Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV Kz 64/13

POSTANOWIENIE

Dnia 4 marca 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu, IV Wydział Karny Odwoławczy

w składzie: Przewodniczący: SSO Dorota Kropiewnicka

Sędziowie: SSO Stanisław Jabłoński

SSR del. do SO Sławomir Pałka (spr.)

Protokolant: Aneta Malewska

Przy udziale Prok.Prok.O. T. F.

po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2013 r.

na posiedzeniu,

w sprawie oskarżonego P. S.,

zażalenia oskarżonego na postanowienie Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia z dnia 4 grudnia 2012 r., sygn. akt II K 927/12,

postanawia

zmienić pkt I zaskarżonego postanowienia w ten sposób, że na podstawie art. 230 § 2 kpk zwrócić oskarżonemu przedmioty wyszczególnione w punkcie I postanowienia Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 4 grudnia 2012 r., sygn. akt II K 927/12.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia na podstawie art. 420 § 1 kpk w zw. z art. 231 § 1 kpk postanowił złożyć do depozytu sądowego wyszczególnione w treści postanowienia dowody rzeczowe, zaś na podstawie art. 420 § 1 kpk w zw. z art. 44 § 2 kk orzec przepadek 13 sztuk umów pożyczkowych. Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy wskazał, że przedmiotowe umowy służyły do popełnienia przestępstwa, zaś odnośnie przedmiotów złożonych do depozytu, zachodzi wątpliwość, komu należy przedmioty te wydać.

Na powyższe postanowienie zażalenie wniósł oskarżony. Oświadczył, że przedmioty złożone do depozytu stanowią jego własność i winny mu być zwrócone. Ponadto oświadczył, że nie jest w stanie naprawić pokrzywdzonym szkód w rozmiarze, w jakim orzekł Sąd.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie oskarżonego zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 231 § 1 kpk jeżeli powstaje wątpliwość, komu należy wydać zatrzymaną rzecz, sąd składa ją do depozytu sądowego albo oddaje osobie godnej zaufania aż do wyjaśnienia uprawnienia do odbioru.

W niniejszej sprawie przedmioty, których złożenie do depozytu na podstawie art. 231 § 1 kpk kwestionuje oskarżony, zostały zatrzymane w lombardach, gdzie oskarżony zastawiał przedmioty pochodzące z popełnianych przestępstw. Nie było jednak jakichkolwiek dowodów na to, że przedmioty te pochodzą z przestępstwa. Nie zgłosił się po nie żaden pokrzywdzony, brak informacji, iżby ktokolwiek zgłaszał roszczenia co do własności tych rzeczy lub by toczyło się jakiekolwiek postępowanie rzeczy tych dotyczące. Fakt, że oskarżony zastawiał w lombardzie przedmioty pochodzące z przestępstwa nie może skutkować swoistym domniemaniem, że wszystkie przedmioty tam zastawiane przez oskarżonego pochodzą z przestępstwa. Wprawdzie oskarżony nie przedstawił żadnych dowodów, że sporne przedmioty stanowią jego własność, jednak przemawia za tym domniemanie wynikające z faktu posiadania przezeń tych rzeczy i dysponowania nimi (art. 341 Kodeksu cywilnego). Zasady doświadczenia życiowego wskazują, że bardzo często właściciele, w szczególności po dłuższym czasie od nabycia rzeczy albo gdy rzecz nie jest bardzo cenna, nie dysponują dowodami zakupu czy innymi dokumentami poświadczającymi własność. Skoro więc domniemanie legalności pochodzenia spornych rzeczy, wynikające z ich posiadania, nie zostało podważone w postępowaniu karnym (przedmioty te nie zostały wskazane w zarzutach jako będące przedmiotem przestępstwa), nie ma podstaw dla przyjęcia, że zachodzą wątpliwości, komu należy rzecz zwrócić. Nie ma więc też podstaw do zastosowania art. 231 § 1 kpk, a sporne rzeczy podlegają zwrotowi oskarżonemu na podstawie art. 230 § 2 kpk, jako zbędne dla postępowania karnego.

Pozostałe podnoszone przez oskarżonego zarzuty, w szczególności odnoszące się do braku możliwości naprawienia szkody pokrzywdzonym, pozostają bez znaczenia dla rozstrzygnięcia zawartego w postanowieniu z dnia 4 grudnia 2012 r.

Mając powyższe na względzie, postanowiono jak na wstępie.

IV Kz 64/13

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE