Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 września 2014 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Dorota Kropiewnicka (spr.)

Sędziowie SSO Anna Bałazińska – Goliszewska

SSO Aleksander Ostrowski

Protokolant Justyna Gdula

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Ireny Głogowskiej

po rozpoznaniu w dniu 11 września 2014 r.

sprawy Z. S.

oskarżonego o przestępstwo z art. 178a § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Trzebnicy

z dnia 27 marca 2014 r. sygn. akt II K 852/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 120 złotych za II instancję.

Sygn. akt: IV Ka 539/14

UZASADNIENIE

Z. S. został oskarżony o to, że w dniu 24.08.2013r o godz. 12.00 pomiędzy miejscowościami S., a P. jechał i kierował ciągnikiem rolniczym marki (...) o nr rej (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości( I wynik badania na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu 0,77 mg/l, II wynik badania 0,77 mg/l, III wynik badania 0,68mg/l) czym stworzył zagrożenie w ruchu drogowym, tj. o czyn z art. 178a § 1 kk.

Wyrokiem z dnia 27 marca 2014 r. Sąd Rejonowy w Trzebnicy:

I. uznał oskarżonego Z. S. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że prowadził ciągnik w ruchu lądowym po drodze publicznej nr (...) pomiędzy S., a P. i za to na podstawie art.178a § 1 kk wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 kk, wykonanie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 2 (dwóch) lat;

III. na podstawie art. 42 § 2 kk w zw. z art. 43 § 1 kk, art. 63 § 2 kk orzekł oskarżonemu środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 (jednego) roku i na poczet tego zakazu zaliczył okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 6.09.2013r. do dnia 27.03.2014r. i nadal;

IV. na podstawie art. 49 § 2 kk orzekł od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 500 (pięćset) złotych;

V. na podstawie art. 63§1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania w sprawie w dniu 24.08.2013r. w razie zarządzenia jej wykonania;

VI. na podstawie art. 627 kpk i art. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 210 zł, w tym wymierzył mu opłatę w wysokości 120 zł.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, który zarzucił Sądowi Rejonowemu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że oskarżony prowadził ciągnik w ruchu lądowym po drodze publicznej nr (...) pomiędzy S. a P. gdy w rzeczywistości materiał dowodowy będący podstawą wyroku pozostawia istotne wątpliwości w tym przedmiocie a wręcz temu zaprzecza.

Wskazując na powyższe, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego była oczywiście bezzasadna. Wbrew podniesionym w niej zarzutom Sąd Rejonowy prawidłowo zebrał i ocenił materiał dowodowy sprawy, zasadnie przypisując oskarżonemu popełnienie zarzucanego mu przestępstwa. Jednocześnie argumentacja skarżącego stanowiła wyłącznie polemikę z prawidłowymi i wszechstronnie uzasadnionymi ustaleniami Sądu I instancji i nie mogła stanowić podstawy do uchylenia lub zmiany zaskarżonego wyroku.

Wbrew stanowisku skarżącego, Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że podstawę wydanego w sprawie wyroku powinny stanowić spójne i logiczne zeznania świadka Ł. D., który konsekwentnie wskazywał, że w dniu 24 sierpnia 2013 r. oskarżony znajdując się w stanie nietrzeźwości prowadził ciągnik po drodze publicznej pomiędzy S. a P.. Oczywiście bezzasadne pozostawało w szczególności stanowisko obrony, jakoby „ zeznania wskazanego świadka potęgowały wątpliwości co do jazdy oskarżonego po drodze asfaltowej, bowiem nie wiadomo, czy świadek widział, czy jedynie słyszał oskarżonego, jak ten jechał po asfalcie”. Jednocześnie w ocenie skarżącego z zeznań Ł. D. jednoznacznie wynikało, iż „ świadek nie widział jazdy oskarżonego, gdyż zasłaniała mu go kukurydza”. Wskazana argumentacja stanowiła jednak wyraz skrajnie subiektywnej oceny zeznań Ł. D.. Wszak świadek bardzo wyraźnie wskazał, że w początkowej fazie zdarzenia widział, jak oskarżony zjechał z drogi polnej i wjechał na drogę asfaltową, którą przejechał kilkadziesiąt metrów. W pewnym momencie oskarżony zniknął z pola widzenia świadka (ograniczenie widoczności wywołane kwitnącą kukurydzą), jednak wówczas świadek słyszał, że ciągnik znajduje się w ruchu, zaś jego opuszczony pług trze po asfalcie. W tych okolicznościach nie sposób zrozumieć podstaw, na których skarżący opierał wnioskowanie o rzekomych sprzecznościach występujących w zeznaniach świadka oraz o potrzebie weryfikacji jego zeznań za pomocą innych, nie przeprowadzonych przez Sąd I instancji środków dowodowych. Brak było zwłaszcza podstaw do przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka P. O., któremu Ł. D. miał rzekomo oświadczyć, że zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa złożył wyłącznie z uwagi na konflikt z oskarżonym Z. S.. Wszak relacja świadka D. znajdowała bezpośrednie potwierdzenie w zeznaniach interweniujących na miejscu zdarzenia funkcjonariuszy policji- G. K. oraz A. M. oraz w wykonanej na miejscu zdarzenia dokumentacji fotograficznej a także wynikach badań na obecność alkoholu w organizmie oskarżonego. Trudno w związku z tym podważać fakt popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu, zwłaszcza że przeciwko oskarżonemu w sposób jednoznaczny przemawiały wszystkie przeprowadzone w sprawie dowody, zaś zgłaszane przez obronę wnioski dowodowe w sposób oczywisty zmierzały wyłącznie do przedłużenia toku prowadzonego w sprawie postępowania. Odnosiło się to nie tylko do wniosku o przesłuchanie świadka P. O., ale także wniosku o dokonanie oględzin miejsca zdarzenia oraz przeprowadzenie konfrontacji interweniujących na miejscu zdarzenia funkcjonariuszy policji. Wobec sporządzenia dokumentacji fotograficznej oraz szkicu miejsca zdarzenia, prowadzenie dodatkowej czynności w postaci oględzin w żaden sposób nie przyczyniłoby się do wyjaśnienia okoliczności sprawy. Także podnoszone przez skarżącego sprzeczności w zeznaniach policjantów- G. K. oraz A. M. miały charakter czysto pozorny. Nie sposób w szczególności wymagać, aby w toku postępowania sądowego, a więc kilka miesięcy po zdarzeniu, funkcjonariusze dokładnie pamiętali przebieg interwencji, która była dla nich jedną z wielu rutynowych czynności służbowych. Z drugiej zaś strony zeznania policjantów były w zasadniczej swej części (kluczowej dla treści merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy) w pełni zgodne. Zarówno G. K. jak i A. M. spójnie wskazali na stan nietrzeźwości oskarżonego, fakt poruszania się przez niego ciągnikiem rolniczym, stawianie oporu przy próbie zatrzymania i wreszcie na konieczność użycia wobec niego gazu obezwładniającego oraz kajdanek służbowych. Wbrew stanowisku skarżącego, żadnego znaczenia dla treści rozstrzygnięcia sprawy nie miało ustalenie, czy zbliżając się do prowadzonego przez oskarżonego ciągnika policjanci poruszali się drogą polną czy polem, czy podczas podjętej próby zatrzymania oskarżony spał, czy jedynie wspierał się na kierownicy i wreszcie czy oskarżony jechał wówczas prosto czy poruszał się tzw. zygzakiem. Wszak kluczowe dla przypisania oskarżonemu sprawstwa i winy pozostawało jedynie ustalenie, że znajdując się w stanie nietrzeźwości (stwierdzonym w oparciu o wynik w pełni obiektywnego badania) oskarżony poruszał się drogą publiczną, co samo w sobie stanowiło o wyczerpaniu ustawowych znamion przestępstwa z art. 178a § 1 kk. Bez najmniejszego znaczenia pozostawał więc sposób zachowania się oskarżonego w momencie interwencji funkcjonariuszy policji, bowiem działanie to miało miejsce już po popełnieniu przez niego zarzucanego mu czynu.

Mając na uwadze wszystkie wskazane wyżej okoliczności Sąd Okręgowy zaakceptował rozstrzygnięcie Sądu I instancji w przedmiocie sprawstwa i winy oskarżonego. Także wymierzona mu kara oraz orzeczone względem niego środki karne pozostawały adekwatne do ujawnionych w sprawie okoliczności faktycznych, a zwłaszcza do stopnia winy oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu. Zważywszy zaś na sposób zachowania oskarżonego bezpośrednio po popełnieniu przestępstwa- które to zachowanie stanowi jedną z zasadniczych okoliczności wpływających na wymiar kary- orzeczona wobec oskarżonego kara 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby mogła wręcz uchodzić za względnie łagodną.

W świetle wszystkich wskazanych wyżej okoliczności, zaskarżony wyrok przedstawiał się jako w pełni prawidłowy, co stanowiło podstawę do uznania apelacji obrońcy oskarżonego za oczywiście bezzasadną oraz utrzymania wyroku w mocy.

Orzeczenie o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze oparto o art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 627 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.