Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 września 2014 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Ireneusz Grodek

Sędziowie SO Tomasz Ignaczak (spr.)

SO Agnieszka Szulc-Wroniszewska

Protokolant sekr. sądowy Agnieszka Olczyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Izabeli Stachowiak

po rozpoznaniu w dniu 19 września 2014 roku

sprawy J. U.

oskarżonego z art. 279§1 kk w zw. z art. 64§1 kk; z art. 278§1 kk w zw. z art. 64§1 kk; z art. 65§1 kks w zw. z art. 65§3 kks; z art. 12 a ust. 1 Ustawy z dn. 02.03.2001r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych; z art. 280§1 kk w zw. z art. 64§1 kk

T. W. (1)

oskarżonego z art. 18§3 kk w zw. z art. 279§1 kk w zw. z art. 64§1 kk; z art. 171§1 kk; z art. 18§3 kk w zw. z art. 280§1 kk w zw. z art. 64§1 kk; z art. 18§3 kk w zw. z art. 278§1 kk w zw. z art. 64§1 kk; z art. 298§1 kk w zw. z art. 64§1 kk; z art. 191§2 kk w zb. z art. 157§2 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 64§1 kk; z art. 291§1 kk

z powodu apelacji wniesionych przez prokuratora, oskarżonego J. U. i przez obrońców oskarżonych J. U. i T. W. (1)

od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim

z dnia 3 marca 2014 roku sygn. akt II K 215/13

na podstawie art. 437 § 1 i 2 kpk, art. 438 pkt 1, 2, 3 i 4 kpk w zw. z art. 440 kpk, art. 636 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 633 kpk, art. 634 kpk, art. 9 i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami)

1.  uchyla zaskarżony wyrok co do czynów przypisanych oskarżonemu J. U. w pkt 1d i w pkt 1e zaskarżonego wyroku i w tym zakresie przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Tomaszowie Mazowieckim i w związku z powyższym:

-

uchyla rozstrzygnięcia zawarte w pkt 2, w pkt 5, w pkt 6 i w pkt 8 zaskarżonego wyroku,

-

na podstawie art. 85 kk, art. 86 § 1 i 2 kk i art. 39 § 1 i 2 kks za zbiegające się przestępstwa przypisane oskarżonemu J. U. w pkt 1a, 1b i 1c zaskarżonego wyroku wymierza mu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i karę łączną 100 (stu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 60,00 (sześćdziesięciu) złotych,

-

na podstawie art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu J. U. na poczet orzeczonej niniejszym wyrokiem kary łącznej pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 9 października 2012 roku do dnia 23 września 2014 roku przyjmując, że jeden dzień tymczasowego aresztowania jest równy jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

2.  zmienia zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego T. W. (1) w ten sposób, że:

-

eliminuje z opisu czynu zarzuconego oskarżonemu T. W. (1) w pkt VI aktu oskarżenia, a przypisanego mu w pkt 9a zaskarżonego wyroku sformułowanie „ przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne” oraz eliminuje z podstawy prawnej skazania za ten czyn dyspozycję art. 64 § 1 kk,

-

eliminuje z opisu czynu zarzuconego oskarżonemu T. W. (1) w pkt IX aktu oskarżenia, a przypisanego mu w pkt 9d zaskarżonego wyroku sformułowanie „ przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne” oraz eliminuje z podstawy prawnej skazania za ten czyn dyspozycję art. 64 § 1 kk,

-

obniża karę pozbawienia wolności orzeczoną za czyn przypisany oskarżonemu T. W. (1) w pkt 9d zaskarżonego wyroku do 3 (trzech) miesięcy oraz obniża ilość orzeczonych za ten czyn stawek dziennych grzywny do 20 (dwudziestu),

-

uchyla rozstrzygnięcia zawarte w pkt 10 i w pkt 12 zaskarżonego wyroku,

-

na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk za zbiegające się przestępstwa przypisane oskarżonemu T. W. (1) w pkt 9 zaskarżonego wyroku wymierza mu karę łączną 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę łączną 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10,00 (dziesięciu) złotych,

-

na podstawie art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu T. W. (1) na poczet orzeczonej niniejszym wyrokiem kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 13 września 2012 roku do dnia 14 września 2012 roku przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równy jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

3.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok co do oskarżonego J. U. oraz co do oskarżonego T. W. (1) utrzymuje mocy;

4.  zasądza od oskarżonego J. U. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.500,00 (jeden tysiąc pięćset) złotych tytułem opłaty za obie instancje oraz kwotę 7,00 (siedem) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym;

5.  zasądza od oskarżonego T. W. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 500,00 (pięćset) złotych tytułem opłaty za obie instancje oraz kwotę 7,00 (siedem) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym;

6.  ustala, że koszty postępowania odwoławczego związanego z apelacją prokuratora ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt: IV Ka 349/14

UZASADNIENIE

J. U. został oskarżony o to, że:

I.  w dniu 30.05.2012r . w miejscowości D.przy ul. (...)gm. T. M.. woj. (...)działając wspólnie i w porozumieniu z dotychczas nieustalonymi mężczyznami, co do których materiał wyłączono do odrębnego rozpoznania, dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wyważeniu drzwi balkonowych dostał się do wnętrza domu jednorodzinnego, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia biżuterię ze złota, telefon komórkowy N. (...), laptop m-ki A. (...)szt., laptop m-ki H., laptop m-ki M., laptop m-ki T., aparat fotograficzny m-ki N. (...)z obiektywem m-ki N. (...), 3 karty (...), projektor A.oraz pieniądze w kwocie 20.200 zł w wyniku czego powstały straty o wartości 69 480,00 zł na szkodę A.i M. S. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 m-cy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k;

II.  w dniu 13 czerwca 2012 r. w T. M.. woj. (...) działają wspólnie i w porozumieniu z dotychczas nieustalonymi mężczyznami, co do których materiał wyłączono do odrębnego rozpoznania, dokonał kradzieży mienia z domu przy ul. (...) w ten sposób, że po uprzednim otwarciu uchylonego skrzydła okiennego dostał się do jego wnętrza, a następnie zabrał pieniądze w kwocie 5000 zł oraz biżuterię ze złota o wartości 4.200 złotych w wyniku czego powstały straty o łącznej wartości 9.200 złotych na szkodę Z. W. przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 m-cy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne , tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

III.  w dniu 09 października 2012 r. w P.woj. (...)przechowywał wyroby akcyzowe bez polskich znaków akcyzy w postaci 13 kg tytoniu, gdzie wartość podatku akcyzowego narażonego na uszczuplenie wynosi 7 635,42 zł, oraz wyroby tytoniowe w postaci papierosów marki M.i (...) pochodzących spoza Unii Europejskiej w łącznej ilości 201 paczek, gdzie wartość narażonego na uszczuplenie podatku akcyzowego wynosi 2.583 zł, które ze względu na ilość, wartość oraz rodzaj wskazują na zamiar wprowadzenia do obrotu, a łączna wartość podatku narażonego na uszczuplenie wynosi 10.218,42 zł., tj. o czyn z art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 65 § 3 k.k.s.;

IV.  w nieustalonym okresie do dnia 09 października 2012 r. w P. woj. (...) działając bez wymaganego wpisu do rejestrów o którym mowa w art. 3 ust. 1 Ustawy wytwarzał wyroby tytoniowe przy użyciu specjalistycznego urządzenia do produkcji papierosów oraz przy użyciu komponentów w postaci tytoniu i gilz, tj. o czyn z art. 12 a ust. 1 Ustawy z dn. 02.03.2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych ;

V.  w dniu 20 marca 2012 r. w B., pow. (...), woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z dotychczas nieustalonym mężczyzną, co do którego materiał wyłączono do odrębnego rozpoznania dokonał rozboju na pracownicy Urzędu Gminy w B. – M. W. (1) w ten sposób , że po uprzednim użyciu przemocy tj. przetrzymywaniu za ręce, a następnie zadawaniu uderzeń niebezpiecznym narzędziem w postaci drewnianej deski po głowie i całym ciele , doprowadzając ją do stanu bezbronności , dokonał zaboru torby wraz z pieniędzmi w kwocie 33.302,36 zł, czym działali na szkodę M. W. (1) oraz Urzędu Gminy w B. przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 m-cy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

T. W. (1) został oskarżony o to, że:

VI.  wiosną 2012 r. w T. M.. woj. (...) udzielił pomocnictwa J. U. w dokonaniu przez niego oraz przez dwóch innych nieustalonych mężczyzn , w dniu 30.05.2012 r. kradzieży z włamaniem do domu w miejscowości D. przy ul. (...) gm. T. M.. w ten sposób, że udzielił jemu rady oraz informacji co do obecności w ciągu dnia osób mieszkających w tym domu oraz posiadanego przez nich majątku i usytuowania domu, w wyniku czego powstały straty o wartości 69 480,00 zł na szkodę A. i M. S. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 m-cy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

VII.  w dniu 13 września 2012 r. w T. M.., woj. (...) przy ul. (...) w samochodzie m-ki D. (...) o nr rej. (...) oraz w B. przy ul. (...) , posiadał bez wymaganego zezwolenia substancje wybuchowe w postaci trotylu i pentrytu w ilości nie mniejszej niż 5,5 kg, które to substancje mogły sprowadzić niebezpieczeństwo dla życia i zdrowia wielu osób albo mienia w wielkich rozmiarach, tj. o czyn z art. 171 § 1 k.k.;

