Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 30 stycznia 2013 r. (...) sp. z o.o. w W. wniosła o zasądzenie od Towarzystwa (...) SA w W. kwoty 7.552,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 701,10 zł od dnia 3 lutego 2012 r. do dnia zapłaty i od kwoty 6851,10 zł od 21 marca 2012 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż dochodzi zapłaty za szkodę wyrządzoną przez osobę ubezpieczoną od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Na szkodę składały się koszty najmu pojazdu zastępczego w związku z uszkodzeniem pojazdu w kolizji drogowej (pozew k.1 - 106).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty Towarzystwo (...) S.A. w W. wniosło o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu (k. 119- 131).

Pozwany wskazał, że powód nie wykazał konieczności najmu, a uszkodzony pojazd nie podlegał naprawie oraz zakwestionował wysokości stosowanych przez powoda stawek najem jako nadmiernie wygórowanych.

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał powództwo w całości, wskazując iż na uzasadniony czas korzystania z pojazdu zastępczego składa się czas od zgłoszenia szkody do dnia powiadomienia poszkodowanego o kwalifikacji szkody jako całkowita i czas poszukiwania nowego pojazdu (k. 138 - 141).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 stycznia 2012 r. doszło do kolizji, w wyniku której został uszkodzony samochód marki P. (...) o nr rej. (...), będący własnością K. S., a którym kierował T. B. (dowód: kopia dowodu rejestracyjnego pojazdu k. 14, oświadczenie posiadacza pojazdu k. 41, zeznania świadka T. B. k. 160). Sprawcą wypadku był kierujący pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...), ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej (OC) w Towarzystwie (...) S.A. w W. (okoliczność niesporna, dowód: oświadczenie k. 41).

Samochód marki P. (...) o nr rej. (...), został oddany do warsztatu w dniu 6 stycznia 2012 r. W dniu 9 stycznia 2012 r. zgłoszono szkodę i 10 stycznia 2012 r. dokonano oględzin (dowód: kopia potwierdzenia okresu likwidacji szkody w pojeździe k. 61).

Właściciel uszkodzonego samochodu K. S. prowadził działalność gospodarczą pod nazwą Alkohole 24, prowadził sklep z alkoholami (dowód: aneks do umowy k. 100, zeznania świadka T. B. k. 161).

T. B. pracował dla K. S. na podstawie umowy zlecenia, zajmował się m.in. dostawami do sklepu (dowód: zeznania świadka T. B. k. 160 -161).

Uszkodzony pojazd był używany przez T. B. do zaopatrywania sklepu (dowód: zeznania świadka T. B. k. 160 - 161).

T. B. działając w imieniu własnym zawarł z (...) sp. z o.o. w W. w dniu 9 stycznia 2012 r. umowę najmu pojazdu zastępczego marki F. (...) o nr rej. (...) za kwotę 190 zł netto (dowód: umowa k. 16 zeznania świadka T. B. k. 160 - 161).

W dniu 12 stycznia 2012 r pojazd został zwrócony, gdyż nie był w pełni sprawny i w dniu 12 stycznia 2012 r. T. B. działając znów we własnym imieniu zawarł umowę najmu pojazdu zastępczego R. (...) o nr rej. (...) na okres od dnia 9 stycznia 2012 r. za kwotę 125 zł netto (dowód: umowa najmu z dnia 12 stycznia 2012 r. k. 93, zeznania świadka T. B. k. 160 - 161).

T. B. nie działał w imieniu K. S., nie miał upoważnienia do działania w jego imieniu (dowód: zeznania świadka T. B. k. 160 - 161).

W obu umowach znalazły się zapisy, że T. B. w celu zwolnienia się z długu pieniężnego wobec (...) sp. z o.o. w W. przelewa na jego rzecz swoją wierzytelność przysługującą mu względem podmiotu odpowiedzialnego za szkodę z tytułu pokrycia kosztów korzystania z pojazdu zastępczego (dowód: pkt 7.1umowy k.16, k. 93).

Wynajęty samochód był używany w celu dowozu towaru do sklepu (dowód: zeznania świadka T. B. k. 160 - 161).

Samochód został oddany po około dwóch tygodniach (dowód: zeznania świadka T. B. k. 161).

Szkoda została uznana przez Towarzystwo (...) S.A. w W. za szkodę całkowitą i w dniu 9 lutego 2012 r wypłacono K. S. odszkodowanie z tego tytułu (dowód: odpis pisma z dnia 7 lutego 2012 r k. 154 - 155, odpis polecenia przelewu k. 156).

W dniu 12 stycznia 2012 r (...) sp. z o.o. w W. wystawiła T. B. fakturę vat na kwotę 701,10 zł brutto za najem pojazdu w dniach 9.01.2012 r. - 12.01.2012 r. (dowód: faktura k. 62).

Pismem, które Towarzystwo (...) S.A. w W. otrzymało w dniu 19 stycznia 2012 r (...) Sp. z o.o. w W. wezwało je do zapłaty kwoty 701,10 zł (dowód: pismo k. 63 - 64, z.p.o. k. 64 v).

Pismem z dnia 10 lutego 2012 r Towarzystwo (...) S.A. w W. odmówiło wypłaty odszkodowania (...) sp. z o.o. w W. z uwagi na brak upoważnienia do występowania w imieniu właściciela pojazdu K. S. (dowód: kopia pisma k. 98).

W dniu 21 lutego 2012 r. sporządzono protokół zwrotu pojazdu, w którym ktoś podpisał się za T. B. (dowód: protokół k.94, zeznania świadka T. B. k. 161).

W tym dniu też sporządzono dokument zatytułowany „aneks do umów z dnia 9.01.2012 r. i z dnia 12.01.2012 r.” w którym zawarto oświadczenie, że K. S. potwierdza postanowienia umów, wskazując, iż pojazd zastępczy służył działalności gospodarczej prowadzonej przez K. S. wobec uszkodzenia pojazdu marki P. (...) wykorzystywanego wcześniej w tej dzielności gospodarczej i potwierdza przelewy wierzytelności dokonane w ramach przywołanych umów (dowód: dokument - aneks k. 100).

Oświadczenie w imieniu K. S. złożyła M. K. upoważniona do składania oświadczeń w jego imieniu (dowód: aneks k. 100, pełnomocnictwo k. 101).

W dniu 21 lutego 2012 r N. wystawił fakturę K. S. na kwotę 6150 zł brutto (dowód: faktura k. 95).

Wystawiono także notę korygującą fakturę z dnia 12 stycznia 2012 r w której zamiast T. B. wskazano K. S. (dowód: nota korygująca k. 102).

Pismem, które Towarzystwo (...) S.A. w W. otrzymało w dniu 6 marca 2012 r. (...) Sp. z o.o. w W. wezwało je do zapłaty kwoty 6.851,10 zł (dowód: pismo k. 96 - 97 , z.p.o. k. 97 v).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych oryginałów dokumentów, odpisów i kopii dokumentów złożonych w sprawie, zeznań świadka T. B. (k. 160- 162) oraz twierdzeń stron co do okoliczności niespornych.

Ocena dokumentów zostanie przedstawiona w dalszej części uzasadnienia.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka T. B. (k.160 -162) w całości, gdyż są spójne, logiczne, świadek nie jest związany z żadną ze stron, jest świadkiem bezstronnym. Świadek zeznawał szczerze, mówił także o okolicznościach, które także jego przedstawiają w niekorzystnym świetle. W ocenie Sądu nie ma podstaw, aby uznać, że zeznawał nieprawdę.

Biorąc pod uwagę przedstawione dowody, wersja przedstawiona przez świadka jest wiarygodna. Przedstawiono bowiem zarówno upoważnienie dla niego do działania w imieniu K. S. (świadek zeznał że nic o tym nie wiedział i nie działał w jego imieniu), jak i próbowano przedstawić potwierdzenie umów przez K. S.. Działanie takie jest nie logiczne bowiem skoro byłoby upoważnienie po co potwierdzać umowy. Poza tym pierwszą fakturę wystawiono T. B. zatem prawdziwe jest zeznanie świadka, że działał on w imieniu własnym bowiem tak też musiał to zrozumieć powód, skoro jego wskazał jako płatnika.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Roszczenie powoda w stosunku do pozwanego oparte jest na podstawie art. 509 kc w zw. z art. 822 kc i art. 436 § 2 kc i art. 361 § 2 k.c. Na wysokość szkody dochodzonej w niniejszym postępowaniu mają składać się koszty najmu pojazdu zastępczego.

Okoliczności faktyczne związane z przebiegiem zdarzenia wywołującego szkodę nie były kwestionowane.

Na wstępie należy stwierdzić, iż sąd z urzędu ustalił, że osoba, która udzieliła pełnomocnictwa pełnomocnikowi powoda - pracownikowi M. H. (k. 159) była upoważniona do składania oświadczeń w imieniu powoda (k. 168). Co pozostałych pełnomocników prawidłowość ich umocowania wynikała z dotychczas przedstawionych dokumentów.

