłby ewentualnie domagać się od pozwanej wskazania tych adresów,

- powód nie wskazał, jaki konkretnie funkcjonariusz policji miałby zostać przesłuchany na okoliczność wyjaśnień A. R..

Niezależnie od powyższego, nawet gdyby przyjąć argumentację pozwanej w zakresie oceny jej zachowania w aspekcie posiadania lokali w dobrej wierze, zarzut ten nie zasługiwał na uwzględnienie. Pozwana nie mogłaby zostać uznana za pozostającą w dobrej wierze przez okres sześciu miesięcy po wydaniu postanowienia przez Sąd Okręgowy. Postanowienie to zawiera wyraźną dyspozycję co do przyznania powodowi lokali na wyłączną własność, a termin dotyczył wyłącznie odroczenia płatności oraz odroczenia wydania. Pozwana korzystała w sprawie podziałowej z pomocy prawnej, jeżeli miała jakiekolwiek wątpliwości co do prawnej istoty orzeczenia, mogła uzyskać wyjaśnienie od pełnomocnika. Należy jednak stwierdzić, iż materiał dowodowy pozwala na przyjęcie, że pozwana miała pełną wiedzę i świadomość co do tego, że utraciła już tytuł prawny do dysponowania lokalami, ale mimo to nadal go sobie przypisywała. Dobra wiara to usprawiedliwione okolicznościami przekonanie o pewnym stanie rzeczy. Takiego usprawiedliwienia po stronie pozwanej nie sposób się jednak dopatrzyć. Zatem nawet w razie oceny roszczenia powoda z punktu widzenia przepisów prawa rzeczowego o roszczeniach uzupełniających pozwana jako posiadacz w złej wierze obowiązana byłaby przekazać powodowi pobrane pożytki w postaci czynszów najmu obu lokali.

W dalszej kolejności powód zażądał od pozwanej odszkodowania związanego z bezzasadnym wystąpieniem na drogę postępowania egzekucyjnego. Żądanie to należy uznać za usprawiedliwione co do zasady.

Sąd Okręgowy orzekając prawomocnie o podziale majątku wspólnego stron przyznał powodowi prawo do dwóch lokali mieszkalnych, pozwanej do jednego lokalu i orzekł o wyrównaniu udziałów dopłatą ze strony powoda w kwocie 200 500 zł oraz o obowiązku pozwanej wydania lokalu. Sąd Okręgowy oznaczył terminy spełnienia przez strony świadczeń wzajemnych na sześć miesięcy od prawomocności postanowienia. Ponieważ postanowienie sądu drugiej instancji jest prawomocne z chwilą jego wydania, termin sześciu miesięcy upływał w stosunku do obojga stron z dniem 12.01.2013 r.

Po tej dacie powód pozostawał w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia pieniężnego (zapłaty 200 500 zł), pozwana zaś w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia niepieniężnego (wydania obu lokali).

Pozwana zatem co do zasady była uprawniona do wystąpienia na drogę postępowania egzekucyjnego.

