Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lipca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR del. Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku S. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

na skutek odwołania S. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 13 września 2013 r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy S. S. prawo do emerytury z dniem 1 sierpnia 2013 roku.

Sygn. akt VU 1296/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13 września 2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił S. S. prawa do emerytury.

Od decyzji powyższej wnioskodawca S. S. wniósł w dniu 20 września 2013r. odwołanie wnosząc o jej zmianę, zaliczenie do pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia od 1 lutego 1987r. do 26 września 1989r. w Spółdzielni (...) na stanowisku asenizatora oraz od 27 września 1989r. do dnia 31 sierpnia 1993r. w Zakładzie (...) na stanowisku konserwatora urządzeń wodnokanalizacyjnych i przyznanie prawa do emerytury.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu Oddział wskazał, iż wnioskodawca nie wykazał, że pracował w warunkach szczególnych w okresie od 1 lutego 1987r. do 26 września 1989r. w Spółdzielni (...) oraz od 27 września 1989r. do dnia 31 sierpnia 1993r. w Zakładzie (...), gdyż nie dysponuje świadectwem wykonywania pracy w szczególnych warunkach za ten okres, a zatem nie wykazał 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Na rozprawie w dniu 4 marca 2014r. skarżący wniósł dodatkowo o zaliczenie do pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia w (...) Spółdzielni Pracy w charakterze betoniarza w okresie od 1985r. do 1987r. (k. 37 akt)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca S. S., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 13 sierpnia 2013 roku wniosek o przyznanie emerytury. Wnioskodawca nie był członkiem otwartego funduszu emerytalnego,

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-2 akt emerytalnych)

Wnioskodawca na datę 1 stycznia 1999r. legitymował się okresem ubezpieczenia w łącznym wymiarze 25 lat, w tym stażem pracy w szczególnych warunkach wynoszącym 10 lat, 6 miesięcy i 28 dni. Organ rentowy nie uwzględnił wnioskodawcy jako pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia od 1 lutego 1987r. do 26 września 1989r. w Spółdzielni (...) na stanowisku asenizatora oraz od 27 września 1989r. do dnia 31 sierpnia 1993r. w (...) S.A. na stanowisku konserwatora urządzeń wodnokanalizacyjnych.

(dowód: decyzja z dnia 13 września 2013r. – k. 10 akt emerytalnych).

W okresie od 1 lutego 1987r. do 26 września 1989r. wnioskodawca był zatrudniony w Spółdzielni (...) w F. w pełnym wymiarze czasu pracy w charakterze asenizatora. Wnioskodawca nie był członkiem Spółdzielni. Spółdzielnia (...) w F. wykonywała usługi polegające na czyszczeniu kanałów przemysłowych i osadników na rzecz różnych zakładów pracy.

Do stałych obowiązków wnioskodawcy w tym okresie należało czyszczenie i udrażnianie kanalizacji przemysłowych (kanałów ściekowych), osadników (podziemnych i filtrów otwartych) w zakładach różnych branż na terenie całego kraju. Czyszczenie i udrażnianie kanałów przemysłowych odbywało się w ten sposób, że wnioskodawca wchodził do studzienki kanalizacyjnej, wprowadzał wycior do kanału i przepychał go aż do następnej studzienki kanalizacyjnej. Natomiast czyszczenie i udrażnianie osadników wymagało od wnioskodawcy wejścia do wnętrza osadnika. Wnioskodawca znajdując się w środku osadnika opróżniał go z nieczystości ręcznie lub z użyciem ręcznych wyciągarek i pomp. Praca w studzienkach i osadnikach zamkniętych jako w niebezpiecznych przestrzeniach zamkniętych wymagała asekuracji.

Praca wnioskodawcy w okresie od 1 lutego 1987r. do 26 września 1989r. polegająca na czyszczeniu kanałów przemysłowych oraz osadników na stanowisku asenizatora była pracą w szczególnych warunkach wymienioną w wykazie A dziale IX ( w gospodarce komunalnej) pkt 1 (praca w kanałach ściekowych) rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. Regulacja resortowa – zał. nr 1 do uchwały nr (...) Zarządu Krajowego Związku (...), K. i (...) w dziale IX w poz. 1 zalicza do prac w szczególnych warunkach pracę na stanowisku montera- konserwatora sieci kanalizacyjnej i oczyszczalni ścieków- kanalarza.

