Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 września 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 27 marca 2014 r., 12 czerwca 2014 r., 30 lipca 2014 r., 13 sierpnia 2014 r., 27 sierpnia 2014 r. i 12 września 2014 r. sprawy, przeciwko M. N. s. J. i J. z domu N. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

W dniu 2 listopada 2012 roku około godz. 12.00 w W. przy ul. (...) 1 na terenie L. C. ( hala „przylotów” (...)), wbrew obowiązkowi prowadził własną działalność gospodarcza z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem,

t.j. o czyn z art.: 210 ust 1 pkt. 5a ustawy Prawo Lotnicze w zw. z §2 pkt 1 ust 6b Rozporządzenia Ministra Transportu i (...) Wodnej z dn. 04.09.2012r.

Orzeka

1)  Obwinionego M. N. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 210 ust 1 pkt 5a ustawy Prawo Lotnicze wymierza karę grzywny w wysokości 200 ( dwieście) złotych.

2)  Zasadza od obwinionego 30 ( trzydzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 ( sto) złotych.

Sygn. akt V W 3848/13

UZASADNIENIE

M. N. został obwiniony o to, że w dniu 2 listopada 2012 roku około godz. 12.00 w W. przy ul. (...) 1 na terenie L. C. ( hala „przylotów” (...), wbrew obowiązkowi prowadził własną działalność gospodarcza z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem,

tj. o czyn z art.: 210 ust 1 pkt. 5a ustawy Prawo Lotnicze w zw. z §2 pkt 1 ust 6b Rozporządzenia Ministra Transportu i (...) Wodnej z dn. 04.09.2012r.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. N. prowadzi firmę transportową, którą odziedziczył po ojcu. Dysponuje on samochodem osobowym i 8-osobowym V.. Od 2008 roku posiada on licencję i kasę fiskalną. W dniu 2 listopada 2012 roku około godz. 12.00 w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą przebywał on na terenie hali przylotów (...) (...) im. (...) w W., gdzie zaproponował napotkanym mężczyznom – obywatelom W.: P. P. oraz P. R. skorzystanie z wykonywanych przez niego usług transportowych. Następnie udał się z w/w mężczyznami w kierunku parkingu wielopoziomowego. Zachowanie M. N. zaobserwował pracownik Służby Ochrony L. D. T., który poprosił o przeprowadzenie interwencji funkcjonariuszy Policji, pełniących służbę w rejonie Komisariatu Policji (...). Gdy M. N. dostrzegł obecność funkcjonariuszy Policji oraz pracownika Służby Ochrony L. przekazał pasażerów innemu mężczyźnie, po czym udał się na teren Terminala, gdzie został zatrzymany. Z uwagi na to, iż M. N. swoją działalność prowadził bez zgody zarządzającego (...) im. (...) w W. Przedsiębiorstwa Państwowego (...) został na niego nałożony mandat karny kredytowany w wysokości 500 złotych. M. N. skorzystał z przysługującego mu prawa i nie przyjął mandatu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego M. N. /k. 36-37/, zeznań świadka D. T. /k. 45-45v, 9v/, zeznań świadka M. O. /k. 51-52, 7v/, zeznań świadka S. W. /k. 83/, a także notatek urzędowych /k. 1, 13/, płyty CD /k. 12, 56/, pisma z dnia 12.09.2013 r. /k. 74-81/ oraz kopii wizytówek /k. 71-73/.

Obwiniony M. N. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wskazał, iż posiada firmę transportową, którą odziedziczył po ojcu. Ma stałych pasażerów, nadto wozi on tych samych klientów, których woził jego ojciec. Posiada samochód osobowy i 8-osobowego V. oraz stronę internetową. Zna trzy języki obce. Od 2008 roku posiada licencję i kasę fiskalną, które zawsze okazywał podczas kontroli. Do tej pory żaden z jego pasażerów nie złożył na niego skargi. Posiada on także wiele wiadomości e-mail, w których pasażerowie dziękują mu za wykonaną usługę. Każdy klient, który korzysta z jego usług otrzymuje paragon lub fakturę, na którym widnieje nazwa jego firmy, NIP i REGON. Jego klientami są najczęściej obcokrajowcy, którzy cenią sobie, że zna on ich język. W przypadku, gdy posiada rezerwacje, przyjeżdża na teren (...). Na terenie lotniska bywa on również prywatnie. Czasami przewozi znajomych i rodzinę. Zdarzają się również sytuacje, podczas których podchodzą do niego pasażerowie i pytają o drogę lub proszą o podprowadzenie. W takich przypadkach stara się im nie odpowiadać, obawiając się, że zostanie oskarżony o akwizycje. Gdy rozmawia z obcą osobą, to wzbudza to zainteresowanie ochroniarzy pracujących lotniska, którzy podchodzą do niego, aby go wylegitymować.