Można jednakże zgodzić się z powodem, iż wszczęcie postępowania egzekucyjnego nastąpiło niecelowe. Powód wykazał, iż w okresie sześciu miesięcy oznaczonym w postanowieniu SO podjął działania zmierzające do polubownego rozliczenia z pozwaną. Podejmował działania wprawdzie nie osobiście, ale udzielił stosownego pełnomocnictwa J. S.. Sąd uznał za wiarygodne zeznania tego świadka, który podał, że próbował nawiązać z pozwaną kontakt telefoniczny i umówić się na spotkanie w celu omówienia sposobu tego rozliczenia, jednakże pozwana odmawiała, przy okazji używając wobec niego oraz w odniesieniu do samego powoda wyzwisk. Wiarygodność tych zeznań wspiera zapis rozmowy powoda z pozwaną z dnia 13.05.2013 r. podczas interwencji policji w mieszkaniu przy ul. (...), kiedy to między powodem a pozwaną doszło do awantury i nie sposób nie dostrzec, iż to pozwana uchybiła regułom zachowania odpowiedniej kultury, dobrych obyczajów czy zasad współżycia społecznego. Widoczna jest wyraźnie negatywna postawa pozwanej względem powoda i niechęć do poczynienia stosownych uzgodnień mogących zadowolić obie strony. Zgodnie z art. 354 § 2 kc wierzyciel powinien współdziałać z dłużnikiem w wykonaniu zobowiązania zgodnie z jego przedmiotem i treścią. Pozwana z tego obowiązku nie wywiązała się. Nie ulega wątpliwości, iż w sytuacji, w której powód otrzymał dwa lokale mieszkalne na wyłączną własność z wzajemnym obowiązkiem dopłaty pieniężnej, nie mając możliwości wyłożenia takiej kwoty z własnych środków, powód mógł rozważać sprzedaż jednego z lokali lub przekazanie go pozwanej i sprzedaż byłaby sposobem logicznym i usprawiedliwionym. W tym celu jednak powód powinien mieć dostęp do mieszkania, choćby po to, żeby móc je okazać potencjalnym nabywcom. Powód wykazał, że zawarł przedwstępną umowę sprzedaży lokalu, która jednakże nie została wykonana poprzez zawarcie umowy ostatecznej, gdyż pozwana konsekwentnie rościła sobie prawa do lokalu, utrzymywała wbrew stanowi rzeczywistemu, iż jest co najmniej współwłaścicielem lokalu, a zatem utrudniała lub wręcz nawet uniemożliwiała powodowi wykonywanie przysługujących mu praw podmiotowych. Powód wykazał zatem, iż podjął działania zmierzające bezpośrednio do uzyskania środków pieniężnych mogących służyć rozliczeniu z pozwaną, ale brak z jej strony współdziałania uniemożliwił w istocie przeprowadzenie tego rozliczenia. Pozwana chcąc zabezpieczyć swoją wierzytelność mogła zatrzymać drugi lokal do czasu spłaty. Powinna była jednakże umożliwić powodowi proponowaną przez niego sprzedaż w celu uzyskania tych środków. Niezasadny był zarzut pozwanej sformułowany w piśmie z dnia 05.02.2014 r., jakoby w umowie przedwstępnej z dnia 07.11.2012 r. strony przewidziały, iż zawarcie umowy końcowej nastąpi pod warunkiem wymeldowania z lokalu wszystkich osób. Powód zobowiązał się do dokonania czynności zmierzających do wymeldowania, strony oznaczyły termin zawarcia umowy przyrzeczonej na 29.03.2013 r., ale nie uzależniały tego od wykonania zobowiązania powoda do wymeldowania osób zameldowanych w lokalu.

Zgodnie z art. 415 kc, kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Czynem niedozwolonym w rozumieniu art. 415 kc jest działanie lub zaniechanie sprzeczne z prawem lub z zasadami współżycia społecznego.

Pozwana utrudniając dojście do polubownego rozliczenia w terminie przewidzianym przez Sąd Okręgowy działała z jednej strony w sposób niezgodny z prawem, w szczególności z przywołanym przepisem art. 354 § 2 kc, z drugiej zaś strony w sposób naruszający zasady współżycia społecznego, w tym wypadku reguły poszanowania innej osoby i niepodejmowania działań uprzykrzających i utrudniających tej osobie funkcjonowanie w

różnych aspektach życia.

Skierowanie wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego w sytuacji, gdy możliwe było już wcześniej, w terminie, wykonanie zobowiązania lub przynajmniej stworzenie korzystnych warunków dla tego wykonania, należy uznać za nadużycie prawa do prowadzenia egzekucji, a zatem zachowanie sprzeczne z dobrymi obyczajami, a nadto stanowiące konsekwencję nie wyłącznie opóźnienia powoda w zapłacie, ale także wcześniejszego uchybienia przez pozwaną obowiązkowi współdziałania w realizacji zobowiązania nałożonego przez Sąd Okręgowy. To zaś może uzasadniać odpowiedzialność odszkodowawczą pozwanej wobec powoda.

