Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 sierpnia 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 28 sierpnia 2014 r. w Szczecinie

sprawy E. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji ubezpieczonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 14 października 2013 r. sygn. akt VI U 78/13

oddala apelację.

SSA Urszula Iwanowska SSA Barbara Białecka SSA Zofia Rybicka - Szkibiel

Sygn. akt III AUa 1203/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 5.12.2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w S. odmówił E. B. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (na dalszy okres, z ogólnego stanu zdrowia), ponieważ Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 29.11.2012.r. stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

W odwołaniu od decyzji organu rentowego ubezpieczony podniósł, że w jego ocenie stan zdrowia nie pozwala mu na podjęcie jakiejkolwiek pracy i domaga się przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie i zasądzenie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 14.10.2013 roku oddalił odwołanie.

Sąd I Instancji ustalił, że E. B. urodził się w dniu (...)
i posiada wykształcenie średnie, gdyż ukończył Technikum(...)w P.
w zawodzie technik rolnik o specjalności uprawa roślin oraz hodowla zwierząt
w gospodarstwach rolnych oraz zdał egzamin maturalny. Pracował kolejno
na stanowiskach: stażysty, młodszego specjalisty ds. bhp i p.poż, kierownika mieszalni pasz, kierownika zakładu rolnego (w okresie od 17 września 1974 r.
do 31 marca 1986 r. w Kombinacie (...)), inspektora służby surowcowej
(w okresie od 1 kwietnia 1986 r. do 31 sierpnia 1987 r. w (...) Spółdzielni (...) w K.), sekretarza (...) w G. (w okresie od 1 września 1987 r. do 31 grudnia 1989 r.). W latach 1990 – 1993 ubezpieczony prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą – handel obwoźny. Następnie w okresie od 15 marca 1995 r. do 4 sierpnia 1995 r. podjął zatrudnienie na stanowisku brygadzisty w Przedsiębiorstwie (...) w G.. Z kolei w okresie od 15 maja 1997 r. do 31 marca 2000 r. oraz od 2 marca 2001 r. do 31 sierpnia 2001 r. oraz od 1 listopada 2002 r. do 31 grudnia 2003 r. był zatrudniony jako agent ochrony mienia / pracownik dozoru.

W okresie od 1 czerwca 2007 r. do 31 stycznia 2010 r. E. B. miał przyznane prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy i u podstaw takiej decyzji leżało rozpoznanie zaawansowanych zmian zwyrodnieniowych stawów biodrowych z przewagą lewego oraz kręgosłupa z przewlekłym zespołem bólowym. Następnie, w okresie od 1 lutego 2010 r. do 31 października 2012 r., ubezpieczonemu przyznano prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy i podstawą przyznania świadczenia na dalszy okres było rozpoznanie przebytej alloplastyki stawów biodrowych: lewego w lutym 2008 r. i prawego w kwietniu 2009 r.
i zamkniętego nastawienia endoprotezy stawu biodrowego prawego z powodu zwichnięcia w kwietniu 2009 r.

W dniu 2 października 2012 r. ubezpieczony wystąpił o przyznanie renty
z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres i 15 listopada 2012 roku lekarz orzecznik ZUS po rozpoznaniu u ubezpieczonego choroby zwyrodnieniowej stawów biodrowych, po alloplastyce biodra lewego w 2008 r. i prawego w 2009 r., zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa L/S z okresowym zespołem bólowym, uznał,
że nie ograniczają one zdolności ubezpieczonego – legitymującego się wykształceniem średnim technicznym – do podjęcia pracy zgodnej z kwalifikacjami
i w konsekwencji uznał, że ubezpieczony nie jest osobą niezdolną do pracy.

Po złożeniu przez ubezpieczonego sprzeciwu od tego orzeczenia Komisja Lekarska ZUS, orzeczeniem z dnia 29 listopada 2012 roku podtrzymała opinię lekarza orzecznika ZUS.

W toku procesu ustalono, że u E. B. po dniu 1.11.2012 r. rozpoznano:

- zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa lędźwiowego z zespołem bólowym
w wywiadzie,

- przebytą obustronną alloplastykę stawów biodrowych z dobrym czynnościowym efektem,

- praktyczną jednooczność z powodu pozaplamkowej fiksacji oka lewego
i w konsekwencji zez rozbieżny z prawidłowym anatomicznie i czynnościowo okiem prawym.

