Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 19 września 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku – III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSA Bożena Grubba (spr.)

Sędziowie: SA Aleksandra Urban

SA Grażyna Czyżak

po rozpoznaniu w dniu 19 września 2014 r. w Gdańsku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy J. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek zażalenia ubezpieczonego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Elblągu – IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 9 lipca 2014 r., sygn. akt IV U 437/14

postanawia:

uchylić zaskarżone postanowienie.

Sy gn. akt III AUz 214/14

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 9 lipca 2014 r., sygn. akt IV U 437/14 Sąd Okręgowy w Elblągu –
IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych odrzucił odwołanie J. Z.
na podstawie art. 477 ⁹§ 3 ¹ k.p.c. W uzasadnieniu postanowienia Sąd I instancji wskazał,
że ubezpieczony nie odwołał się od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 21 marca 2014 r.
do komisji lekarskiej ZUS, a z treści odwołania - po jego doprecyzowaniu – wynikało, że nie zgadza się z ustaleniami lekarza orzecznika, które legły u podstaw wydania decyzji.

W zażaleniu na postanowienie ubezpieczony podniósł, że w odwołaniu od decyzji organu rentowego z dnia 7 kwietnia 2014 r. zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych poprzez błędne uznanie, że nie spełnia wymogu stażu pracy i okresu powstania niezdolności do pracy po upływie 18 miesięcy od dnia ustania zatrudnienia. Sąd wezwał go do sprecyzowania pisma, ale on nie zrozumiał
o co w tym piśmie chodzi. Skarżący podniósł, że nie kwestionuje orzeczenia lekarza orzecznika ZUS, lecz niezasadne uznanie, że brakuje mu stażu pracy do nabycia uprawnienia – 4 miesiące i 16 dni
w okresie ostatnich 10 lat, podczas gdy był w tym okresie na zasiłkach celowych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie J. Z. zasługuje na uwzględnienie skutkując uchyleniem zaskarżonego postanowienia.

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.; dalej ustawa) oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia daty powstania niezdolności do pracy, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy, związku przyczynowego niezdolności do pracy lub śmierci z określonymi okolicznościami, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności
do samodzielnej egzystencji, celowości przekwalifikowania zawodowego dokonuje w formie orzeczenia lekarz orzecznik Zakładu, zwany dalej „lekarzem orzecznikiem”. Ustęp 2a powołanego przepisu mówi, iż od orzeczenia lekarza orzecznika osobie zainteresowanej przysługuje sprzeciw
do komisji lekarskiej Zakładu, zwanej dalej „komisją lekarską”, w ciągu 14 dni od dnia doręczenia tego orzeczenia. Zgodnie z art. 14 ust. 3 tej ustawy orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie.

Artykuł 477 ⁹ § 3 ¹ k.p.c. stanowi, że Sąd odrzuci odwołanie w sprawie o świadczenie
z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy, a podstawę decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika ZUS, jeżeli osoba zainteresowana nie wniosła sprzeciwu do komisji lekarskiej i odwołanie jest oparte wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia.

W niniejszej sprawie lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 21 marca 2014 r. uznał ubezpieczonego za częściowo niezdolnego do pracy do 31 marca 2016 r., a niezdolność ta powstała
11 kwietnia 2013 r. Odbiór tego orzeczenia ubezpieczony pokwitował własnoręcznym podpisem
w dniu 21 marca 2014 r. (k. 14 a.r. dot. wn. z 11 lutego 2014 r.). Na druku orzeczenia umieszczona jest treść pouczenia dotycząca sposobu wniesienia sprzeciwu do komisji lekarskiej ZUS, jak również pouczenie o konsekwencjach niewniesienia sprzeciwu, w przypadku, gdy odwołanie do sądu oparte będzie wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia - w postaci odrzucenia przez sąd odwołania.

Organ rentowy decyzją z dnia 7 kwietnia 2014 r. odmówił przyznania wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ w ostatnim dziesięcioleciu udowodnił łącznie 4 lata, 6 miesięcy i 16 dni okresów składkowych i nieskładkowych zamiast wymaganych 5 lat. Ponadto niezdolność do pracy powstała po upływie 18 miesięcy od ustania ostatniego ubezpieczenia, który datuje się na dzień 9 października 2010 r. (k. 16 a.r. dot. wn. z 11 lutego 2014 r.).

Wnioskodawca w odwołaniu od ww. decyzji zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych poprzez błędne uznanie przez organ rentowy, że nie spełnia wymogu stażu pracy i okresu powstania niezdolności do pracy po upływie 18 miesięcy od dnia ustania zatrudnienia.

Ubezpieczony w odpowiedzi na zobowiązanie Sądu do sprecyzowania stanowiska wskazał,
że kwestionuje orzeczenie lekarza orzecznika ZUS w kwestii jego niezdolności do pracy do 31 marca 2016 r. jako wydanej na podstawie błędnych ustaleń faktycznych co do jego stanu zdrowia oraz okresu niezdolności do pracy.

Natomiast skarżący w zażaleniu wyjaśnił, że nie zrozumiał zobowiązania Sądu. Podkreślił,
że nie kwestionuje orzeczenia lekarza orzecznika ZUS, lecz niezasadne uznanie, że brakuje mu stażu pracy do nabycia uprawnienia – 4 miesiące i 16 dni w okresie ostatnich 10 lat, podczas gdy był w tym okresie na zasiłkach celowych.

Zdaniem Sądu Odwoławczego odwołanie ubezpieczonego nie jest oparte wyłącznie
na zarzutach dotyczących orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 21 marca 2014 r. Ostatecznie uznać należało, że wnioskodawca w ogóle go nie kwestionuje. Nie zgadza się natomiast z ustalonym przez organ rentowy w zaskarżonej decyzji stażem pracy.

Mając na uwadze wszystkie powyższej wskazane okoliczności uznać należało,
że zaskarżone postanowienie Sądu Okręgowego jest nieprawidłowe.

Z uwagi na powyższe ustalenia Sąd Apelacyjny orzekł, na podstawie 386 § 1 k.p.c.
w zw. z art. 397 § 1 i 2 k.p.c., jak w sentencji postanowienia.