M. N. wskazał również, iż pod lotniskiem czekają różne auta, z różnych firm. Do tej pory nie był on świadkiem sytuacji, w czasie której do osób przebywających w tych pojazdach podchodzili pracownicy Służby Ochrony L.. Za każdym razem, gdy obwiniony przebywa na terenie lotniska, swój samochód parkuje na parkingu wielopoziomowym w odległości ok. 300 m od lotniska. Bliżej znajdują się jedynie miejsca dla taksówek rekomendowanych. Żeby dojść do tego parkingu trzeba iść wzdłuż taksówek rekomendowanych. Pasażer mija wówczas sznur 50 taksówek rekomendowanych. Obwiniony jest stanie zaproponować niższą cenę wykonania usługi niż kierowca taksówki rekomendowanej.

Odnosząc się do zarzucanego mu czynu obwiniony wskazał, iż nie pamięta on szczegółów dotyczących złożonej mu rezerwacji. Wskazał jednocześnie, iż pamięta, że miał umówionych klientów z W.. Panowie ci podeszli wówczas do niego. Znali wcześniej jego imię. Następnie obwiniony szedł z nimi przez halę w kierunku swojego samochodu. Gdy byli oni w odległości około 50 metrów od pojazdu podszedł do niego ochroniarz, który oświadczył mu, iż na terenie lotniska obowiązuje zakaz prowadzenia działalności. Odnosząc się do jego słów, obwiniony wskazał mu, iż posiada licencję i był wcześniej umówiony z tymi klientami. W odpowiedzi na jego słowa ochroniarz, który nie znał języka włoskiego ani angielskiego, chciał nałożyć na niego mandat w wysokości 500 zł. Obywatele W., którzy przebywali wówczas w miejscu zdarzenia, początkowo wstawili się za obwinionym, później jednak zrezygnowali i odeszli.

Obwiniony wskazał również, iż przed zdarzeniem będącym przedmiotem niniejszej sprawy od 2010 roku pojawiał się już wcześniej na terenie lotniska i przewoził pasażerów. Brał on wcześniej udział w podobnym zdarzeniu, podczas których pracownicy Służby Ochrony L. zabierali mu klientów i zaprowadzali do taksówek rekomendowanych. /k. 36-37 wyjaśnienia obwinionego M. N. /

M. N. ma 29 lat. Z zawodu jest kierowcą, menagerem. Prowadzi własną działalność gospodarczą, z której osiąga miesięczny dochód w wysokości około 1.500 złotych. Jest żonaty, posiada syna w wieku 2 lat. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Nie był również karany. /k. 36 wyjaśnienia obwinionego M. N. /

Sąd zważył co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę M. N. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

Sąd dał wiarę jedynie tym wyjaśnieniom obwinionego, w których podał on ogólne informacje dotyczące prowadzonej przez niego działalności gospodarczej w zakresie usług transportowych oraz potwierdził swoją obecność w dniu zdarzenia na terenie (...) im. (...) w W.. Jednocześnie Sąd odmówił wiarygodności tej części wyjaśnień obwinionego, w której zaprzeczał on, aby w dniu zdarzenia proponował osobom przebywającym przed halą „przylotów” (...) (...) im. (...) w W. skorzystanie z wykonywanych przez niego usług transportowych.

Według Sądu wyjaśnienia obwinionego są przyjętą przez niego linią obrony, która jednak ostać się nie może w konfrontacji z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym w szczególności z zeznaniami naocznego świadka przedmiotowego zdarzenia pracownika Służby Ochrony L. D. T. /k. 45-45v, 9v/ oraz zeznań funkcjonariuszki Policji M. O. /k. 51-52, 7v/, które z kolei korelują z treścią nagrania z monitoringu /k. 12, 56 płyta CD/.

Z zeznań D. T., który jest pracownikiem Służby Ochrony L. im. F. C. w W. wynika, iż w dniu 2 listopada 2012 roku około godz. 12.00 patrolując halę przylotów (...) był on świadkiem zdarzenia, w czasie którego znany mu z widzenia mężczyzna oferował osobom wychodzącym z terminala „przyloty” swoje usługi. Następnie widział on jak w/w mężczyzna prowadzi dwóch pasażerów, którymi okazali się obywatele W., do samochodu zaparkowanego na parkingu „przyloty” poziom 2. Z uwagi na to świadek wezwał na miejsce zdarzenia funkcjonariuszy Policji w celu ustalenia tożsamości tego mężczyzny. Gdy przewoźnik spostrzegł funkcjonariuszy, przekazał swoich pasażerów innemu mężczyźnie, po czym udał się w stronę Terminala. Podczas przeprowadzonej interwencji obwiniony potwierdził, iż jest w stanie wykonać usługę przewozu pasażerów w cenie znacznie niższej niż kwota proponowana przez rekomendowanych taksówkarzy.

Przed Sądem świadek D. T. z uwagi na upływ czasu, jaki miał miejsce od momentu zdarzenia, nie potrafił określić w jakim języku toczyła się wówczas rozmowa. Potwierdził, iż pasażerami obwinionego byli obcokrajowcy. /k. 45-45v, 9v zeznania świadka D. T. /

Zeznania świadka D. T. należało uznać za logiczne i spójne. Odpowiadają one zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych.

Zeznania w/w świadka znalazły swoje potwierdzenie w zeznaniach funkcjonariuszki Policji M. O.. Z jej zeznań wynika iż, gdy w dniu zdarzenia około godz. 12.00 patrolowała ona halę przylotów (...), zgłosił się do niej pracownik (...) Ochrony (...), który poprosił ją o interwencję wobec mężczyzny oferującego usługę przewozu osób dwóm obcokrajowcom. Mężczyzną tym okazał się być obwiniony M. N.. Z uwagi na to, iż obwiniony prowadził działalność gospodarczą w postaci usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem, świadek nałożyła na niego mandat karny kredytowany w wysokości 500 złotych, informując go jednocześnie o prawie do odmowy przyjęcia mandatu. M. N. skorzystał z przysługującego mu prawa i nie przyjął mandatu, wskazując, iż przebywa on terenie (...) w celach zarobkowych, gdyż ma do tego prawo z uwagi na posiadane pozwolenie na świadczenie usług przewozowych na terenie wszystkich krajów Unii Europejskiej. Jednocześnie obwiniony tłumaczył, iż odprowadza podatki i dlatego też ma prawo przebywać na terenie (...) i świadczyć tego typu usługi.

W złożonych zeznaniach M. O. zaprzeczyła, aby była naocznym świadkiem zdarzenia, w czasie którego obwiniony proponował napotkanym na lotnisku osobom wykonanie usług transportowych, jednakże w czasie przeprowadzonej interwencji z udziałem obwinionego, M. N. przyznał, iż faktycznie dopuścił się wskazanego czynu. /k. 51-52, 7v zeznania świadka M. O. /

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M. O. jako spójnym i logicznym. Świadek jest funkcjonariuszką Policji, a co za tym idzie osobą zaufania publicznego. Brak było zatem podstaw do uznania, że świadek ten, w celu doprowadzenia do skazania niewinnej osoby, fałszywie oskarżył M. N. o czyn, którego w rzeczywistości w/w nie popełnił.

W niniejszej sprawie przesłuchano również świadka S. W.. Oceniając zeznania złożone przez w/w świadka wskazać należało, iż niewiele wniosły one do niniejszego postępowania. Nie był on bowiem naocznym świadkiem zdarzenia będącego przedmiotem sprawy. Świadek, który jest policjantem potwierdził, iż obwiniony prowadzi działalność gospodarczą polegającą na przewozie osób. Swoich klientów odbiera on czasem z lotniska. S. W. w złożonych zeznaniach potwierdził również, iż w dniu zdarzenia przebywał na terenie lotniska, gdzie rozmawiał z obwinionym. M. N. wskazał mu wówczas, iż czeka on na klientów, z którymi był umówiony. Świadek nie posiadał żadnych informacji na temat w/w klientów, dlatego też na podstawie zeznań w/w świadka nie można było ustalić, iż w dniu zdarzenia obwiniony faktycznie oczekiwał na klientów, którzy złożyli wcześniej rezerwację. /k. 83 zeznania świadka S. W. /

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych w postaci: notatek urzędowych /k. 1, 13/, płyty CD /k. 12, 56/, pisma z dnia 12.09.2013 r. /k. 74-81/ oraz kopii wizytówek /k. 71-73/. Dowody te należało uznać za w pełni wiarygodny materiał dowodowy. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby wiarygodność tych dokumentów.

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci przedstawionych przez obwinionego kopii wizytówek, wskazać należało, iż na podstawie w/w dokumentów nie można ustalić, iż obwiniony w ramach wykonywanej działalności transportowej otrzymuje rezerwacje od zagranicznych klientów na świadczone przez siebie usługi i z całą pewnością w/w dokumenty nie potwierdzają, iż w dniu zdarzenia obwiniony faktycznie na terenie (...) im. (...) w W. hala „przylotów” (...) oczekiwał na odbiór swoich klientów. /k. 71-73 kopie wizytówek/

Obwinionemu M. N. zarzucone zostało popełnienie wykroczenia z art. 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dn. 4.09.2012 r.

Przepis art. 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze przewiduje odpowiedzialność w wypadku niestosowania się do nakazu lub zakazu zawartego w przepisach porządkowych wydanych na podstawie art. 83a ust. 2 w/w Ustawy obowiązujących na lotnisku. Niniejszy przepis odsyła do art. 83a ust. 1 powołanej ustawy, zgodnie z którym wszystkie osoby znajdujące się na terenie lotniska są obowiązane do przestrzegania i stosowania się do nakazów i zakazów zawartych w przepisach porządkowych ustalonych przez zarządzającego tym lotniskiem, wydanych na podstawie rozporządzenia ministra właściwego do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych i ministrem właściwym do spraw finansów publicznych.

Podstawowe przepisy porządkowe związane z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, obowiązujące w stosunku do wszystkich osób znajdujących się na terenie lotniska, zostały określone w Rozporządzeniu Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku. Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b powołanej regulacji, na terenie lotniska zabrania się prowadzenia bez zgody zarządzającego lotniskiem działalności gospodarczej, w tym reklamowej, akwizycyjnej lub innej działalności zarobkowej. Celem wprowadzonego zakazu jest m. in. zapewnienie ochrony osobom korzystającym z usług przewozu osób taksówką przed nadużyciami ze strony osób wykonujących te usługi, które polegałyby na pobieraniu drastycznie zawyżonych opłat za przejazd, oraz zapobieganiu przypadkom natarczywego nagabywania podróżnych na terenie lotniska. Przepis ten umożliwia zarządzającemu lotniskiem skuteczne oddziaływanie na nieprawidłowości w prowadzeniu na terenie lotniska działalności w zakresie przewozu osób taksówką. Tym samym chroni pasażerów (...) przed nagabywaniem ze strony taksówkarzy oferujących swoje usługi transportowe, których zachowanie prowadzi do zakłócenia porządku na terenie lotniska.

Wskazać przy tym należy, iż art. 68 ust. 2 pkt 2 oraz art. 80 Ustawy Prawo Lotnicze nakładają na zarządzającego lotniskiem obowiązki o charakterze publicznoprawnym w celu zapewnienia bezpieczeństwa i porządku na terenie lotniska. Art. 68 ust. 2 pkt 2 powołanej ustawy przewiduje, że zarządzający lotniskiem obowiązany jest prowadzić eksploatację lotniska w sposób zapewniający bezpieczeństwo lotów oraz sprawność obsługi użytkowników lotniska. Natomiast art. 80 niniejszej ustawy stanowi, iż zarządzający lotniskiem odpowiada za bezpieczną eksploatację lotniska, w tym za nałożone na niego zadania związane z ochroną lotniska.

Art. 82 pkt 3 Ustawy Prawo Lotnicze wymienia cztery formy dyspozycji (zarządzenia, nakazy, zakazy oraz polecenia), które wydawane są na podstawie tego przepisu przez zarządzającego lotniskiem w celu zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku. W oparciu o wskazane powyżej Rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r., na terenie (...) im. (...) przyjęte zostało zarządzenie nr 95 z dnia 4 października 2012 r. Naczelnego Dyrektora Przedsiębiorstwa Państwowego (...) w sprawie bezpieczeństwa, ochrony i przepisów porządkowych na terenie L. C. w W.. W § 2 pkt 6 lit. b powołanego zarządzenia zostało implementowane wprost unormowanie zawarte w § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, iż na terenie lotniska zabrania się prowadzenia bez zgody zarządzającego lotniskiem działalności gospodarczej, w tym reklamowej, akwizycyjnej lub innej działalności zarobkowej. W § 5 zarządzenia nr (...) jako sankcję naruszenia wymienionych w nim przepisów porządkowych wskazano art. 210 ust. 1 pkt 5a Ustawy Prawo Lotnicze.

Warto w tym miejscu wskazać, iż przywołany powyżej art. 210 ust. 1 pkt 5a prawa lotniczego został ustanowiony w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 21 lipca 2006 r., sygn. P 33/05. W wydanym orzeczeniu Trybunał uznał, iż art. 210 ust. 1 pkt 5 prawa lotniczego jest niezgodny z art. 42 ust. 1 Konstytucji. Wskazany przepis stanowił: „Kto nie wykonuje zarządzeń i poleceń zarządzającego lotniskiem związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa lotów lub porządkiem na lotnisku, o których mowa w art. 82 pkt 3 ustawy – podlega karze grzywny”. Z kolei art. 82 pkt 3 ustawy wskazywał, iż w celu zapewnienia bezpiecznej eksploatacji lotniska zarządzający lotniskiem wydaje zarządzenia, nakazy lub zakazy oraz polecenia związane z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, obowiązujące w stosunku do wszystkich osób znajdujących się na terenie lotniska. W wydanym orzeczeniu Trybunał zakwestionował zgodność powołanego artykułu z obowiązującym prawem, wskazując, iż przepis ten ma postać „nie tylko przepisu blankietowego zupełnego, ale co więcej nie określając w ogóle znamion czynu zabronionego, uniemożliwia doprecyzowanie tych znamion w innym przepisie ustawowym, czy też przepisie podstawowym”, (…) natomiast „zgodnie z art. 87 Konstytucji źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są wyłącznie Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe, rozporządzenia oraz – na obszarze działania organów, które je ustanowiły – akty prawa miejscowego”.

Zgodność obowiązującego obecnie art. 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze z Ustawą Zasadniczą była również przedmiotem prac Trybunału Konstytucyjnego. W wyroku z dnia 27 lutego 2014 r., sygn. akt P 31/13 Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż

1)  Art. 210 ust. 1 pkt 5a w związku z art. 83a ust. 2 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. – Prawo lotnicze (Dz. U. z 2013 r. poz. 1393) jest zgodny z art. 22 w związku z art. 20 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz z wynikającą z art. 2 Konstytucji zasadą prawidłowej legislacji;

2)  § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku (Dz. U. poz. 1023) jest zgodny z art. 22 w związku z art. 20 i art. 2 Konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 31 ust. 3 Konstytucji.

Tym samym Trybunał uznał za zgodne z Konstytucją przepisy pozwalające na reglamentowanie działalności gospodarczej na terenie lotnisk, a wymaganie zgody zarządcy lotniska nie narusza wolności w prowadzeniu działalności gospodarczej.

W uzasadnieniu orzeczenia Trybunał podkreślił, iż gwarantowana przez art. 22 Konstytucji wolność działalności gospodarczej nie ma charakteru absolutnego i podlega ograniczeniom, przy czym dla usprawiedliwienia ingerencji w tę wolność konieczne jest, aby ograniczenie tej wolności było uzasadnione ważnym interesem publicznym oraz realizowało wymogi zasady proporcjonalności. Rozpatrując tą sprawę, podobnie jak w poprzednich orzeczeniach, Trybunał przyjął, iż art. 22 Konstytucji, który reguluje wprost w sposób wyczerpujący i kompleksowy zarówno formalne, jak i materialne przesłanki ograniczenia wolności działalności gospodarczej, stanowi lex specialis w stosunku do art. 31 ust. 3 Konstytucji, wyłączając jego stosowanie jako adekwatnego wzorca kontroli ustawowych ograniczeń wolności działalności gospodarczej. Uznano tym samym, iż zakres dopuszczalnych ograniczeń wolności działalności gospodarczej, patrząc pod kątem materialnych podstaw ograniczeń, jest szerszy od zakresu dopuszczalnych ograniczeń tych wolności i praw, do których odnosi się art. 31 ust. 3 Konstytucji. W uzasadnieniu wyroku Trybunał wskazał również, iż pomimo zawartego w zaskarżonym uregulowaniu odesłania do źródła podustawowego, poddany kontroli art. 210 ust. 1 pkt 5a w związku z art. 83a ust. 2 prawa lotniczego, czytany łącznie z § 2 ust. l pkt 6 lit. b rozporządzenia wydanego na podstawie art. 83a ust. 2 ustawy, bez trudu pozwala adresatowi normy wyrażonej w zaskarżonym przepisie na ustalenie, czy jego zachowanie będzie naruszać prawo. Oznacza to, że art. 210 ust. 1 pkt 5a w zw. z art. 83a ust. 2 Ustawy Prawo Lotnicze jest zgodny z art. 2 Konstytucji w aspekcie wynikającej z niego zasady prawidłowej legislacji.

W związku z powyższym należało wskazać, iż wykonywanie działalności gospodarczej z zakresu usług transportowych bez wymaganej zgody zarządzającego lotniskiem, podlega karze grzywny, co wynika z art. 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b Rozporządzeniu Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku.

Zdaniem Sądu zachowanie obwinionego należało uznać jako wykonywanie przez niego działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z definicją zawartą w art. 2 Ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Definicja ta wskazuje na pewne zasadnicze cechy (zarobkowy charakter – odpłatność, ciągłość oraz zorganizowany sposób wykonywania), które świadczą, iż dane działania uznać należy jako wykonywanie działalności gospodarczej. Wskazać należało również, iż zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 grudnia 2012 roku, sygn. akt I ACa 701/02, który w swoim orzeczeniu powołał się na uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 1992 r., III CZP 64/92 (OSNCP 12/92, poz. 225) „czynności podejmowane przez podmiot gospodarczy wchodzą w zakres jego działalności gospodarczej, gdy pozostają w normalnym, funkcjonalnym związku z tą działalnością, w szczególności podejmowane są w celu realizacji zadań związanych z przedmiotem działalności tego podmiotu.”

Mając na uwadze powyższe rozważania, wskazać należało, iż nie ulega wątpliwości, że działanie podejmowane przez obwinionego w dniu zdarzenia w (...) im. (...) w W. ul. (...) 1 hala „przylotów” (...), które polegało na proponowaniu napotkanym mężczyznom – obywatelom W.: P. P. oraz P. R., skorzystanie z wykonywanych przez niego usług transportowych, było związane bezpośrednio z wykonywaną przez niego działalnością gospodarczą w zakresie usług transportowych, którą obwiniony prowadzi w sposób zarobkowy, ciągły oraz zorganizowany. Zarzucone wnioskiem o ukaranie działanie M. N. miało na celu skłonienie napotkanej osoby do skorzystania z wykonywanych przez niego usług transportowych. Jego działanie było na tyle skuteczne, że napotkani mężczyźni, zamierzali skorzystać z jego usług.

Sąd, badając niniejszą sprawę, nie miał również wątpliwości, iż zarzucony czyn, który miał miejsce w W. przy ul. (...) 1 na terenie hali „przylotów” (...) M. N. popełnił na terenie lotniska. Powyższe wynika z definicji legalnej zawartej w art. 2 pkt 4 ustawy Prawo Lotnicze, zgodnie z którą „lotniskiem jest wydzielony obszar na lądzie, wodzie lub innej powierzchni w całości lub w części przeznaczony do wykonywania startów, lądowań i naziemnego lub nawodnego ruchu statków powietrznych, wraz ze znajdującymi się w jego granicach obiektami i urządzeniami budowlanymi o charakterze trwałym, wpisany do rejestru lotnisk”, jak również z powszechnej wiedzy. W tym miejscu należy również wskazać, iż zgodnie z art. 2 ust. 6 ustawy Prawo lotnicze, częścią lotniczą lotniska jest obszar trwale przeznaczony do startów i lądowań statków powietrznych oraz do związanego z tym ruchu statków powietrznych, wraz z urządzeniami służącymi do obsługi tego ruchu, do którego dostęp jest kontrolowany.

