Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

M. G. w dniu 24 lipca 2014 roku wytoczył powództwo przeciwko K. G. o ustalenie wygaśnięcia obowiązku orzeczonego na podstawie art. 27 k.r.o., wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 9 kwietnia 2013 roku w sprawie VIII RC 34/13, z dniem 15 marca 2014 roku. Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że wyrokiem z dnia 9 kwietnia 2013 roku w sprawie o sygnaturze akt VI RC 34/13 Sąd Rejonowy w Szczytnie zasądził od powoda na rzecz pozwanej K. G. kwotę po 600 złotych miesięcznie, płatną z góry do 10-go dnia każdego miesiąca wraz
z ustawowymi odsetkami w przypadku zwłoki w terminie płatności którejkolwiek z rat, tytułem obowiązku z art. 27 k.r.o.

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 21 lutego 2014 toku w sprawie o sygnaturze akt VI RC 1611/13 rozwiązano przez rozwód małżeństwo stron. Wyrok uprawomocnił się dnia 15 marca 2014 roku.

Powód wskazał, że zgodnie z doktryną i judykaturą z chwilą uprawomocnienia się wyroku orzekającego rozwód obowiązek małżonków przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny na podstawie art. 27 k.r.o. wygasa.

Pozwana K. G. wniosła o oddalenie powództwa w całości i złożyła pozew wzajemny o alimenty, który został wyłączony od odrębnego postępowania.

Sąd ustalił, co następuje:

Wyrokiem z dnia 9 kwietnia 2013 roku Sąd Rejonowy w Szczytnie VIII Zamiejscowy Wydział Rodzinny i Nieletnich z siedzibą w P. w sprawie o sygnaturze akt VIII RC 34/13 zasądził od M. G. na rzecz K. G. tytułem obowiązku z art. 27 k.r.o. kwotę po 600 złotych miesięcznie, płatną z góry do dnia 10-go każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku zwłoki w terminie którejkolwiek z rat, do rąk powódki K. G., poczynając od dnia 15 listopada 2012 roku.

(dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 09.04.2013 roku k. 140 w aktach sprawy VIII RC 34/13)

M. G. i K. G. byli wówczas małżeństwem.

(dowód: bezsporne)

Sąd Okręgowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 21 lutego 2014 roku w sprawie VI RC 1611/13 rozwiązał przez rozwód małżeństwo M. G. i K. G. zawarte w dniu 12 sierpnia 1989 roku w P. – bez orzekania o winie. Wyrok uprawomocnił się w dniu 15 marca 2014 roku.

(dowód: wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 21.02.2014 roku k. 24 w aktach sprawy VI RC 1611/13 Sądu Okręgowego w Olsztynie)

M. G. po rozwodzie nie zawarł nowego związku małżeńskiego. Pozostaje w związku nieformalnym. Pracuje w Niemczech na pół etatu i zarabia 500 euro miesięcznie. Za mieszkanie i wyżywienie płaci 90 euro miesięcznie. Posiada gospodarstwo rolne o powierzchni około 6 ha.

(dowód: zeznania powoda k. 24v)

K. G. również nie zawarła nowego małżeństwa. Pozostaje w związku nieformalnym. Jest zatrudniona w K. (...) w P. na 1/8 etatu jako sprzątaczka i zarabia 200 złotych miesięcznie. Cierpi na zwapnienie kręgów szyjnych. Nie przyjmuje leków.

(dowód: zeznania pozwanej k. 24v-25)

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powoda zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z art. 23 k.r.o., małżonkowie są obowiązani do wspólnego pożycia, do wzajemnej pomocy i wierności oraz do współdziałania dla dobra rodziny, którą przez swój związek założyli. Obowiązek wzajemnej pomocy małżonków oraz współdziałania dla dobra rodziny znajduje rozwinięcie w art. 27 k.r.o., z którego wynika, że małżonkowie powinni, każdy według swych sił oraz możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, przy czym zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także – w całości lub w części – na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym.

Po ustaniu małżeństwa podstawą do żądania alimentów pomiędzy byłymi małżonkami jest art. 60 k.r.o. Pomiędzy obowiązkiem ustanowionym w art. 27 k.r.o. a obowiązkiem alimentacyjnym w oparciu o art. 60 k.r.o. istnieje pewne podobieństwo, jednak o tożsamości tych obowiązków nie może być mowy. Można jedynie mówić co najwyżej o „alimentacyjnym charakterze" obowiązku przyczyniania się do zaspokojenia potrzeb rodziny, jednak nie upoważnia to do stawiania tezy, że między małżonkami - w czasie trwania małżeństwa - istnieje obowiązek alimentacyjny sensu stricto.

Rozpoznając niniejszą sprawę Sąd w pełni podzielił stanowisko wyrażone w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2011r. III CZP 39/11 (Lex nr 951033). Sąd Najwyższy w odpowiedzi na zagadnie prawne: „Czy obowiązek alimentacyjny pomiędzy małżonkami orzeczony w trakcie trwania małżeństwa na podstawie art. 27 k.r.o. wygasa na skutek orzeczenia rozwodu, czy też ulega jedynie przekształceniu i jest nadal kontynuowany na zasadach określonych w art. 60 k.r.o.?", jednoznacznie stwierdził, że z chwilą uprawomocnienia się wyroku orzekającego rozwód obowiązek małżonków przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny (art. 27 k.r.o.) wygasa. Tak więc o „kontynuacji” obowiązku wynikającego z art. 27 k.r.o. po orzeczeniu rozwodu – na zasadach określonych w art. 60 k.r.o. – nie może być mowy.

Zatem skoro z chwilą uprawomocnienia się wyroku orzekającego rozwód obowiązek małżonków przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny (art. 27 k.r.o.) wygasa, to powód zasadnie skierował pozew o ustalenie wygaśnięcia wskazanego obowiązku na rzecz byłej żony, ustalonego wyrokiem Sądu Rejonowego Szczytnie w sprawie VIII RC 34/13, w kwocie po 600 zł miesięcznie.

Z tego powodu Sąd uwzględnił w całości powództwo M. G., ustalając, że obowiązek alimentacyjny powoda względem pozwanej ustał w dniu 15 marca 2014 roku, a więc w dacie uprawomocnienia się wyroku rozwiązującego przez rozwód małżeństwo stron.

O kosztach procesu orzekł na podstawie art. art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Do poniesionych przez powoda kosztów procesu Sąd zaliczył uiszczoną opłatę stosunkową od pozwu w kwocie 360 zł, kwotę 60 złotych tytułem poniesionych kosztów zastępstwa procesowego określoną na podstawie § 7 ust. 1 pkt 11) i ust. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) oraz kwotę 17 zł tytułem zwrotu opłaty od udzielonego pełnomocnictwa. Stąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 437 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

ZARZĄDZENIE

1)  odnotować,

2)  odpis uzasadnienia wraz z odpisem wyroku doręczyć pozwanej,

3)  za 14 dni.

P., 27.10.2014r.