Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 maja 2014 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy, II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Jerzy Dydo

Sędziowie: SO Longina Góra

SR Hanna Płonka (del.)

Protokolant: Violetta Drohomirecka

po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2014 r. w Świdnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa K. G.

przeciwko M. S.

o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

z dnia 11 lutego 2014r., sygn. akt VIII C 291/13

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej 300 zł kosztów postępowania apelacyjnego.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 11 lutego 2014 r. Sąd Rejonowy w Wałbrzychu oddalił w całości powództwo K. G. przeciwko M. S. o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności.

Swoje rozstrzygnięcie Sąd I instancji oparł na następującym stanie faktycznym:

Wyrokiem z dnia 23 listopada 2010 roku Sąd Okręgowy w Świdnicy rozwiązał przez rozwód małżeństwo stron zawarte w dniu 24 kwietnia 2004 roku, z winy pozwanej M. S.. Jednocześnie zasądził od pozwanej na rzecz małoletniego syna, alimenty w wysokości 250 zł, płatne do 15-go każdego miesiąca. W trakcie trwania małżeństwa strony nabyły prawo własności do lokalu mieszkalnego położonego w W. przy ul. (...), dla którego prowadzona jest w Sądzie Rejonowym w Wałbrzychu księga wieczysta nr (...). Środki na wykupienie mieszkania i jego remont strony uzyskały z kredytu zaciągniętego przez powoda w 2007 roku w wysokości w wysokości 10 000 zł, którą powód spłacił ostatecznie w dniu 26 września 2012 roku. Pozwana w dniu 30 maja 2012 roku wniosła o dokonanie podziału majątku małżeńskiego stron, w skład którego wchodziło prawo własności do lokalu mieszkalnego położonego w W. przy ul. (...), meble i sprzęt AGD nabyte przez strony w czasie trwania ich małżeństwa. Podziałowi podlegał również kredyt uzyskany przez powoda w 2007 roku oraz koszty utrzymania mieszkania od czasu rozwodu, ponoszone wyłącznie przez powoda, na które składały się koszty zarządu i funduszu remontowego łącznej kwocie 216 zł. W dniu 19 września 2012 roku strony zgodnie dokonały podziału majątku wspólnego małżeńskiego zawierając przed tutejszym Sądem ugodę, w treści której strony ograniczyły podział majątku małżeńskiego do prawa własności mieszkania ustalając jego wartość na kwotę 48 000 zł. Przy czym wartość mieszkania została pomniejszona o koszty utrzymania mieszkania za okres od listopada 2010 roku do dnia zawarcia ugody ponoszone przez powoda oraz o wysokość niespłaconego przez powoda kredytu. Stąd udział pozwanej w majątku wspólnym strony ustaliły na kwotę 16000 zł zamiast w wysokości 24 000 zł. W ugodzie z dnia 19 września 2012 roku strony oświadczyły, że przyznają powodowi na wyłączną własność mieszkanie stron położone w W. przy ul. (...) z obowiązkiem spłaty na rzecz pozwanej M. S. w kwocie 16 000 zł. Jednocześnie z kwoty tej zostały dodatkowo potrącone zaległe alimenty pozwanej na rzecz wspólnego dziecka stron w łącznej kwocie 4 400 zł. Stąd powód zobowiązał się zapłacić pozwanej kwotę 11 600 zł w terminie do 30 listopada 2012 roku z ustawowymi odsetkami w razie zwłoki w płatności. Ponadto strony oświadczyły, iż ugoda wyczerpuje w całości ich roszczenia finansowe względem siebie.