VIII.  w okresie od 2011 r. do marca 2012 r. w B. pow. (...) woj. (...) udzielił pomocnictwa J. U. oraz dwóm innym nieustalonym mężczyznom w dokonaniu przez nich w dniu 20 marca 2012r. w B. rozboju na pracownicy Urzędu Gminy w B. – M. W. (1) w ten sposób , że udzielił J. U. rady oraz informacji co do daty wypłaty zasiłków oraz osób przenoszących pieniądze z banku i ich trasy w wyniku czego powstały straty w kwocie 33 302,36 zł na szkodę Urzędu Gminy w B. oraz M. W. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 m-cy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. o przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. ;

IX.  w 2012 r. w T. M.., woj. (...) udzielił pomocnictwa J. U. oraz innym nieustalonym mężczyznom w dokonaniu przez nich w dniu 13 czerwca 2012 r. kradzieży mienia z domu w T. M.. przy ul. (...) w ten sposób , że udzielił J. U. rady oraz informacji co do obecności w ciągu dnia osób mieszkających w tym domu oraz posiadanego przez nich majątku oraz usytuowania domu w wyniku czego powstały straty o wartości 9200 zł na szkodę Z. W. , przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 m-cy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. o przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

X.  w październiku 2010 r. w T. M.. woj. (...)działając wspólnie i w porozumieniu z Ł. W., M. P.oraz M. W. (2)co do której materiał wyłączono do odrębnego rozpoznania , w celu uzyskania odszkodowania z tytułu zawartej umowy ubezpieczeniowej zawarli porozumienie wskazując , iż w dniu 11.10.2012 r. w miejscowości L.doszło do zdarzenia drogowego w postaci kolizji pomiędzy samochodem m-ki F. (...)o nr rej. (...), a samochodem m-ki O. (...)o nr rej. (...), podczas gdy w rzeczywistości kolizja nie miała miejsca , a złożony wniosek był podstawą do wypłaty odszkodowania w kwocie 3400 zł czym działał na szkodę (...) S.AOddział w P. T.przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 m-cy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. o przestępstwo z art. 298 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

XI.  w dniu 3 kwietnia 2010 r. w B. pow. (...) woj. (...) spowodował naruszenie czynności narządów ciała u P. S. w ten sposób że uderzył go pięścią w twarz w następstwie czego doznał on obrażeń ciała w postaci rany tłuczonej twarzy w okolicy oczodołu lewego , które nie powoduje naruszenia czynności narządów ciała na okres przekraczający 7 dni a następnie groził popełnieniem przestępstwa tj. uszkodzenia ciała na szkodę P. S. w celu zmuszenia go do określonego zachowania w tym do zwrotu wierzytelności na rzecz M. W. (2) , przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 m-cy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne. tj. o czyn z art. 191 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

XII.  w okresie od czerwca do 13 września 2012 r. w T. M.. woj. (...), przyjął od S. Z.na przechowanie i pomógł w ukryciu radiomagnetofony pochodzące z czynów zabronionych popełnionych na szkodę nieustalonych dotychczas osób m-ki : P., K., R., J., P., B. A.oraz (...)radio m-ki I., M.oraz M.o ogólnej wartości nie mniejszej niż 900 zł, tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim wyrokiem z dnia 3 marca 2014 roku w sprawie II K 215/13:

1.  oskarżonego J. U. uznał za winnego dokonania zarzucanych mu czynów z tą zmianą w opisie czynu z punktu I, iż w miejsce nazwiska : (...) wpisał nazwisko: (...) , oraz w opisie czynu z punktu V wyeliminował słowo : ,, niebezpiecznym ‘’ i :

a)  za czyn z punktu A.I wyroku na podstawie art. 279 § 1 k.k. i art. 33 § 1 i 2 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, oraz karę 50 ( pięćdziesięciu ) stawek dziennych grzywny, przyjmując wartość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych,

b)  za czyn z punktu A.II wyroku na podstawie art. 278 § 1 k.k. i art. 33 § 1 i 2 k.k. wymierzył mu karę 1 ( jednego ) roku i 6 ( sześciu ) miesięcy pozbawienia wolności, oraz karę 50 ( pięćdziesięciu ) stawek dziennych grzywny, przyjmując wartość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych,

c)  za czyn z punktu A.III wyroku na podstawie art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 65 § 3 k.k.s. wymierzył mu karę 100 ( stu) stawek dziennych grzywny, przyjmując wartość jednej stawki dziennej na kwotę 60 ( sześćdziesiąt) złotych,

d)  za czyn z punktu A.IV wyroku na podstawie art. 12 a ust. 1 Ustawy z dn. 02.03.2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych wymierzył mu karę 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny, przyjmując wartość jednej stawki dziennej na kwotę 30 ( trzydzieści) złotych,

e)  za czyn z punktu A.V wyroku na podstawie art. 280 § 1 k.k. i art. 33 § 1 i 2 k.k. wymierzył mu karę 5 ( pięciu) lat pozbawienia wolności, oraz karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, przyjmując wartość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych,

2.  na podstawie art. 85 kk. i art. 86 § 1 i 2 kk. wymierzył oskarżonemu J. U. za czyny opisane w punktach: A.I, A. II i A.V wyroku karę łączną 7 ( siedmiu) lat pozbawienia wolności, a za czyny opisane w punktach: A.I, A.II, A. III , A. IV i A. V wyroku karę łączną 100 (stu) stawek dziennych grzywny, przyjmując wartość jednej stawki dziennej na kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych,

3.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązał oskarżonego J. U. do naprawienia szkody w całości przez zapłatę na rzecz:

- pokrzywdzonych: A. S. i M. S. (2) solidarnie kwoty 17.200 złotych,

- pokrzywdzonego Z. W. kwoty 9.200 złotych,

4.  na podstawie art. 29 kks, art. 30 § 1 i 2 kks, art. 31 § 6 kks. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych numer 3/12 na karcie 894 - 896 akt sprawy pod pozycją 27 i zarządza ich zniszczenie ,

5.  na podstawie art. 14 a Ustawy z dn. 02.03.2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych numer 3/12 na karcie 894 - 896 akt sprawy pod pozycjami od 33 do 45,

6.  na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego opisanego w wykazie dowodów rzeczowych numer 1/122/12 na karcie 336 akt sprawy pod pozycją 1 i zarządził jego zniszczenie,

7.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. nakazał zwrócić:

- G. N. dowód rzeczowy opisany w wykazie dowodów rzeczowych numer 1/122/12 na karcie 336 akt sprawy pod pozycją 3 oraz numer 2/123/12 na karcie 337 akt sprawy pod pozycjami 7 i 8,

- OSP Ż. dowód rzeczowy opisany w wykazie dowodów rzeczowych numer 1/122/12 na karcie 336 akt sprawy pod pozycją 4,

- M. A. dowód rzeczowy opisany w wykazie dowodów rzeczowych numer 1/122/12 na karcie 336 akt sprawy pod pozycją ,

- W. Ż. dowód rzeczowy opisany w wykazie dowodów rzeczowych numer 2/123/12 na karcie 337 akt sprawy pod pozycjami 6,

8.  na podstawie art. 63 § 1 kk. zaliczył oskarżonemu J. U. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 09 października 2012 roku przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,

9.  oskarżonego T. W. (1) uznał za winnego dokonania zarzucanych mu czynów z tą zmianą w opisie czynu z punktu VI, iż w miejsce nazwiska : (...) wpisał nazwisko: (...), oraz w opisie czynu z punktu X, iż w miejsce daty: ,, 11.10.2012’’ wpisał datę: ,,11.10.2010’’ i :

a)  za czyn z punktu VI wyroku na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i art. 33 § 1 i 2 k.k. wymierzył mu karę 1 ( jednego ) roku pozbawienia wolności, oraz karę 30 ( trzydziestu) stawek dziennych grzywny, przyjmując wartość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych,

b)  za czyn z punktu VII wyroku na podstawie art. 171 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 ( jednego ) roku pozbawienia wolności,

c)  za czyn z punktu VIII wyroku na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. i art. 33 § 1 i 2 k.k. wymierzył mu karę 2 ( dwóch ) lat pozbawienia wolności, oraz karę 30 ( trzydziestu) stawek dziennych grzywny, przyjmując wartość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych,

d)  za czyn z punktu IX wyroku na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. i art. 33 § 1 i 2 k.k. wymierzył mu karę 8 ( ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, oraz karę 30 ( trzydziestu) stawek dziennych grzywny, przyjmując wartość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych,

e)  za czyn z punktu X wyroku na podstawie art. 298 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 ( jednego ) roku pozbawienia wolności,

f)  za czyn z punktu XI wyroku na podstawie art. 191 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 1 ( jednego ) roku pozbawienia wolności,

g)  za czyn z punktu XII wyroku na podstawie art. 291 § 1 k.k. wymierzył mu karę 8 ( ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,

10.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu T. W. (1) za czyny opisane w punktach od VI do XII wyroku karę łączną 3 ( trzech) lat pozbawienia wolności, a za czyny opisane w punktach: VI, VIII i IX wyroku karę łączną 60 ( sześćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, przyjmując wartość jednej stawki dziennej na kwotę 10 ( dziesięć) złotych,

11.  na podstawie art. 44 § 1 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych numer 2/12 na karcie 793 - 794 akt sprawy pod pozycjami od 1 do 12 i 17,

12.  na podstawie art. 63 § 1 kk. zaliczył oskarżonemu T. W. (1) na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 13 września 2012 roku do dnia 14 września 2012 roku przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,

13.  zasądził od oskarżonego J. U. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.800 ( tysiąc osiemset) złotych tytułem opłat oraz kwotę 1962,14 złotych ( jeden tysiąc dziewięćset sześćdziesiąt dwa złote i czternaście groszy ) złotych tytułem wydatków poniesionych w sprawie,

14.  zasądził od oskarżonego T. W. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 520 ( pięćset dwadzieścia) złotych tytułem opłat oraz kwotę 1995,34 złote ( jeden tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąt pięć złotych i trzydzieści cztery grosze ) tytułem wydatków poniesionych w sprawie,

Powyższy wyrok został zaskarżony przez obrońcę oskarżonego J. U., przez samego oskarżonego J. U., przez obrońcę oskarżonego T. W. (1) oraz przez prokuratora.