Prace w kanałach to nie tylko prace wykonywane przez pracownika przebywającego wewnątrz kanału, ale również prace wykonywane przez pracownika przebywającego na zewnątrz kanału, ale wykonującego czynności (manipulacje) w kanale tj. prace w kanale np. przepychanie, czyszczenie za pomocą urządzeń technicznych (sprężyn, wyciorów, ręcznych wyciągarek, pomp) znajdując się w studzience ściekowej. Uciążliwości i zagrożenia przy wykonywaniu tego rodzaju prac, polegające na wysoce niehigienicznych oraz szkodliwych warunkach pracy ( gazy wydzielające się w procesie fermentacji i gnicia) są porównywalne dla prac wykonywanych przez pracownika przebywającego wewnątrz kanału, jak też przebywającego na zewnątrz kanału, ale w ciągłym kontakcie z wydobywanymi nieczystościami ( w studzience, odstojniku)

(dowód: świadectwo z dnia 26 września 1989r. – k. 8 akt rentowych, zeznania świadka S. Ś. – protokół rozprawy z dnia 3 grudnia 2013r. od minuty 7:22 do minuty18:16, zeznania wnioskodawcy - protokół rozprawy z dnia 3 grudnia 2013r. od minuty 25:33 do minuty 39:20, opinia biegłego ds. bhp W. K. – k. 21- 26 akt, opinia uzupełniająca biegłego ds. bhp W. K. – k. 42-46 akt)

W okresie od 27 września 1989r. do dnia 31 sierpnia 1993r. wnioskodawca był zatrudniony w (...) S.A. Oddział (...) na stanowisku konserwatora urządzeń wodnokanalizacyjnych w pełnym wymiarze czasu pracy. Firma (...) S.A zajmowała się świadczeniem usług na rzecz przedsiębiorstw przemysłowych w zakresie czyszczenia kanałów przemysłowych ze ścieków przemysłowych. W tym okresie wnioskodawca zajmował się czyszczeniem kanałów przemysłowych (ściekowych) o dużych gabarytach i osadników w przedsiębiorstwach przemysłowych (m.in. w Hucie (...), Elektrociepłowni (...)). Wnioskodawca czyścił kanały ściekowe wchodząc do ich środka. Praca z uwagi na grożące niebezpieczeństwo wymagała asekuracji.

Praca wnioskodawcy w okresie od 27 września 1989r. do dnia 31 sierpnia 1993r. polegająca na czyszczeniu kanałów przemysłowych oraz osadników na stanowisku konserwatora wodnokanalizacyjnego była pracą w szczególnych warunkach wymienioną w wykazie A dziale IX ( w gospodarce komunalnej) pkt 1 (praca w kanałach ściekowych) rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r.

(dowód: świadectwo pracy z dnia 2 września 1993r. – k. 9 akt rentowych, zeznania świadka J. W. - protokół rozprawy z dnia 3 grudnia 2013r. od minuty 18:17 do minuty 25:32, zeznania wnioskodawcy - protokół rozprawy z dnia 3 grudnia 2013r. od minuty 25:33 do minuty 39:20, opinia biegłego ds. bhp W. K. – k. 21- 26 akt, opinia uzupełniająca biegłego ds. bhp W. K. – k. 42-46 akt)

W okresie od dnia 25 września 1985r. do dnia 15 stycznia 1987r. wnioskodawca był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Spółdzielni Pracy (...) w U. w charakterze betoniarza, a przez ostatnie trzy miesiące w charakterze asenizatora. Wnioskodawca jako betoniarz zajmował się wyrabianiem betonu w betoniarce, a jako asenizator czyścił kanały. Spółdzielnia zajmowała się produkcją płyt chodnikowych, krawężników i obrzeży betonowych.

(dowód: świadectwo pracy z dnia 16 stycznia 1987r. – k. 7 akt rentowych, zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 8 maja 2014r. od minuty 5:57- 12:33, zeznania świadka N. B. – protokół rozprawy z dnia 16 lipca 2014r. od minuty 2:27 do minuty 5: 27)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy – w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

-

osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

-

ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

Sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy w Spółdzielni (...) w F. (od 1 lutego 1987r. do 26 września 1989r.) na stanowisku asenizatora, w (...) S.A (od 27 września 1989r. do dnia 31 sierpnia 1993r.) na stanowisku konserwatora urządzeń wodnokanalizacyjnych oraz w (...) Spółdzielni Pracy (...) w U. (od dnia 25 września 1985r. do dnia 15 stycznia 1987r.) był niesporny w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach ubezpieczeniowych. Spornym pozostawał charakter pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w tych okresach tj. czy była to praca wykonywana w szczególnych warunkach, czy też nie.

Zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, za pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne i otoczenia

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Organ rentowy zakwestionował, aby wnioskodawca w spornych okresach pracował w szczególnych warunkach, gdyż nie dysponował on świadectwem pracy w szczególnych warunkach. Wprawdzie stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), okresy pracy w warunkach szczególnych, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

W będącej przedmiotem osądu sprawie Sąd ustalił charakter wykonywanej przez wnioskodawcę pracy w Spółdzielni (...) w F. w okresie od 1 lutego 1987r. do 26 września 1989r. oraz w (...) S.A w okresie od 27 września 1989r. do dnia 31 sierpnia 1993r. na podstawie zeznań świadków – osób, które w spornym okresie razem z nim pracowały oraz na podstawie opinii biegłego ds. BHP. Wnioskodawca nie dysponował oprócz świadectw pracy z tego okresu innymi dokumentami, nie udało mu się bowiem ustalić, gdzie jego akta osobowe są przechowywane. Okoliczność ta nie może mu jednak uniemożliwiać, jak chce organ rentowy, wykazywania charakteru zatrudnienia innymi środkami dowodowymi ( zeznaniami świadków).

Świadek S. Ś. pracował razem z wnioskodawcą w Spółdzielni (...) w F. w całym spornym okresie, na tym samym stanowisku, był jego bezpośrednim przełożonym jako brygadzista brygady asenizacyjnej, a zatem dysponuje bezpośrednią, szczegółową, a co za tym idzie wiarygodną wiedzą co do zakresu obowiązków wnioskodawcy oraz warunków w jakich jego praca była świadczona. Zeznania świadka nie były jednocześnie sprzeczne ze świadectwem pracy, którym dysponuje skarżący, a li tylko uściśliły charakter pracy na wymienionym w tym świadectwie stanowisku asenizatora, dlatego Sąd w całości je podzielił. Z zeznań S. Ś. wynika, że do stałych obowiązków wnioskodawcy w tym okresie należało czyszczenie i udrażnianie kanalizacji przemysłowych (kanałów ściekowych), osadników (podziemnych i naziemnych) w zakładach różnych branż na terenie całego kraju. Czyszczenie i udrażnianie kanałów przemysłowych odbywało się w ten sposób, że wnioskodawca wchodził do studzienki kanalizacyjnej, wprowadzał wycior do kanału i przepychał go aż do następnej studzienki kanalizacyjnej. Natomiast czyszczenie i udrażnianie osadników przemysłowych, w których znajdowały się odpady produkcyjne, wymagało od wnioskodawcy wejścia do wnętrza osadnika. Wnioskodawca znajdując się w środku osadnika opróżniał go z nieczystości ręcznie lub z użyciem ręcznych wyciągarek i pomp. Praca w studzienkach i osadnikach zamkniętych wymagała asekuracji. Wnioskodawca był bowiem cały czas narażony na szkodliwe dla zdrowia i niebezpieczne gazy.

Podobny zakres obowiązków (czyszczenie i udrażnianie kanałów ściekowych oraz osadników w zakładach różnych branż na terenie całego kraju) wnioskodawca miał także w drugim spornym okresie od 27 września 1989r. do dnia 31 sierpnia 1993r. w (...) S.A., co potwierdzają zeznania świadka J. W. współpracownika wnioskodawcy od 9 marca 1990r. do 1993r. Jedyna różnica polegała na tym, że w tym drugim okresie wnioskodawca zajmował się czyszczeniem i udrażnianiem kanałów przemysłowych (ściekowych) o większych gabarytach, co wiązało się z tym, że skarżący w celu wykonania swojej pracy musiał pracować wewnątrz kanału.

Biegły ds. bhp W. K. w swojej opinii wyjaśnił, że uciążliwości i zagrożenia przy czyszczeniu i udrażnianiu kanałów ściekowych oraz osadników, polegające na wysoce niehigienicznych oraz szkodliwych warunkach pracy ( gazy wydzielające się w procesie fermentacji i gnicia) są porównywalne zarówno dla prac wykonywanych przez pracownika przebywającego wewnątrz kanału, jak też przebywającego na zewnątrz kanału, ale w ciągłym kontakcie z wydobywanymi nieczystościami ( w studzience, odstojniku).

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd w całości podzielił opinię biegłego, że prace w kanałach ściekowych to nie tylko prace wykonywane przez pracownika przebywającego wewnątrz kanału, ale również prace wykonywane przez pracownika przebywającego na zewnątrz kanału, wykonującego czynności (manipulacje) w kanale tj. prace w kanale np. przepychanie, czyszczenie za pomocą urządzeń technicznych (sprężyn, wyciorów, ręcznych wyciągarek, pomp) znajdując się w studzience ściekowej.

Praca w kanałach ściekowych, do której jak wynika z opinii biegłego ds. BHP należy zaliczyć wykonywane przez wnioskodawcę prace polegające na czyszczeniu kanałów przemysłowych (ściekowych) oraz osadników, jest zgodnie z wykazem A załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. pracą w szczególnych warunkach wymienioną w dziale IX ( w gospodarce komunalnej), pkt. 1. Jak trafnie podkreśla w opinii biegły pojęcia „ prace w kanałach ściekowych” nie można jedynie ograniczać do prac wykonywanych przez pracowników przebywających wewnątrz kanałów ściekowych. Wnioskodawca w spornych okresach czyścił z nieczystości (ścieków) kanały przemysłowe o różnych gabarytach, a także osadniki podziemne i filtry otwarte. Wykonując swoje obowiązki skarżący wykonywał je wchodząc do wewnątrz kanałów i osadników, a gdy czyścił mniejsze kanały ściekowe znajdował się wówczas w studzience ściekowej. Wszystkie wykonywane przez wnioskodawcę prace należy zaliczyć do pracy w kanałach ściekowych.

Ponieważ pracodawcy, u których w spornych okresach pracował wnioskodawca (Spółdzielnia (...) w F. oraz (...) S.A.) zajmowali się świadczeniem usług komunalnych w zakresie czyszczenia i udrażniania kanałów ściekowych na rzecz przedsiębiorstw przemysłowych, należy uznać, że również praca wnioskodawcy przy wykonywaniu tych usług była wykonywana w gospodarce komunalnej (dział IX).

Sąd uznał zatem, że wnioskodawca w spornym okresie od dnia 1 lutego 1987r. do dnia 31 sierpnia 1993r. wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu prace w kanałach ściekowych wymienione w dziale IX pkt.1 wykazu A będącym załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów.

Po doliczeniu wnioskodawcy do uznanego przez organ rentowy stażu w szczególnych warunkach w wymiarze 10 lat 6 miesięcy i 28 dni, okresu od dnia 1 lutego 1987r. do dnia 31 sierpnia 1993r., wnioskodawca legitymuje się stażem pracy w szczególnych warunkach przekraczającym 15 lat.

Tym bardziej, że do pracy w szczególnych warunkach podlega zaliczeniu także okres zatrudnienia wnioskodawcy w charakterze betoniarza w (...) Spółdzielni Pracy (...) w U..

W okresie tego zatrudnienia, za wyjątkiem trzech ostatnich miesięcy, a zatem od 25 września 1985r. do co najmniej dnia 30 września 1987r., jak wynika z zeznań świadka N. B., który także pracował jako betoniarz oraz wnioskodawcy, S. S. zajmował się stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wyrabianiem betonu, który służył do wytworzenia płyt chodnikowych, krawężników, obrzeży betonowych.. Prace betoniarskie są pracami w szczególnych warunkach wymienionymi w wykazie A dziale V pkt. 4. Prace te wnioskodawca wykonywał będąc zatrudnionym w branży budowlanej. Jego pracodawca zajmował się bowiem produkcją płyt chodnikowych, krawężników oraz obrzeży betonowych.

Biorąc pod uwagę, iż wnioskodawca w dacie złożenia wniosku spełnił jednocześnie pozostałe wymagane przepisami rozporządzenia warunki, to jest osiągnął wiek emerytalny (60 lat) oraz wymagany okres zatrudnienia (25 lat), należy uznać, że wydana przez organ rentowy decyzja jest błędna, a żądanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie. Sąd przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury z pierwszym dniem miesiąca, w którym wystąpił on z wnioskiem o emeryturę. W tym bowiem dniu została spełniona ostatnia przesłanka, od której zależało prawo do emerytury skarżącego.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.