Roszczenie powoda nie jest uzasadnione, gdyż powód nie ma legitymacji do występowania z roszczeniem o zwrot kosztów pojazdu zastępczego. Jest to okoliczność, którą sąd ma obowiązek badać także z urzędu.

Biorąc pod uwagę wyniki postępowania dowodowego należy stwierdzić, iż powód nie zawarł umowy cesji wierzytelności a także umowy najmu z osobą, która była poszkodowana i której to przysługiwałoby właśnie roszczenie do sprawcy szkody a w konsekwencji i jego ubezpieczyciela o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Stanowisko powoda odnośnie tego kto w niniejszej sprawie jest poszkodowanym jest wewnętrznie sprzeczne.

Z jednej strony w pozwie jako poszkodowanego wymienia się T. B. z drugiej strony jako dowody w sprawie złożono upoważnienie dla tej osoby do zawarcia umowy najmu w imieniu K. S., który jest określony jako poszkodowany (k. 92), oraz notę korygującą do faktury wskazującą tę osobę jako stronę umowy najmu (k. 102) oraz aneks do umów, w którym w imieniu K. S. zawarto oświadczenie, że potwierdza on postanowienia umów i wskazuje siebie jako poszkodowanego (k. 100).

Zatem powód z jednej strony twierdzi, że poszkodowanym był T. B. z drugiej strony przedstawia dowody sugerujące, iż umowa została zawarta w imieniu K. S., który jest poszkodowanym w sprawie, przy czym powód nie wyjaśnia tej sprzeczności bowiem jej w ogóle nie zauważa, do końca stojąc na stanowisku, że poszkodowanym jest T. B..

Już samo to wystarczałoby w ocenie Sądu do oddalenia powództwa skoro bowiem to T. B. jest poszkodowanym a umowa została zawarta w imieniu K. S. to poszkodowany nie zawarł ani umowy najmu ani umowy cesji.

Jest okolicznością nie sporną i udowodnioną dowodem z dokumentu dowodu rejestracyjnego, że właścicielem uszkodzonego samochodu jest K. S. (k. 14). Zarówno pod dwoma umowami najmu jak i umową cesji podpisał się T. B. (k. 16, 93).

Istotne jest zatem ustalenie w czyim imieniu zawarte zostały te umowy.

Jak wynika z dokumentów i zeznań świadka T. B., K. S. prowadził działalność gospodarczą pod nazwą Alkohole 24, uszkodzony samochód był jego własnością i był wykorzystywany w działalności gospodarczej, służył do zaopatrywania sklepu w towary. Do tego wykorzystywał go T. B., który pozostawał w stosunku pracy z K. S., ale współpracował z nim na podstawie umów zlecenia (k. 161) dlatego też korzystał z uszkodzonego samochodu.

Te okoliczności świadczą w ocenie Sądu, iż osobą poszkodowaną w wyniku uszkodzenia samochodu P. (...) jest jego właściciel K. S., nie tylko dlatego, że jest właścicielem samochodu ale także, że samochód był wykorzystywany dla jego korzyści, po to, żeby funkcjonowało przedsiębiorstwo prowadzone przez niego. To on bowiem uzyskiwał korzyści z prowadzenia sklepu i pokrywał ewentualne straty. To wynika bowiem z istoty prowadzenia działalności gospodarczej. T. B. nie był jego wspólnikiem łączyła go jedynie umowa zlecenia, zatem był osobą, którą K. S. się posługiwał. Jak wynika z zeznań świadka T. B. nie używał on samochodu do prywatnych celów a zapisy w oświadczeniu, że zawoził babcię do lekarza nie były prawdziwe a podyktowane przez osobę, która oferowała wynajem pojazdu zastępczego (k. 160).

Niewątpliwie, inaczej należy oceniać sytuację kiedy ktoś korzysta z pojazdu na podstawie umowy leasingu, najmu, czy kredytowej ale mimo, że nie jest jego właścicielem to wykorzystuje go dla własnych potrzeb a dla osoby, która jest właścicielem korzystanie z pojazdu i jego ewentualna sprawność nie ma znaczenia.

Natomiast w niniejszej poszkodowanym jest osoba, która jest właścicielem bowiem korzystano z tego samochodu aby mogła być funkcjonować działalność gospodarcza prowadzona przez właściciela pojazdu. T. B. mimo, że pracownikiem K. S. nie był, to zachowywał się jak pracownik, posługując się samochodem jedynie w celu zapewnienia prawidłowego funkcjonowania sklepu (k. 161).

