Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 września 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Agnieszka Leżańska

Protokolant p.o. stażysty Renata Kabzińska

po rozpoznaniu w dniu 15 września 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku S. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

na skutek odwołania S. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 8 kwietnia 2014 r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznaje ubezpieczonemu

S. K. prawo do emerytury od dnia (...) roku.

Sygn. akt VU 3039/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8 kwietnia 2014 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy S. K. prawa do emerytury, z uwagi na brak wymaganego stażu pracy w warunkach szczególnych.

Od powyższej decyzji wnioskodawca odwołał się w dniu 29 kwietnia 2014 roku, wnosząc o zaliczenie do pracy w szczególnych warunkach okresów zatrudnienia: od 5 maja 1983 roku do 30 listopada 1990 roku w Kombinacie (...) w B. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony oraz od dnia 9 kwietnia 1980 roku do dnia 4 października 1980 roku w Przedsiębiorstwie (...) w P. na stanowisku kierowcy autobusu.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

S. K., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 20 lutego 2014r roku wniosek o przyznanie emerytury. Wnioskodawca nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego (dowód: wniosek o emeryturę wraz z informacją dotyczącą okresów składkowych i nieskładkowych o k. 1-6 akt ZUS).

Na dzień 1 stycznia 1999 roku skarżący udowodnił staż pracy wynoszący 27 lat, 9 miesięcy i 10 dni. Organ rentowy do stażu pracy nie zaliczył wnioskodawcy okresów urlopów bezpłatnych od 18 września 1990 roku do 30 listopada 1990 roku oraz od 2 lutego 1998 roku do 28 lutego 1998 roku.

Do pracy w warunkach szczególnych organ rentowy zaliczył wnioskodawcy 7 lat, 2 miesiące i 19 dni, na co składają się:

-

od 1 lipca 1972 roku do 27 kwietnia 1973 roku okres zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w P. (prace w kanałach remontowych przy naprawie poj. mechanicznych),

-

od 8 maja 1975 roku do 31października 1978 roku okres zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w P. (kierowca sam. cięż. o poj. pow. 3,5 tony oraz kierowca autobusu o liczbie miejsc pow. 15 osób)

-

od 23 kwietnia 1979 roku do 31stycznia 1980 roku okres zatrudnienia w Wojewódzkiej (...) w Ł. Oddział P. (kierowca autobusu o liczbie miejsc pow. 15 osób)

- od 1 lutego1980 roku do 15 lutego 1980 roku okres zatrudnienia w Wojewódzkiej (...) w Ł. Oddział P. (kierowca autobusu o liczbie miejsc pow. 15 osób)

-

od 26 listopada 1980 roku do 30 kwietnia 1982 roku okres zatrudnienia w (...) S.A. (kierowca sam. cięż. o poj. pow. 3,5 tony)

-

od 1 września 1982roku do 30 kwietnia1983 roku w Hucie (...) w P. (kierowca autobusu o liczbie miejsc pow. 15 osób).

Do pracy wykonywanej w szczególnych warunkach Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. nie zaliczył S. K. okresów zatrudnienia:

- od dnia 5 maja 1983 roku do dnia 30 listopada 1990 roku w Kombinacie (...) w B. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony marki S. oraz

- od dnia 9 kwietnia 1980 roku do dnia 4 października 1980 roku w Przedsiębiorstwie (...) w P. na stanowisku kierowcy autobusu marki J.

W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że wnioskodawca nie przedłożył wystawionych przez pracodawców świadectw wykonywania prac w szczególnych warunkach potwierdzających, iż stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w szczególnych warunkach, a z przedłożonych dokumentów nie można stwierdzić charakteru pracy wykonywanej przez wnioskodawcę, przez co wnioskodawca nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach i brak jest podstaw do zaspokojenia roszczenia wnioskodawcy i przyznania mu prawa do wcześniejszej emerytury.

S. K. z wykształcenia jest kierowcą –mechanikiem.

Wnioskodawca posiada uprawnienia do prowadzenia samochodów; od 5 września 1982 roku samochodów ciężarowych ( kat. C ), a od 26 października 1976 roku autobusów (kat. D).

W okresie od 5 maja1983 roku do 30 listopada 1990 roku S. K. był zatrudniony w Kombinacie (...) w B. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony marki S.. Do stałych obowiązków wnioskodawcy należał przewóz materiałów budowlanych niezbędnych do usuwania na terenie elektrowni (...) awarii w ramach tzw. pogotowia wodno-kanalizacyjnego. S. K. samochodem ciężarowym marki S. (...)lub S. (...) przewoził materiały wodno-kanalizacyjne (hydrauliczne, elektryczne i inne ). Nadto do obowiązków wnioskodawcy należała realizacja zamówień materiałów budowlanych tj. (rury, deski itp.). W tym celu S. K. jeździł m.in.: do K., K., B., Z.. Wnioskodawca, wyłącznie jako kierowca samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace kierowcy samochodu ciężarowego marki S. (...) lub (...) innych prac wnioskodawca w tym okresie nie wykonywał. Wnioskodawca nie pracował jako mechanik przy naprawianiu samochodu.

Pracodawca Kombinat (...) w B. nie wystawił wnioskodawcy świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

W wystawionym w dniu przez Kombinat (...) w B. świadectwie pracy z dnia 12 grudnia 1990 roku wskazano, że wnioskodawca w okresie od 5 maja 1983 roku do 30 listopada 1990 roku był zatrudniony w przedmiotowym zakładzie na stanowisku kierowcy samochodu dostawczego. W umowie o pracę z dnia 5 maja 1983 roku zawartej przez wnioskodawcę z Kombinatem (...) w B., kartach wynagrodzeń i angażach z w/w zakładu pracy wskazano, że wnioskodawca zatrudniony był na stanowisku kierowca – mechanik ( dowód: zeznania wnioskodawcy S. K. od minuty 18.44 do minuty 20.53 , zeznania świadków: W. K. (1) od minuty 10.47 do minuty 12.40, A. K. (1) od minuty 13.49 do minuty 16.45 wraz z okazaniem prawa jazdy nr (...) k.15 i verte minuta 03.02 - nagranie protokołu rozprawy z dnia 15 września 2014 roku k.17 w aktach sprawy, umowa o prace k.26, świadectwo pracy k.16, zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu k.27angaże k.32,33,34,35,pismo k.37,38,39, 40,41,42,43,44,45, kserokopia legitymacji ubezpieczeniowej k.55-57 w aktach organu rentowego).

W okresie od dnia 9 kwietnia 1980 roku do dnia 4 października 1980 roku wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w P. na stanowisku kierowcy autobusu marki (...). Był to autobus tzw. „ogórek”, posiadający 50 miejsc. Przez cały ten okres wnioskodawca pracował wyłącznie jako kierowca autobusu, woził wycieczki oraz przewoził ludzi. Była to praca wykonywana stale i w pełnym wymiarze godzin. Innych prac wnioskodawca w tym okresie nie wykonywał. Wnioskodawca nie pracował jako mechanik przy naprawianiu samochodu.

Pracodawca Wojewódzkie Przedsiębiorstwo (...) wP. nie wystawiło wnioskodawcy świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

W wystawionym wnioskodawcy świadectwie pracy z 4 października 1980 roku Wojewódzkie Przedsiębiorstwo (...) w P. wskazało, że wnioskodawca w okresie od 9 kwietnia 1980 roku do 4 października 1980 roku oraz druku Rp-7 z dnia 15 maja 2013 roku, że wnioskodawca zatrudniony był na stanowisku kierowcy samochodowego ( dowód: zeznania wnioskodawcy S. K. od minuty 18.44 do minuty 20.53 , zeznania świadków J. P. od minuty 08.45 do minuty 10.47, M. K. od minuty 12.40 do minuty 13.49 oraz J. O. od minuty 13.49 do minuty 16.45 – nagrania protokołu rozprawy z dnia 15 września 2014 roku k.17akt sprawy, umowa dodatkowa o prace k.11-12, świadectwo pracy k.16, Rp-7 wystawione w dniu 12 maja 2013 roku k.17, kserokopia legitymacji ubezpieczeniowej k.55-57 w aktach organu rentowego).

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył, co następuje:

odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013r. poz. 1440) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, a w dniu(...) ukończył 60 lat.

Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Podnoszona zatem przez organ rentowy okoliczność nie dysponowania przez skarżącego świadectwem pracy w szczególnych warunkach, nie przesądza jeszcze, że wnioskodawca takiej pracy nie wykonywał.

Stanowisko takie wielokrotnie zajmował również Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239 stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami.

Sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy w obu wskazanych przedsiębiorstwach tj. w Kombinacie (...) w B. w okresie od 5 maja 1983 roku do 30 listopada 1990 roku oraz w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie (...) w P. w okresie od 9 kwietnia 1980 roku do 4 października 1980 był niesporny między stronami w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach ubezpieczeniowych. Sporny pozostawał jedynie charakter wykonywanej przez wnioskodawcę pracy we wskazanych okresach. Stało się tak dlatego, że z dokumentów osobowych skarżącego, zarówno z Kombinatu (...) w B., jak Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa (...) wP. w postaci świadectw pracy, umów o pracę, angaży czy Rp-7 - potwierdzających zatrudnienie S. K. w spornych okresach, wynika jedynie, że wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku kierowcy samochodowego, samochodu dostawczego lub kierowcy mechanika.

W ocenie Sądu, okoliczność nieprecyzyjnego określenia stanowiska pracy wnioskodawcy w w/w dokumentach polegającego na nie wskazaniu kierowcą jakich pojazdów był wnioskodawca, nie oznacza – jak chce organ rentowy – że wnioskodawca nie był kierowcą samochodów ciężarowych o ciężarze całkowity ponad 3,5 tony oraz kierowcą autobusu.

Podstawą zakwestionowania przez organ rentowy było również wymieniane we wskazanych wyżej dokumentach stanowiska - kierowca-mechanik.

Dokonując ustaleń w zakresie rodzaju prac wykonywanych przez wnioskodawcę w Kombinacie (...) w B. w okresie od 5 maja 1983 roku do 30 listopada 1990 roku, Sąd oparł się na dokumentach zgromadzonych w aktach osobowych wnioskodawcy oraz na korespondujących z nimi zeznaniach wnioskodawcy oraz świadków: W. K. (1) i A. K. (2). Należy podkreślić, że świadkowie pracowali w całym spornym okresie razem z wnioskodawcą. W. K. (1), jako mistrz robót ogólno-budowlanych, bezpośrednio składał u wnioskodawcy zamówienia na dostarczenie materiałów budowlanych, bądź materiałów niezbędnych do naprawy instalacji wodno-kanalizacyjnej na teren elektrowni (...), natomiast A. K. (2), podobnie jak wnioskodawca, pracował jako kierowca samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony. Obaj świadkowi dysponują zatem bezpośrednią i szczegółową wiedzą na temat wykonywanej przez wnioskodawcę pracy. Świadkowie Ci potwierdzili również, że w całym spornym okresie wnioskodawca pracował w pełnym wymiarze czasu pracy wyłącznie jako kierowca samochodu ciężarowego marki S. (...)o ładowności powyżej 3,5 tony, którym przewoził materiały budowlane oraz materiały do usuwania awarii wodno- kanalizacyjnych (tj. rury, deski). Z jasnych i logicznych zeznań wskazanych świadków wynika również, że S. K. nigdy nie pracował jako mechanik samochodowy, a wyłącznie jako kierowca (...). Wszystkie informacje przekazane w zeznaniach świadków w pełni korespondują z zeznaniami samego wnioskodawcy. Zważywszy, że to nie nazwa stanowiska pracy decyduje o szczególnych warunkach zatrudnienia, ale faktycznie wykonywane obowiązki, a wnioskodawca poza obowiązkami kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 ton innych obowiązków nie miał, Sąd zaliczył S. K. cały sporny okres od dnia 5 maja 1983 roku do 30 listopada 1990 roku ( z wyłączeniem okresu urlopu bezpłatnego od 18 września 1990 roku do 30 listopada 1990 roku) do pracy w szczególnych warunkach.

Charakter pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w drugim spornym okresie tj. od 9 września 1980 roku do 4 października 1980 roku w Przedsiębiorstwie (...) w P. Sąd ustalił w oparciu o spójne i wiarygodne zeznania świadków: J. P., W. K. (2), J. O. oraz wnioskodawcy. Wszyscy Ci świadkowie potwierdzili, iż w całym tym okresie S. K. pracował, jako kierowca autobusu marki (...), posiadającego powyżej 49 miejsc. Do stałych obowiązków wnioskodawcy należało wożenie wycieczek oraz przewóz ludzi. Istotne w tym zakresie były zeznania świadka J. P., która w spornym okresie zajmowała stanowisko Inspektora d.s transportu i sama niejednokrotnie osobiście wydawała wnioskodawcy dyspozycję wyjazdu i wystawiała karty drogowe. Świadek zapamiętała wnioskodawcę z tego okresu i z całą stanowczością stwierdziła, że przez cały okres od 9 września 1980 roku do 4 października 1980 roku wnioskodawca pracował wyłącznie jako kierowca autobusu marki (...) tzw. ogórek, którym woził wycieczki i przewoził ludzi. Z relacji świadka wynika, że w okres zatrudnienia wnioskodawcy przypadał na okres świetności zakładu, kiedy to organizowana była bardzo duża ilość wycieczek, w związku z czym wnioskodawca miał bardzo dużo pracy, a praca przez niego wykonywana była w jej ocenie bardzo ciężka.

Okoliczności te w pełni potwierdzili pozostali świadkowie: W. K. (2) oraz J. O., którzy w spornym okresie byli zatrudnieni w przedmiotowym przedsiębiorstwie również jako kierowcy autobusów, a tym samym dysponują bezpośrednią i szczegółową wiedzą na temat wykonywanej przez wnioskodawcę pracy. Z ich zeznań wynika, że skarżący - tak jak twierdził - w całym spornym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował tylko i wyłącznie w charakterze kierowcy autobusu (...) i innych prac nie wykonywał. Wnioskodawca pracował przy przewożeniu wycieczek oraz pozostałych organizowanych przewozów ludzi. Wobec jednak korespondujących ze sobą zeznań wnioskodawcy i świadków: J. P., W. K. (2) oraz J. O., brak było podstaw do ich kwestionowania w szczególności, że organ rentowy nie przedstawił w toku postępowania jakiegokolwiek dowodu podważającego dowody zgłoszone przez skarżącego. Wnioskodawca wyjaśnił, że w czasie swojego zatrudnienia w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie (...) wP. w okresie od 9 września 1980 roku do 4 października 1980 roku, pomimo wpisu, że był kierowcą samochodowym, de facto pracował wyłącznie jako kierowca autobusu marki J. Na potwierdzenie powyższego w aktach rentowych znajduje się świadectwo pracy wystawione wnioskodawcy w dniu 4 października 1983 roku (k.16), w którym znajduje się wzmianka o :”dodatek do wynagrodzenia za rodzaj prowadzonego pojazdu”, a w jednym z punktów umowy dodatkowej z dnia 9 kwietnia 1980 roku (k.11 akt rentowych) zawarta jest informacja o „dodatkowym wynagrodzeniu kierowcy autobusu z tytułu odpowiedzialności za bagaż pozostawiony podczas obsługi imprezy”, co w ocenie Sądu również świadczy, że wnioskodawca we wskazanym okresie był kierowcą autobusu. Zważywszy, że to nie nazwa stanowiska pracy decyduje o szczególnych warunkach zatrudnienia, ale faktycznie wykonywane obowiązki, a wnioskodawca poza obowiązkami kierowcy autobusu innych obowiązków nie miał, Sąd zaliczył mu cały sporny okres od 9 września 1980 roku do 4 października 1980 roku do pracy w szczególnych warunkach.

Reasumując na podstawie przeprowadzonych dowodów Sąd uznał, że wnioskodawca w okresie zatrudnienia tj: od 5 maja 1983 roku do 30 listopada 1990 roku w Kombinacie (...) w B. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował wyłącznie na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony tj. samochodu ciężarowego marki (...), a w okresie od 9 kwietnia 1980 roku do 4 października 1980 roku w Przedsiębiorstwie (...)" wP. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, pracował wyłącznie na stanowisku kierowcy autobusu marki (...).

Prace na stanowisku kierowcy samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, (…) jak i praca kierowcy autobusów o liczbie miejsc powyżej 15 (…) są pracami zaliczonymi przez ustawodawcę do prac w szczególnych warunkach zgodnie z wykazem A, działem VIII pkt 2 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

Po doliczeniu spornych okresów do uznanego już przez organ rentowy stażu w szczególnych warunkach w wymiarze 7 lat 2 miesięcy i 19 dni, wnioskodawca wykazał, że w szczególnych warunkach pracował ponad 15 lat.

Biorąc pod uwagę, iż wnioskodawca spełnił jednocześnie pozostałe wymagane przepisami rozporządzenia warunki, to jest ukończył 60 lat, jego łączny okres zatrudnienia składkowy i nieskładkowy wyniósł ponad 25 lat, należy uznać, że wydana przez organ rentowy decyzja jest błędna, a żądanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

W świetle powyższego nie ulega żadnej wątpliwości, że wnioskodawca legitymuje się ponad 15-letnim stażem pracy w szczególnych warunkach.

Sąd przyznał S. K. prawo do emerytury z dniem osiągnięcia wieku emerytalnego tj. z dniem (...) roku.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., orzekł jak w sentencji.