W piśmie z dnia 14 listopada 2012 roku powód oświadczył pozwanej, iż dokonuje potrącenia wierzytelności w wysokości 4 114,70 zł wynikającej ze spłaty wspólnie zaciągniętego kredytu na lokal mieszkalny. Jednocześnie przekazał pozwanej kwotę 7 485,30 zł tytułem wierzytelności wynikającej z w/w ugody. Postanowieniem z dnia 14 grudnia 2012 roku Sąd Rejonowy w Wałbrzychu nadał klauzulę wykonalności ugodzie zawartej przez strony w sprawie o sygnaturze akt VIII Ns 447/12 na wniosek pozwanej. Pozwana wniosła do Komornika przy Sądzie Rejonowym w W. M. J. o wyegzekwowanie od powoda kwoty 4117, 70 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 grudnia 2012 roku na podstawie tytułu wykonawczego- ugody zawartej przed Sądem Rejonowym w Wałbrzychu w dniu 19 września 2012 roku, sygn.. akt VIII Ns 447/12. W toku egzekucji Komornik dokonała zajęcia wynagrodzenia powoda za pracę.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 840 § 1 K.p.c. dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub części albo ograniczenia, jeżeli:

1)przeczy zdarzeniom, na których oparto wydanie klauzuli wykonalności, a w szczególności gdy kwestionuje istnienie obowiązku stwierdzonego tytułem egzekucyjnym niebędącym orzeczeniem sądu albo gdy kwestionuje przejście obowiązku mimo istnienia formalnego dokumentu stwierdzającego to przejście;

2)po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane; gdy tytułem jest orzeczenie sądowe, dłużnik może powództwo oprzeć także na zdarzeniach, które nastąpiły po zamknięciu rozprawy, a także zarzucie spełnienia świadczenia, jeżeli zarzut ten nie był przedmiotem rozpoznania w sprawie;

3)małżonek, przeciwko któremu sąd nadał klauzulę wykonalności na podstawie art. 787, wykaże, że egzekwowane świadczenie wierzycielowi nie należy się, przy czym małżonkowi temu przysługują zarzuty nie tylko z własnego prawa, lecz także zarzuty, których jego małżonek wcześniej nie mógł podnieść.

W niniejszej sprawie powód dochodząc pozbawienia wykonalności ugody zawartej przez strony w dniu 19 września 2012 roku przed tutejszy Sądem w sprawie VIII Ns 447/12 podniósł, że jego zobowiązanie wynikające z opisanego tytułu wykonawczego wygasło na skutek częściowej spłaty zobowiązania (do kwoty 7 485,30 zł) oraz potrącenia reszty należności w związku ze spłatą, zaciągniętego wspólnie z pozwaną kredytu na zakup lokalu mieszkalnego, będącego przedmiotem podziału majątku dorobkowego. W istocie sporem objęta była skuteczność potrącenia przez powoda kwoty 4 114,70 zł wynikającej ze spłaty kredytu zaciągniętego przez powoda w trakcie małżeństwa stron zawartego w piśmie z dnia 14 listopada 2012 roku. Przepis art. 567 kpc stanowi, iż w postępowaniu o podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej między małżonkami sąd rozstrzyga także o żądaniu ustalenia nierównych udziałów małżonków w majątku wspólnym oraz o tym, jakie wydatki, nakłady i inne świadczenia z majątku wspólnego na rzecz majątku osobistego lub odwrotnie podlegają zwrotowi ( § 1). Do postępowania o podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej między małżonkami, a zwłaszcza do odrębnego postępowania w sprawach wymienionych w paragrafie pierwszym stosuje się odpowiednio przepisy o dziale spadku ( § 2), a konsekwencji odpowiednio przepisy dotyczące zniesienia współwłasności ( art. 688 kpc). Zgonie z treścią art. 618 § 1 kpc w postępowaniu o zniesienie współwłasności sąd rozstrzyga także spory o prawo żądania zniesienia współwłasności i o prawo własności, jak również wzajemne roszczenia współwłaścicieli z tytułu posiadania rzeczy. Po zapadnięciu prawomocnego postanowienia o zniesieniu współwłasności uczestnik nie może dochodzić roszczeń przewidzianych w paragrafie pierwszym, chociażby nie były one zgłoszone w postępowaniu o zniesienie współwłasności ( § 3).

W świetle powyższych przepisów strony powinny były zatem w toku postępowania o podział ich majątku dorobkowego małżeńskiego ustalić wszelkie prawa i zobowiązania stron powstałe w czasie trwania ich małżeństwa i dokonać ich podziału. Z materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że kredyt , którego potrącenia powód żądał został zaciągnięty przez powoda w 2007 roku, a więc w czasie trwania małżeństwa stron. Stąd winien on być rozliczony w sprawie o podział majątku. Treść ugody zawartej przez strony w dniu 19 września 2012 roku oraz zeznania stron wskazują, że strony zawierając ugodę dokonały rozliczenia wzajemnych roszczeń finansowych co odzwierciedla pomniejszenie wysokości spłaty udziału pozwanej przez powoda w ich majątku wspólnym. Dlatego brak jest podstaw do dalszego rozliczenia stron ze zobowiązań powstałych w czasie trwania ich małżeństwa i nie mogą one podlegać kolejnemu rozliczeniu po zakończeniu postępowania o podział majątku ( por. art. 618 § 3 kpc). Tym bardziej, że strony, w szczególności powód, wiedziały w dacie zawierania ugody o istniejącym zobowiązaniu kredytowym. Z materiału dowodowego nie wynika także, aby strony zawarły następną ugodę, która zmieniałaby postanowienia ugody z dnia 19 września 2012 roku, np. w zakresie spłaty kredytu powoda. Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że oświadczenie powoda z dnia 14 listopada 2012 roku o potrąceniu części kredytu jest nieskuteczne. Ponadto Sąd uznał, że powód – wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 6 kc -nie wykazał w toku niniejszego procesu w jakiej kwocie w dniu 26 września 2012 roku kredyt spłacił. Przedstawił wyłącznie zaświadczenie bankowe, że kredyt ten został spłacony całkowicie. Należy natomiast zauważyć, że od daty jego zaciągnięcia w 2007 roku był on przez strony spłacany. Z przedstawionej natomiast historii operacji umowy kredytowej nr (...) (k-37) wynika, że w dniu 26 września 2012 roku wpłacono łączną kwotę 4 322, 36 zł. Zatem budzi wątpliwości Sądu również suma, którą powód miałby potrącić ze spłaty pozwanej.

Konstatując Sąd oddalił powództwo jako niezasadne na podstawie art. 840 § 1 pkt. 2 kpc uznając, że powód nie wykazał, aby po zawarciu przez strony ugody w dniu 19 września 2012 roku nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie powoda wobec pozwanej wynikające z postanowień ugody wygasło albo nie mogło być egzekwowane.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, wnosząc o jego zmianę i uwzględnienie powództwa w całości, wyrokowi temu zarzucając:

1.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 31 K.r.o. przez jego błędna wykładnię, polegającą na przyjęciu, iż majątek wspólny małżonków objęty wspólnością ustawową zawiera oprócz przedmiotów majątkowych nabytych w czasie jego trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich także inne składniki, w szczególności długi obciążające oboje małżonków;

2.  naruszenie prawa procesowego, mające wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 567 K.p.c. poprzez jego błędna interpretację, polegającą na przyjęciu, iż w toku postępowania o podział majątku dorobkowego małżeńskiego, małżonkowie winni byli ustalić wszelkie prawa i zobowiązania stron powstałe w czasie trwania małżeństwa i dokonać ich podziału, podczas gdy w toku postępowania działowego żądanie zniesienia współwłasności długu było niedopuszczalne;

3.  błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, iż w ustalonym stanie faktycznym nie zachodzą dostatecznie uzasadnione przesłanki do wystąpienia przez powoda z żądaniem pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności, podczas gdy w skutek częściowej spłaty zobowiązania przez powoda na rzecz pozwanej oraz skutecznie dokonanego przez niego potrącenia, zobowiązanie wynikające z istotnego tytułu wykonawczego, wygasło.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda, jako nieuzasadniona, podlegała oddaleniu.