Zgodnie z Wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 listopada 2012 r., sygn. akt II OSK 2421/12, w którym Sąd ten zajął się przypadkiem budowy terminala pasażerskiego na funkcjonującym lotnisku, definicja zawarta w art. 2 pkt 4 ustawy Prawo Lotnicze oznacza, iż „obiekty budowlane stanowią część lotniska jedynie w sytuacji, gdy lotnisko to zostało wpisane do właściwego rejestru. Wpisanie do rejestru danego lotniska jest wymogiem koniecznym do rozpoczęcia jego eksploatacji, po uprzednim uzyskaniu zezwolenia na założenie lotniska i spełnieniu innych warunków określonych w art. 59 ust. 1 Prawa lotniczego”. Zgodnie z ust. 6 powołanego przepisu, do rejestru lotnisk wpisuje się jako zarządzającego lotniskiem zakładającego lotnisko lub też inny podmiot – na wniosek zakładającego lotnisko.

Wśród lotnisk cywilnych znajdujących się w rejestrze lotnisk cywilnych prowadzonym przez Urząd Lotnictwa Cywilnego znajduje się zarządzane przez Przedsiębiorstwo Państwowe (...) L. C. w W. (nr rejestracyjny (...)).

Badając niniejszą sprawę Sąd również nie miał również wątpliwości, iż obwiniony w (...) im. (...) w W. ul. (...) 1 hala „przylotów”(...), wykonywał swoją działalność z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem.

Od 2001 roku zarządzające lotniskiem Przedsiębiorstwo Państwowe (...), w celu zapewnienia bezpieczeństwa pasażerów, ogłasza bowiem postępowania ofertowe mające na celu wyłonienie firm, które uzyskają prawo do świadczenia usług taksówkowych na zamówienie. W wyniku prowadzonych postępowań wybierano firmy, które mogły oferować swoje usługi na terenie (...) im. (...) w W.. Od dnia 1 stycznia 2011 roku obsługa taksówkowa pasażerów L. C. jest prowadzona przez firmy taksówkowe E. T., S. T. oraz (...).

Zważyć należy przy tym, iż działanie zarządzającego lotniskiem, który dokonał wyboru firm uprawnionych do świadczenia swoich usług na terenie (...), nie może być jednoznacznie traktowane jako działanie ograniczające konkurencję. Jak zostało bowiem wspomniane wcześniej, zarządzający lotniskiem jest zobowiązany do zapewnienia bezpieczeństwa pasażerów lotniska i w ogłoszonym przetargu wybrał firmy taksówkowe, które w ramach wykonywanych przez siebie usług przewozowych, są w stanie zapewnić wysokie standardy świadczonych zadań. W tym miejscu wskazać należy także, iż (...) im. (...) jest lotniskiem międzynarodowym, które obsługuje największą w Polsce liczbę pasażerów zagranicznych. Dlatego dla wizerunku naszego kraju istotne jest, aby usługi świadczone w tym miejscu przez firmy transportowe były na jak najwyższym poziomie. Nic nie stoi również na przeszkodzie, aby przedsiębiorcy prowadzący działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych, spełniając wysokie wymagania w zakresie wykonywanych działań, przystąpili do postępowania ofertowego mającego na celu wyłonienie firm, które uzyskają prawo do świadczenia usług taksówkowych na terenie L. im F. C. w W. na zamówienie.

Reasumując, Sąd uznał, że obwiniony M. N. w dniu 2 listopada 2012 roku około godz. 12.00 w W. przy ul. (...) 1 na terenie L. C. ( hala „przylotów” (...)), wbrew obowiązkowi prowadził własną działalność gospodarcza z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 200 złotych. Zdaniem Sądu wymierzona kara jest współmierna do stopnia zawinienia obwinionego, uwzględnia jego sytuację materialną i pozwoli na osiągnięcie celów kary, tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinionego, jak i w płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania. Uzmysłowi również obwinionemu karygodność jego zachowania. Sąd nie widział możliwości orzeczenia łagodniejszej formy kary, ani – tym bardziej odstąpienia od wymierzenia kary, bądź poprzestania na zastosowaniu wobec obwinionego środków oddziaływania wychowawczego.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł. Uiszczenie przez obwinionego tych kosztów nie przekracza jego ustalonych możliwości finansowych.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.