Odpowiedzialność ta obejmie wyrównanie powodowi straty poniesionej przez niego wskutek przeprowadzenia postępowania egzekucyjnego, które było niecelowe. Strata obejmie poniesione przez powoda koszty postępowania egzekucyjnego. Koszty te – obejmujące opłatę stosunkową oraz wydatki – zostały ustalone przez Komornika A. S. na kwotę 38 170, 17 zł.

Niezasadny był zarzut pozwanej, jakoby dochodzenie przez powoda równowartości kosztów egzekucji miało stanowić obejście przepisów o kosztach postępowania egzekucyjnego. Wbrew stanowisku pozwanej należy wskazać, że komornik dokonując ustalenia kosztów egzekucji na podstawie art. 770 kpc nie orzeka o pokryciu tych kosztów przez wierzyciela nawet z powodu niecelowości egzekucji. Zgodnie bowiem z art. 803 kpc organ egzekucyjny nie bada zasadności obowiązku objętego tytułem wykonawczym. Ocena, czy wszczęcie postępowania egzekucyjnego było celowe, może zostać dokonana, ale wyłącznie przez sąd, przy okazji rozpoznawania skargi na postanowienie komornika o ustaleniu kosztów egzekucji. Ponieważ jednak zarzuty powoda wobec pozwanej dotyczące celowości wszczęcia postępowania egzekucji wymagały przeprowadzenia postępowania dowodowego obejmującego zeznania świadków i stron, badanie tej kwestii nie mogłoby zostać przeprowadzone w postępowaniu skargowym. Niezależnie jednak od możliwości wniesienia skargi na czynności komornika, nie można pozbawi strony postępowania egzekucyjnego dochodzenia na zasadach ogólnych roszczeń o naprawienie szkody wyrządzonej prowadzeniem tego postępowania, gdyż naruszałoby to konstytucyjnie chronioną zasadę prawa do sądu.

Powód doliczył do poniesionych kosztów egzekucji także kwotę 1 970 zł zwróconą pozwanej tytułem zwrotu zaliczki. Kwota ta nie obciążyła jednak powoda albowiem została przez pozwaną wniesiona, a następnie zwrócona. Z karty rozliczeniowej w aktach KM 393/13 oraz postanowienia z dnia 21.01.2014 r. wynika, że powód przekazał komornikowi 265 021, 36 zł, z czego pozwana otrzymała 200 500 zł na poczet należności głównej i 26 341, 19 zł na poczet odsetek, czyli łącznie 226 841, 19 zł, czyli pozostała kwota 38 180, 17 zł, tj. kwota odpowiadająca pobranym przez komornika kosztom postępowania egzekucyjnego. Powód nie może natomiast domagać się kwoty 1 970 zł w ramach naprawienia szkody wywołanej postępowaniem egzekucyjnym.

Odszkodowanie przypadające powodowi nie może też obejmować kwoty 26 341, 19 zł odpowiadającej odsetkom ustawowym.

Zgodnie z art. 481 § 1 kc w razie opóźnienia w spełnieniu świadczenia pieniężnego wierzyciel może domagać się odsetek za czas opóźnienia, chociażby nawet nie poniósł szkody. Obowiązek świadczenie odsetek za opóźnienia obciąża dłużnika niezależnie od ewentualnego zawinienia po jego stronie w spowodowaniu tego opóźnienia. Wierzyciel może w każdym wypadku dochodzić zapłaty odsetek za okres po upływie terminu spełnienia świadczenia wynikającego z treści zobowiązania. Powód od dnia 13.01.2013 r. znajdował się w stanie opóźnienia, niezależnie od tego, czy mógł spełnić świadczenie, czy w ogóle jakiekolwiek działania podejmował i z jakim skutkiem. Pozwana była w pełni uprawniona do uzyskania odsetek w związku z opóźnieniem.

Powód nie może też domagać się od pozwanej zwrotu kwoty 4 773, 56 zł wpłaconej do Spółdzielni Mieszkaniowej (...) tytułem wyrównania zaległości. Niezależnie od tego, czy lokal przy ul. (...) w okresie, kiedy stanowił już odrębną własność powoda, pozostawał we władaniu pozwanej, która pobierała czynsz najmu, to powód był zobowiązany do uiszczania na rzecz Spółdzielni miesięcznych opłat eksploatacyjnych. Ich pokrycie nie obciąża pozwanej. Powód nie wykazał, aby kwota wpłacona do Spółdzielni obejmowała także koszty zużycia mediów. Te obciążałyby osoby faktycznie zamieszkujące w lokalu, a pozwaną jedynie wówczas, gdyby otrzymała od lokatorów refundację tych kosztów, czego powód nie wykazał.

Należność przypadająca powodowi od pozwanej obejmuje zatem:

- 9 754, 84 zł z tytułu zwrotu czynszu pobranego za najem lokalu przy ul. (...),

- 15 822, 58 zł z tytułu zwrotu czynszu pobranego za najem lokalu przy ul. (...),

- 38 180, 17 zł z tytułu odszkodowania za bezpodstawne przeprowadzenie postępowania egzekucyjnego,

tj. łącznie 63 757, 11 zł.

Sąd zasądził zatem od pozwanej na rzecz powoda 63 757, 11 zł należności głównej.

Sąd zasądził również od pozwanej na rzecz powoda odsetki liczone w sposób następujący:

- od kwoty 21 754, 84 zł – za okres od dnia 17.09.2013 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 3 822, 58 zł – za okres od dnia 08.02.2014 r. do dnia zapłaty.

Pozbawione podstawy było naliczanie przez powoda odsetek od dnia następnego po przejęciu lokali. Do powstania stanu opóźnienia po stronie pozwanej konieczne było wezwanie do zwrotu czynszu i dopiero po bezskutecznym upływie wyznaczonego terminu pozwana znalazłaby się w opóźnieniu. Zarówno zobowiązanie z tytułu zwrotu bezpodstawnego wzbogacenia, jak i zobowiązanie z tytułu naprawienia szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym należą do tzw. zobowiązań bezterminowych, w których termin spełnienia świadczenia nie jest z góry oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, wobec czego wyznacza go dopiero wezwanie do zapłaty w rozumieniu art. 455 kc, zgodnie z którym dłużnik obowiązany jest spełnić świadczenie niezwłocznie po wezwaniu go przez wierzyciela.

Powód dołączył do pozwu wezwanie do zapłaty z dnia 14.03.2014 r. kierowane wcześniej do pozwanej, jednakże wyłącznie razem z dowodami ich nadania drogą pocztową, a nie dowodami doręczenia tych pism, wobec czego nie sposób ustalić, kiedy te oświadczenia zostały pozwanej złożone. Wobec tego skutecznym wezwaniem pozwanej do zapłaty było dopiero doręczenie jej odpisu pozwu z załącznikami, co nastąpiło dnia 02.09.2013 r. (k. 109).

Sama treść wezwania datowanego na 14.03.2014 r. obejmowała zwrotu czynszu najmu lokalu przy ul. (...) od dnia 13.07.2012 r. do dnia 13.03.2014 r., tj. 9 754, 84 zł, oraz zwrotu czynszu najmu lokalu przy ul. (...) za okres 8 miesięcy od 13.07.2012 r. do 13.03.2013 r., tj. 12 000 zł, czyli łącznie kwotę 21 754, 84 zł. W pozostałym zakresie, tj. co do kwoty 3 822, 58 zł obejmującej zwrot czynszu najmu lokalu przy ul. (...) za okres do końca marca 2013, kwiecień i maj 2013 r., wezwanie do zapłaty zawarte było w treści pisma powoda z dnia 12.12.2013 r. Pismo to zostało przesłane bezpośrednio do pełnomocnika pozwanej, powód nie przedłożył dowodu doręczenia, ale można uznać, że zostało ono z pewnością doręczone przed rozprawą dnia 24.01.2014 r., skoro pełnomocnik pozwanej nie zgłosił w tym zakresie żadnego zastrzeżenia.

Dłużnik zobowiązany jest do spełnienia świadczenia niezwłocznie po otrzymaniu wezwania do zapłaty (por. wyroki SN z dnia 22.02.2007 r., I CSK 433/06, z dnia 28.06.2005 r., I CK 7/05). Odsetki za opóźnienie mogą przypadać w takim wypadku dopiero po upływie stosownego terminu po wezwaniu do zapłaty. Spełnienie świadczenia niezwłocznie po wezwaniu do zapłaty w rozumieniu art. 455 kc oznacza natomiast spełnienie go w terminie 14 dni (wyrok SN z dnia 28.05.1991 r., II CR 623/90, wyrok SA we Wrocławiu z dnia 20.03.2012 r., I ACa 191/11).

Zatem odsetki od kwoty 21 754, 84 zł przypadają powodowi po 14 dniach od doręczenia pozwanej odpisu pozwu z załącznikami, tj. od dnia 17.09.2013 r., zaś od kwoty 3 822, 58 zł po 14 dniach od doręczenia pozwanej odpisu pisma zawierającego żądanie zapłaty, a ściślej od daty, w której z pewnością doręczenie było już dokonane, tj. od dnia 08.02.2014 r.

Dalej idące powództwo podlegało oddaleniu jako nieusprawiedliwione wynikami przeprowadzonego postępowania dowodowego.

Wobec częściowego uwzględnienia żądania pozwu o kosztach procesu należało orzec zgodnie z zasadą ich stosunkowego rozdzielenia wynikającą z art. 102 kpc.

Powód żądał ostatecznie zapłaty 115 246, 01 zł. Do tej kwoty należy doliczyć kwotę 55 574, 40 zł, co do której powód cofnął wcześniej pozew. Zatem łączna wartość przedmiotu sporu wynosiła 170 820, 41 zł.

Powód uzyskał zasądzenie świadczenia w kwocie 63 757, 11 zł, czyli wygrał sprawę w 37, 32 %. Pozwana wygrała sprawę odpowiednio w 62, 68 %.

Koszty poniesione przez powoda to opłata od pozwu 5 763 zł (4 854 zł + 372 zł + 537 zł) oraz wynagrodzenie pełnomocnika – 3 617 zł, tj. łącznie 9 380 zł, z czego 37, 32 % wynosi 3 500, 62 zł.

Pozwana została zwolniona od kosztów sądowych, których nie wyłożyła. Korzystała z pomocy prawnej z urzędu. Pełnomocnikowi pozwanej za pomoc prawną wykonaną z urzędu przysługuje wynagrodzenie w kwocie 5 400 zł (150 % stawki minimalnej – pełnomocnik pozwanej złożyła wniosek o przyznanie kosztów w zwiększonym wymiarze i mając na uwadze stopień jej zaangażowania w sprawę, przygotowanie pism procesowych i udział w kilku rozprawach sąd uznał ten wniosek za uzasadniony) wraz z podatkiem VAT w kwocie 1 242 zł, tj. łącznie 6 642 zł. Powód z tego pokrywa 62, 68 %, tj. 4 163, 21 zł, pozostałą zaś część, tj. 2 478, 79 zł, pokrywa Skarb Państwa.

Brakujące koszty sądowe obejmują niepokrytą opłatę od pozwu. Opłata od pozwu łącznie winna wynosić 8 542 zł. Powód uiścił 5 763 zł, wobec czego pozostaje do zapłaty 2 779 zł. Pozwaną obciążałoby 37, 32 %, tj. 1 037, 12 zł, jednakże wobec jej zwolnienia od kosztów sądowych, opłata w tej części obciąża Skarb Państwa. Powoda obciąża natomiast pozostała kwota 1 741, 88 zł, która w razie nieziszczenia w terminie podlega ściągnięciu z roszczenia zasądzonego na rzecz powoda zgodnie z art. 113 uksc.

Wobec uznania powództwa co do kwoty 1 600 zł sąd nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności co do tej kwoty na podstawie art. 333 § 1 pkt 2 kpc.

Mając powyższe okoliczności na uwadze sąd podjął rozstrzygnięcia zawarte w sentencji wyroku.