Oskarżony J. U. zaskarżył wyrok w całości na swoją korzyść, z treści jego apelacji wywieść należy, że zaskarżył ten wyrok co do winy. Nie podniósł żadnych konkretnych zarzutów i nie sformułował wniosków.

Obrońca oskarżonego J. U. zaskarżył wyrok co do czynów zarzuconych mu w pkt I, II i V aktu oskarżenia na korzyść oskarżonego, zarzucając w apelacji wyrokowi:

-

obrazę przepisów prawa karnego procesowego mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 4, 5 i 7 kpk, gdyż zdaniem obrońcy ocena zgromadzonego materiału dowodowego przekracza ramy swobodnej oceny dowodów, ponadto nie przypisano oskarżonemu żadnej konkretnej roli, jaką miałby odgrywać w zarzuconych przestępstwach;

-

wynikający z powyższego błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wyroku wyrażający się w przyjęciu tezy, że oskarżony dopuścił się w/w zarzuconych czynów, podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego to nie wynika.

W konkluzji obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od czynów zarzuconych mu w pkt I, II i V aktu oskarżenia, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w tym zakresie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego T. W. (1) zaskarżył wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze na korzyść oskarżonego. Zarzucił wyrokowi:

-

rażącą niewspółmierność kary poprzez jej nadmierną surowość wynikającą z niezastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary;

-

obrazę prawa procesowego mającą wpływ na treść wyroku polegającą na naruszeniu art. 374 kpk i uniemożliwieniu oskarżonemu wzięcia udziału w rozprawie.

W konkluzji obrońca oskarżonego T. W. (1) wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie wobec oskarżonego kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Prokurator zaskarżył wyrok na niekorzyść oskarżonego J. U.. Zarzucił wyrokowi obrazę prawa karnego materialnego mającą wpływ na treść wyroku, tj. art. 86 § 2 kk poprzez błędne zastosowanie tego przepisu. To, że faktycznie jest to apelacja na niekorzyść oskarżonego, zostanie wykazane w dalszej części uzasadnienia, przy okazji jej omawiania.

W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z podstawy prawnej orzeczenia o karze łącznej art. 86 § 2 kk.

Na rozprawie apelacyjnej skarżący podtrzymali zaprezentowane w apelacjach stanowiska.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego J. U. oraz apelacja oskarżonego J. U. były częściowo zasadne i spowodowały uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznawania co do czynów przypisanych temu oskarżonemu w pkt 1d i 1 e zaskarżonego wyroku.

Co do czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 1 d zaskarżonego wyroku, to doszło do obrazy prawa karnego materialnego mającego wpływ na treść rozstrzygnięcia. Choć bowiem Sąd Rejonowy przypisał oskarżonemu czyn z art. 12 a ust. 1 Ustawy z dn. 02.03.2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych, to jednak ustalił, że oskarżony jedynie posiadał papierosy, kartony wypełnione gilzami, 13 kg tytoniu oraz przygotowane papierosy, jak również specjalistyczne urządzenie do nabijania gilz tytoniem. Dalej Sąd Rejonowy stwierdził, iż przechowywanie przez J. U. tytoniu, gilz, maszyny do wytwarzania papierosów oraz gotowych papierosów bez polskich znaków akcyzy wypełnia znamiona przestępstw stypizowanych w art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 65 § 3 k.k.s. oraz art. 12 a ust. 1 Ustawy z dn. 02.03.2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych. Prowadzi to do wniosku, że oskarżonemu przypisano czyn z art. 12 a ust 1 w/w ustawy o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych, bo przechowywał urządzenia służące do produkcji wyrobów tytoniowych. Tymczasem przepis ten penalizuje nie posiadanie takich urządzeń, tylko wytwarzanie wyrobów tytoniowych bez wymaganego zezwolenia. Oskarżony formalnie przyznał się do tego czynu- ale z jego wyjaśnień nie wynika, że wytwarzał wyroby tytoniowe, tylko że zgromadził tytoń, gilzy, urządzenia do produkcji, nabył papierosy – zatem jego czyn nie wyszedłby poza stadium niekaralnego przygotowania do wytwarzania wyrobów tytoniowych. Zatem do przypisania mu tego czynu doszło przedwcześnie i z naruszeniem prawa karnego materialnego. Sąd Okręgowy nie wyklucza możliwości przypisania mu tego czynu, ale wymaga to ustalenia, iż oskarżony nie tylko posiadał specjalistyczne urządzenia, ale za ich pomocą wytwarzał wyroby tytoniowe. Ponieważ co do oskarżonego J. U. wniesiona została apelacja na niekorzyść ( z tym, że nie podniesiono w niej zarzutów dotyczących omawianego czynu), to Sąd Rejonowy ponownie rozpoznający sprawę będzie mógł mu taki czyn przypisać, albowiem do uchylenia wyroku co do tego czynu doszło w trybie art. 440 kpk (to, że apelacja prokuratora skierowana jest na niekorzyść oskarżonego J. U., zostanie wykazane w dalszej części uzasadnienia, przy okazji jej omawiania). Byłoby bowiem rażąco niesprawiedliwe unikniecie przez oskarżonego ewentualnej odpowiedzialności za zarzucony mu czyn z art. 12 a ust 1 w/w ustawy o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych tylko dlatego, że Sąd pierwszej instancji poprzestał jedynie na wykazaniu, iż oskarżony posiadał instrumentarium do wytwarzania wyrobów tytoniowych bez ustalenia, czy z przedmiotów tych realnie i efektywnie korzystał.

Co do czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 1 e zaskarżonego wyroku, to doszło do obrazy prawa karnego materialnego i procesowego mającego wpływ na treść rozstrzygnięcia, albowiem Sąd Rejonowy przypisał oskarżonemu czyn, którego opis w żaden sposób nie pasuje do poczynionych ustaleń faktycznych i co więcej, nie odnajduje odzwierciedlenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Zatem Sąd nie brał pod uwagę całego materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie głównej, naruszając tym dyspozycję art. 410 kpk, naruszył również dyspozycję art. 413 § 2 pkt 1 kpk, albowiem przypisał mu w wyroku czyn, którego obraz różni się istotnie od poczynionych ustaleń, a uchybienia te miały oczywisty wpływ na treść wyroku. Ponadto doszło do przypisania oskarżonemu przestępstwa rozboju mimo, że w poczynionych ustaleniach faktycznych, a nawet w części sporządzonego uzasadnienia wyroku dotyczącej oceny dowodów nie wskazano na żadne czasownikowe znamię tego czynu, jakie oskarżony miałby wypełnić. To z kolei stanowi o naruszeniu prawa karnego materialnego mającego wpływ na treść wyroku.

Przechodząc do konkretów, w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku opisano udział oskarżonego J. U. w inkryminowanym zdarzeniu w taki sposób, jakby był zwykłym gapiem, obserwatorem, który owszem, był na miejscu zdarzenia, widział jego przebieg, pojechał za sprawcami, potem opisywał to T. W. (1) – ale z tego nie wynika, aby oskarżony wyczerpał dyspozycję art. 280 § 1 kk. Na podstawie tak poczynionych ustaleń możnaby jedynie stwierdzić, że oskarżony J. U. nie dopełnił obywatelskiego obowiązku zgłoszenia tego czynu na policję, tylko się mu przyglądał. A przecież nie tak wyglądała jego rola w tym czynie, gdyby dać wiarę i oprzeć się na wyjaśnieniach oskarżonego T. W. (1). Z wyjaśnień tych wynika kierownicza rola oskarżonego J. U., który osobiście miał sobie rąk nie pobrudzić, ale cały czyn miał najpierw zaplanować, potem doglądać jego realizacji, a na końcu brać udział w podziale łupów. Oczywiście to wynika jedynie z relacji J. U. składanej T. W. (1) – zatem nie da się wykluczyć i takiej wersji, że J. U. jedynie „odsprzedał dalej” informacje uzyskane od T. W. (1), ułatwiając komuś innemu dokonanie rozboju –wówczas jego czyn nie polegałby na sprawstwie kierowniczym, a na pomocnictwie. Tak czy inaczej, czyn ten na pewno nie wyglądał tak, jak wynika to z opisu czynu przypisanego sprawcy. Zgodnie z tym opisem J. U. działając wspólnie i w porozumieniu z dotychczas nieustalonym mężczyzną dokonał rozboju na pracownicy Urzędu Gminy w B. w ten sposób , że po uprzednim użyciu przemocy tj. przetrzymywaniu za ręce, a następnie zadawaniu uderzeń niebezpiecznym narzędziem w postaci drewnianej deski po głowie i całym ciele, doprowadzając ją do stanu bezbronności, dokonał zaboru torby wraz z pieniędzmi. Tymczasem z materiału dowodowego ( a także z wadliwego skądinąd uzasadnienia zaskarżonego wyroku) wynika, że J. U. nie brał bezpośredniego udziału w akcji, osobiście nie dokonał żadnego aktu przemocy, tylko miał być na miejscu i z innego samochodu obserwować, jak dwóch innych sprawców dokonuje w/w czynności, po czym miał jechać za nimi samochodem. Jaka była rola J. U. w tym czynie – czy był tylko pomocnikiem ułatwiającym innym czyn ( co powinno prowadzić do zmiany kwalifikacji czynu), czy był współsprawcą zabezpieczającym bezpośrednich napastników, czy był sprawcą kierowniczym, który zorganizował całą napaść, wynajął bezpośrednich wykonawców, a potem doglądał ich pracy, czy też może był zwykłym gapiem na miejscu zdarzenia ( co powinno prowadzić do jego uniewinnienia) – na te wszystkie pytania jak dotąd nie odpowiedziano. W szczególności ustalenia zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie pozwalałyby na przypisanie oskarżonemu jakiegokolwiek czynu, albowiem nie wynika z nich, aby oskarżony zrealizował którekolwiek ze znamion zarzuconego mu przestępstwa.

Sąd Okręgowy nie mógł z urzędu dokonywać zmian w opisie ( co jest niezbędne, gdyż opis ten kompletnie nie jest zgodny z materiałem dowodowym ) ani w kwalifikacji prawnej ( co jest niewykluczone, w razie przyjęcia koncepcji pomocniczej jedynie roli oskarżonego J. U. ) zarzuconego oskarżonemu czynu, albowiem prowadziłoby to do czynienia nowych, niekorzystnych dla oskarżonego ustaleń, a choć prokurator wniósł na niekorzyść oskarżonego apelację, to nie sformułował żadnych zarzutów w omawianej kwestii. Z kolei utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku nie wchodziło w grę, skoro skazywał on oskarżonego za zupełnie inny czyn, niż wynikało to z materiału dowodowego i inny niż wynikałoby to z lektury uzasadnienia zaskarżonego wyroku, zaś oparcie się literalnie na ustaleniach zawartych w tym uzasadnieniu powinno prowadzić do uniewinnienia oskarżonego ( bo w uzasadnieniu tym nie przypisuje się mu żadnego zachowania, które stanowiłoby znamię czasownikowe przestępstwa z art. 280 § 1 kk). Takie z kolei rozstrzygnięcia prowadziłyby do stanu rażącej niesprawiedliwości w rozumieniu art. 440 kpk, albowiem rażąco niesprawiedliwe byłoby zarówno przypisanie oskarżonemu czynu mimo istotnych i zasadniczych różnic między jego opisem, a wynikającym z dowodów stanem faktycznym, podobnie jak rażąco niesprawiedliwe byłoby unikniecie przez oskarżonego odpowiedzialności za czyn mimo, że z materiału dowodowego wynika, iż czynu tego się dopuścił.

W zaistniałej sytuacji procesowej ( ustalenia na niekorzyść przy braku odpowiednich zarzutów w apelacji pochodzącej od profesjonalisty) Sąd odwoławczy nie może zmienić wyroku ( bo nie ma wystarczających zarzutów apelacyjnych, treścią których w przypadku apelacji prokuratora wniesionej na niekorzyść oskarżonego jest związany – vide art. 434 § 1 zd. II kpk ). Ale zgodne z art. 440 kpk, jeżeli utrzymanie orzeczenia w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe, podlega ono zmianie na korzyść oskarżonego albo uchyleniu niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów - w tym trybie Sąd pierwszej instancji orzekający ponownie nie jest związany treścią zarzutów prokuratora w zakresie, w jakim nastąpiłoby „przełamanie apelacji” ( jak wyżej zasygnalizowano to, że apelacja prokuratora skierowana jest na niekorzyść oskarżonego J. U., zostanie wykazane w dalszej części uzasadnienia, przy okazji jej omawiania).

Dlatego Sąd Okręgowy sięgnął po instytucję z art. 440 kpk i ( działając poza granicami zaskarżenia i mimo braku zarzutów w tym kierunku) uchylił zaskarżony wyrok w zakresie czynu z pkt 1 e zaskarżonego wyroku przekazując tą sprawę w tej części do ponownego rozpoznania. Pozwalał na to kierunek apelacji prokuratora. Dzięki temu Sąd Rejonowy ponownie rozpoznający sprawę będzie mógł poczynić ustalenia i dokonać zmian w opisie czynu ( ewentualnie w kwalifikacji) nawet na niekorzyść oskarżonego.

Uchylenie zaskarżonego wyroku co do oskarżonego J. U. w części dotyczącej czynów przypisanych mu w pkt 1 d i w pkt 1 e zaskarżonego wyroku spowodowało konieczność pewnych zmian tego wyroku. Ponieważ doszło do uchylenia skazań za dwa z pięciu przypisanych oskarżonemu czynów, należało na nowo ukształtować karę łączną, a skoro tak, to na nowo określić zaliczenie dotychczasowego okresu pozbawienia wolności na tą karę. Dlatego Sąd Okręgowy uchylił rozstrzygnięcie z pkt 2 zaskarżonego wyroku ( dotyczące kary łącznej ) i z pkt 8 zaskarżonego wyroku ( dotyczące zaliczenia okresu tymczasowego aresztowania na poczet kary łącznej) i orzekł w tym przedmiocie na nowo.

Dlatego Sąd Okręgowy na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 i 2 kk i art. 39 § 1 i § 2 kks za zbiegające się przestępstwa przypisane oskarżonemu J. U. w pkt 1a, 1b, 1c zaskarżonego wyroku wymierzył mu karę łączną 2 ( dwóch) lat pozbawienia wolności i karę łączną 100 ( stu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 60 ( sześćdziesięciu) złotych. Sąd kierował się przy wymiarze kary łącznej zasadą absorpcji biorąc pod uwagę bliskość czasową i podobny sposób popełnienia czynów przypisanych w pkt 1 a i 1 b zaskarżonego wyroku oraz to, że za czyn przypisany w pkt 1 c zaskarżonego wyroku wymierzono jedynie karę grzywny, za to w bardzo dużej wysokości.

Na podstawie art. 63 § 1 kk Sąd Okręgowy zaliczył oskarżonemu J. U. na poczet orzeczonej niniejszym wyrokiem kary łącznej pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 9 października 2012 roku do dnia 23 września 2014 roku przyjmując, że jeden dzień tymczasowego aresztowania jest równy jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy musiał również uchylić rozstrzygnięcia z pkt 5 i 6 zaskarżonego wyroku, albowiem dotyczyły one przepadku dowodów rzeczowych związanych z czynami, co do których uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania. I tak pkt 5 zaskarżonego wyroku dotyczył przedmiotów związanych z czynem zarzuconym oskarżonemu J. U. w pkt IV aktu oskarżenia ( wytwarzanie wyrobów tytoniowych). Z kolei w pkt 6 zaskarżonego wyroku orzeczono przepadek i zarządzono zniszczenie dowodu rzeczowego w postaci deski użytej do rozboju zarzuconego oskarżonemu J. U. w pkt V aktu oskarżenia. Niedopuszczalne byłoby wykonanie przepadku dowodów rzeczowych związanych z czynami, co do których toczyć się będzie ponownie postępowanie. Inaczej wygląda kwestia związana z zarządzeniem zwrotu dowodów rzeczowych uprawnionym podmiotom ( pkt 7 zaskarżonego wyroku) – dowody te są już opisane i nie ma przeszkód, aby je właścicielom zwrócić, poza tym w razie potrzeby zawsze będzie można do tych dowodów powrócić. Jednak orzeczenie przepadku dowodów ( pkt 5 i 6) oznacza orzeczenie środka karnego związanego ze skazaniem, a skoro co do czynów zarzuconych w pkt IV i V aktu oskarżenia do skazania jeszcze nie doszło ( wobec uchylenia wyroku i przekazania w tej części sprawy do ponownego rozpoznania), to należało uchylić te rozstrzygnięcia jako przedwczesne.

W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok co do oskarżonego J. U. należało utrzymać w mocy, a apelacje oskarżonego i jego obrońcy były w tej części niezasadne.

Co do czynów przypisanych oskarżonemu J. U. w pkt 1 a, b i c zaskarżonego wyroku stwierdzić należy, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych oraz naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów nie zasługuje na uwzględnienie, podobnie jak gołosłowny zarzut naruszenia zasady in dubio pro reo. Sąd Rejonowy co do tych czynów prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o rzetelnie i wszechstronnie oceniony materiał dowodowy. Każdy istotny dowód w tym zakresie rozpoznawania sprawy został poddany analizie i oceniony w kontekście innych, powiązanych z nim dowodów. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy jest obiektywna, prawidłowa, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oparta o całokształt ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego i jako taka korzysta z ochrony jaką daje art. 7 kpk. Sąd Okręgowy nie będzie w tym miejscu tej oceny i tych ustaleń powielał, albowiem wobec doręczenia stronom odpisu uzasadnienia zaskarżonego wyroku analiza ta powinna być im znana - dość powiedzieć, że Sąd odwoławczy co do czynów przypisanych oskarżonemu J. U. w pkt 1 a, b i c zaskarżonego wyroku aprobuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów oraz oparte na niej ustalenia faktyczne. Ponadto w sprawie nie zachodziły nie dające się usunąć wątpliwości – to apelant usiłuje podważyć prawidłowe ustalenia faktyczne Sądu i doszukuje się wątpliwości tam, gdzie ich nie ma. To, że skarżący nie zgadza się z oceną dowodów zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie jest równoznaczne z występowaniem w sprawie nieusuniętych wątpliwości.

