Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 04 grudnia 2013 roku

Sąd Rejonowy w Lubinie Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Marek Tęcza

Protokolant sekr. Sądowy Justyna Łazińska

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2013 roku w Lubinie

sprawy z powództwa A. T. (1)

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powoda A. T. (1) kwotę 6.974,03 zł (sześć tysięcy dziewięćset siedemdziesiąt cztery złote i trzy grosze) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi:

-

od kwoty 6.174,03 zł za okres od 25 lutego 2013 roku do dnia zapłaty,

-

od kwoty 800, zł za okres od 13 marca 2013 roku do dnia zapłaty,

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.074,21 zł (dwa tysiące siedemdziesiąt cztery złote i dwadzieścia jeden groszy) tytułem stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu,

IV.  nakazuje uiścić stronie pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Lubinie kwotę 138, zł (sto trzydzieści osiem złotych) tytułem brakującej kwoty wynagrodzenia biegłego.

sygn. akt: I C 390/13

UZASADNIENIE

Powód A. T. (1) wystąpił z powództwem przeciwko (...) S.A. w W. o zapłatę kwoty 7.175,61 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 6.375,61 zł od dnia 24 lutego 2013 roku oraz od kwoty 800, zł od dnia 13 marca 2013 roku do dnia zapłaty, a ponadto o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu podał, że w dniu 24 stycznia 2013 roku stanowiący jego własność samochód marki A. (...) o nr rej. (...) został uszkodzony w wyniku kolizji drogowej i w związku z tym wystąpił do strony pozwanej, czyli ubezpieczyciela w zakresie odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody, o jej naprawienie. W dniu 31 stycznia 2013 roku strona pozwana sporządziła kalkulację naprawy auta powoda zamykającą się kwotą 5.182,45 zł, którą przekazano powodowi. Powód nie zgodził się z wysokością wyliczonego odszkodowania i zlecił niezależnemu rzeczoznawcy określenie rzeczywistych i niezbędnych kosztów naprawy, który według rzeczoznawcy wyniósł 11.558,06 zł. Zdaniem powoda strona pozwana bezzasadnie w swojej wycenie zastosowała nieoryginalne części zamienne, obniżyła wartość tych części o 55%, zastosowała rażąco zaniżoną stawkę robocizny, obniżyła cenę materiałów lakierniczych o 34% i pominęła powiązane technologicznie operacje. Koszt wykonania opinii to kwota 800, zł. Wobec powyższego powód wezwał stronę pozwaną do zapłaty rzeczywistego odszkodowania oraz kwoty z tytułu dokonanej wyceny. Powód podniósł, że należy mu się odszkodowanie powiększone o podatek VAT i w wysokości umożliwiającej przywrócenie auta do stanu sprzed zdarzenia wywołującego szkodę, podkreślił przy tym że nie jest koniecznym warunkiem dochodzenia odszkodowania od ubezpieczyciela, z tytułu kosztów naprawy uszkodzonego samochodu, jego uprzednia naprawa. Roszczenie odsetkowe uzasadnił brzmieniem art. 14 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda kosztów sądowych oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu przyznała, że sprawca szkody w dniu zdarzenia miał zawartą umowę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej z (...) S.A. w W. i co do zasady uznała roszczenie. Stwierdziła, że wykonany przez nią kosztorys uwzględnia ustalony zakres uszkodzeń i ceny części zamiennych oraz średnie ceny usług na terenie miejsca zamieszkania powoda. Natomiast przedłożona przez powoda opinia, która jest tylko dokumentem prywatnym w rozumieniu art. 245 kpc, przewiduje nieuzasadnione maksymalne stawki roboczogodzin oraz zakupu części zamiennych.

W toku postępowania sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 stycznia 2013 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzony został pojazd A. (...) nr rej. (...), którego właścicielem był A. T. (1). Sprawca kolizji zawarł umowę odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów z (...) S.A. w W.. A. T. (1) 24 stycznia 2013 roku zgłosił szkodę ubezpieczycielowi, który przyjął ją do likwidacji.

dowód: okoliczności bezsporne, druk zgłoszenia szkody w pojeździe z ubezpieczenia OC nr szkody (...) k. 1-3 akt szkody, potwierdzenie pokrycia ubezpieczeniowego k. 4-6 akt szkody.

