Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 października 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SA – Ewa Śniegocka

Sędzia SA – Ewa Zalewska

Sędzia SO (del.) – Beata Waś (spr.)

Protokolant: – sekr. sądowy Katarzyna Kędzierska

po rozpoznaniu w dniu 17 października 2012r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) w P.

przeciwko (...) Sp. z o.o. w W.

o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

z dnia 2 lutego 2012 r., sygn. akt XVII AmC 1357/11

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od (...) Sp. z o.o. w W. na rzecz (...) w P. kwotę 270 (dwieście siedemdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów postepowania apelacyjnego.

Sygn. akt VI ACa 561/12

UZASADNIENIE

Powód (...) w P. wniósł o uznanie za niedozwolone i zakazanie stosowania postanowienia wzorca umowy stosowanego przez pozwanego (...) sp. z o.o. w W. o treści: „Wszelkie ewentualne spory lub roszczenia podnoszone przez Uczestników w związku z Akcją rozstrzygane będą przez sąd powszechny właściwy ze względu na siedzibę Organizatora"

Pozwany (...) sp. z o.o. w W. wniósł odpowiedz na pozew. Domagał się oddalenia powództwa i zasądzenie kosztów procesu.

Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów wyrokiem z dnia

I. Uznał za niedozwolone i zakazał wykorzystywania w obrocie z konsumentami (...) sp. z o.o. w W. postanowienia wzorca umowy o treści: „Wszelkie ewentualne spory lub roszczenia ponoszone przez uczestników w związku z Akcją rozstrzygane będą przez sąd powszechny właściwy ze względu na siedzibę Organizatora".

II. Zasądził od pozwanego (...) sp. z o.o. w W. rzecz powoda (...) w P. kwotę 391,64 zł (trzysta dziewięćdziesiąt jeden złotych sześćdziesiąt cztery grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 360,00 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

III. Nakazał pobrać od pozwanego (...) sp. z o.o. w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sąd Okręgowy w Warszawie kwotę 600,00 zł (sześćset złotych) tytułem opłaty od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony z mocy prawa. 

IV. Zarządził publikację prawomocnego wyroku w Monitorze Sądowym i Gospodarczym na koszt pozwanego (...) sp. z o.o. w W..

Sąd Okręgowy oparł powyższe rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach:

(...) sp. z o.o. w W. w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej polegającej m.in. na sprzedaży opon posługiwała się wzorcem umowy o treści: „Wszelkie ewentualne spory lub roszczenia podnoszone przez Uczestników w związku z Akcją rozstrzygane będą przez sąd powszechny właściwy ze względu na siedzibę Organizatora" .

(...) sp. z o.o. w W. zorganizował akcję promocyjną, której warunkiem uczestnictwa było zapoznanie się z treścią regulaminu oraz nabycie w jednym wybranych punktów sprzedaży kompletu (4 sztuk) opon (...) przeznaczonych do samochodów osobowych oraz dodatkowego dowolnego kompletu marki (...) przeznaczonych do samochodów osobowych w okresie trwania akcji promocyjnej. Uczestnikowi, który spełnił warunku przysługiwał rabat w wysokości 200 zł brutto, po weryfikacji zgłoszenia , w drodze przelewu na konto.