W szczególności w przeciwieństwie do przestępstwa rozboju, co do przestępstw z pkt I i II a także III aktu oskarżenia Sąd Rejonowy wykazał sprawstwo oskarżonego, w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wyraźnie wskazał czynności sprawcze, jakich dopuścił się oskarżony J. U. ( wchodził z pozostałymi sprawcami do obrabianych mieszkań, zabierał z nich przedmioty, znaleziono u niego tytoń bez polskich znaków akcyzy). Nie jest również prawdą, że sprawstwo oskarżonego J. U. co do czynów z pkt I i II aktu oskarżenia ustalone zostało jedynie na podstawie pomówienia oskarżonego T. W. (1). Oprócz tego dowodu z pomówienia istnienie jeszcze jeden konkretny, obiektywny dowód, z którego oskarżony J. U. nie potrafił się sensownie wytłumaczyć – otóż w dniach dokonania tych dwóch czynów użytkowany przez niego telefon komórkowy logował się w miejscach czynów. Zatem nie jest tak, że to tylko na postawie pomówienia skruszonego współsprawcy oskarżony został skazany – oprócz obciążającego go osobowego źródła dowodowego istnieje jeszcze obiektywny dowód, który co prawda nie jest dowodem bezpośrednim na sprawstwo oskarżonego, ale stanowi bardzo mocną poszlakę uwiarygodniającą wyjaśnienia T. W. (1) obciążającego J. U.. Dlatego Sąd Okręgowy aprobuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę wiarygodności wyjaśnień T. W. (1) oraz poczynione na tej podstawie ( w omawianym zakresie) ustalenia faktyczne.

Chybiony jest zarzut, jakoby między oskarżonym J. U. a oskarżonym T. W. (1) przed rozpoczęciem niniejszego postępowania istniał konflikt, który mógłby spowodować składanie przez T. W. (2) fałszywych wyjaśnień obciążających J. U.. W szczególności nic takiego nie wynika z załączonych akt X K 305/13 Sądu Rejonowego w Brzezinach oraz z ( ujawnionych na rozprawie apelacyjnej za zgodą stron w trybie art. 392 § 1 kpk w zw. z art. 394 § 2 kpk) zeznań pokrzywdzonego w tamtej sprawie świadka J. M.. Z zeznań tych i z analizy załączonych akt wynika, że J. U. prezentował w tamtej sprawę wersję w pełni zgodną z linią obrony oskarżonego w tamtym postępowaniu T. W. (1). Sprawa dotyczyła czynu z art. 289 § 1 kk ( zabór pojazdu w celu krótkotrwałego użycia ), oskarżony T. W. (1) „zniknął” na dwa dni z pojazdem pokrzywdzonego J. M., J. M. zgłosił to na policję, ale był cały czas przekonywany przez J. U., że T. W. (1) „zapił” i dlatego nie oddaje samochodu. W końcu J. M. udało się odzyskać samochód ( w czym uczestniczył J. U.) i pokrzywdzony był tak szczęśliwy i przekonany o braku złych zamiarów po stronie T. W. (1), że chciał wycofać sprawę z policji ( k. 35 akt X K 305/13 Sądu Rejonowego w Brzezinach). W toku procesu T. W. (1) jako oskarżony prezentował zbliżoną linię obrony do tego, co mówił pokrzywdzonemu J. U. usiłując wybielić T. W. (1). Czyn z art. 289 § 1 kk zarzucony T. W. (1) miał miejsce w dniu 25 lipca 2012 roku, a pierwsza rozprawa w jego sprawie przed Sądem Rejonowym w Brzezinach miała miejsce w dniu 16 listopada 2012 roku. Do tego czasu nie można mówić o jakimkolwiek konflikcie albo sprzeczności interesów między oskarżonym w tamtej sprawie T. W. (1), a występującej w niej w charakterze świadka J. U..

Tymczasem w niniejszym postępowaniu T. W. (1) pierwsze wyjaśnienia obciążające J. U. złożył we wrześniu 2012 roku, a więc na etapie, na którym w „sprawie (...)” nie miał żadnego motywu ani pobudki, aby pomawiać J. U. albo się na nim mścić. Konflikt między tymi oskarżonymi w „sprawie (...)” został wykreowany dużo później i to przez samego J. U.. Otóż mimo postawienia mu zarzutów w niniejszej sprawie milczał on jak zaklęty o „sprawie (...)” nie podnosząc argumentu zemsty za tamtą sprawę do czasu, kiedy wezwany i doprowadzony przed Sąd Rejonowy w Brzezinach w charakterze świadka w dniu 19 grudnia 2012 roku złożył zupełnie odmienne zeznania, podważające linię obrony T. W. (1) – dopiero po tym dniu, gdy już faktycznie wykreował konflikt miedzy sobą a T. W. (1) w „sprawie (...)”, ujawnił ją w niniejszym postępowaniu i podniósł larum, że oto padł ofiarą zemsty ze strony T. W. (1) bo wcześniej obciążył go w sprawie o zabór pojazdu w B.. Jednak proste zestawienie dat prowadzi do wniosku, że nie tylko nie jest to prawdą ( bo w chwili składania w „naszym” postępowaniu pierwszych wyjaśnień przez T. W. (1) żadnej sprzeczności między nimi w „sprawie (...)” nie było), ale jeszcze świadczy o makiawelicznej wręcz przebiegłości i godnej lepszej sprawy cierpliwości oskarżonego J. U., który spokojnie wyczekał na możliwość składania zeznań przed Sądem Rejonowym w Brzezinach, składając je odsądził T. W. (1) od czci i wiary robiąc z niego złodzieja i szantażystę, po czym ujawnił się ze „sprawą (...)” stawiając siebie w roli ofiary „ (...) mściciela”. Tymczasem nie dość, że ta intryga oskarżonego J. U. nie ma odzwierciedlenia w rzeczywistym przebiegu „sprawy (...)”, to jeszcze jest nie do przyjęcia z powodu dysproporcji sankcji, na jakie został narażony T. W. (1) w obu sprawach. W „sprawie (...)” odpowiadał on za przywłaszczenie pojazdu w celu krótkotrwałego użycia, a wiec za czyn dość banalny za który orzeczona została łagodna kara pozbawienia wolości z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Tymczasem w sprawie niniejszej oskarżony T. W. (1) ujawniając czyny J. U. przyznał się do trzech bardzo poważnych przestępstw, tj, do pomocnictwa do dokonania rozboju, włamania i kradzieży, za które w efekcie został skazany na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Zatem zachowanie oskarżonego T. W. (1), które miałoby polegać na tym, że z zemsty za ujawnienie krótkotrwałego zaboru pojazdu pomawia J. U. ( i przy okazji siebie samego) o trzy poważne przestępstwa przypominałoby zachowanie wnuczka, który na złość babci odmroził sobie uszy. Byłoby to zachowanie nielogiczne, nic nie wskazuje na to, aby doświadczony już życiowo T. W. (1) miał skłonność do takich zachowań. Dlatego ta linia obrony oskarżonego J. U. jest bezzasadna.

Chybione okazały się również próby kreowania przez J. U. jakiejś innej fikcyjnej postaci, z którą miał skontaktować T. W. (1) w sprawie dokonywania zarzucanych mu przestępstw. Oskarżony najpierw nic takiego nie mówił, potem zasugerował istnienie nieznanego mu z imienia i nazwiska przestępcy z W., z którym skontaktował T. W. (1) ( k. 460), potem ów bezimienny mieszkaniec W. zamienił się w niejakiego Z. S. z P. ( k. 1741), po czym oskarżony wycofał się i z tego twierdzenia cofając wniosek dowodowy o jego przesłuchanie. Oskarżony J. U. jest tu niewiarygodny i słusznie Sąd Rejonowy odmówił mu wiary.

Apelacja obrońcy oskarżonego T. W. (1) nie była zasadna, ale na jej skutek doszło do zmiany zaskarżonego wyroku na korzyść oskarżonego. W pierwszej kolejności Sąd drugiej instancji omówi powody zmian dokonanych co do tego oskarżonego z urzędu, a potem przejdzie do omawiania zarzutów apelacji.

Sąd Okręgowy z urzędu dostrzegł bowiem, że co do dwóch czynów Sąd Rejonowy dokonał błędnych ustaleń faktycznych mających wpływ na treść wyroku i jednocześnie naruszył prawo karne procesowe, albowiem wbrew zasadzie in dubio pro reo przyjął, iż oskarżony dopuścił się tych czynów w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za podobne przestępstwo umyślne, choć tłumacząc nie dające się rozstrzygnąć wątpliwości na korzyść oskarżonego nie powinien tego zrobić.

Przypomnijmy, że oskarżony T. W. (1) zakończył odbywanie kary pozbawienia wolności w dniu 19 kwietnia 2007 roku ( został w tym dniu warunkowo przedterminowo zwolniony z reszty kary). Oznacza to, że data 19 kwietnia 2012 roku jest datą graniczną dla możliwości przyjęcia, że oskarżony ten dział w warunkach recydywy podstawowej.

Co do czynu z pkt VI aktu oskarżenia, to zgodnie z przyjętym opisem czynu, miał on zostać popełniony „ wiosną 2012 roku”, a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku sprecyzowano ten okres na „ początek wiosny”. Nie da się bardziej precyzyjnie ustalić tej daty z uwagi na upływ czasu, brak zarejestrowania tego w pamięci świadków i brak jakiegokolwiek punktu odniesienia pozwalającego na dokładniejsze określenie czasu czynu. Zwarzywszy, że w Polsce wiosna kalendarzowa zaczyna się w dniu 21 marca i trwa do 21 czerwca, zaś wiosna atmosferyczna może różnie rozpoczynać się w zależności od warunków pogodowych, to nie sposób wykluczyć, że do popełnienia tego czynu doszło po dniu 19 kwietnia 2012 roku. Druga połowa kwietnia to ciągle okres, który z uwagi na warunki pogodowe i zjawiska przyrodnicze może być postrzegany jako „wczesna wiosna”. Dlatego należało przyjąć ( na zasadzie in dubio pro reo), że czyn ten został popełniony już po dniu 19 kwietnia 2012 roku, a zatem, że oskarżony T. W. (1) nie odpowiada co do tego czynu w warunkach recydywy.

Co do czynu z pkt IX aktu oskarżenia, to zgodnie z opisem czynu przypisanego oskarżonemu, został on popełniony „ w 2012 roku”. Takie ustalenie nie wyklucza, że został on popełniony po dniu 19 kwietnia 2012 roku, co uniemożliwia przyjęcie odpowiedzialności oskarżonego w warunkach recydywy. Co prawda w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zawarto stwierdzenie, że czyn ten został popełniony „ na przełomie 2011 i 2012 roku”, ale niestety, nie odnalazło to odzwierciedlenia w opisie czynu przypisanego sprawcy ( a to opis czynu przypisanego, a nie uzasadnienie będące jedynie sprawozdaniem z wyroku, jest wiążący dla stwierdzenia, jaki czyn i w jakiej dacie popełniony został przypisany sprawcy). Co kluczowe, wyrok co do oskarżonego T. W. (1) został zaskarżony jedynie na jego korzyść, co uniemożliwia Sądowi Okręgowemu jakąkolwiek ingerencję w opis czynu przypisanego oskarżonemu, która doprowadziłaby do pogorszenia jego sytuacji prawnej, nie byłoby to nawet możliwe przy ponownym rozpoznawaniu sprawy w razie uchylenia wyroku i przekazania jej do ponownego rozpoznania. W przeciwieństwie bowiem do sytuacji procesowej J. U. ( co do którego wyrok zaskarżono również na niekorzyść ), w stosunku do T. W. (1) Sąd Odwoławczy nie ma możliwości zastosowania instytucji z art. 440 kpk. W tym układzie Sąd Okręgowy nie mógł przyjąć, że czyn zarzucony T. W. (1) w pkt IX aktu oskarżenia został popełniony na przełomie 2011 i 2012 roku , tylko musiał kierować się stwierdzeniem zawartym w opisie czynu przypisanego sprawcy, że został popełniony w 2012 roku. To z kolei prowadzi do konkluzji, że nie można wykluczyć, iż został popełniony po dniu 19 kwietnia 2012 roku – a kierując się zasadą in dubio pro reo należy wręcz ustalić, że tak było. Oznacza to, że co do tego czynu również należy przyjąć, że oskarżony nie działał w warunkach recydywy.

Dlatego Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok co do oskarżonego T. W. (1) w ten sposób, że wyeliminował z opisu czynu zarzuconego temu oskarżonemu w pkt VI aktu oskarżenia, a przypisanego mu w pkt 9 a zaskarżonego wyroku oraz z opisu czynu zarzuconego mu w pkt IX aktu oskarżenia, a przypisanego mu w pkt 9 d zaskarżonego wyroku sformułowanie „ przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne” oraz wyeliminował z podstawy prawnej skazania za te czyny dyspozycję art. 64 § 1 kk.

Wyeliminowanie poważnej okoliczności obciążającej w postaci recydywy spowodowało, że Sąd Okręgowy obniżył karę pozbawienia wolności orzeczoną za czyn przypisany oskarżonemu T. W. (1) w pkt 9 d zaskarżonego wyroku do 3 miesięcy ( a więc do minimalnego poziomu ustawowego) oraz obniżył ilość orzeczonych za ten czyn stawek dziennych grzywny do 20. Z uwagi na ujawnienie przez oskarżonego okoliczności tego czynu, wydanie współsprawcy, oraz odpowiadanie za pomocnictwo, Sąd Okręgowy uznał, że kara 8 miesięcy pozbawienia wolności i 30 stawek dziennych grzywny wymierzona przez Sąd Rejonowy była rażąco niewspółmierna poprzez nadmierną surowość ( art. 438 pkt 4 kpk). Tym bardziej była ona za surowa po wyeliminowaniu z opisu i podstawy prawnej skazania znamion recydywy.

Co do czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 9 a zaskarżonego wyroku to mimo wyeliminowania znamion recydywy Sąd Okręgowy nie ingerował w wysokość kary, albowiem i tak kara pozbawienia wolności za ten czyn została wymierzona na minimalnym ustawowym poziomie ( a zatem wyeliminowanie z podstawy karnej skazania art. 64 § 1 kk nie miało wpływu na wymiar kary, gdyż Sąd Rejonowy ukształtował go na najniższym możliwym poziomie, zaś co do możliwości orzekania kary z nadzwyczajnym jej złagodzeniem, to nie było do tego podstaw – o czym szerzej Sąd Okręgowy wypowie się w dalszej części uzasadnienia). Podobnie z karą grzywny za ten czyn – została określona w tak niskim rozmiarze, że nawet wyeliminowanie recydywy nie mogło w odczuciu Sądu drugiej instancji spowodować dalszego jej obniżenia.

Zmiana jednej z kar jednostkowych wymierzonych oskarżonemu T. W. (1) spowodowała zdezaktualizowanie się orzeczenia o karze łącznej co do tego oskarżonego. Dlatego Sąd Okręgowy uchylił zawarte w pkt 10 zaskarżonego wyroku rozstrzygniecie co do kary łącznej pozbawienia wolności i kary łącznej grzywny wymierzonej oskarżonemu T. W. (1) i na podstawie art. 85 kk i art. 86 § kk za zbiegające się przestępstwa przypisane temu oskarżonemu w pkt 9 zaskarżonego wyroku wymierzył mu karę łączną 2 ( dwóch) lat i 6 ( sześciu ) miesięcy pozbawienia wolności i karę łączną 50 ( pięćdziesięciu ) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10 ( dziesięć) złotych. Sąd Okręgowy zastosował tu prawie dokładnie taką samą zasadę łączenia kar jak Sąd Rejonowy – a więc zasadę mieszaną zbliżoną do pełnej absorpcji, przy czym po orzeczeniu Sądu drugiej instancji kara ta jest jeszcze bardziej zbliżona do pełnej absorpcji ( karę pozbawienia wolności za czyn jednostkowy z pkt 9 d zaskarżonego wyroku obniżono z 8 miesięcy do 3 miesięcy – a więc o 5 miesięcy, a karę łączną pozbawienia wolności obniżono z 3 lat do 2 lat i 6 miesięcy, a więc o 6 miesięcy).

Z powodu orzeczenia na nowo o karze łącznej należało uchylić rozstrzygnięcie zawarte w pkt 12 zaskarżonego wyroku i na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczyć oskarżonemu T. W. (1) na poczet orzeczonej niniejszym wyrokiem kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 13 września 2012 roku do dnia 14 września 2012 roku przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równy jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

Co do zarzutów obrońcy T. W. (1) podniesionych w apelacji to okazały się one bezzasadne ( częściowo zdezaktualizowały się po w/w ingerencji powziętej z urzędu).

W szczególności co do wymiaru kary za przestępstwa co do których oskarżony T. W. (1) odpowiadał za pomocnictwo i w dodatku ujawnił okoliczności tych czynów, to przecież zostały one wymierzone na minimalnym ustawowym poziomie ( co do czynu przypisanego w pkt 9 d zaskarżonego wyroku po obniżeniu tej kary przez Sąd Okręgowy). Za pozostałe czyny oskarżony T. W. (1) został skazany również na kary w bardzo niskim wymiarze, zbliżonym do dolnych granic ustawowego zagrożenia. Wymiar kary łącznej pozbawienia wolności i grzywny jest jak na ilość popełnionych przez niego przestępstw bardzo niski i zbliżony do pełnej absorpcji. Wszak przy zastosowaniu zasady kumulacji Sąd Rejonowy mógł wymierzyć oskarżonemu karę 7 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności ( a Sąd Okręgowy po obniżeniu wymiaru kary za jeden z czynów mógł wymierzyć oskarżonemu karę 6 lat i 11 miesięcy pozbawienia wolności). Tymczasem oskarżonemu Sąd Rejonowy wymierzył karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, a Sąd Okręgowy na skutek skorygowania jednej z kar jednostkowych ostatecznie orzekł o karze łącznej w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Zatem do wymiaru kary łącznej zastosowano zasadę mieszaną zbliżoną do absorpcji.