Odszkodowanie za uszkodzenie samochodu otrzymał K. S. (k. 154, 156), T. B. nie zajmował się kupnem nowego samochodu.

Wydaje się, że powód tak naprawdę poprzez swojej działanie podziela stanowisko, iż w tym wypadku poszkodowanym był K. S. bowiem z nim zawarł umowę określoną jako aneks do umowy, którym zawarto oświadczenie, że to K. S. jest poszkodowanym, że potwierdza on zawarcie tych umów. Następnie też dokonano korekty faktury gdzie K. S. określono jako stronę umowy. Po co zatem dokonywano by tych czynności, gdyby powód uważał T. B. za poszkodowanego.

Nie można uznać, że skoro faktycznie pojazdem jeździł T. B. to on jest poszkodowanym bowiem wykorzystywał go „na korzyść” K. S..

Zatem za osobę poszkodowaną należało uznać K. S. i jemu przysługiwałoby roszczenie o zwrot kosztów najmu.

Nie ma natomiast podstaw mimo przedstawionych dokumentów, że K. S. był stroną umowy najmu i przelewu wierzytelności.

Z zeznań świadka T. B. wynika bowiem, że zawarł on umowę w imieniu własnym (k. 160) a nie K. S., świadek był o to nawet dwukrotnie pytany i jednoznacznie oświadczył, iż zawarł umowę w imieniu własnym. Na to wskazuje też treść umów, w których jako strona umowy wskazany jest T. B. (k. 16, 93), w umowie mowa jest o braku możliwości rozliczenia podatku vat (a przecież w przypadku przedsiębiorców jest taka możliwość przynajmniej częściowa).

Fakturę także pierwotnie wystawiono na T. B. (k.62).

Świadek T. B. zeznał, że nie wiedział nic o upoważnieniu, które zostało przedstawione do akt (k. 92). Nie można działać jako pełnomocnik jeżeli się o tym nie wie.

Pełnomocnictwo jest jednostronną czynnością prawną, oświadczenie woli o jego udzieleniu powinno być złożone pełnomocnikowi, który nie musi składać oświadczenia o jego przyjęciu (tak: Aleksander Wolter, Jerzy Ignatowicz, Krzysztof Stefaniuk Prawo Cywilne Zarys Części Ogólnej Wydawnictwa Prawnicze PWN Warszawa 1996 r s. 314). Zatem osoba, która ma działać jako pełnomocnik musi wiedzieć, że udzielono jej pełnomocnictwo i że ma działać w czyimś imieniu.

Z treści art. 103 kc wynika, że nie zawsze musi być udzielone pełnomocnictwo jednakże niewątpliwie z treści art. 103 kc wynika, że nawet jeżeli nie ma pełnomocnictwa to konieczne jest aby osoba która działa składała oświadczenia woli jako pełnomocnik a nie w imieniu własnym. Oznacza to, że osoba ta musi mieć świadomość i wolę działania jako pełnomocnik a także musi się to ujawnić w treści oświadczenia woli. Nie ma znaczenia, że może być pełnomocnikiem, musi chcieć działać jako pełnomocnik.

Zatem jeżeli T. B. nie miał woli działania w imieniu K. S. (co jednoznacznie wynika z jego zeznań) ani świadomości, że mógł działać w imieniu K. S., a ponadto w żaden sposób nie ujawniło się to, że miałby działać w imieniu K. S., to nie ma podstaw, aby uznać, że umowy zawarto w imieniu K. S.. Stroną umów był T. B..

Warto wskazać, iż przedstawione pełnomocnictwo nosi datę 9.01.2012 r. czyli datę zawarcia pierwszej umowy, gdyby istotnie T. B. działał jako pełnomocnik powinno to znaleźć odzwierciedlenie w treści umowy.

Na podstawie art. 103 kc jeżeli zawierający umowę jako pełnomocnik nie ma umocowania albo przekroczy jego zakres, ważność umowy zależy od jej potwierdzenia przez osobę, w której imieniu umowa została zawarta.

Oznacza to, że można potwierdzić tylko taką umowę, która miałaby być zawarta w imieniu osoby, która potwierdza. Natomiast nie można potwierdzić umowy, która jest zawarta przez inną osobę w własnym imieniu. Zatem gdyby T. B. zawarł umowę w imieniu K. S. a nie miał to tego upoważnienia to K. S. mógłby tę umowę potwierdzić. Natomiast nie może potwierdzić i stać się stroną umowy, która została zawarta przez T. B., który działał w imieniu własnym.

Zatem aneksu z dnia 21.02.2012 r. (k. 100) nie można uznać za potwierdzenie przez mocodawcę umowy zawartej przez pełnomocnika, który działał nie mając do tego upoważnienia.

Warto wskazać, iż powód z jednej strony przedstawił upoważnienie dla T. B. do działania w imieniu K. S. z drugiej strony potwierdzenie zawarcia umowy przez K. S. (po co skoro miałby upoważnienie).

Nie można tego aneksu rozumieć także jako zmiany strony umowy najmu bowiem został on zawarty tylko przez pełnomocnika powoda i pełnomocnika K. S.. Tymczasem do przejęcia długu potrzebna jest jeszcze zgoda dłużnika. Nawet gdyby doszło do przejęcia długu związanego z umową najmu to nie można uznać T. B. za dłużnika w umowie przelewu.

Zatem nie ma podstaw, aby uznać, że stroną umowy najmu i przelewu wierzytelności był K. S..

A skoro to on był poszkodowanym to o ile T. B. mógł zawrzeć umowę najmu, o tylko nie mógł skutecznie zawrzeć umowy przelewu wierzytelności, bowiem nie miał tej wierzytelności.

Z kolei poszkodowany nie zawarł umowy najmu, więc chociażby z tej przyczyny nie mógłby zawrzeć umowy przelewu wierzytelności bowiem nie był zobowiązany do poniesienia kosztów najmu.

Biorąc pod uwagę przedstawione dowody należy stwierdzić, iż powód zawarł z T. B. działającym we własnym imieniu umowę najmu (umowa przelewu wierzytelności była bezprzedmiotowa), a następnie kiedy ubezpieczyciel zwrócił uwagę na to, że nie przedstawiono pełnomocnictwa do działania w imieniu właściciela pojazdu (pismo k. 98) zwrócono się do M. K. o wystawienie pełnomocnictwa dla T. B. i o podpisanie aneksu do umów.

Pełnomocnictwo dla T. B. było zatem antydatowane, gdyż nie było przeszkód aby przedstawić je wcześniej gdyby istotnie było wystawione w dniu 9.01.2012 r. Aneks podpisano w dniu 21 lutego 2012 r i wówczas też sporządzono protokół zwrotu pojazdu zastępczego podpisując się za T. B.. Z jego zeznań wynika bowiem, że podpis pod tym protokołem nie należy do niego (k. 161).

Już stwierdzono wyżej, podpisanie aneksu do umowy nie wywarło żadnych skutków prawnych.

A zatem biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż powód nie ma legitymacji do występowania z roszczeniem bowiem T. B. nie posiadał wierzytelności, która mogłaby być przedmiotem przelewu i powództwo w braku podstaw do zastosowania art. 509 kc w zw. z art. 822 kc podlega oddaleniu.

Warto jeszcze wskazać, iż gdyby powód posiadał legitymację czynną i tak powództwo nie podlegałoby uwzględnieniu w całości.

Sąd podziela pogląd przedstawiony w orzecznictwie, iż w przypadku szkody całkowitej najem pojazdu zastępczego powinien trwać do chwili otrzymania odszkodowania a to jak wynika z przedstawionych dowodów nastąpiło w dniu 9 lutego 2012 r. Najem za dalszy okres należałoby zatem uznać za nieusprawiedliwiony, według powoda należałoby doliczyć jeszcze czas potrzebny na zakup nowego samochodu ale z żadnego dowodu nie wynika, że aż do 21 lutego 2012 r. poszkodowany nie mógł kupić nowego samochodu. Warto wskazać, iż nie zostało wykazane, że byłby to jakiś szczególny pojazd którego zakup natychmiast po otrzymaniu odszkodowania byłby nie możliwy.

Warto jeszcze zwrócić uwagę, że brak dowodów, że istotnie najem trwał aż do 21 lutego 2012 r. gdyż jak wynika z zeznań T. B. kwestionuje on podpis na protokole odbioru jako swój i nie pamięta dokładnie kiedy samochód zwrócił.

Co do stawek najmu to Sąd jak w szeregu innych sprawach stoi na stanowisku, że nie ma podstaw aby badać stawki stosowane przez inne podmioty, chociaż w tym przypadku zastanawiające jest dlaczego pierwsze z zawartych umów dotyczy stawki 190 zł za dobę a druga już 125 zł i czy nie można było już od początku wynająć samochód już za 125 zł.