Na kanwie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Okręgowy uznał , że powództwo podlegało uwzględnieniu w całości wskazując , że stosownie do treści art. 47936 k.p.c. i art. 47938 k.p.c., przedmiotem postępowania prowadzonego przed SOKiK nie jest kontrola i analiza postanowień konkretnej, zawartej przez strony umowy, lecz kontrola abstrakcyjna wzorca umownego stosowanego przez przedsiębiorcę w obrocie z konsumentami, którego postanowienia mogłyby kształtować treść stosunku prawnego w przypadku zawarcia umowy konsumenckiej. Celem bowiem instytucji kontroli wzorców umownych jest zapewnienie prawidłowego funkcjonowania mechanizmu podejmowania decyzji przez słabszą stronę umowy (uczestnika obrotu). Cel ten realizowany jest poprzez konkretną i abstrakcyjną kontrolę wzorców umownych. Kontrola incydentalna wzorców polega na kontroli treści umowy zaczerpniętej z wzorca. Natomiast kontrola abstrakcyjna polega na kontroli wzorca jako takiego, w oderwaniu od konkretnej umowy, której wzorzec dotyczy. Ocenie podlega treść postanowienia wzorca, a nie sposób jego wykorzystania, czy jego powszechność w analogicznych wzorcach umowy firm konkurencyjnych. Ocena znaczenia postanowień wzorca umowy następuje w oderwaniu od warunków ekonomicznych i gospodarczych działalności prowadzonej przez przedsiębiorcę. Nieistotne są również kwestie sposobu organizacji lub specyfiki działalności prowadzonej przez przedsiębiorcę, którego wzorzec podlega kontroli w tym trybie Niedozwolone postanowienia umowne to konstrukcja przewidziana w art. 3851 - 3853 k.c., mająca na celu ochronę konsumenta przed niekorzystnymi postanowieniami umowy łączącej go z profesjonalistą. W myśl art. 3851 § 1 k.c., za niedozwolone postanowienia umowne uznaje się postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

W ocenie Sądu Okręgowego z przytoczonego sformułowania wynika zatem, że możliwość uznania danego postanowienia umownego za niedozwolone i wyeliminowanie go z praktyki stosowania zależna jest od spełnienia następujących przesłanek:

1) postanowienie nie zostało uzgodnione indywidualnie, a więc nie podlegało negocjacjom,

2) ukształtowane w ten sposób prawa i obowiązki konsumenta pozostają w sprzeczności z dobrymi obyczajami,

3) ukształtowane we wskazany sposób prawa i obowiązki rażąco naruszają interesy konsumenta,

4) postanowienie umowy nie dotyczy sformułowanych w sposób jednoznaczny głównych świadczeń stron, w tym ceny lub wynagrodzenia.

Powyższe przesłanki muszą zostać spełnione łącznie, natomiast brak jednej z nich skutkuje, że Sąd nie dokonuje oceny danego postanowienia pod kątem abuzywności.

Sąd I instancji za bezzasadny uznał zarzut pozwanego, iż regulamin nie dotyczy umowy z konsumentami, ale jest przyrzeczeniem publicznym w rozumieniu art. 919 k.c. Zakres zastosowania art. 919 k.c. w ocenie tego Sadu ogranicza się do sytuacji, gdy przyrzekający nagrodę oznacza czynność, której wykonanie warunkuje otrzymanie nagrody. W orzecznictwie i piśmiennictwie wymienia się czynności, które polegać mogą na działaniu lub zaniechaniu takimi jak znalezienie zgonionej osoby lub zwierzęcia, odszukanie ukradzionej rzeczy, ujawnienie groźnego przestępcy, dokonanie wyczynu sportowego, rozwiązanie zadania umysłowego w zamian za nagrodę, którą mogą być pieniądze lub inne dobra materialne.

Sąd Okręgowy wskazał , że w realiach niniejszej sprawy pozwany oferował klientom nabycie opon promocyjnych oraz dodatkowych w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej w wybranych punktach sprzedaży za zapłatą ceny z możliwością uzyskania rabatu w wysokości 200 zł brutto, która to kwota miała zostać zwrócona przelewem na konto. Tak więc w jego ocenie „regulamin" dotyczy typowej umowy sprzedaży w rozumieniu art. 535 k.c. z możliwością obniżenia ceny po spełnieniu przez klienta określonych warunków, jak posiadanie faktury Vat z opisem marki i modelu opon, zarejestrowanie się na stronie internetowej, wypełnienie formularza i innych. Celem podstawowym pozwanego, jak należy przyjąć, było przekonanie jak największej ilości klientów do kupienia opon. Możliwość otrzymania upustu zakwalifikować należy jako działanie marketingowe stosowane powszechnie przez sprzedawców, mające na celu zwiększyć atrakcyjność oferty. W tych warunkach nie sposób podzielić opisanej wyżej umowy sprzedaży, jak czyni to pozwany, na części dot. sprzedaży opon i cześć dot. przyrzeczenia zwrotu części ceny i ustawność dla nich odrębny byt prawy, bowiem stoi to w sprzeczności z celem i właściwościami umowy sprzedaży.

Dalej Sąd okręgowy wskazał , że przedmiotowe postanowienie nie dotyczy głównych świadczeń stron umowy, gdyż należą do nich tylko takie elementy konstrukcyjne umowy, bez uzgodnienia których nie doszłoby do jej zawarcia (essentialia negotii), a to postanowienie dotyczy jedynie kwestii związanej z właściwością sądu w przypadku sporu wynikłego na tle wykonywania umowy.

Jednocześnie nie budziła wątpliwości Sądu okoliczność, że konsumenci nie mieli wpływu na treść zakwestionowanej klauzuli, a zatem nie była ona z nimi uzgadniana indywidualnie. Nie uzgodnione indywidualnie są bowiem te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta (art. 3851 § 3 k.c.)

Sąd I instancji rozważając pojęcie „dobrych obyczajów „ oraz „ interesów konsumenta przywołał stosowne orzecznictwo Sądu Najwyższego i wskazał , że „ przedmiotowa klauzula nakłada na konsumenta obowiązek zwrócenia się do sądu właściwego ze względu na siedzibę pozwanego w przypadku sporów wynikłych z umowy, a więc sprzecznie z zasadą wynikającą z art. 27 § 1 k.p.c.

Zgodnie z art. 34 zd. 1 k.p.c., powództwo o ustalenie istnienia umowy, ° jej wykonanie, rozwiązanie lub unieważnienie, jako też o odszkodowanie z powodu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy wytoczyć można przed sąd miejsca jej wykonania. Wynika stąd, że w takim przypadku powód może skorzystać z właściwości ogólnej, ale również z właściwości wynikającej z miejsca wykonania umowy.

Sporny zapis pozwala na uznanie go za sprzeczny z treścią wskazanych t wyżej przepisów. Ustala on bowiem właściwość sądu w praktyce zawsze na korzyść pozwanego przedsiębiorcy wówczas gdy będzie występował on po

stronie pozwanego, jak i wtedy gdy sam będzie występował jako powód. Tymczasem może się okazać, iż według przepisów o właściwości przemiennej konsument mógłby wybrać sąd właściwy ze względu na swoje miejsce zamieszkania, czy położenie banku. Wskazać bowiem należy, iż w ramach jednego stosunku prawnego może zachodzić właściwość kilku różnych sądów. Stosując zakwestionowaną klauzulę pozwany powyższy wybór konsumenta wyłącza.

Zgodnie z art. 46 § 1 k.p.c., strony mogą umówić się na piśmie o poddanie sądowi pierwszej instancji, który według ustawy nie jest miejscowo właściwy, sporu już wynikłego lub sporów mogących w przyszłości wyniknąć z oznaczonego stosunku prawnego. Sąd ten będzie wówczas wyłącznie właściwy, jeżeli strony nie postanowiły inaczej (aktualnie również - jeżeli powód nie złożył pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym). Strony mogą również ograniczyć umową pisemną prawo wyboru powoda pomiędzy kilku sądami właściwymi dla takich sporów. Strony nie mogą jednak zmieniać właściwości wyłącznej (§ 2). W wyniku takiego zapisu umownego, jak kwestionowana klauzula, pozwany wyłącza więc właściwość miejscową prze- widzianą w przepisach regulujących procedurę cywilną. Tak ukształtowana klauzula narusza treść art. 3853 pkt 23 k.c., zgodnie z którym, w razie wątpliwości uważa się, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są te, które narzucają rozpoznanie sprawy przez sąd, który wedle ustawy nie jest miejscowo właściwy. Kwestionowana klauzula, niezależnie od sporu, narzuca jedną właściwość - sądu siedziby pozwanego. Zatem nie może ulegać wątpliwości, że klauzula ta kształtuje prawa i obowiązki konsumentów obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając ich interesy.