Na wstępie wskazać należy, iż Sąd Okręgowy w całości podzielił ustalenia faktyczne, dokonane w sprawie przez Sąd Rejonowy, czyniąc je jednocześnie podstawą swojego rozstrzygnięcia. Wbrew bowiem zarzutom strony apelującej Sąd I instancji, w wyniku prawidłowo przeprowadzonego postępowania dowodowego, ustalił wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, które znajdowały odzwierciedlenie w całokształcie zaoferowanego przez strony materiału dowodowego. Dokonując zaś oceny tak zebranego materiału dowodowego, Sąd ten nie naruszył reguł swobodnej oceny dowodów, wyznaczonych treścią przepisu art. 233 § 1 K.p.c., a w szczególności zasad logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego. Jednocześnie na podstawie tak przeprowadzonego postępowania dowodowego i prawidłowej oceny zgromadzonych dowodów, Sąd I instancji wywiódł trafne wnioski, znajdujące swoje pełne uzasadnienie w powołanych przepisach prawa, które Sąd Odwoławczy w całości podziela i przyjmuje za własne.

Do podziału majątku wspólnego, jak słusznie wskazał Sąd I instancji, stosuje się odpowiednio przepisy prawa materialnego i przepisy prawa postępowania cywilnego, dotyczące działu spadku (art. 46 K.r.o., art. 567 § 3 K.p.c.). Zgodnie z zarzutem apelacji przedmiotem działu spadku jest stan czynny czyli aktywa spadku, dział spadku nie obejmuje zatem w zasadzie jego stanu biernego. Regułę tę stosuje się odpowiednio - w myśl art. 46 K.r.o. - do podziału majątku wspólnego. Wyjątki od tej reguły przewidują przepisy szczególne, zwłaszcza art. 45 § 2 K.r.o., a gdy chodzi o przepisy postępowania - art. 686 K.p.c. w związku z art. 567 § 3 K.p.c. Treść art. 686 k.p.c. ma zatem odpowiednie zastosowanie do postępowania o podział majątku wspólnego, które brzmi, iż „w postępowaniu działowym sąd rozstrzyga także ... o wzajemnych roszczeniach, pomiędzy współspadkobiercami z tytułu spłaconych długów spadkowych".

Nie ulega zatem wątpliwości, iż w sprawach dotyczących podziału majątku rozliczeniu podlegają aktywa (por. orzeczenie SN z dnia 18 sierpnia 1958 r., I CR 547/58, OSNCK 1959, nr 2, poz. 59, postanowienia SN: z dnia 9 września 1976 r., III CRN 83/76, OSPiKA 1977, z. 9, poz. 157, z dnia 21 stycznia 2010 r., I CSK 205/09, Lex nr 560500). Oznacza to, że długów zaciągniętych przez oboje małżonków nie można rozliczać przy podziale wspólnego majątku, gdyż mimo takiego podziału dług nadal się utrzymuje. Przerzucanie długu na jednego tylko z małżonków godziłoby w prawa wierzycieli (tak: I. K., teza 39 do art. 567 K.p.c., op. w systemie prawnym LEX).

W najnowszym orzecznictwie Sądu Najwyższego dopuszcza się jednak sytuację, iż przy szacowaniu składników majątku wspólnego należy uwzględnić obciążenia zmieniające rzeczywistą wartość tych składników w szczególności obciążenia o charakterze prawnorzeczowym, za które ponosi odpowiedzialność każdorazowy właściciel nieruchomości. Wartość tych obciążeń odlicza się zarówno przy ustalaniu składników majątku wspólnego, jak i przy zaliczaniu wartości przyznanej jednemu z małżonków nieruchomości na poczet przysługującego mu udziału w majątku wspólnym. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2000 r., II CKN 611/99 i z dnia 29 września 2004 r., II CK 538/03).