Oskarżony nie zasługiwał na zastosowanie zasady pełnej absorpcji przy wymiarze kary łącznej, podobnie jak nie zasługiwał na to, aby orzekać za czyny jednostkowe kary poniżej dolnego zagrożenia ustawowego ( a więc z nadzwyczajnym złagodzeniem), albowiem popełniał przypisane mu czynu przez długi okres czasu ( od kwietnia 2010 roku do 13 września 2012 roku), były to czyny o różnym charakterze, nie tylko przeciwko mieniu, ale również przeciwko zdrowiu i życiu, przeciwko obrotowi gospodarczemu, przeciwko wolności i wreszcie przeciwko bezpieczeństwu publicznemu. Zatem oskarżony zademonstrował, że jest „wszechstronnym” i „wytrwałym” przestępcą, gotowym do popełniania całego wachlarza przestępstw. Nie ma żadnych podstaw, aby sprawcy, który popełnił tak szerokie spektrum różnych przestępstw, wymierzać karę łączną przy zastosowaniu zasady absorpcji. Nie ma również podstaw, aby nadzwyczajnie łagodzić karę człowiekowi, dla którego popełnianie przestępstw nie jest incydentem, nie wiąże się z jakimś niecodziennym zbiegiem okoliczności i nadzwyczajną sytuacją, tylko jest sposobem na zarabianie pieniędzy. Tak przecież było w przypadku przestępstw popełnionych przez oskarżonego T. W. (1) w formie zjawiskowej pomocnictwa – oskarżony T. W. (1) sam skontaktował się z oskarżonym J. U., bo chciał zarobić i liczył na to, że ten za informacje ułatwiające mu popełnienie przestępstw wypłaci mu wynagrodzenie ( vide wyjaśnienia T. W. (1) k. 64). Taka postawa nie zasługuje na to, aby premiować ją nadzwyczajnym łagodzeniem kary na podstawie art. 19 § 2 kk.

Tym samym bezpodstawne są wniosku obrońcy o wymierzenie kary z warunkowym zamieszeniem jej wykonania, albowiem orzeczono wobec oskarżonego karę łączną przekraczającą 2 lata pozbawienia wolności. Nie ma również żadnych podstaw do orzekania wobec oskarżonego T. W. (1) kar z nadzwyczajnym złagodzeniem ich wysokości, a więc poniżej dolnych granic przewidzianych przez ustawę. Co do fakultatywnego zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary ( m. in. na podstawie art. 19 § 2 kk), to – jak wyżej wykazano - oskarżony T. W. (1) na to nie zasługuje. Jego postawa ( przyznanie się do winy, ujawnienie okoliczności czynów i innych sprawców, odpowiadanie co do trzech czynów jedynie za pomocnictwo) zaowocowała wymierzeniem mu bardzo łagodnych kar ( za pomocnictwa w najniższym przewidzianym przez ustawę wymiarze), ale to już wystarczający ukłon w stronę tego przestępcy. Nie zasługuje on na dalsze łagodzenie kar ( a powody dla których Sąd Okręgowy tak go ocenia i aprobuje decyzję Sądu Rejonowego o tym, aby nie stosować nadzwyczajnego złagodzenia kary, zostały przedstawione powyżej, przy okazji omawiania kary łącznej pozbawienia wolności).

Nie zachodzą również podstawy określone w art. 60 § 3 kk do obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary, co poniżej zostanie wykazane.

Jednym z warunków umożliwiających zastosowanie obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary w oparciu o przepis art. 60 § 3 kk jest to, by sprawca przestępstwa współdziałał (w rozumieniu przepisów zawartych w rozdziale II Kodeksu Karnego) z co najmniej dwiema osobami ( postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z 2007-01-23, III KK 476/06 opubl: Legalis).

W przedmiotowej sprawie w/w przesłanki do zastosowania art. 60 § 3 kk nie zostały spełnione za wyjątkiem czynów zarzuconych w pkt X i XI aktu oskarżenia ( przy czym i w tych dwóch przypadkach nie mogło dojść do nadzwyczajnego złagodzenia kary, aczkolwiek z innych powodów, o czym szerzej za chwilę).

Co do czynu z pkt VII aktu oskarżenia ( z art. 171 § 1 kk), oskarżony T. W. (1) nie podał żadnego współdziałającego, zresztą z opisu czynu wynika, że działał sam. Co prawda wskazywał mieszkanie człowieka, od którego miał kupować materiały wybuchowe, ale po pierwsze, przechowywał je sam, a po drugie, nawet przy przyjęciu, że współdziałał z tym człowiekiem, którego mieszkanie wskazywał, to i tak nie zmienia to faktu, że nie współdziałał co do tego czynu z co najmniej dwiema osobami. Co do czynu z pkt XII aktu oskarżenia ( z art. 291 § 1 kk), T. W. (1) współdziałał z jedną osobą ( z S. Z. od której uzyskał przedmioty na przechowanie ). Co do czynów z pkt VI, VIII i IX aktu oskarżenia ( popełnionych w formie zjawiskowej pomocnictwa ), to oskarżony T. W. (1) współdziałał tylko z jedną osobą – z J. U.. Przecież to tylko jemu udzielał pomocy poprzez przekazywanie informacji. To, że potem J. U. miał dobierać sobie współpracowników i z nimi dokonywał czynów przestępczych nie zmienia faktu, że T. W. (1) jedyną formę współdziałania dającą się ująć w ramach przepisów z rozdziału II Kodeksu Karnego podjął z J. U.. T. W. (1) nie kontaktował się z pozostałymi sprawcami, nic go z nimi nie wiązało, nawet ich nie zna. Każdy pomocnik odpowiada w granicach swego zamiaru, a zamiarem T. W. (1) było udzielenie pomocy J. U.. T. W. (2) chciał, żeby to J. U. popełnił przestępstwa i swoim działaniem mu to ułatwił. Poza jego zamiarem było to, czy J. U. popełni te czyny sam, czy z kimś innym, czy je komuś zleci, czy przekaże plan działania komuś trzeciemu. Wskazują na to ustalenia Sądu Rejonowego, zgromadzony materiał dowodowy oraz opisy czynów przypisanych T. W. (1). Ponadto co do czynu z pkt VIII aktu oskarżenia, T. W. (1) odpowiadał w warunkach recydywy, co również umożliwiało odstąpienie od stosowania art. 60 § 3 kk.

Co do czynów z pkt X aktu oskarżenia ( art. 298 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk) i z pkt XI aktu oskarżenia ( art. 191 § 2 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z z art. 11 § 2 kk i art. 64 § 1 kk), to nastąpił zbieg okoliczności łagodzących karę na które powołuje się apelant z okolicznością nadzwyczajnie obostrzająca karę w postaci recydywy ( którą to okoliczność apelant już skrzętnie pomija). Tymczasem w wypadku zbiegu obligatoryjnej podstawy nadzwyczajnego złagodzenia kary z fakultatywną podstawą nadzwyczajnego obostrzenia represji karnej dopuszczalny jest zawsze wybór dowolnej dyrektywy. Przepis art. 57 § 2 kk reguluje kwestie zbiegu podstaw nadzwyczajnego złagodzenia i obostrzenia kary, przyjmując, że w takim wypadku Sąd może według uznania zastosować albo nadzwyczajne obostrzenie, albo nadzwyczajne złagodzenie, albo też orzec w zwykłych granicach ustawowego zagrożenia. Bez znaczenia przy tym pozostaje, że jedna ze zbiegających się podstaw ma charakter obligatoryjny, a druga fakultatywny. Treść art. 57 § 2 kk pozostawia sądowi swobodę wyboru między tymi dyrektywami. Oznacza to, że w omawianym układzie procesowym (zbiegu podstaw nadzwyczajnego złagodzenia i obostrzenia kary) Sąd powinien kierować się jedynie dyrektywami sądowego wymiaru kary, o których mowa w art. 53, 54, 55 i 58 Kodeksu Karnego ( por. postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z 2010-01-08, II KK 153/09, opubl: Legalis oraz uchwała SN z 19 sierpnia 1999 r., I KZP 24/99, OSNKW 1999, z. 9-10, poz. 48; post. SN z 4 lutego 2008 r., III KK 363/07, OSNKW 2008, z. 4, poz. 28). Dlatego Sąd Rejonowy słusznie zrobił, że nie zastosował nadzwyczajnego złagodzenia kary ( było to już analizowane powyżej) , podobnie jak za słuszne uznać należy, że nie skorzystał z możliwości nadzwyczajnego jej obostrzenia. Sąd meriti orzekł w tych wypadkach sprawiedliwą karę, adekwatną do stopnia winy oskarżonego i do stopnia społecznej szkodliwości jego czynów. Kara te nie była surowa, wręcz przeciwnie, jawi się wręcz jako łagodna.

Oskarżony T. W. (1) na rozprawie apelacyjnej powoływał się na inną sprawę, toczącą się przed Sądem Rejonowym w Sierpcu, gdzie zeznaje jako świadek i gdzie miał ujawnić okoliczności innego jeszcze czynu dotyczącego J. U.. Ale sam przyznał, że nie chodzi o żaden z czynów zarzuconych oskarżonemu w niniejszym postępowaniu. Zatem ewentualne zeznania oskarżonego T. W. (1) w jakiejś innej sprawie dotyczące jakiegoś innego czynu nie mają znaczenia w postępowaniu niniejszym i nie dają podstaw do zastosowania art. 60 § 3 kk. Ujawnianie przez oskarżonego okoliczności jakiś innych przestępstw mogłoby mieć znaczenie przy zastosowaniu instytucji z art. 60 § 4 kk – ale w przedmiotowej sprawie nie może być mowy o stosowaniu art. 60 § 4 kk, skoro prokurator z takim wnioskiem nie wystąpił. W art. 60 § 4 kk przewiduje się jedynie fakultatywną możliwość zastosowania wobec sprawcy przestępstwa instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, o czym ostatecznie decyduje Sąd, jeżeli sprawca jakiegokolwiek przestępstwa, niezależnie od wyjaśnień złożonych w swojej sprawie, ujawnił przed organem ścigania, a ponadto przedstawił istotne okoliczności, nieznane dotychczas temu organowi, przestępstwa zagrożonego karą powyżej 5 lat pozbawienia wolności (a więc przestępstwa poważnego o wysokim stopniu społecznej szkodliwości). Jest to ogólna podstawa upoważniająca Sąd do zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, która różni się dość znacznie pod względem formalnym od pozostałych podstaw o charakterze fakultatywnym, gdyż jej zastosowanie jest uzależnione od inicjatywy prokuratora w tym względzie, który musi złożyć stosowny wniosek do Sądu. Sąd na podstawie art. 60 § 4 KK nie może zastosować wobec sprawcy nadzwyczajnego złagodzenia kary z własnej inicjatywy.