Na koniec Sąd Okręgowy przywołał szereg klauzul wpisanych do rejestru klauzul niedozwolonych prowadzonych Prezesa UOKIK o sensie identycznym z zakwestionowanym postanowieniem , wskazując , że rozszerzona prawomocność wyroku uwzględniającego powództwo o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone (art. 47943 w zw. z art. 365 k.p.c.) nie wyłącza możliwości wytoczenia powództwa przez tego samego lub innego powoda - w tym także przez organizację społeczną działającą na rzecz ochrony interesów konsumentów - przeciwko innemu przedsiębiorcy, niebiorącemu udziału w postępowaniu, w którym zapadł wyrok, stosującemu takie same lub podobne postanowienia wzorca, jak wpisane do rejestru, o którym mowa w art. 47945§ 2 k.p.c

Możliwe więc było merytoryczne rozstrzyganie w niniejszej sprawie, jednak nie może ulegać wątpliwości, że pozwany stosował klauzulę o treści i sensie identycznym, jak klauzule już wpisane do rejestru klauzul niedozwolonych

Z powyższych względów kwestionowane postanowienie stanowiło w ocenie Sadu I instancji w obrocie z konsumentami niedozwolone postanowienie umowne w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c., w wyniku czego Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznał je za takie i zakazał jego stosowania na podstawie art. 479 ⁴² § 1 k.p.c. , a publikację prawomocnego wyroku na koszt pozwanego Sąd zarządził na podstawie art. 479 ⁴⁴ k.p.c.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wniósł pozwany , zaskarżając wyrok w całości i  zaskarżonemu wyrokowi zarzucając :

1. Naruszenie art. 353 § 1 i 3 kodeksu cywilnego w zw. z art. 233 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego poprzez uznanie kwestionowanego postanowienia za niedozwolone mimo, że dowody w sprawie zgromadzone (treść Regulaminu jako całości) potwierdzają zasadność stanowiska pozwanego.

2. Naruszenie art. 919 w zw. z art. 535 kodeksu cywilnego poprzez uznanie, że promocja w ramach której funkcjonował kwestionowany zapis nie była prowadzona w ramach przyrzeczenia publicznego.

3. Naruszenie art. 385 pkt 23 kodeksu cywilnego w zw. z art. 46 § 1 kodeksu postępowania cywilnego poprzez jego niewłaściwe zastosowanie - Sąd błędnie stwierdza, że zmiana właściwości sądu w przedmiotowym przypadku była niedopuszczalna.

4. Naruszenie przepisu art. 199 § 1 pkt.2 Kpc poprzez nieodrzucenie pozwu przy jednoczesnym uznaniu przez Sąd I instancji ,że postanowienia Regulaminu mają treść identyczną z klauzulą wpisaną do rejestru klauzul niedozwolonych.

Wskazując na powyższe zarzuty pozwany wniósł o:

1. Zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa.

2. Zasądzenie od powoda na rzecz powódki kosztów za obie instancje według norm przepisanych przy uwzględnieniu kosztów zastępstwa radcy prawnego.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja jest niezasadna a zarzuty w niej podniesione chybione. Sąd Apelacyjny w całości podziela ustalenia Sądu i instancji jak i dokonaną na ich podstawie ocenę prawną powództwa. Sad Apelacyjny podzielił także rozważania Sądu Okręgowego poczynione ogólnie w zakresie kontroli abstrakcyjnej wzorca umownego oraz przyczyn uznania danego postanowienia umownego za niedozwolony i w tym zakresie uznał za zbędne ich powielanie w niniejszych rozważaniach.