Należy także zwrócić uwagę, że pierwsza z przedstawionych faktur opiewała na kwotę 701,10 zł a druga na kwotę 6150 zł, co daje łącznie kwotę 6851,10 zł. Drugie wezwanie do zapłaty dotyczyło łącznie tych kwot. Tymczasem powód żądał zasądzenia kwoty 701,10 zł i 6851,10 zł czyli dwukrotnie kwoty 701,10 zł.

Rozważania te miałyby jedynie znaczenie gdyby uznać, iż powód ma legitymację do występowania w niniejszej sprawie.

Należy jeszcze omówić rozstrzygnięcia dowodowe wskazane w niniejszej sprawie.

Na podstawie art. 227 kc oddalono wniosek o zobowiązanie powoda do złożenia oświadczenia czy uszkodzony pojazd był ubezpieczony w autocasco i czy posiadał opcję najem pojazdu zastępczego, gdyż okoliczność ta nie ma żadnego znaczenia dla oceny niniejszej sprawy.

Na podstawie art. 217 § 2 kpc sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań w charakterze świadka D. O. na okoliczność potwierdzenia zasadności okresu likwidacji szkody, gdyż mogło to być wykazane dokumentami. Świadek miał być pracownikiem pozwanego, świadek ma zeznawać co do faktów a nie co do prawa.

Sąd zobowiązał pozwanego do złożenia z akt szkody jedynie dokumentów świadczących o dacie powiadomienia, iż jest to szkoda całkowita i dacie wypłaty odszkodowania, ponieważ nie wykazano, że inne dokumenty znajdujące się w aktach szkody miałyby znaczenie dla sprawy.

Sąd oddalił także wniosek o dopuszczenie dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy - komunikatu w sprawie wytycznych dotyczących zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego, zasad najmu pojazdu zastępczego wobec obowiązkowego ubezpieczyciela OC, stanowiska rzecznika ubezpieczonych w sprawie refundacji kosztów najmu, decyzji Prezesa Ochrony Praw Konsumentów, wydruków orzeczeń Sądów, gdyż stanowiska te i decyzje nie wiążą sądu wydającego wyrok w niniejszej sprawie i nie mają znaczenia dla sprawy (k. 144).

Nie ma też podstaw, aby ustalać stawki najmu stosowane przez inne podmioty, dlatego też sąd oddalił wniosek powoda i pozwanego na podstawie art. 217 § 2 kpc i art. 227 kpc (gdyż nie jest to okoliczność istotna) o dopuszczenie dowodu z wydruków cenników najmu stosowanych przez inne podmioty niż powód.

Ostatecznie wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego został przez obie strony procesu cofnięty.

A zatem jak wskazano wyżej powództwo podlegało oddaleniu w całości. Warto też wskazać, iż nie miał racji powód w zakresie żądania odsetkowego. Dopiero w momentem przedstawienia konkretnych kosztów najmu następuje zgłoszenie szkody w tym zakresie i termin na spełnienie świadczenia zgodnie z art. 817 kc wynosi 30 dni.

O kosztach sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc uznając za koszty poniesione przez pozwanego wynagrodzenie pełnomocnika będącego adwokatem zgodnie z § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. (Dz. U Nr 163, poz. 1348 ze zm.) w kwocie 1200 zł. Opłata skarbowa od pełnomocnictwa nie została uiszczona.

Biorąc powyższe pod uwagę sąd orzekł jak w sentencji.

Zarządzenie: 1.  Odpis uzasadnienia wraz z odpisem wyroku doręczyć pełnomocnikom stron, 2.  Po wykonaniu akta przedstawić Prezesowi Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w W. w celu rozważenia możliwości złożenia zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa przez (...) Sp. z o.o. w W. z art. 270 § 1 kk, które przedstawiło wraz z pozwem dokument zatytułowany protokół zwrotu pojazdu, który miałby być podpisany przez T. B. (k. 94) podczas gdy z zeznań tego świadka (k. 161) wynika, że nie jest on pewien czy pod protokołem jest jego podpis, wydaje mu się, że różni się od jego poprzednich podpisów i że nie pamięta on czy podpisywał jakiś protokół. W aktach sprawy znajdują się także inne dokumenty podpisane przez tego świadka (co zostało przez świadka potwierdzone) k. 41, 16, 93 i istotnie podpis na k. 94 różni się od innych podpisów. Dokument ten został przedstawiony w celu udowodnienia kiedy zakończył się najem pojazdu zastępczego.