W wyniku kolizji w samochodzie A. T. (1) uszkodzeniu uległy zderzak tylny wraz ze spoilerem oraz jego wspornikami oraz inne tylne elementy samochodu, w tym czujniki wspomagania parkowania, tylny emblemat, tylna prawa lampa oraz elementy szyby. Wartość pojazdu A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) przed zdarzeniem wynosiła 35.900, zł. Przy przyjęciu, dla użytych do naprawy części zamiennych, cen nowych oryginalnych części z certyfikatem oraz stawek kosztów robocizny na poziomie 100, zł za roboczogodzinę, zgodnie z kalkulacją sporządzoną w systemie A. wymiana bądź naprawa uszkodzonych części w pojeździe A. T. (1) to wartość 9.228,30 zł netto, czyli 11.350,81 zł brutto.

dowód: druk zgłoszenia szkody w pojeździe z ubezpieczenia OC nr szkody (...) k. 1-3 akt szkody, dokumentacja fotograficzna k. 7-19 akt szkody, częściowo odpis kalkulacji naprawy nr (...) z 31 stycznia 2013 roku k. 7-9, częściowo odpis oceny techniczno–ekonomicznej S_9_DŁ_TE_2013 r. z 11 lutego 2013 roku k. 10-13, częściowo odpis kalkulacji naprawy nr SM/ (...) k. 14-20, opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego k. 51-66.

W toku postępowania likwidacyjnego (...) S.A. w W. wycenił szkodę w pojeździe na kwotę 5.182,45 zł, którą wypłacił A. T. (1). Ponieważ nie zgodził się on z taką wyceną zlecił sporządzenie określenia wartości szkody rzeczoznawcy samochodowemu z zakresu techniki motoryzacyjnej i ruchu drogowego D. Ł., który sporządził kalkulację, szacując koszty naprawy pojazdu na kwotę 11.558,06 zł. Za ekspertyzę A. T. (1) zapłacił 800, zł. Pismem z 06 marca 2013 roku wezwał do zapłaty kwoty 7.175,61 zł w terminie do 12 marca 2013 roku. Pismo zostało wysłane 06 marca 2013 roku. W piśmie z 11 kwietnia 2013 roku (...) S.A. w W. odmówił wypłaty dodatkowej kwoty tytułem ubezpieczenia.

dowód: odpis kalkulacji naprawy nr (...) z 31 stycznia 2013 roku k. 7-9, odpis oceny techniczno–ekonomicznej S_9_DŁ_TE_2013 r. z 11 lutego 2013 roku k. 10-13, częściowo odpis kalkulacji naprawy nr SM/ (...) k. 14-20, odpis rachunku nr (...) z 04 marca 2013 roku k. 21, odpis przedsądowego wezwania do zapłaty z 06 marca 2013 roku wraz z potwierdzeniem nadania k. 22, odpis pisma strony pozwanej z 11 kwietnia 2013 roku k. 36-37 akt szkodowych.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jako uzasadnione co do kwoty 6.974,03 zł należało uwzględnić, oddalając w pozostałym zakresie. Na podstawie art. 34 ust 1 i 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 roku, Nr 124, poz. 1152 ze zmianami) z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną szkodę, której następstwem jest między innymi uszkodzenie mienia, zaś odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym. W związku z tym odpowiedzialność strony pozwanej wynika z art. 822 § 4 kc, zgodnie z którym uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń nie może być jednak wyższa od poniesionej szkody (art. 824 ¹ § 1 kc), a ponadto świadczenie zobowiązanego nie powinno przekraczać kosztów celowych, ekonomicznie uzasadnionych, jednak powinno nastąpić przez przywrócenie stanu poprzedniego lub przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej.

Strona pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialności, natomiast przedmiotem sporu był zakres tej odpowiedzialności, wyznaczany przez przepisy art. 361 kc i 363 kc. Zgodnie z art. 363 § 2 kc wysokość odszkodowania powinna być ustalona według poziomu cen części zamiennych i usług koniecznych do wykonania naprawy z daty ustalania odszkodowania. Skoro zaś, stosownie do postanowień z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz.U. Nr 97, poz. 1050 ze zm.), cena towaru lub usługi opodatkowanej podatkiem VAT obejmuje wielkość wyrażoną w jednostkach pieniężnych, którą nabywca obowiązany jest zapłacić sprzedawcy za towar lub usługę wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług, to miernikiem wysokości szkody ustalonej według cen kosztów naprawy jest tak właśnie określona cena naprawy pojazdów. Jest to zatem cena części zamiennych i usług obejmująca podatek VAT (tak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 22 kwietnia 1997 roku w sprawie III CZP 14/ 97, wyroku z dnia 11 czerwca 2001 roku w sprawie V CKN 226/00, wyroku z dnia 07 sierpnia 2003 roku w sprawie IV CKN 387/01 oraz uchwale z dnia 17 maja 2007 roku w sprawie III CZP 150/06).

Przy wyliczeniu wartości szkody sąd oparł się na nie kwestionowanej przez strony opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego, która w bardzo dużym zakresie była zbieżna z wyceną sporządzoną przez prywatnego rzeczoznawcę. Różnica w kosztorysach sporządzonych przez stronę pozwaną w toku postępowania likwidacyjnego oraz prywatnym zleconym przez powoda, dotyczyła przede wszystkim różnic w częściach zakwalifikowanych do wymiany, ich cenach oraz stawkach za roboczogodzinę prac blacharskich i lakierniczych. Natomiast jeśli chodzi o zakres naprawy pojazdu powoda opinia biegłego potwierdziła konieczność użycia części zamiennych wskazanych w opinii prywatnej, sporządzonej na zlecenie powoda i w przyjętych tam cenach. Ponieważ strona pozwana kwestionowała wycenę sporządzoną na prywatne zlecenie powoda przeprowadzono dowód z opinii biegłego z zakresu techniki pojazdów samochodowych, ruchu drogowego i wypadków drogowych oraz kalkulacji warsztatowej. Wskazać należy, iż z istoty celu dowodu z opinii biegłego wynika, że jeśli rozstrzygnięcie sprawy, jak w tym przypadku, wymaga wiadomości specjalnych, dowód z opinii biegłego jest konieczny. W takim przypadku sąd nie może poczynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeśli jest ona prawidłowa i jeśli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym. Zdaniem sądu sporządzonej w postępowaniu opinii biegłego sądowego Z. D. należy przyznać pełen walor wiarygodności, bowiem była jasna, logiczna i wyprowadzone przez biegłego wnioski co do ogólnych zasad wyliczenia kosztu naprawy samochodu powoda były zasadne w świetle wskazań wiedzy technicznej i zasad doświadczenia życiowego, a ponadto co należy podkreślić nie była ona kwestionowana przez żadną ze stron. Biegły w swojej opinii wyliczył wartość szkody w pojeździe powoda na kwotę 11.350,81 zł przyjmując wartość oryginalnych, certyfikowanych nowych części zamiennych z okresu zaistnienia szkody i przy uwzględnieniu średnich stawek za robociznę w wysokości 100, zł za godzinę, które określił jako stawki stosowane w sieci serwisowej warsztatów rzemieślniczych regionu zamieszkania powoda. Taką stawkę w odpowiedzi na pozew strona pozwana określiła jako niesłusznie zawyżoną.