Występujące u ubezpieczonego schorzenia i stopień ich nasilenia (zarówno ortopedyczne jak i okulistyczne) nie powodują zdaniem Sądu Okręgowego niezdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Ubezpieczony może w szczególności wykonywać lekką pracę fizyczną oraz pracę umysłową, w tym pracę wymagającą czytania, przetwarzania czy sporządzania dokumentacji.

Z punktu widzenia ortopedycznego u E. B. nie występuje upośledzenie funkcji narządu ruchu, ograniczające zdolność ubezpieczonego do pracy. Kończyny górne wykształcone są prawidłowo, o pełnej ruchomości w stawach
i prawidłowej sile mięśniowej. Kręgosłup o pełnej ruchomości, niebolesny na ucisk. Odległość broda - mostek 0 cm, palce – podłoga 10 cm. Kończyny dolne: osłabienie czucia w przedniej i bocznej powierzchni uda prawego, obwód podudzia lewego większy o 2,5 cm. Ruchomość w stawach biodrowych: zgięcie ok. 100 stopni, wyprost pełny, ruchy rotacji wewnętrznej ok. 15 stopni, zewnętrznej 30 stopni. Przebyta alloplastyka stawów biodrowych stanowi przeciwwskazanie wyłącznie do prac związanych z dźwiganiem ciężarów.

Z kolei występujące u E. B. upośledzenie narządu wzroku – praktyczna jednooczność – stanowi przeciwwskazanie wyłącznie do pracy
na stanowiskach wymagających widzenia obuocznego. Jednooczność jest „wniesiona do zatrudnienia” (ubezpieczony ma upośledzenie narządu wzroku od dzieciństwa). Ubezpieczony pracował umysłowo przez kilkanaście lat, a w jego stanie okulistycznym nie nastąpiły żadne zmiany. Ubezpieczony ma prawidłową ostrość wzroku do patrzenia z bliska, przystosował się do widzenia jednoocznego.

W oparciu o powyższe ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy uznał,
że odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie i wskazał na przepisy art. 57 ust. 1, art. 58. ust. 1 pkt 5, ust. 2, art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity opubl. w Dz. U. z 2013 roku, poz. 1140, ze zm.) - zwaną dalej ustawą emerytalną - jednocześnie przytaczając ich treść. Sąd pierwszej instancji podniósł, że w niniejszym postępowaniu spór dotyczył tego, czy E. B. po dniu 31 października 2012 r. jest osobą zdolną do pracy i ewentualnie w jakim stopniu, oraz czy była to niezdolność trwała czy okresowa. Biegli wskazali, że u ubezpieczonego po dniu 1 listopada 2012 r. istniały podstawy do rozpoznania zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa lędźwiowego z zespołem bólowym w wywiadzie, przebytej obustronnej alloplastyki stawów biodrowych z dobrym czynnościowym efektem, praktycznej jednooczności z powodu pozaplamkowej fiksacji oka lewego i w konsekwencji zeza rozbieżnego
z prawidłowym anatomicznie i czynnościowo okiem prawym. Stwierdzili jednocześnie, że powyższe schorzenia i stopień ich nasilenia nie powodują niezdolności E. B. do pracy. W badaniu ortopedycznym nie stwierdzono upośledzenia funkcji narządu ruchu ograniczającego zdolność ubezpieczonego
do pracy. Ortopeda odnotował, że kończyny górne wykształcone są prawidłowo,
o pełnej ruchomości w stawach i prawidłowej sile mięśniowej. Kręgosłup o pełnej ruchomości, niebolesny na ucisk. Zaznaczył, iż przebyta alloplastyka stawów biodrowych stanowi przeciwwskazanie wyłącznie do prac związanych z dźwiganiem ciężarów.

Z opinii biegłej z zakresu chorób oczu wynika, iż upośledzenie narządu wzroku E. B. – praktyczna jednooczność – stanowi przeciwwskazanie wyłącznie
do pracy na stanowiskach wymagających widzenia obuocznego. Jednooczność została „wniesiona do zatrudnienia”, skoro ubezpieczony miał upośledzenie narządu wzroku od dzieciństwa i mimo kilkunastoletniej umysłowej pracy nie nastąpiły żadne zmiany w tym zakresie. Biegła podkreśliła, że ubezpieczony ma prawidłową ostrość wzroku do patrzenia z bliska, przystosował się do widzenia jednoocznego. Zwróciła uwagę,
że obuoczność nie jest wymagana do czytania, czy pisania, a tylko przy pracach,
w których ważną rolę dla bezpieczeństwa pracownika oraz dla jakości jego pracy odgrywa prawidłowa wzrokowa lokalizacji przestrzenna – tj. prac na wysokości, przy maszynach w ruchu, szybkoobrotowych. W związku z powyższym biegli uznali,
że ubezpieczony może podjąć zatrudnienie zgodne ze swoimi kwalifikacjami, wskazując że brak jest przeszkód, by podjął on lekką pracę fizyczną lub pracę umysłową (w tym pracę wymagającą czytania, przetwarzania czy sporządzania dokumentacji). W oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd Okręgowy uznał, iż brak było podstaw do stwierdzenia, że ubezpieczony utracił w znacznym stopniu zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Sąd meriti wyjaśnił, że orzeczenie o częściowej niezdolności do pracy nie wymaga stwierdzenia, że osoba ubezpieczona nie może pracować w jakimkolwiek zawodzie, a jedynie przesądzenia, że nie może ze względu na stan zdrowia, pracować w zawodzie
(na stanowisku pracy) zgodnym z jej kwalifikacjami.

E. B. ma wykształcenie średnie techniczne (ze zdaną maturą) i przez kilkanaście lat (1974-1989) wykonywał faktycznie prace umysłowe,
w tym na stanowiskach kierowniczych. W latach 1990 – 1993 ubezpieczony prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą – handel obwoźny, a w latach 1997-2003 pracował jako pracownik ochrony. Ubezpieczony zatem ma kwalifikacje formalne (wykształcenie), jak i faktyczne - rzeczywiste (zajmowane dotychczas stanowiska, w szczególności stażysty, młodszego specjalisty ds. bhp i p.poż, kierownika mieszalni pasz, kierownika zakładu rolnego, inspektora służby surowcowej, sekretarza (...) w G.) do wykonywania przede wszystkim prac biurowych, administracyjnych, prac umysłowych. Przepis art. 12 ust. 3 ustawy emerytalnej wyraźnie zaś stanowi, że częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych rzeczywistych kwalifikacji. Ubezpieczony nie utracił w znaczmy stopniu zdolności do pracy, zgodnie z rzeczywistymi wyżej wskazanymi kwalifikacji zawodowymi.

Sąd Okręgowy tak argumentując uznał zaskarżoną decyzję organu rentowego za prawidłową i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

Z rozstrzygnięciem Sądu Okręgowego nie zgodził się ubezpieczony.
W złożonej apelacji wyrokowi zarzucił błędne ustalenie, że ubezpieczony nie jest osobą niezdolną do pracy w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 i ust. 3 ustawy emerytalnej.

Wskazując na powyższe, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i przyznanie dochodzonego prawa, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, a nadto zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

Apelujący w uzasadnieniu apelacji podniósł, że wyrok jest niesłuszny. Zdaniem skarżącego ubezpieczony nie posiada kwalifikacji do wykonywania prac biurowych, administracyjnych i umysłowych, zwłaszcza, że przez okres ostatnich 13 lat pracy, tj. od 1990 r. do 2003 r., wykonywał prace wymagające sprawności fizycznej i dobrego zdrowia. Ubezpieczony nie może mianowicie pracować jako agent ochrony / pracownik dozoru, brygadzista i osoba prowadząca handel obwoźny, gdyż po pokonaniu pieszo kilkunastu metrów potrzebuje odpoczynku, nie może niczego dźwigać i ma poważne kłopoty z wchodzeniem po schodach. Dodatkowo, z powodu schorzeń okulistycznych (jednooczność) praktycznie nie ogląda telewizji, nie korzysta z komputera i musi czytać za pomocą lupy. W kontekście tych okoliczności, w ocenie apelującego trudne jest do wyjaśnienia ustalenie, że po dniu 1 listopada 2012 roku stan zdrowia ubezpieczonego uległ takiej poprawie, aby obecnie nie mógł być uznany za osobę częściowo niezdolną do pracy, pomimo że wcześniej, przy podobnym stanie faktycznym i tych samych stwierdzonych schorzeniach, uznano ubezpieczonego
za osobę częściowo niezdolną do pracy.

Organ rentowy wniósł o oddalenie apelacji w całości.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym zarzutów apelacyjnych, doprowadziła Sąd Apelacyjny do wniosku, że wyrok Sądu Okręgowego jest prawidłowy.

Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, w granicach swobodnej oceny dowodów, o której stanowi art. 233 § 1 k.p.c., i wyprowadził
z nich należycie uzasadnione wnioski, które stały się podstawą do wydania orzeczenia przez Sąd Odwoławczy bez potrzeby ich uzupełniania bądź korygowania. Wskazał
w pisemnych motywach wyroku na jakich dowodach oparł się przy ustalaniu stanu faktyczny i co przyjął jako podstawę swojego rozstrzygnięcia, jak też dokonał prawidłowej wykładni przepisów prawnych mających zastosowanie w niniejszej sprawie. Wnioski, które wywiódł Sąd I instancji z ocen obu biegłych sądowych były uzasadnione treścią opinii i w sposób zasadny stały się podstawą do poczynienia przezeń ustaleń faktycznych w sprawie. Zarzut podnoszony w apelacji nie doprowadził do zamierzonego wzruszenia przyjętego przez Sąd ustalenia braku niezdolności ubezpieczonego do pracy, zgodnie z posiadanymi rzeczywistymi kwalifikacjami, jako pracownika umysłowego. Sąd Okręgowy prawidłowo rozstrzygnął, że ubezpieczony nie spełnił przesłanki z art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej w postaci niezdolności do pracy, co musiało skutkować, zgodnie
z treścią art. 107 ustawy emerytalnej, odmową przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdrowia, na dalszy okres.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, rozpoznając sprawę Sąd Okręgowy nie naruszył norm prawa materialnego, jak i zasad postępowania, które uzasadniałyby uwzględnienie wniosków apelacji. Zaskarżone rozstrzygnięcie jest trafne i nie było podstaw do jego zmiany, zaś zarzut apelacji okazał się niezasadny. W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny przyjął poczynione w pierwszej instancji ustalenia faktyczne za własne, bez potrzeby ich korekty, czyniąc je zarazem integralną częścią niniejszego orzeczenia, w konsekwencji czego nie zachodzi potrzeba ich szczegółowego powtarzania (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 r., sygn. II UKN 61/97, opubl. w OSNAP z 1998 nr 3, poz. 104, z dnia 5 listopada 1998 r., sygn. I PKN 339/98, OSNAP z 1998 nr 24, poz. 776, z dnia 22 lutego 2010 r., I UK 233/09, lex nr 585720 i z dnia 24 września 2009 r., II PK 58/09, lex nr 558303). Zważywszy na granice i kierunek apelacji, odnośnie okoliczności spornych należy wskazać, że w niniejszej sprawie przedmiotem sporu pozostało ustalenie stanu zdrowia ubezpieczonego w pryzmacie jego zdolności do pracy zgodnie z posiadanym wykształceniem średnim i rzeczywistymi kwalifikacjami w wyuczonej profesji oraz jako pracownik umysłowy, w tym zajmujący stanowiska kierownicze, według stanu po dniu 31.10.2012 roku (jako kontynuacja przyznanego do tej daty świadczenia rentowego), w związku ze stwierdzonymi u ubezpieczonego zmianami natury ortopedycznej i okulistycznej. Należy podnieść, iż Sąd ubezpieczeń społecznych ocenia legalność zaskarżonej decyzji z chwili jej wydania, uwzględniając stan zdrowia ubezpieczonego w okresie po dniu 31.10. 2012 r., kiedy ubezpieczonemu ustało przyznane jedynie okresowo prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy i wskutek kolejnego wniosku ubezpieczonego zostało wszczęte nowe postępowanie w tożsamym przedmiocie, zakończone wydaniem zaskarżonej decyzji. Przyczyną przyznania uprzednio prawa do renty z tytułu początkowo, całkowitej,
a od 2010r. częściowej niezdolności do pracy – okresowo - były wyłącznie zmiany
w zakresie narządu ruchu:

- w 2007r. w związku z ograniczeniem ruchomości stawów biodrowych i kręgosłupa, z przewlekłym zespołem bólowym, z kwalifikacją do operacji (k.36v. a.m.),

- w 2008r. z powodu zwyrodnienia obu stawów biodrowych z przewagą lewej strony, co wymagało operacji polegającej na wstawieniu endoprotezy lewego stawu oraz konieczność rehabilitacji ze stopniowym obciążeniem operowanej kończyny (k.42 a.m.),

- w 2008r. z uwagi na zwichnięcie endoprotezy stawu biodrowego prawego i konieczność leczenia szpitalnego i chodzenia przy pomocy kul łokciowych ze stopniowym obciążaniem kończyny operowanej (k.50 a.m.),

- w 2009r. w związku z całkowitą, pierwotną, rekonstrukcją bezcementową stawu biodrowego, prawego i pooperacyjną rekonwalescencją w postaci chodzenia
przy pomocy kul łokciowych ze stopniowym obciążaniem kończyny operowanej
(karta leczenia szpitalnego z k. 51 a.m., orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 07.01.2010r. k. 103 a.r., decyzja ZUS z dnia 25.01.2010r. z ustaleniem częściowej niezdolności do pracy , okresowo do dnia 31.10.2012r.).

Niezasadnym okazał się więc pośrednio podnoszony w apelacji wniosek, aby dla przesądzenia ponownej niezdolności do pracy uwzględnić okoliczności zmiany stanu zdrowia sprzed lat, kiedy ubezpieczony faktycznie był okresowo niezdolny do pracy, a pominąć poprawę stanu tego zdrowia, zaistniałą od listopada 2012r. (renta była przyznana do października 2012r.).

W niniejszej sprawie Sąd I instancji przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu: ortopedii i okulistyki i biegli ci jednoznacznie ocenili, iż ubezpieczony nie jest już niezdolny do pracy, z tym jednak że ze względów ortopedycznych istnieją przeciwwskazania do wykonywania pracy fizycznej o większym niż lekkie obciążeniu. Wbrew też apelacji, ubezpieczony ani poprzednio, ani na dzień wydania decyzji, nie był niezdolny do pracy z powodu jednooczności
i zmian rozpoznanych na tej płaszczyźnie, co wynika z opinii okulistycznej z k. 55 i 60 akt. Sąd Apelacyjny dokonując kontroli oceny dokonanej przez Sąd I instancji uważa, że wydający opinie w niniejszej sprawie biegli sądowi, po zbadaniu ubezpieczonego, zebraniu wywiadu i analizie dokumentacji medycznej, w przekonywujący i logiczny sposób wyjaśnili na jakie schorzenia cierpi, jakie jest zaawansowanie rozpoznanych schorzeń, i na czym polegała poprawa w zakresie narządu ruchu, które był poprzednio podstawą do przyznania prawa do świadczenia rentowego. Zdaniem Sądu Odwoławczego opinie biegłych lekarzy spełniają wszystkie wymagania stawiane przez Sąd opiniom biegłych i uwzględniają wymogi prawne stawiane przez ustawodawcę przy orzekaniu o niezdolności do pracy. Analiza opinii biegłych sądowych, sporządzonych na potrzeby niniejszego procesu, w konfrontacji z posiadaną dokumentacją medyczną, w szczególności informacjami o leczeniu szpitalnym, doprowadziła w ocenie Sądu Apelacyjnego do trafnego wniosku, iż doszło
u ubezpieczonego do poprawy stanu zdrowia w płaszczyźnie narządu ruchu (stawów biodrowych). Jak podał biegły z zakresu ortopedii, nie ma takich zmian zwyrodnieniowych w zakresie kręgosłupa, które prowadziłyby do orzeczenia choćby częściowej niezdolności do pracy umysłowej, a zatem zgodnej z kwalifikacjami ubezpieczonego. Nie ma bowiem objawów korzeniowych, przy stwierdzonej w badaniu wydolności narządu ruchu w zakresie stawów biodrowych i pełnej ruchomości pozostałych stawów, przy prawidłowym chodzie i jednakowej sile mięśni. Należy zauważyć, że ubezpieczony nie leczy się w zakresie kręgosłupa lędźwiowego i nie wykazał, aby był zakwalifikowany do leczenia operacyjnego w związku ze zgłaszanym zespołem bólowym.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy, w tym opinie biegłych, nie przekroczył granic zakreślonych przez art. 233§1 k.p.c. Ocena Sądu pierwszej instancji była swobodna,
a nie - jak sugerowano w apelacji - dowolna. Należy wskazać, iż przedłożone przez ubezpieczonego zaświadczenia lekarskie z dnia 03.04.2013 r. (k.31), nie było dowodowo przydatne, gdyż dotyczyło stanu zdrowia ubezpieczonego już po dacie wydania zaskarżonej decyzji. Ponowna analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie pozwoliła Sądowi Apelacyjnemu również stwierdzić, że ubezpieczony nie przedstawił w toku postępowania przed Sądem Okręgowym, jak również w postępowaniu odwoławczym żadnych okoliczności, czy dowodów medycznych pozwalających na przyjęcie, że stan jego zdrowia czyni go niezdolnym do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami, według stanu rzeczy istniejącego najpóźniej na dzień wydania zaskarżonej decyzji organu rentowego. Polemizowanie w apelacji z ocenami biegłych nie jest wystarczające do podważenia fachowo sporządzonych i miarodajnych opinii. Jeżeli więc w odniesieniu do ustaleń faktycznych wymagających specjalistycznej wiedzy Sąd zasięgnął opinii biegłych i w oparciu o ten dowód poczynił niezbędne ustalenia faktyczne, to powołanie się przez apelującego li tylko na alternatywne nie poparte wiedzą specjalistyczną ustalenia, nie stanowią podstawy do podważenia przyjętych już ustaleń faktycznych, ani też nie wzbudzą uzasadnionych wątpliwości co do prawidłowości tych ustaleń. W obliczu wyników opinii biegłych sądowych dokonanych na podstawie badań ubezpieczonego, przedłożonej przezeń dokumentacji medycznej, oraz w świetle aktualnej wiedzy medycznej, w sprawie nie ujawniono żadnych podstaw uzasadniających częściowe choćby wykluczenie ubezpieczonego z pracy zarobkowej w rozumieniu ustawy emerytalnej. Nie budziło również wątpliwości Sądu Odwoławczego, iż prawidłowo zastosowano w niniejszej sprawie m.in. art. 57 ust. 1 ustawy emerytalnej, zgodnie z którym renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest osobą niezdolną do pracy,

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3) niezdolność do pracy powstała w okresie ubezpieczenia albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 cyt. ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (art. 12 ust. 2 ww. ustawy). Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 3 ww. ustawy emerytalnej). Jak wynika
z powyższego, oceny stanu zdrowia ubezpieczonego dokonuje się w pryzmacie posiadanych przezeń kwalifikacji zawodowych, które w przypadku ubezpieczonego zostały wskazane na wstępie niniejszych rozważań prawnych. Należy zaznaczyć,
wbrew apelacji, że ubezpieczony posiada kwalifikacje także do pracy umysłowej, skoro posiadając wykształcenie średnie (po technikum zawodowym), przez szereg lat wykonywał prace administracyjno – biurowe, a także kierował zespołem ludzi,
a zatem obowiązki wymagające wiedzy i kwalifikacji, typowe dla pracownika umysłowego, pracując na takich stanowiskach jak młodszy specjalista ds. BHP
i p.poż, kierownik mieszalni pasz, kierownik zakładu rolnego (...), instruktor służby surowcowej, sekretarz Komitetu Gminnego (...) w G.. Analiza akt emerytalnych wskazuje, że ubezpieczony w międzyczasie nie podwyższał już swoich kwalifikacji zawodowych. Brak jest podstaw do twierdzenia, że ubezpieczony stracił uzyskiwane przez szereg lat pracy kwalifikacje zawodowe jako pracownik umysłowy.

Fakt trudności z podjęciem zatrudnienia, spowodowany uwarunkowaniami rynku pracy, na co wskazuje treść odwołania ubezpieczonego, nie może podważyć dokonanej w sprawie oceny przesłanki niezdolności do pracy. Zgodnie z zastosowanymi przez Sąd I instancji przepisami prawa w tej sprawie ważne jest bowiem wyłącznie ustalenie, że ubezpieczony zachował kompetencje do wykonywania pracy z uwagi na swoje predyspozycje zdrowotne.

Reasumując, Sąd Apelacyjny w oparciu o dotychczas zebrany materiał dowodowy uznał, że w sprawie zachodziła przesłanka przewidziana w art. 107 ustawy emerytalnej, zgodnie z którą prawo do świadczenia rentowego ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego ustalony zostanie brak niezdolności do pracy.
U ubezpieczonego stwierdzono poprawę stanu zdrowia powodującą brak dotychczasowej niezdolności do pracy w rozumieniu art. 57 ust. 1 i art. 12 ust. 1 – ust. 3 ustawy emerytalnej.

Mając na uwadze przedstawioną argumentację Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację, o czym orzekł w sentencji.