Całkowicie chybiony jest zarzut naruszenia prawa karnego procesowego, który miał polegać na przeprowadzeniu jednego terminu rozprawy w sali posiedzeń Aresztu Tymczasowego, co miało uniemożliwić oskarżonemu T. W. (1) udział w tej rozprawie. Jest to zarzut całkowicie gołosłowny, nie mający żadnego odzwierciedlenia w aktach sprawy. Istotnie, jeden z terminów rozpraw z uwagi na stan zdrowia oskarżonego J. U. miał miejsce w sali posiedzeń Aresztu Tymczasowego w P., ale oskarżony T. W. (1) i jego obrońca mogli wziąć w tej rozprawie udział i gdyby się pofatygowali, to by w niej udział wzięli. W szczególności zostali powiadomieni o miejscu i czasie tej czynności oraz o możliwości udziału w tej rozprawie, zostały od nich odebrane i przekazane władzom Aresztu Tymczasowego dane osobowe, administracja Aresztu Tymczasowego została uprzedzona o możliwości stawiennictwa tych osób i o konieczności wpuszczenia ich na salę posiedzeń i była na to przygotowana ( vide k. 1501v, k. 1511, k. 1512, k. 1522). Dlatego oskarżony T. W. (1) miał możliwość uczestniczenia w tej rozprawie, tylko na nią nie przyszedł. Gdyby przyszedł, to ponieważ był na liście przekazanej administracji Aresztu Śledczego przez Sąd, zostałby do sali posiedzeń wpuszczony ( tak jak zostali wpuszczeni pozostali uczestnicy rozprawy, którzy na tej liście byli i na nią przyszli ).

Apelacja prokuratora nie była zasadna.

Skoro co do oskarżonego J. U. Sąd w jednym wyroku orzekł grzywny z różnym określeniem wysokości stawki dziennej ( co wynikało z tego, że za dwa czyny grzywnę orzekano na podatnie Kodeksu Karnego Skarbowego), to oczywiste jest, że przy orzekaniu o karze łącznej grzywny musiał zastosować art. 86 § 2 kk ( właśnie do takiej sytuacji jest ten przepis powołany).

Sąd Rejonowy popełnił inny błąd – nie powołał przy podstawie kary łącznej grzywny art. 39 § 1 i 2 kks. W przepisie art. 39 § 2 kks ustawodawca wprost przewidział możliwość orzeczenia kary łącznej w razie skazania za zbiegające się przestępstwo skarbowe i przestępstwo określone w innej ustawie karnej na zasadach określonych w tym kodeksie. Przepis ten dotyczy wszystkich kar podlegających łączeniu, w tym również kary grzywny. Zauważyć przy tym trzeba, że zgodnie z art. 20 § 2 kks do przestępstw skarbowych mają zastosowanie m.in. przepisy art. 85 i 86 § 2 i 3 kk. Odmienne uregulowanie jedynie granic kary łącznej grzywny na gruncie Kodeksu karnego i Kodeksu karnego skarbowego, nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu kary łącznej grzywny w przypadku skazania za przestępstwo skarbowe i inne przestępstwo, z tym że granice kary tego rodzaju będzie wówczas wyznaczał przepis art. 39 § 1 kks. Dlatego w zaistniałej sytuacji pełną podstawą prawną orzeczenia o karze łącznej grzywny powinny być przepisy art. 85 kk i art. 86 § 1 i 2 kk i art. 39 § 1 i § 2 kks. Stąd też na taką podstawę prawną powołał się Sąd Okręgowy na nowo orzekając o karze łącznej orzeczonej wobec oskarżonego J. U. ( por. uchwała Sądu Najwyższego - Izba Karna z 2000-10-25, I KZP 29/00, opubl: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Karna i Izba Wojskowa rok 2000, Nr 11-12, poz. 94, oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 2007-11-27, II AKa 415/07, opubl: Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Katowicach rok 2008, Nr 1, poz. 8).

Sąd Okręgowy pragnie jednoznacznie stwierdzić, że apelacja prokuratora – zgodnie z zawartym w niej stwierdzeniem – faktycznie skierowana była na niekorzyść oskarżonego J. U. . Przecież art. 86 § 2 kk ( mający zastosowanie również do przestępstw karnych – skarbowych na mocy art. 20 § 2 kks) po pierwsze daje oskarżonemu gwarancję, że stawka dzienna kary łącznej grzywny nie będzie wyższa od najwyższej ze stawek określonych za czyn jednostkowy, a po drugie, daje możliwość określenia tej stawki na nowo, a więc korzystniej niż przy skazaniu za czyn jednostkowy ( byle nie mniej niż wysokość stawki minimalnej). Nawet jeżeli za minimalną stawkę dzienną w tym układzie procesowym przyjąć stawkę określoną w art. 23 § 3 kks, a więc jedną trzydziestą minimalnego wynagrodzenia, to pamiętać należy, że chodzi o minimalne miesięczne wynagrodzenie z daty czynu, a nie z daty wyrokowania ( por. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z 2010-05-05, III KK 432/09, opubl: Orzecznictwo Sądu Najwyższego w Sprawach Karnych rok 2010, Nr 1, poz. 956). W 2012 roku minimalne miesięczne wynagrodzenie określone było w wysokości 1500 zł, co powoduje, że minimalna stawka dzienna grzywny za przestępstwa karne – skarbowe mogła wynosić w tej sprawie 50 zł. Prowadzi to do konkluzji, że dzięki zastosowaniu art. 86 § 2 kk Sąd Rejonowy orzekając karę łączną grzywny teoretycznie mógł określić wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 zł, mimo, że najwyższa ze stawek dziennych grzywny za przestępstwa jednostkowe określona została na 60 zł. Zatem w tym konkretnym układzie procesowym wyeliminowanie z podstawy prawnej wymiaru kary łącznej grzywny art. 86 § 2 kk doprowadziłoby do pogorszenia sytuacji prawnej oskarżonego ( pozbawiłoby go gwarancji, że stawka dzienna kary łącznej grzywny nie może być wyższa niż 60 zł, a jednocześnie pozbawiłoby go to możliwości orzeczenia jej w niższej niż określona w karze jednostkowej wysokości, np. w wysokości 50 zł.). Tym samym apelacja prokuratora ( choć bezzasadna) zmierzała do pogorszenia sytuacji prawnej oskarżonego – a więc była to apelacja skierowana na niekorzyść, co umożliwiło Sądowi drugiej instancji zastosowanie instytucji a art. 440 kpk ( co było omawiane we wcześniejszej części uzasadnienia ).

Na wydatki postępowania odwoławczego złożył się ryczałt za doręczanie przesyłek sądowych w kwocie 20 zł.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 636 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 633 kpk, art. 634 kpk, art. 9 i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami). Sąd nie znalazł podstaw, aby zwolnić oskarżonych od zasady ponoszenia przez skazanego kosztów procesu i dlatego

-

zasądził od oskarżonego J. U. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1500 (jeden tysiąc pięćset) złotych tytułem opłaty za obie instancje oraz kwotę 7 (siedem) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym;

-

zasądził od oskarżonego T. W. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 500 ( pięćset ) złotych tytułem opłaty za obie instancje oraz kwotę 7 (siedem) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

Zgodnie z art. art. 636 § 1 kpk i art. 9 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami) koszty postępowania odwoławczego związanego z apelacją prokuratora poniósł Skarb Państwa.

Przy ponownym rozpoznawaniu sprawy w zakresie zarzuconych oskarżonemu J. U. czynów z pkt IV i V aktu oskarżenia Sąd Rejonowy:

-

dodatkowo przesłucha oskarżonego J. U. na okoliczność wytwarzania wyrobów tytoniowych ( o ile nie odmówi on składania wyjaśnień), ustali jakie dokładnie przedmioty i w jakim stadium produkcji zostały u niego zabezpieczone ( w szczególności czy zabezpieczone dowody i oględziny miejsca wskazywały na to, że toczyła się tam produkcja wyrobów tytoniowych);

-

dodatkowo przesłucha w charakterze świadka T. W. (1) na okoliczności związane z relacjonowaniem przez J. U. jego roli w czynie z pkt V aktu oskarżenia;

-

w razie skazania oskarżonego J. U. za czyn zarzucony mu w pkt V aktu oskarżenia rozważy co najmniej zmianę opisu tego czynu ( zgodnie z wytycznymi zawartymi we wcześniejszej części uzasadnienia), a także rozważy, czy został on popełniony w formie współsprawstwa, sprawstwa kierowniczego czy też pomocnictwa ( w tym ostatnim przypadku rozważy również zmianę kwalifikacji prawnej);

-

w pozostałym zakresie rozważy skorzystanie z dyspozycji art. 442 § 2 kpk .

Wobec powyższego orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku.