Pełny tekst orzeczenia

II Ca 1808/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 sierpnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Krakowie, Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Katarzyna Serafin-Tabor

po rozpoznaniu w dniu 19 sierpnia 2014 w Krakowie

na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym

sprawy z powództwa (...) Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w O.

przeciwko J. D.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Oświęcimiu

z dnia 19 maja 2014 roku, sygn. akt I C 1218/13

1. oddala apelację;

2. przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Oświęcimiu na rzecz radcy prawnego E. K. kwotę 369,00 (trzysta sześćdziesiąt dziewięć) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

II Ca 1808/14

UZASADNIENIE

Apelacja pozwanej J. D. od wyroku Sądu Rejonowego w Oświęcimiu z dnia 19 maja 2014 roku, sygn. akt I C 1218/13, którym w punkcie I zasądzono od tej pozwanej na rzecz powodowej (...) Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w O. kwotę 4.715,21 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 7 sierpnia 2013 roku do dnia zapłaty, w punkcie II umorzono postępowanie w zakresie żądania ustawowych odsetek od kwoty głównej za okres od dnia 23 lutego 2013 roku do dnia 24 maja 2013 roku, w punkcie III oddalono powództwo w pozostałym zakresie, w punkcie IV zasądzono od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 717 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania i w punkcie V przyznano r. pr. E. K. wynagrodzenie w kwocie 738 złotych za pomoc prawną udzieloną pozwanej z urzędu – okazała się nieuzasadniona i jako taka podlegała oddaleniu.

Sąd Rejonowy poczynił ustalenia faktyczne zgodne z rzeczywistością, a Sąd Okręgowy w pełni podziela je i uznaje za własne. Wbrew twierdzeniom apelującej należy zgodzić się z Sądem I instancji, że strona powodowa udowodniła podstawy swojego roszczenia. Jest przy tym bezspornym, że pozwana – poza jedną wpłatą w sierpniu 2012 roku – nie regulowała należności na rzecz strony powodowej od października 2011 roku do stycznia 2013 roku. Strona powodowa przedstawiła dowody na to, że pozwana była poinformowana o wysokości czynszu (k. 40-44). Poza gołosłownym twierdzeniem, że czynsz jest naliczany nieprawidłowo nie przedstawiła pozwana żadnych skonkretyzowanych twierdzeń w tym zakresie. W ocenie zaś Sądu Okręgowego strona powodowa wykazała w stopniu dostatecznym dla przyjęcia udowodnienia roszczenia, że czynsz nalicza w sposób poprawny. Co więcej, pozwana przyznała w swych zeznaniach (k. 70), że wysokość opłat eksploatacyjnych wskazano w uzasadnieniu pozwu prawidłowo. Kwoty podlegające ściągnięciu komorniczemu z emerytury pozwanej nie dotyczyły należności objętych pozwem. Zarzut rzekomego naruszenia art. 6 k.c. poprzez przyjęcie, że ciężar dowodu w zakresie wykazania wysokości należności powoda spoczywa na pozwanej jest nieuzasadniony, bowiem nie przystaje do realiów sprawy i motywów zaskarżonego wyroku. Sąd Rejonowy prawidłowo wyjaśnił również powody, dla których nie ma potrzeby rozliczania wszystkich wpłat od 1997 roku – jest to dla rozstrzygnięcia nieistotne, skoro powództwo obejmuje okres od października 20111 roku do stycznia 2013 roku, a saldo otwarcia – wbrew twierdzeniom apelującej – nie jest nieprawidłowe, biorąc pod uwagę treść prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Oświęcimiu z dnia 24 stycznia 2012 roku, sygn. akt I C 377/11, obejmujący należności pozwanej względem strony powodowej za okres do lipca 2010 roku, a także niekwestionowane rozliczenie za okres od sierpnia 2010 roku do stycznia 2013 roku (k. 6). Powoduje to, że zaskarżony wyrok co do meritum jest prawidłowy.

Nie naruszył Sąd Rejonowy przepisu art. 102 k.p.c., bowiem obciążenie pozwanej kosztami procesu na rzecz strony powodowej było uzasadnione. Skoro pozwana w sposób całkowicie nieusprawiedliwiony nie regulowała należności czynszowych z okres objęty pozwem w jakimkolwiek stopniu, to dała oczywisty powód do wytoczenia powództwa. Jej sytuacja materialna sama w sobie nie może zaś stanowić okoliczności uzasadniającej nieobciążanie jej kosztami.

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy oddalił apelację, na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 505¹² § 3 k.p.c.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze (t. jedn. Dz. U. z 2014 r., poz. 635) oraz § 6 pkt 3 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163 poz. 1349, ze zm.) przyznał pełnomocnikowi pozwanej z urzędu taryfowe wynagrodzenie za reprezentację w postępowaniu odwoławczym.

Ref.SSR SSR Małgorzata Sadło

II Ca 1808/14

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE