Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 2 czerwca 2014 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi XI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie I. J. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. z dnia 21 marca 2013 roku, którą odmówiono w/w prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Powyższe orzeczenie Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych.

Ubezpieczona I. J. była zatrudniona do 30 października 2012 roku. Ubezpieczona była niezdolna do pracy w okresie od 8 września 2012 roku. Do 8 marca 2013 roku pobierała zasiłek chorobowy, a w dniu 31 stycznia 2013 roku złożyła wniosek o świadczenie rehabilitacyjne w związku z niezdolnością do pracy spowodowaną ogólnym stanem zdrowia. Lekarz orzecznik orzeczeniem z 21 lutego 2013 roku uznał, iż ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. Po rozpoznaniu sprzeciwu ubezpieczonej, komisja lekarska orzeczeniem z 15 marca 2013 ustaliła, iż ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. U ubezpieczonej rozpoznano mierne zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa w odcinku lędźwiowo-krzyżowym, kręgozmyk L4/L5 z subiektywnym zespołem bólowym, bez ograniczenia ruchomości i bez objawów rozciągowych. W wywiadzie ból i zawroty głowy bez objawów ogniskowych z centralnego układu nerwowego. Nadto u ubezpieczonej rozpoznano otyłość i zespół przeciążeniowy. Nie ma dokumentacji medycznej, z której wynikałoby, że ubezpieczona choruje na cukrzycę. Ubezpieczona odzyskała zdolność do pracy zarobkowej po 8 marca 2013 roku. Ubezpieczona może wykonywać pracę zarówno stojącą jak i siedzącą. Nie może wykonywać prac związanych z dźwiganiem. Orzeczeniem z dnia 12 maja 2013 roku Miejski Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Ł. zaliczył ubezpieczoną do osób o lekkim stopniu niepełnosprawności.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów w postaci wniosku o przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego, orzeczenia lekarza orzecznika i komisji lekarskiej ZUS. Żadna ze stron postępowania nie kwestionowała złożonych dokumentów. Sąd dopuścił także z urzędu dowód z opinii biegłych z zakresu neurologii, ortopedii i diabetologii, celem ustalenia czy po 8 marca 2013 roku (po zakończeniu okresu zasiłkowego) ubezpieczona odzyskała zdolność do pracy zarobkowej. Sąd w pełni uznał wartość dowodową złożonych w sprawie opinii oraz podzielił - jako przekonujące - wnioski wypływające z ich treści. Złożone w sprawie opinie są rzetelne, zostały sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot. Wynikające z opinii wnioski są logicznie i zostały prawidłowo przez biegłych uzasadnione. Opinie nie zawierają braków i wyjaśniają szczegółowo wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Do wydania opinii biegli dysponowali pełną dokumentacją lekarską ubezpieczonej, a także przeprowadzili wywiad oraz dokonali szczegółowego badania podmiotowego w zakresie swej specjalności.

Z opinii biegłego neurologa wynika, iż nie stwierdzono u ubezpieczonej objawów ogniskowych z centralnego układu nerwowego, objawów korzeniowych, które ograniczałby sprawność ruchową w znacznym stopniu. U ubezpieczonej nie stwierdzono objawów ubytkowych. Podobnie biegły ortopeda wskazał, iż rozpoznane u ubezpieczonej miernie nasilone zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa nie dają podstaw do uznania, iż ubezpieczona zakończeniu okresu zasiłkowego, po 8 marca 2013 roku, była nadal niezdolna do pracy. Biegły ortopeda zapoznał się z całą dokumentacją medyczną ubezpieczonej, dwukrotnie wydał w sprawie opinię uzupełniającą. Natomiast z opinii biegłego diabetologa wynika, iż ubezpieczona nie choruje na cukrzycę. Jednorazowa wartość pomiaru cukru może świadczyć o zaburzonej tolerancji glukozy, nie ma prób dalszego diagnozowania cukrzycy.

W toku procesu ubezpieczona wniosła o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego ortopedy i diabetologa, które to wnioski Sąd Rejonowy oddalił jako niezasadne. Sąd wskazał, że dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter i nie mogą mieć do niego zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art.217§1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy opinia złożona jest niekorzystna dla strony. W świetle art. 286 k.p.c. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub z opinii instytutu, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 II CR 817/73 nie publikowane), a taka sytuacja w niniejszej sprawie nie występuje. Potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. Niezadowolenie strony z opinii biegłego nie uzasadnia powołania innego biegłego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2002 roku, I CR 562/74 LEX nr 7607, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 1999 roku I PKN 20/99 OSNP 2000/22/807).

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał odwołanie za nieuzasadnione.

Sąd meriti zważył, że istotą sporu w niniejszej sprawie jest ustalenie, czy ubezpieczona I. J. po wyczerpaniu okresu zasiłkowego tj. po dniu 8 marca 2013 roku była nadal niezdolna do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja rokowały odzyskanie zdolności do pracy.

Sąd Rejonowy przytaczając treść art. 2 pkt 2, art. 18 ust 1 i 2 ustawa z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity Dz. U. z 2014.159) wskazał, że z dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych wynika, że ubezpieczona była niezdolna do pracy przez okres 182 dni - do 8 marca 2013 roku, tym samym wyczerpała okres zasiłkowy. Następnie złożyła do organu rentowego wniosek o przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego w związku z dalszą niezdolnością do pracy. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego – opinii biegłych, którzy dokonali oceny stanu zdrowia ubezpieczonej na podstawie dostępnej dokumentacji medycznej oraz badania ubezpieczonej wynika, iż po zakończeniu okresu zasiłkowego ubezpieczona odzyskała zdolność do pracy zarobkowej. Stwierdzone u ubezpieczonej zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa nie powodują niezdolności do pracy. Ubezpieczona może korzystać z zabiegów rehabilitacyjnych, bez konieczności orzekania o niezdolności do pracy. Nie stwierdzono również u ubezpieczonej objawów ogniskowego uszkodzenia centralnego układu nerwowego. Dopiero występowanie objawów korzeniowych ze znacznym ograniczeniem ruchomości powodowałoby niezdolność do pracy, a takich objawów nie stwierdzono u ubezpieczonej.

Z przedstawionego orzeczenia o stopniu niepełnosprawności wynika, iż ubezpieczona jest osobą o lekkim stopniu niepełnosprawności co oznacza, iż ma ograniczoną zdolność do wykonywania pracy zarobkowej w porównaniu do osób o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne,

Dodatkowo Sąd Rejonowy podniósł, iż postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych ma charakter odwoławczy, co przejawia się w tym, że przedmiotem postępowania jest ocena zgodności z prawem decyzji wydanej przez organ rentowy na wniosek ubezpieczonego lub z urzędu. Badanie legalności decyzji i orzekanie o niej jest możliwe tylko przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dacie wydania decyzji. Późniejsza zmiana stanu faktycznego nie może stanowić podstawy do uznania decyzji za wadliwą i w konsekwencji prowadzić do jej zmiany. Postępowanie dowodowe ma charakter sprawdzający, weryfikujący ustalenia organu rentowego i ma na celu ocenę merytorycznej trafności wydanej decyzji. Zatem przedmiotem badania Sądu była treść decyzji ustalająca, iż od dnia 8 marca 2013 roku ubezpieczona odzyskała zdolność do pracy zarobkowej. Ewentualna późniejsza zmiana stanu zdrowia ubezpieczonej nie ma wpływu na wydaną decyzję.

Wobec powyższego Sąd I instancji, na podstawie art.477 ¹§1 k.p.c., oddalił odwołanie.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej stronie z urzędu, Sąd Rejonowy orzekł zgodnie z § 15 w zw. § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. 2002 nr 163 poz.1349 ze zm.), uwzględniając podatek VAT.

Od powyższego wyroku w zakresie pkt 1 apelację wywiódł pełnomocnik wnioskodawczyni.

Zaskarżonemu wyrokowi apelujący zarzucił naruszenie:

1. przepisów prawa materialnego tj. art. 18 z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych w razie choroby i macierzyństwa (tj. z dnia 17 grudnia 2013 roku (Dz.U. z 2014 roku, poz. 159) poprzez błędną wykładnię, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że I. J. była zdolna do pracy po dniu 8 marca 2013 roku, a tym samym nie przysługuje jej świadczenie rehabilitacyjne;

2. przepisów prawa procesowego:

a) art. 286 k.p.c. poprzez jego błędną wykładnię prowadzącą do niewłaściwego zastosowania i uznania, że w sprawie nie zachodziła potrzeba dopuszczenia dowodu z opinii innych biegłych i oddalenie wniosku pełnomocnika powoda o dopuszczenie w sprawie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu ortopedii, a także nieuwzględnienie wniosku pełnomocnika powódki o wezwanie na rozprawę biegłego ortopedy i biegłego diabetologa celem zadania im pytań;

b) art. 227 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i oddalenie wniosku strony powodowej o dopuszczenie i przeprowadzenie w sprawie dowodu z opinii innego biegłego ortopedy, w sytuacji gdy wydana w sprawie i przyjęta za podstawę ustaleń opinia biegłego została sporządzona w sposób nierzetelny i nie uwzględnia rzeczywistego stanu zdrowia powoda;

c) art. 233 § 1 k.p.c. oraz art. 328 § 1 k.p.c. w zw. z art. 361 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, co doprowadziło do dokonania ustaleń faktycznych sprzecznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym w związku z przyjęciem za podstawę do wyrokowania ustaleń opinii biegłego, która została sporządzona w sposób nierzetelny i nie uwzględnia rzeczywistego stanu zdrowia powódki w konsekwencji oraz bezpodstawnym uznaniem, że powódka była zdolna do pracy po dniu 8 marca 2014 roku;

3. art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. poprzez oddalenie odwołania I. J. w sytuacji, gdy zasługiwało ono na uwzględnienie

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i przyznanie I. J. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego oraz orzeczenie o kosztach pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu. Pełnomocnik wnioskodawczyni oświadczył, że koszty te nie zostały pokryte ani w całości ani w części.

Ponadto skarżący wniósł o ponowne rozpoznanie postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 2 czerwca 2014 roku w przedmiocie oddalenia wniosku strony powodowej o dopuszczenie i przeprowadzenie w sprawie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego diabetologa oraz dowodu z opinii innego biegłego ortopedy.

Na rozprawie apelacyjnej z dnia 9 października 2014 roku pełnomocnik strony powodowej poparł apelację oraz wnioski dowodowe w niej zawarte. Natomiast pełnomocnik organu rentowego wniósł o oddalenie apelacji oraz wniosków dowodowych zgłoszonych przez stronę powodową.

Postanowieniem z dnia 9 października 2014 roku Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił wnioski dowodowe zawarte w apelacji.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej instancji wydał trafne orzeczenie, znajdujące oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i obowiązujących przepisach prawa.

Wbrew twierdzeniom apelacji, przedmiotowe rozstrzygnięcie nie zostało wydane z naruszeniem przepisów postępowania, skutkującym koniecznością zmiany czy uchylenia zaskarżonego wyroku.

Zauważyć należy, że zarzuty apelacyjne stanowią powtórzenie zastrzeżeń zgłaszanych przez skarżącego już na etapie postępowania rozpoznawczego, do których to biegli ustosunkowali się wyjaśniając szczegółowo dlaczego uznali, że wnioskodawczyni po dniu 8 marca 2013 roku nie była niezdolna do pracy.

Przepis art. 233 § 1 k.p.c. stanowi, że sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Wobec tego skuteczny zarzut przekroczenia granic swobody w ocenie dowodów może mieć miejsce tylko w okolicznościach szczególnych. Dzieje się tak w razie pogwałcenia przez sąd reguł logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego (por. wyrok SN z 6.11.2003 r. II CK 177/02 niepubl.).

Zgodnie zaś z art. 278 k.p.c. dopuszczenie dowodu z opinii biegłego następuje wówczas, gdy dla rozstrzygnięcia sprawy potrzebne są wiadomości „specjalne”, czyli szczegółowa wiedza z różnych dziedzin nauki, wykraczająca poza zakres wiadomości przeciętnej osoby posiadającej ogólne wykształcenie. W związku z tym biegłym może być jedynie osoba, która posiada wskazane wiadomości potrzebne do wydania opinii i daje rękojmię należytego wykonania czynności biegłego. Oznacza to, że dla obalenia twierdzeń biegłego specjalisty nie wystarczy jedynie przeświadczenie strony, iż fakty wyglądają inaczej, lecz koniecznym jest również rzeczowe wykazanie, iż wystawiona przez biegłego opinia jest niespójna bądź merytorycznie błędna.

Jak słusznie zauważył Sąd I instancji, w rozpoznawanej sprawie biegły lekarz neurolog, ortopeda i diabetolog, w sposób logiczny i przekonujący uzasadnili swoje stanowisko oceniając, że wnioskodawczyni od dnia 8 marca 2013 roku jest zdolna do pracy. Biegły neurolog i ortopeda uwzględnili także zastrzeżenia strony powodowej odnosząc się do nich bezpośrednio w uzupełniającej opinii pisemnej czy ustnej, szczegółowo wykazując na ich bezzasadność. Natomiast biegły diabetolog, w oparciu o przedstawioną dokumentację, w której brak było informacji dotyczących rozpoznania, jak i leczenia cukrzycy, sformułował wnioski końcowe. Opinie została sporządzona zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą medyczną, na podstawie akt sprawy, a także wywiadu i badania przedmiotowego I. J.. Wskazano w nich, iż po dniu 8 marca 2013 roku powódka odzyskała zdolność do pracy i jest w stanie wykonywać dotychczas świadczoną pracę tj. sprzedawcy. Wprawdzie nie może dźwigać ciężarów, ale nie ma żadnych przeciwwskazań do wykonywania pracy w pozycji stojącej czy też siedzącej. W związku z tym brak jest ograniczeń zdrowotnych do wykonywania pracy zarobkowej. Wszelkie zaś nasilające się okresowo bóle kręgosłupa mogą być niwelowane w ramach zabiegów rehabilitacyjnych. Wobec powyższego, w ocenie Sądu Okręgowego, nie można podzielić stanowiska skarżącego, iż opinie biegłych budzą wątpliwości i są wewnętrznie sprzeczne, zaś Sąd I instancji opierając się na nich, wydał wyrok z pogwałceniem zasad swobodnej oceny dowodów, dokonując błędnych ustaleń faktycznych, mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy.

Sąd Okręgowy zgadza się z oceną Sądu I instancji, iż fakt niepodzielenia przez skarżącego opinii biegłych ortopedy oraz diabetologa, nie jest wystarczającą przesłanką dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego tej samej specjalności czy też uzupełniającej biegłego diabetologa. Złożone w sprawie opinie: główne i uzupełniające były rzetelne, sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą, w oparciu o dokumentację lekarską ubezpieczonej, wywiad i szczegółowe badania przedmiotowe. Wynikające z nich wnioski były logicznie i prawidłowo uzasadnione, nadto nie zawierały braków i wyjaśniały wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

W świetle powołanych okoliczności, w ocenie Sądu Okręgowego nie sposób przychylić się do wniosku skarżącego, ponownie zgłoszonego w postępowaniu apelacyjnym, o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego lekarza ortopedy. Biegły ortopeda kilkakrotnie uzupełniał opinię, odnosząc się do zarzutów strony powodowej, wskazując jakie schorzenia rozpoznał oraz w jakim nasileniu one występują. Natomiast fakt, że zmiany kręgosłupa nie mijają wynika z charakteru schorzenia, które w pewnych okresach może być nasilone lub być w stanie remisji. Zatem sam fakt posiadania zmian w kręgosłupie, nie może zawsze automatycznie oznaczać niezdolności do pracy. Tylko okresy nasilenia objawów ze strony kręgosłupa taki stan mogą powodować, zaś w czasie remisji ubezpieczony jest zdolny do świadczenia pracy. Dlatego też biegły ortopeda prawidłowo dokonał oceny stanu zdrowia wnioskodawczyni ustalając, że po dniu 8 marca 2013 roku występujące zmiany ze strony kręgosłupa nie był tak nasilone, aby dawały podstawy do ustalenia niezdolności wnioskodawczyni do pracy. Podobnie należy ocenić wniosek o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego diabetologa. Jak wynika z akt sprawy brak było dokumentacji dotyczącej leczenia cukrzycy. W związku z tym nie było obowiązkiem Sądu poszukiwanie ewentualnych dowodów w postaci dodatkowej dokumentacji dotyczącej leczenia cukrzycy. To wnioskodawczyni była zobligowana do dostarczenia pełniej dokumentacji dotyczącej leczenia wskazanego schorzenia. Nieuprawnionym było natomiast oczekiwanie – zgodnie z sugestią skarżącego – że to Sąd Rejonowy winien w tym zakresie czynić poszukiwania. Co z kolei mogłoby sugerować o powinności przedsięwzięcia przez Sąd inicjatywy dowodowej. Należy podkreślić z całą mocą, iż w postępowaniu cywilnym obowiązuje zasada równości stron i kontradyktoryjności oznaczająca, że to strony są gospodarzami procesu i to one są zobowiązane wykazać się aktywnością i inicjatywą dowodową w zakresie podnoszonych twierdzeń. Czyli to nie Sąd ma poszukiwać niezbędnych dowodów na potwierdzenie podnoszonych przez stronę okoliczności, ale jest to zadaniem strony, która na nie się powołuje. W przeciwnym wypadku doprowadziłoby to do nieuzasadnionego naruszenia przez Sąd powyższych zasad. Dlatego też błędnie zakłada skarżący, że opinia biegłego diabetologa była niepełna czy też nierzetelna. Biegły wywiązał się ze swojego obowiązku i na podstawie załączonej do sprawy i okazanej mu dokumentacji wskazał, że brak było rozpoznania cukrzycy czy też wdrożonego leczenie w tym zakresie. Zatem na podstawie dostępnego materiału, prawidłowo sformułował wnioski orzecznicze. W związku z tym lakoniczność opinii nie wynika z braku profesjonalizmu po stronie biegłego – jak zakłada skarżący - ale nie zadośćuczynieniu po stronie wnioskodawczyni obowiązkowi przedstawienia pełnej dokumentacji dotyczącej rozpoznania i leczenia wskazanego schorzenia. Tym samym przeprowadzenie opinii uzupełniającej nic nie wniosłoby do sprawy przy wskazanym braku dokumentacji medycznej w wymienionym zakresie.

Zarówno bowiem na etapie postępowania pierwszo instancyjnego, jak i apelacyjnego, wobec dostatecznego wyjaśnienia okoliczności spornych, żądanie to zmierzało wyłącznie do przewlekania toczącego się postępowania. Z tych też względów Sąd II instancji, zwolniony z obowiązku mnożenia dowodów w tej materii, wskazane wnioski oddalił.

Reasumując - w kontekście powyższych rozważań - Sąd Okręgowy przyjął, iż prezentowana w apelacji argumentacja jest chybiona i jako taka nie może się ostać. Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie. Trafnie wywiódł na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, iż wnioskodawczyni nie wykazała, że po dniu 8 marca 2013 roku nie odzyskała zdolności do pracy. Sąd drugiej instancji zważył więc, iż zaskarżone rozstrzygnięcie w świetle zgromadzonego materiału dowodowego było oczywiście uzasadnione.

Na marginesie należy zauważyć, że orzeczony lekki stopień niepełnosprawności nie ma wpływu na orzeczenie w przedmiotowej sprawie. Utrata zdolności do pracy zarobkowej oznacza obiektywne pozbawienie danej osoby możliwości zarobkowania. Nie jest jednak tożsame orzeczenie lekkiego stopnia niepełnosprawności, ze stwierdzeniem niezdolności do pracy i uznaniem spełnienia przesłanki nabycia prawa do świadczenia rehabilitacyjnego czy zasiłku chorobowego. Niepełnosprawność zdefiniowana została, jako spowodowana naruszeniem sprawności organizmu niezdolność do wypełniania ról społecznych. Skutkiem niezdolności do wypełniania ról społecznych może być, ale nie musi, niezdolność do pracy. Pojęcie niepełnosprawności jest szersze od pojęcia niezdolności do pracy. Takie też stanowisko prezentowane jest w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który wielokrotnie podkreślał, że mimo podobieństwa definicji, stwierdzenie lekkiego stopnia niepełnosprawności nie jest tożsame ze stwierdzeniem niezdolności do pracy. Obowiązujące przepisy prawa socjalnego posługują się zarówno pojęciem niezdolności do pracy, jak i pojęciem niepełnosprawności, przy czym to pierwsze występuje w przepisach prawa ubezpieczeń społecznych, natomiast drugie w przepisach dotyczących innych świadczeń socjalnych, w tym w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej. Na gruncie obowiązującego prawa nie ma podstaw do utożsamiania wymienionych pojęć, względnie negowania występowania między nimi różnic, skoro posiadają odmienną definicję legalną, a ocena niezdolności do pracy i ustalanie innych wymaganych w tym zakresie okoliczności oraz orzekanie o stopniu niepełnosprawności, należy do innych organów oraz stanowić ma konieczną przesłankę prawną dla ustalenia prawa do korzystania z różnego rodzaju świadczeń i uprawnień (por. między innymi wyroki z dnia 20 sierpnia 2003 r., II UK 386/03, OSNP 2004 nr 12, poz. 213; z dnia 28 stycznia 2004 r., II UK 222/03, OSNP 2004 nr 19, poz. 340; z dnia 4 marca 2008 r., II UK 130/07, Lex nr 459312 oraz postanowienie z dnia 16 grudnia 2005 r., II UK 77/05, OSNP 2006 nr 23-24, poz. 372).

Nadto niepełnosprawność oznacza nie tylko naruszenie sprawności organizmu, ale również utrudnienie, ograniczenie bądź niemożliwość wypełniania ról społecznych, jako elementu uczestnictwa w życiu społecznym.

Akceptacja zaś powyższego czyni bezzasadnym apelacyjny zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 18 z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych w razie choroby i macierzyństwa (tj. z dnia 17 grudnia 2013 roku (Dz. U. z 2014 roku, poz. 159) poprzez błędną wykładnię, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że I. J. była zdolna do pracy po dniu 8 marca 2013 roku, a tym samym nie przysługuje jej świadczenie rehabilitacyjne.

Mając powyższe na uwadze uznać należy, że nie doszło – wbrew twierdzeniom skarżącego - do naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów prawa materialnego, jak i procesowego.

W konsekwencji Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k. p. c. oddalił apelację, uznając, iż jest ona bezzasadna.

O zwrocie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej stronie z urzędu za drugą instancję orzeczono zgodnie z § 15 w zw. § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. 2002 nr 163 poz.1349 ze zm.), uwzględniając podatek VAT.

Przewodnicząca: Sędziowie: