Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 września 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Agnieszka Leżańska

Protokolant Cezary Jarocki

po rozpoznaniu w dniu 5 września 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku W. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

na skutek odwołania W. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 20 stycznia 2014r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznaje ubezpieczonemu W. G. prawo do emerytury od dnia (...) 2013 roku.

Sygn. akt VU 155/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 stycznia 2014 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy W. G. prawa do emerytury.

Od decyzji powyższej wnioskodawca odwołał się w dniu 4 lutego 2014 roku, wnosząc o przyznanie żądanego prawa z uwagi na przepracowanie wymaganych 15 lat w warunkach szczególnych.

Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania z uwagi na brak wymaganego okresu pracy w szczególnych warunkach. Oddział odmówił uwzględnienia wnioskodawcy okresu zatrudnienia w (...) Spółdzielni (...) w S. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego, albowiem z dołączonych do wniosku dowodów nie wynika, żeby wnioskodawca wykonywał zatrudnienia na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, a stanowisko kierowcy nie jest wymienione w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U nr 8 poz. 43 ze zm.).

Na rozprawie w dniu 5 września 2014 roku, wnioskodawca sprecyzował żądanie, iż wnosi o zaliczenie okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych wskazanego w świadectwie pracy wystawionym przez (...) Spółdzielnię (...) w S. tj. od 1 marca 1981 roku do 30 września 1992 roku.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Wnioskodawca, W. G. , urodzony w dniu (...), złożył w dniu (...) 2013 roku wniosek o przyznanie emerytury (dowód: wniosek o emeryturę k.. 1-6 w aktach ZUS).

Na dzień 1 stycznia 1999 roku skarżący udowodnił sumaryczny staż pracy wynoszący dokładnie 25 lat. Niekwestionowany przez ZUS okres zatrudnienia wnioskodawcy w szczególnych warunkach to okres od 10 września 1974 roku do 31 grudnia 1979 roku na stanowisku funkcjonariusza pożarnictwa, KWK (...) w budowie Zakładzie (...) w R. tj. 5 lat, 3 miesiące i 9 dni ( dowód: odpowiedź na odwołanie k.4-5 w aktach sprawy, decyzja z dnia 20 stycznia 2014 roku k.44 w aktach rentowych ).

Wnioskodawca przystąpił do Otwartego Funduszu Emerytalnego; wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku, za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa (dowód: wniosek o emeryturę k.. 1-6 w aktach ZUS).

W okresie od 1 marca 1981 roku do dnia 30 września 1992 roku wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował w (...) Spółdzielni (...) jw. S. jako kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. (...) Spółdzielnia (...) w S. miała około 40 punktów skupu, rozsianych po terenie całego kraju. Wnioskodawca jako kierowca specjalistycznym (...) tzw. (...), wykonywał usługi asenizacyjne dla wszystkich spółdzielczych punktów skupu. Do obowiązków wnioskodawcy należało wywiezienie nieczystości do miejsca do tego przeznaczonego. Punkty skupu otwierane były o godzinie 4 rano, w związku z czym wnioskodawca rozpoczynał pracę jeszcze przed tą godziną. Do obowiązków wnioskodawcy należało również rozwożenie mleka do skupów w razie nieobecności którego z kierowców. Transporty mleka odbywał się również samochodami ciężarowymi typu S. (...) i S. (...).

Przez cały okres zatrudnienia w (...) Spółdzielni (...) w S. tj. od dnia 1 marca 1981 roku do dnia 30 września 1992 roku W. G. stale i w pełnym wymiarze godzin, a często w godzinach nadliczbowych pracował jako kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Innych prac w tym okresie wnioskodawca nie wykonywał, do innych prac nie był delegowany ( dowód: zeznania wnioskodawcy W. G.- nagranie protokołu rozprawy z dnia 5 września 2014 roku k.19 od minuty 14.22 do minuty 14.33 , zeznania świadka K. (...) od minuty 03.556 do minuty 06.58 oraz A. W. od minuty 06.58 do minuty 09.34 w aktach sprawy, świadectwo pracy z dnia 30 września 1992 roku k.26 w aktach rentowych ).

Przy zaliczeniu W. G. do pracy w warunkach szczególnych spornego okresu od 1 marca 1981 roku do 30 września 1992 roku (tj. 11 lat i 7 miesięcy) łącznie z okresem niekwestionowanym przez organ rentowy tj. 5 lata 3 miesiące i 9 dni , staż pracy wnioskodawcy w takich warunkach wynosi łącznie więcej, ani niżeli wymagane 15 lat.

(okoliczności niesporne)

Sąd Okręgowy zważył i ocenił co następuje:

odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013r. poz. 1440 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 (tj. poniżej 65 lat dla mężczyzn). Ustęp 4 art. 32 stanowi zaś, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Stosownie do art. 184 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy – w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia). Należy dodać, że warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale wykonuje prace o jakich mowa w rozporządzeniu (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Brak takiego świadectwa nie wyklucza jednak dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego. Stanowisko takie wielokrotnie zajmował również Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239 stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami.

Spór pomiędzy stronami, w związku z zarzutami podniesionymi przez wnioskodawcę w odwołaniu, ograniczał się do faktu, czy W. G. ma wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest minimum 25 lat, a w dniu (...) 2013 roku ukończył 60 lat. Tymczasem , jak podniósł w decyzji z dnia 20 stycznia 2014 roku oraz w odpowiedzi na odwołanie organ rentowy (k.44 akt ZUS oraz k.4-5 akt ) powodem odmowy jest brak za sporny okres : „dokumentacji eot. wykonywania prac w szczególnych warunkach jak i fakt, iż w świadectwie pracy pod pozycja ostatnio zajmowane stanowisko widnieje zapis :”Kierowca”. , które to stanowisko nie jest wymienione w Rozporządzeniu RM z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Dokonując ustaleń w zakresie rodzaju prac wykonywanych przez wnioskodawcę w okresie zatrudnienia w (...) Spółdzielni (...) w S. w spornym okresie-Sąd oparł się na zeznaniach świadków: K. P. i A. W. oraz zeznaniach wnioskodawcy. Sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy we wskazanym zakładzie pracy był bowiem niesporny w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach ubezpieczeniowych. Z zeznań powyższych wynika, jakie konkretnie prace wnioskodawca wykonywał i w jakim wymiarze czasu pracował. Będąc zatrudnionym we wskazanym przedsiębiorstwie przez cały okres tj. od 1 marca 1981 roku do 30 września 1992 roku wnioskodawca wykonywał prace kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony. W. G. kierował samochodami ciężarowym marki „S.- (...)” oraz (...) i (...), wszystkie o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, którymi wykonywał usługi dla Spółdzielni (...) w S., przede wszystkim wykonując usługi asenizacyjne dla spółdzielczych punktów skupu mleka, poprzez oczyszczanie zbiorników z nieczystościami i wywożenie ich do miejsc do tego przeznaczonych, a dodatkowo, w razie konieczności, również rozwożąc po terenie całej Polski mleko. Przesłuchani świadkowie doskonale pamiętają wnioskodawcę z tego okresu oraz rodzaj wykonywanej przez niego pracy. K. P. pracował w Spółdzielni przeszło 30 lat, od 1970 roku do 2003 roku. W czasie kiedy w Spółdzielni pracował wnioskodawca zajmował stanowisko magazyniera wyrobów gotowych i z pełnym przekonaniem zeznał, że odkąd pamięta wnioskodawca pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy właśnie na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego tj, S. (...) oraz S. (...) i S. (...). W tym samym Przedsiębiorstwie – Spółdzielni (...) na stanowisku kierowcy samochodów ciężarowych pracował również drugi ze świadków A. W. . Obaj świadkowie potwierdzili zarówno okres zatrudnienia W. G. w Spółdzielni (...) w spornym okresie oraz rodzaj wykonywanej przez niego pracy.

W zeznaniach zarówno świadków jak i wnioskodawcy nie ma sprzeczności, są one logiczne, spójne, należycie uzasadnione oraz korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, a organ rentowy nie przedstawił w toku postępowania żadnych dowodów, które pozwoliłyby na podważenie ich wiarygodności .

Wobec potwierdzenia przez zeznających świadków okresu zatrudnienia wnioskodawcy w Spółdzielni (...) w S. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego w okresie od 1981 roku do 1992 roku.

Całokształt materiału dowodowego pozwala na ustalenie , iż wnioskodawca W. G. nieprzerwanie od 1981 do 1992 roku pracował w tym samym przedsiębiorstwie na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego.

Okoliczność, iż w świadectwie pracy wystawionym wnioskodawcy pracodawca wpisał stanowisko : kierowca nie może negatywnie wpłynąć na uprawnienia wnioskodawcy, posiadającego wieloletni dorobek zawodowy w charakterze kierowcy samochodów ciężarowych .

W świetle złożonych w sprawie zeznań nie budzi żadnych wątpliwości, że w spornym okresie tj. od 1 marca 1981 roku do 30 września 1992 roku w (...) Spółdzielni (...) w S. wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace wymienione w Wykazie A, Dziale VIII pkt 2 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, tj. prace na stanowisku kierowcy samochodów ciężarowych o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Okres tej pracy łącznie z niekwestionowanym przez organ rentowy zatrudnieniem w warunkach szczególnych wynosi więcej niż 15 lat.

W tej sytuacji, skoro wnioskodawca wykazał wszystkie wymagane przesłanki do nabycia prawa do emerytury, na podstawie art.477 ¹⁴ § 2 k.p.c. należało orzec, jak w sentencji.