W pierwszej kolejności zatem należy odnieść się do sformułowanego w apelacji zarzutu dotyczącego naruszenia przez Sąd I instancji norm prawa procesowego.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego zarzut naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 233 § 1 k.p.c. nie zasługuje na uwzględnienie. Dokonane przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie, były prawidłowe i nie została naruszona przez Sąd zasada swobodnej oceny dowodów. Tym samym Sąd Apelacyjny przyjmuje je za własne. Podkreślenia wymaga, iż materiał dowodowy w sprawie składał się z dokumentów przedłożonych przez powoda, których ani treść ani autentyczność nie była kwestionowana. Sąd I instancji tenże cały materiał dowodowy poddał wszechstronnej i pełnej analizie czego wyrazem jest sporządzone zgodnie z wymaganiami art. 328 § 2 k.p.c. wyczerpujące uzasadnienie zaskarżonego wyroku. W tej też sytuacji zarzut naruszenia art. 233 par 1 kpc podniesiony przez skarżącego należy uznać jedynie za zwykłą polemikę z zapadłym rozstrzygnięciem. Pozwany w rzeczywistości bowiem nie kwestionuje prawidłowości ustaleń faktycznych w sprawie ale trafność dokonanej przez Sąd Okręgowy wykładni zakwestionowanego wzorca umownego.

W następnej kolejności rozważyć należy zarzut naruszenia art.919 kc w zw. z art.535kc. w kontekście treści regulaminu zawierającego zakwestionowany zapis.

W Regulaminie akcji promocyjnej pozwany według schematu przez niego wybranego zamieścił postanowienia zawierające "postanowienia ogólne", "zasady akcji", „ tryb składania i rozpatrywania reklamacji„ a także postanowienia regulujące inne kwestie na przykład: wyrażenie zgody na przetwarzanie danych osobowych, administrowania danymi osobowymi uczestników konkursu , właściwości sądu. Skoro więc przedmiotowy regulamin został opracowany jednostronnie przez pozwanego i reguluje wybrane przez niego kwestie dotyczące warunków konkursu, odpowiedzialności organizatora konkursu, postępowania reklamacyjnego dotyczącego konkursu, to należy stwierdzić, jak trafnie uznał Sąd Okręgowy, że przedmiotowy Regulamin spełnia wymogi wzorca umowy w rozumieniu art. 384 § 1 k.c., stanowiąc ustaloną przez jedną stronę szczególną postać wzorca. W związku z tym postanowienia tego regulaminu podlegają tzw. kontroli abstrakcyjnej w postępowaniu w sprawach o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone.

Z mocy art. 384 § 1 k.c. regulamin, w tym regulamin konkursu, z jakim mamy do czynienia w niniejszej sprawie, jest jedną spośród wymienionych w tym przepisie szczególnych postaci wzorca umowy. Sam regulamin jest wzorcem umowy, a zatem nie może być utożsamiany z umową. Czym innym jest umowa, a czym innym wzorzec umowy. Kontrola takiego wzorca umowy jest kontrolą abstrakcyjną i z tego względu nie jest uwarunkowana zawarciem umowy pomiędzy twórcą regulaminu (wzorca) a jego kontrahentem, czyli adresatem wzorca (konsumentem). Pogląd, iż regulamin konkursu jest wzorcem umowy podlegającym badaniu w trybie art. 479 ³⁸ k.p.c. wszczętym także przez podmiot niezwiązany umową z podmiotem posługującym się wzorcem wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 stycznia 2011 r., sygn. akt I CSK 218/10, LEX nr 707845.

Kwestionując kwalifikację przedmiotowego Regulaminu jako wzorca umowy pozwany wywodzi, że akcja promocyjna miała charakter przyrzeczenia publicznego w rozumieniu art. 919 k.c. a zatem według przeważających poglądów doktryny jest jednostronną czynnością prawną kreującą stosunek zobowiązaniowy, nie jest zatem umową.

W ocenie Sądu Apelacyjnego z taką kwalifikacja nie sposób się zgodzić. Brak bowiem w oświadczeniu pozwanego "jednostronności" czynności prawnej albowiem ostatecznie oświadczenie stanowi ofertę zawarcia umowy sprzedaży opon za cenę uwzględniającą bonifikatę , a więc aktu dwustronnego), a ponadto wcale nie chodzi tu o nagrodę, tylko - tak naprawdę - o sprzedaż. Nagrodą bowiem jest wyraz uznania np. za najlepsze osiągnięcie lub za udzieloną pomoc ( w odnalezieniu rzeczy , w ujęciu przestępcy ) nie będący żadną formą zapłaty np. wynagrodzenia , premii itp. Sam pozwany w regulaminie nie używa pojęcia nagroda a rabat w wysokości 200 zł a samą akcję promocją , której nie można łączyć z innymi promocjami. Słusznie zatem Sąd Okręgowy uznał , że „regulamin" dotyczy typowej umowy sprzedaży w rozumieniu art. 535 k.c. z możliwością obniżenia ceny po spełnieniu przez klienta określonych warunków, jak posiadanie faktury Vat z opisem marki i modelu opon, zarejestrowanie się na stronie internetowej, wypełnienie formularza i innych. A celem podstawowym pozwanego było przekonanie jak największej ilości klientów do kupienia opon a zatem działanie miało charakter czysto marketingowy.

Już tylko na marginesie wywodu wskazać należy, że wbrew wywodom apelacji wśród poglądów doktryny (por. System prawa prywatnego, t. 8 pod red. J. Panowicz-Lipskiej, C.H. Beck Instytut Nauk Prawnych PAN, Warszawa 2004, str. 804) objaśnienie w świetle treści k.c. przyrzeczenia publicznego jako jednostronnej czynności prawnej nie wyklucza wcale zawarcia w jej miejsce umowy. Jako przykład wskazywana jest sytuacja, w której przyrzekający nagrodę konkursową uczyni wyraźne zastrzeżenie, że skierowane do ogółu przyrzeczenie (oferta ad incertas personas) wymaga przyjęcia przez wykonanie czynności lub dzieła albo w inny sposób (np. przez przesłanie karty uczestnictwa) i wtedy między nim a osobami, które zachowały się zgodnie z wymaganiem, dojdzie do zawarcia umowy i do takiej umowy można stosować jedynie w drodze analogii przepisy art. 919-921 k.c.

Ustosunkowując się do ostatniego zarzutu apelacyjnego dotyczącego naruszenia art. 199 par, 1 pkt.2 k.p.c. w ocenie Sądu Apelacyjnego nie można zgodzić się z apelującym, iż wpisanie podobnych, czy tez tożsamych klauzul do rejestru klauzul niedozwolonych skutkuje odrzuceniem pozwu . Powołując się na wyrok Sądu Najwyższego III SK 29/09 z 13 V 2010 r. stwierdzić należy, iż abuzywność klauzul widniejących w rejestrze , stwierdzona prawomocnymi wyrokami sądów dotyczy skonkretyzowanego co do treści postanowienia konkretnego wzorca umowy. „Prawomocnością rozstrzygnięcia uzyskanego w celu ochrony konsumentów, w celu zabezpieczenia ich przed wprowadzeniem do obrotu niedozwolonego postanowienia, objęte jest tylko to co zostało rozstrzygnięte, co prawomocnie, na przewidzianej do tego drodze, zostało wyjaśnione w odniesieniu do wzorca umowy o określonej ściśle treści” . Zarzut ten dodatkowo wydaje się chybiony i niekonsekwentny z uwagi na stanowisko apelującego co do braku abuzywności przedmiotowej klauzuli.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny na podstawie art.385 kpc oddalił apelację.

O kosztach procesu za drugą instancję orzeczono na zasadzie odpowiedzialności za wynik sporu stosownie do przepisu art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. i § 14 ust. 3 pkt 2 w związku z § 12 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2002 roku Nr 163, poz. 1349 ze zm).