Skutkiem zastosowania takiej formuły rozliczeń jest to, że spłata długu uwzględnionego przy ustalaniu wartości nieruchomości przez zmniejszenie jej wartości, dokonana z osobistego majątku przez małżonka, któremu przypadła ona w wyniku podziału nie rodzi roszczenia wobec drugiego małżonka, mimo że dług obciążał oboje małżonków (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2009 r., IV CSK 566/08). Czym innym jest bowiem odpowiedzialność osobista byłych małżonków wobec wierzyciela, na którą podział majątku nie ma wpływu, czym innym natomiast zasady rozliczenia między nimi wydatków z majątku osobistego jednego z małżonków z tytułu wspólnego długu. Jeżeli ze względu na istnienie odpowiedzialności rzeczowej dług obciąża rzecz i obniża jej wartość, jego spłata przez małżonka, który w wyniku podziału majątku otrzymał obciążoną rzecz oszacowaną z uwzględnieniem tego długu stanowi realizację zasady, że zobowiązany do spłaty jest ten komu nieruchomość została przyznana, gdyż spłacając dług zapobiega skierowaniu przez wierzyciela roszczeń do tej rzeczy. Za takim stanowiskiem przemawia również treść art. 618 § 3 K.p.c. w zw. z art. 567 § 1 i 3 K.p.c. wyłączającego możliwość dochodzenia roszczeń podlegających rozpatrzeniu w postępowaniu działowym po jego prawomocnym zakończeniu, nawet wówczas gdy nie zostały w tym postępowaniu zgłoszone (post. SN z dnia 2 kwietnia 2009 r., IV CSK 566/08). Nieruchomość stron nie została wprawdzie obciążona hipoteką, jednak kredyt zaciągnięty w czasie trwania związku małżeńskiego, został wzięty na zakup przedmiotowego lokalu i zgodnie z ustaleniami Sądu I instancji, został on rozliczony w ugodzie zawartej przez strony, przy uwzględnieniu mniejszej spłaty na rzecz wnioskodawczyni przez uczestnika postępowania, któremu przyznano nieruchomość. Tak więc zarzuty podniesione w apelacji, dotyczące błędnej wykładni art. 31 K.r.o. jak i art. 567 K.p.c. nie mogą się ostać.

W niniejszej sprawie powód domagał się pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego w postaci zaopatrzonej w klauzulę wykonalności ugody zawartej przed Sądem Rejonowym w Wałbrzychu z dnia 19 września 2012 roku, sygn. akt VIII Ns 447/12, na mocy której został dokonany podział majątku wspólnego stron. Uzasadniając swoje roszczenie powód podniósł, że podziałem tym nie zostały objęte wszystkie składniki wspólnego majątku jego i pozwanej, gdyż przysługuje mu wobec powódki wierzytelność w kwocie 4 114,70 zł, którą potrąca z wierzytelnością egzekwowaną na podstawie powyższej ugody.

Roszczenie powoda znajduje swoją podstawę prawną w treści przepisu art. 840§1 pkt 2 K.p.c. Przepis ten stanowi, że dłużnik może żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności, jeżeli po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane; gdy tytułem jest orzeczenie sądowe, dłużnik może powództwo oprzeć także na zdarzeniach, które nastąpiły po zamknięciu rozprawy, a także zarzucie spełnienia świadczenia, jeżeli zarzut ten nie był przedmiotem rozpoznania w sprawie. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, iż powództwo oparte na treści art. 840 K.p.c. jest środkiem obrony dłużnika przed egzekucją i w żadnej mierze nie może być utożsamiane ze środkiem odwoławczym lub nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, a zatem nie może zmierzać do jakiejkolwiek kontroli orzeczenia będącego tytułem wykonawczym (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie, z dnia 13 września 2012 r., sygn. akt I ACa 208/12, LEX nr 1220675, czy też postanowienie Sądy Apelacyjnego we Wrocławiu, sygn. akt I ACz 503/12, LEX nr 1135410).

Główną okolicznością na jaką wskazywał powód, która miała uzasadniać jego żądanie w niniejszej sprawie, był niewłaściwy i niepełny – w jego ocenie – sposób podziału majątku wspólnego stron dokonany w ugodzie.

Zważyć należy, iż w myśl przepisu art. 365§1 K.p.c. , orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Moc wiążąca orzeczenia sądu charakteryzuje się dwoma aspektami. Pierwszy z nich odnosi się do faktu istnienia orzeczenia, drugi zaś przejawia się w mocy wiążącej jako określonym walorze prawnym rozstrzygnięcia zawartego w treści orzeczenia. Z powyższej cytowanego przepisu wynika zatem, iż nie jest możliwe na drodze powództwa przeciwegzekucyjnego ponowne weryfikowanie podstaw wydania tego rodzaju orzeczenia, które zmierzałoby do zmiany jego treści.

W niniejszej sprawie natomiast powód powołuje się w przeważającej mierze na fakty, które w postępowaniu prowadzonym przed Sądem Rejonowym w Wałbrzychu w sprawie sygn. akt VIII Ns 447/12 zostały już poddane ocenie. W przypadku orzeczenia ustalającego podział majątku wspólnego byłych małżonków na dokonanie takiej oceny nie pozwalają nadto przepisy art. 618§1 i 3 K.p.c. w zw. z art. 567§3 K.p.c. i art. 688 K.p.c. Wbrew twierdzeniom apelacji powód w żaden sposób nie wykazał, by roszczenia przedstawione do potrącenia zostały przez niego spłacone po zakończeniu postępowania działowego. Nie wskazał też, jak to słusznie zauważył Sąd I instancji, w jakiej wysokości zobowiązania te zostały przez niego uregulowane.

Stosownie do treści powołanych wyżej przepisów, po zapadnięciu prawomocnego orzeczenia o podziale majątku wspólnego nie można dochodzić roszczeń związanych z tym podziałem, a tym samym od nowa ustalać podstaw jego dokonania. Wyjątkowo w sytuacji, gdy niektóre składniki majątku wspólnego byłych małżonków nie zostały zgłoszone do podziału w postępowaniu sądowym lub zostały pominięte przez sąd w prawomocnym orzeczeniu ustalającym podział, mogą być uwzględnione w ramach podziału dodatkowego, dokonanego na podstawie umowy lub orzeczenia sądu
( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14lipca 1983 roku, IV CR 282/83, Lex nr 8554 ). Odnosząc się zaś do złożonego przez powoda w toku postępowania przed Sądem I instancji oświadczenia o potrąceniu egzekwowanej przez pozwanego należności z należnością przysługującą mu od pozwanej w kwocie 4 114,70 zł, to zważyć należy, iż uznanie skuteczności takiego potrącenia nie jest możliwe w świetle powołanych wyżej przepisów art. 618§1 i 3 K.p.c. w zw. z art. 567§3 K.p.c. i art. 688 K.p.c. Powyższe przepisy jednoznacznie bowiem wskazują i przesądzają, iż po prawomocnym dokonaniu podziału majątku wspólnego nie jest możliwe następcze rozliczanie wynikających z tego podziału należności. Powód zaś zgłosił do potrącenia należność, która została już rozliczona w ugodzie zawartej przed sądem.

Przyjmując więc za Sądem I instancji, należy uznać, iż powód nie wykazał i nie udowodnił, aby w niniejszej sprawie miał zastosowanie art. 840 § 1 K.p.c., a tym samym nie udowodnił, by żądanie pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności było zasadne.

Z tych względów, Sąd Okręgowy na podstawie art.385 K.p.c. orzekł jak w punkcie I wyroku, oddalając apelację.