Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 sierpnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Krzysztof Kamiński

Protokolant Teresa Lasota

  bez udziału oskarżyciela publicznego, po rozpoznaniu w dniu 26 sierpnia 2014 r. sprawy J. L. obwinionej o czyn z art. 98 k.w. na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionej od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 11 marca 2014 r. (sygn. akt XIII W 4917/13):

I. Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.

II. Zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 40-zł. (czterdziestu złotych) tytułem opłaty za drugą instancję i obciąża ją zryczałtowanymi wydatkami za postępowanie odwoławcze w kwocie 50-zł. (pięćdziesięciu złotych).

UZASADNIENIE

J. L. została obwiniona o to, że w dniu 03.09.2013 r. około godziny 17 ⁰⁰ w B. na parkingu przy ulicy (...) poza drogą publiczną kierując samochodem marki M. o numerze rejestracyjnym (...) wykonując manewr cofania nie zachowała szczególnej ostrożności oraz nie upewniła się czy ma wystarczającą ilość miejsca do wykonania manewru w wyniku czego uderzyła w zaparkowany samochód marki V. o numerze rejestracyjnym (...). Czynem swoim spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa innej osoby, tj. o czyn z art. 98 k.w.

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 11 marca 2014 r. w sprawie o sygn. akt XIII W 4917/13 obwinioną J. L. uznał za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i na podstawie art. 98 k.w. wymierzył karę grzywny w wysokości 400 (czterystu) złotych,

Zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 40 (czterdziestu) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 (stu) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.

Powyższy wyrok, na podstawie art. 104 k.p.w. zaskarżył w całości obrońca obwinionej i powołując się na art. 109§2 k.p.w. w zw. z art. 438 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

- naruszenie prawa procesowego wobec nie wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy dotyczących przyczyny kolizji drogowej przejawiające się w odstąpieniu od powołania w sprawie biegłego z zakresu ruchu drogowego oraz samodzielnego rozstrzygnięcia przez Sąd co do okoliczności, których ocena wymaga wiadomości specjalnych, a nadto zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a wynikający z ustalenia, że obwiniona cofając spowodowała kolizję z samochodem V. (...) nr rej. (...)

- oparcie ustaleń faktycznych na zeznaniach osób które nie były naocznymi świadkami kolizji, gdyż K. Ś. znajdowała się wewnątrz samochodu V. (...) nie mogła widzieć czy doszło do zetknięcia się samochodów, zaś R. H. uzyskał wiedzę o zdarzeniu z relacji osób zainteresowanych,

- oparcie ustaleń faktycznych na dokumencie prywatnym – opinii technicznej, która nie może stanowić dowodu,

- rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości dotyczących przebiegu kolizji w związku z brakiem śladów na zderzaku samochodu M., braku zapisu monitoringu na niekorzyść obwinionej,

- rażącą niewspółmierność orzeczonej kary wynikającą z nadmiernej surowości grzywny, której wysokość przekracza możliwości finansowe obwinionej.

W związku z powyższym wniósł:

1. o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionej od popełnienia zarzucanego jej czynu, ewentualnie

2. o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Białymstoku, ewentualnie

3. o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie kary grzywny.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew wywodom apelującego kontrola instancyjna nie potwierdziła, by postępowanie w niniejszej sprawie było obarczone uchybieniami, które mogłoby mieć wpływ na treść wyroku. Sąd I instancji procedował z poszanowaniem wszelkich reguł i zasad postępowania oraz nie dopuścił się obrazy przepisów kodeksu postępowania karnego. Przeprowadził wszystkie niezbędne w sprawie dowody. Ustalenia faktyczne poczynił w oparciu o całokształt zgromadzonego oraz ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego (art. 410 k.p.k. w zw. z art. 82§1 k.p.w.), który ocenił z poszanowaniem reguł wynikających z art. 4 k.p.k. i 7 k.p.k. (w zw. z art. 8 k.p.w.). Ponadto swoje stanowisko w sposób należyty uzasadnił w pisemnych motywach wyroku, wskazując przy tym fakty, które uznał za udowodnione lub nie udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych (art. 424§1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 82§1 k.p.w.).

Zgromadzone w sprawie dowody, w tym zeznania świadków K. S., funkcjonariusza policji R. H. (2) oraz protokoły oględzin obu pojazdów, notabene spójne, logiczne i w pełni ze sobą korespondujące wskazują jednoznacznie, że obwiniona J. L. dopuściła się zarzucanego jej czynu.

Odnosząc się wprost do zarzutów apelacyjnych i argumentów na ich poparcie, przede wszystkim nie znajduje żadnego oparcia w materiale dowodowym twierdzenie, że K. S. nie mogła widzieć momentu „zetknięcia się samochodów”. Z zeznań w/w wymienionej wynika wprost, że siedząc w samochodzie V. (...) z przodu na fotelu pasażera widziała, jak samochód m-ki M. cofa się w kierunku pojazdu, w którym siedziała. Jak wynika z jej zeznań, zaczęła go obserwować, myśląc że zatrzyma się przez samochodem V. (...). Kierowca samochodu m-ki M. (jak się później okazało, była nim oskarżona) po zderzeniu się pojazdów usiłowała odjechać, ale została zatrzymana przez K. S..

Dodać należy, że gdyby K. S. nie miała wiedzy na temat zderzenia się pojazdów, to nie podejmowałaby żadnych działań zmierzających do zatrzymania i ukarania obwinionej.

Nie jest prawdą, że R. H. (2) uzyskał wiedzę o zdarzeniu z relacji „osób zainteresowanych”, albowiem, po pierwsze, przejrzał zapis monitoringu, z którego jednoznacznie wynikało, że obwiniona cofając swój samochód uderzyła w samochód K. S. i po drugie, dokonał oględzin obu pojazdów. Wynika z nich, że na tylnym zderzaku samochodu m-ki M. ujawniono (czego apelujący zdaje się nie dostrzegać) m.in. obecność zielonej farby i świeżo otarty kurz (k. 2), zaś na przednim skosie samochodu V. (...) zarysowania na przednim zderzaku po skosie, zdartą zieloną farbę i otarty kurz. Umiejscowienie w/w śladów na w/w samochodów jednoznacznie wskazuje, że są one skutkiem kolizji obu pojazdów.

Chybiony jest zarzut bezzasadnego „odstąpienia od powołania w sprawie biegłego z zakresu ruchu drogowego”.

Zgodnie z treścią art. 193§1 k.p.k. (w zw. z art. 42§1 k.p.w.) zasięga się opinii biegłego, jeżeli stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymaga wiadomości specjalnych. „Wiadomościami specjalnymi” – w rozumieniu w/w przepisu są takie, które wykraczają poza normalną, powszechną w danych warunkach rozwoju społecznego wiedzę. Do wiadomości specjalnych nie należą natomiast te, które są dostępne dla dorosłego człowieka o odpowiednim doświadczeniu życiowym, wykształceniu i zasobie wiedzy ogólnej ( por. wyrok Sądu Najwyższego z 15 kwietnia 1976 r., II KR 48/76, OSNKW 10-11/1976, poz. 133).

Nie ulega wątpliwości, że prawno-karna ocena zdarzenia, zwłaszcza w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów, nie wymagała wiadomości specjalnych.

Ma rację apelujący, iż „prywatna” opinia techniczna (k. 23 – 24), którą w swoich rozważaniach uwzględnił Sąd I instancji nie ma wartości dowodowej. Uchybienie to nie miało wpływu na treść wyroku. Zważywszy, że – jak wynika z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku – Sąd Rejonowy potraktował ją „uzupełniającą”, gdyż – jak słusznie skonstatował – szczegółowy zakres uszkodzeń pojazdów nie jest przedmiotem dociekań.

Końcowo stwierdzić należy, że naruszeniu art. 5§2 k.p.k. (w zw. z art. w zw. z art. 8 k.p.w.) można mówić jedynie wówczas, gdy sąd (a nie strona), mimo powziętych w sprawie wątpliwości co do stanu faktycznego, przyjmuje wersję wydarzeń niekorzystną dla oskarżonego ( vide m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2012 r., V KK 61/12, LEX nr 1228657). Analiza uzasadnienia wyroku Sądu I instancji nie daje żadnych podstaw do twierdzenia, że takie wątpliwości powziął.

Reasumując, sądowa ocena dowodów i poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne nie budzą wątpliwości.

Oczywiście bezzasadny jest zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec obwinionej kary grzywny.

Jak wynika z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku Sąd I instancji wymierzając karę grzywny uwzględnił wszystkie istotne okoliczności, o których mowa w art. 33§1 i 2 k.w., w tym jej stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe ( vide art. 24§3 k.w.). Obwiniona J. L. posiada gospodarstwo rolne, jest hodowcą drobiu. Nadto posiada samochód m-ki M.. W tych okolicznościach twierdzenie, że grzywna w wymiarze 400-zł. jest rażąco surowa ( vide art. 438 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 109§2 k.p.w.) nie znajduje żadnego racjonalnego uzasadnienia).

Nie stwierdzając innych uchybień, które mogły mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, orzeczono, jak w pkt. I sentencji niniejszego wyroku.

O kosztach sądowych orzeczono – w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu – na mocy art. 119 k.p.w. w zw. z art. 636§1 k.p.k., w tym o wysokości zryczałtowanych wydatków w sprawach o wykroczenia za postępowanie przed sądem drugiej instancji na mocy §3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków …. ( Dz. U. Nr 118 , poz. 1269), zaś o opłacie na mocy art. 21 pkt 2 w zw. z art. 8 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( t.j. Dz. U. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).