Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 października 2014 roku

Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Prezes SO Robert Pelewicz

Protokolant: st. sekr. sąd. Edyta Bełczowska

po rozpoznaniu w dniu 15 października 2014r.

sprawy W. S.

obwinionego z art. 97 kw w zw. z art. 23 ust 1 pkt 3 lit. B Ustawy Prawo o ruchu drogowym,

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego od wyroku Sądu Rejonowego w Mielcu z dnia 30.04.2014r. w sprawie sygn. akt II W 878/13

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnia obwinionego W. S. od popełnienia zarzucanego mu czynu, a kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 162/14

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu, z dnia 15 października 2014 r.

Dnia 29 października 2013 r. do Sądu Rejonowego w Mielcu wpłynął wniosek Komendanta Powiatowego Policji w Mielcu o ukaranie W. S. obwinionego o to, że :

I.  w dniu 22 lutego 2013 r. pomiędzy godzinami 7:15 - 9:45 na parkingu przychodni przy ul. (...) w M. kierując samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej. (...) podczas manewru cofania nie zachowując szczególnej ostrożności uszkodził zaparkowany samochód osobowy marki F. (...) o nr rej. (...),

tj. o wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 3 lit.b ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Wyrokiem II W 878/13 z dnia 30 kwietnia 2014 r. Sąd Rejonowy w Mielcu :

I.  uznał obwinionego W. S. za winnego popełnienia czynu wyżej opisanego, co stanowi wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 3 lit.b ustawy Prawo o ruchu drogowym i za to na podstawie art. 97 kw skazał obwinionego W. S. na karę grzywny w wysokości 100 zł;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 119 kpw, §1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 130 zł.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obwiniony W. S., zarzucając zaskarżonemu wyrokowi :

1.  mający wpływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że obwiniony przebywał w dniu 22.02.2013 r. około godz. 7:15 na parkingu przychodni (...) w M. przy ul. (...), a tym samym na przyjęciu, że jest sprawcą uszkodzenia samochodu marki F. (...) nr rej. (...);

2.  mający wpływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, że do uszkodzenia samochodu marki F. (...) nr rej. (...) doszło na parkingu (...) w M.;

3.  nie wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności faktycznych w szczególności godziny otwarcia punktu rejestracji pacjentów, na wizyty lekarskie w (...) w M.;

4.  naruszenie prawa procesowego, w szczególności art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw;

5.  naruszenie prawa procesowego, w szczególności art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 8 kpw.

Mając powyższe na uwadze obwiniony wniósł o:

1.  przeprowadzenie dowodu z treści ulotki informacyjnej (...) w M., na okoliczność ustalenia godziny otwarcia punktu rejestracji pacjentów na wizyty lekarskie;

2.  zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie, że obwiniony nie jest winny popełnienia zarzucanego mu czynu;

ewentualnie o:

3.  uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu stwierdził, co następuje:

Apelacja wywiedziona przez obwinionego W. S. zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu Sąd Rejonowy w Mielcu dopuścił się w przedmiotowej sprawie szeregu uchybień proceduralnych, związanych w szczególności z oceną zebranych w sprawie dowodów, które to uchybienia miały niewątpliwie wpływ na treść zaskarżonego wyroku.

Do wspomnianych wyżej uchybień w pierwszej kolejności zaliczyć należy naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów statuowanej w art. 7 kpk, zasady prawdy materialnej określonej w art. 2 § 2 kpk oraz zasady obiektywizmu wyrażonej w art. 4 kpk - a w konsekwencji naruszenie zasady in dubio pro reo z art. 5 kpk, zgodnie z którą nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Przepisy te na mocy art. 8 kpw znajdują swoje zastosowanie także w sprawach o wykroczenia.

W dniu 22 lutego 2013 r. B. T. dostrzegł uszkodzenia na swoim samochodzie marki F. (...) o nr rej. (...). Tego samego dnia w godzinach porannych auto B. T. stało zaparkowane pod przychodnią (...) w M. przy ul. (...). B. T. podjął samodzielną próbę odnalezienia sprawcy kolizji i tego samego dnia na parkingu przychodni (...) w M. dostrzegł auto, którego uszkodzenia pasowały do uszkodzeń widocznych na jego pojeździe. Przybyła na parking przychodni (...) policja stwierdziła zbieżność uszkodzeń na obu autach i przyjęła, że do uszkodzeń tych doszło w wyniku jednej kolizji drogowej, której sprawcą jest obwiniony W. S..

Fakt, że na samochodzie obwinionego widoczne były uszkodzenia, które dokładnie odpowiadały uszkodzeniom ujawnionym na samochodzie B. T. - co na miejscu zdarzena stwierdzili policjanci - był główną poszlaką, na której oparł się Sąd meriti, wydając wyrok skazujący.

Sąd meirti bezkrytycznie podzielił stanowisko policjantów w prezentowanym powyżej zakresie i z niezrozumiałych względów zignorował informacje przekazywane przez obwinionego, który konsekwentnie zaprzeczał, jakoby to on uszkodził samochód pokrzywdzonego. W konsekwencji, nie posiadając żadnych bezpośrednich i kategorycznych dowodów świadczących o sprawstwie obwinionego, uznał go za winnego zarzucanego mu czynu jedynie na podstawie sugestii pokrzywdzonego i uszkodzeń samochodów. Problem jednak w tym, że Sąd meriti w żaden sposób nie zweryfikował, czy dokonane na przysłowiowe „oko” ustalenia policjantów w zakresie uszkodzeń obu pojazdów są racjonalne i wiarygodne z technicznego punktu widzenia.

Dostrzegając konieczność dokonania takiej weryfikacji, uzupełniono postępowanie dowodowe i powołano biegłego z zakresu ruchu drogowego w postępowaniu odwoławczym, który za pomocą metod naukowych sprawdził wiarygodność wersji zdarzenia przedstawianej zarówno przez obwinionego, jak i przez pokrzywdzonego. Sporządzona opinia nie dostarczyła jednoznacznych dowodów winy obwinionego. Biegły co prawda stwierdził, że nie można wykluczyć, iż uszkodzenia na tylnym zderzaku samochodu O. (...) mogły powstać w czasie kolizji z samochodem F. (...) w okolicznościach podanych przez jego właściciela. Jednakże zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na kategoryczne stwierdzenie tego faktu. Przede wszystkim dlatego, że biegły z technicznego punktu widzenia nie wykluczył, że do uszkodzeń samochodu O. (...) mogło dojść w zupełnie innych okolicznościach, a uszkodzenia obu aut są tylko przypadkowo ze sobą zbieżne.

Ponadto biegły zwrócił uwagę, że ślad otarcia na listwie lewych tylnych drzwi samochodu F. (...) o nr rej. (...) był ukośny, rozpoczynał się na wysokości 0,58 m na przedniej środkowej części listwy i obniżał się na poszyciu drzwi do wysokości 0,52 m, tj. do wysokości, na której znajduje się krawędź zderzaka samochodu o. (...). Biorąc pod uwagę, że uszkodzenie samochodu F. nastąpiło zimą, to istnieje prawdopodobieństwo, że teren parkingu pokryty był śniegiem, a tym samym nierówny. I to właśnie nierówność terenu mogła wpłynąć na mechanizm powstania ukośnego śladu tarcia na drzwiach samochodu F.. Niemniej jednak są to tylko przypuszczenia, gdyż równie dobrze do uszkodzeń aut mogło dojść w zupełnie innych okolicznościach.

Reasumując Sąd Rejonowy w Mielcu dokonał dowolnej oceny zebranego materiału dowodowego i nie dostrzegł wskazywanych powyżej przez Sąd Odwoławczy wątpliwości. Należy zauważyć, że w niniejszej sprawie nie ma żadnego dowodu, który jednoznacznie wskazywałby na winę obwinionego. Takiego dowodu nie dostarczyła również opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego. Sąd dysponuje zatem jedynie poszlakami, wskazującymi na to, że obwiniony zarzucanego mu czynu się dopuścił. I choć istnieje duże prawdopodobieństwo, że zrekonstruowany przez Sąd Rejonowy w Mielcu stan faktyczny odpowiada rzeczywistości, to nie można wykluczyć innego sprawcy. W obliczu powstałych nieusuwalnych wątpliwości należało zatem wydać wyrok uniewinniający obwinionego W. S..

Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu zmienił zaskarżony wyrok II W 878/13 Sądu Rejonowego w Mielcu z dnia 30 kwietnia 2014 r. w ten sposób, że uniewinnił obwinionego W. S. od popełnienia zarzucanego mu czynu i kosztami procesu obciążył Skarb Państwa.

Powyższe rozstrzygnięcie Sądu Odwoławczego znajduje swoje procesowe uzasadnienie w przepisach art. 437§1 kpk, art.456 kpk w zw. z art. 109§2 kpw, a w zakresie dotyczącym kosztów w przepisach art. 118 § 2 kpw.