Zdaniem sądu uzasadnionym było przyjęcie kosztu nowych i oryginalnych części zamiennych, bowiem ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonego pojazdu. Jak wskazano wyżej przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody (tak Sąd Najwyższy w orzeczeniu z 20 października 1972 roku w sprawie II CR 425/72). Podkreślić należy, że tylko części oryginalne dają gwarancję należytej jakości i prawidłowego współdziałania z pozostałymi podzespołami naprawianego samochodu. Ponadto zgodnie z poglądem wyrażonym w uchwale składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 roku w sprawie III CZP 80/11 – zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Dopiero jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi. Strona pozwana nie wykazała, żeby użycie oryginalnych części doprowadziło do wzrostu wartości pojazdu przed wypadkiem. Na marginesie jedynie należy w tym miejscu tylko wskazać, że wartość części zamiennych, uwzględniających normalia w wysokości 2 %, w kwocie 4.741,44 zł jest identyczna z kwotą wyliczoną w operacie szacunkowym sporządzonym na prywatne zlecenie powoda, co zdaniem sądu potwierdza poprawność zastosowanej metody wyliczenia wartości kosztów części zamiennych. Tym samym biorąc pod uwagę, że w trakcie postępowania likwidacyjnego została wypłacona uprawnionemu kwota 5.182,45 zł, powodowi należała się różnica w wysokości 6.174,03 zł. Powództwo przewyższające tą kwotę należało natomiast oddalić.

Ponadto powód dochodził zwrotu kosztów ekspertyzy poniesionych w postępowaniu przedsądowym w wysokości 800, zł. Sąd uznał to żądanie za usprawiedliwione, gdyż wydatek ten był celowy i umożliwił powodowi jako osobie nie posiadającej wiedzy specjalnej na weryfikację stanowiska strony pozwanej dotyczącego decyzji o przyznanym odszkodowaniu. Dokument ten miał charakter pomocniczy, ale biegły sądowy Z. D. dokonując w opinii ustalenia kosztów naprawy w wielu jej pozycjach zgodził się z wyceną sporządzoną przez D. Ł.. Zgodnie więc z uzasadnieniem wyroku Sądu Najwyższego z dnia 02 września 1975 roku w sprawie I CR 505/75 oraz uchwały Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2004 roku w sprawie III CZP 24/2004 w takim wypadku koszt ekspertyzy stanowi szkodę ulegającą naprawieniu (art. 361 kc).

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 kc i art. 482 kc. Zgodnie z art. 817 § 1 kc i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, które stanowią że jeżeli nie umówiono się inaczej, zakład ubezpieczeń obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie dni trzydziestu, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Natomiast odnośnie odsetek od kwoty za sporządzoną kalkulację naprawy sąd stwierdził, że wobec nadania pisma, w którym domagano się zwrotu tej kwoty, w dniu 06 marca 2013 roku, co wynika z dowodu nadania, to dotarło ono do strony pozwanej w terminie umożliwiającym wypłatę tej kwoty do wyznaczonego dnia czyli 12 marca 2013 roku. Tym samym następny dzień należało uznać, za początkowy dla liczenia zwłoki strony pozwanej z zapłatą tej kwoty.

Konsekwencją takiego rozstrzygnięcia było orzeczenie co do kosztów procesu, które sąd oparł o zasady wyrażone w art. 98 kpc oraz art. 100 kpc. Na podstawie tych przepisów sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.074,21 zł tytułem stosunkowego rozdzielenia kosztów postępowania. Koszty te zamknęły się w kwocie 3.393, zł na którą złożyły się uiszczona przez powoda opłata sądowa od pozwu w kwocie 359, zł wynagrodzenie pełnomocników stron w kwocie po 1.200, zł (na podstawie § 2 w zw. z § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego – tekst jednolity Dz.U. z 2013 roku, poz. 490) oraz opłata skarbowa od złożenia pełnomocnictw w kwocie 34, zł. Powód dochodził kwoty 7.175,61 zł a roszczenie zostało uznane za uzasadnione co do kwoty 6.974,03 zł czyli w 97%. Wobec tego powód przegrał sprawę w 3% i w takim zakresie powinien partycypować w kosztach procesu, a ponieważ poniósł tytułem kosztów kwotę 2.176, zł winien uzyskać zwrot 2.074,21 zł co znalazło odzwierciedlenie w punkcie III wyroku.

Ponadto wobec brakującej kwoty wynagrodzenia biegłego w wysokości 138, zł (wynagrodzenie wyniosło 738, zł k. 67), która został wypłacona ze środków budżetowych Sądu Rejonowego w Lubinie, sąd nakazał stronie pozwanej, jako przegrywającej, uiszczenie tej kwoty na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Lubinie.

Mając powyższe na uwadze, należało orzec, jak w sentencji wyroku.