Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 września 2014r.

Sąd Okręgowy w Elblągu Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Tomasz Koronowski

Protokolant: st. sekr. sądowy Anna Tomaszewska

po rozpoznaniu w dniu 15 września 2014r. w Elblągu na rozprawie

sprawy z odwołania J. L.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E.

z dnia 9 kwietnia 2014r. znak: (...)

o wysokość emerytury

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy J. L. prawo do obliczenia emerytury na podstawie art. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013r. poz. 1440 ze zm.) od dnia 9 marca 2014r.;

II.  stwierdza, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sygn. akt IV U 467/14

UZASADNIENIE

Skarżący J. L. wniósł odwołanie od decyzji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. z dnia 9 kwietnia 2014r., znak (...), odmawiającej mu prawa do obliczenia emerytury na podstawie art. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013r. poz. 1440 ze zmianami, dalej powoływana jako ustawa emerytalna). Ubezpieczony twierdził, że wniosek o przyznanie emerytury złożył dnia 14 marca 2014r., tj. gdy osiągnął wiek 65 lat i 4 m-cy i nie spodziewał się, że skutkiem tego będzie podjęcie wypłaty emerytury od dnia 1 marca 2014r. na innych zasadach. Ubezpieczony wniósł o przyznanie najkorzystniejszej emerytury.

Pozwany w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, wskazując m.in. na art. 55 ustawy emerytalnej. Wywodzono, że wprawdzie wnioskodawca pozostawał w ubezpieczeniu z tytułu zatrudnienia po ukończeniu wieku 65 lat, jednakże zgodnie z jego wnioskiem organ rentowy w pierwszej kolejności przeliczył oraz podjął wypłatę emerytury wcześniejszej od 1 marca 2014r., a to wyklucza ustalenie emerytury w oparciu o art. 26 ustawy emerytalnej, przy czym na podstawie art. 27 ustawy emerytalnej wnioskodawca nabyłby prawo do emerytury od dnia 9 marca 2014r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. Obydwie decyzje z dnia 9 kwietnia 2014r. zostały doręczone wnioskodawcy jednocześnie, po otrzymaniu decyzji o podjęciu wypłaty emerytury wcześniejszej wnioskodawca miał możliwość wycofania wniosku o jej przeliczeniu i podjęciu wypłaty, czego jednak nie uczynił.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Skarżąc urodził się w dniu (...), zatem w dniu (...) 2014r. ukończyła 65 lat i 4 m-ce

(bezsporne)

Decyzją z dnia 10 listopada 2010r. znak (...) (...) przyznano wnioskodawcy emeryturę, którą zawieszono na wniosek ubezpieczonego w związku z osiąganym przychodem, powodującym całkowite zawieszenie świadczenia. Wnioskodawca podlegał następnie ubezpieczeniu, przy czym (według stanu na dzień 10 lipca 2014r., a więc po osiągnięci wieku emerytalnego) nie został wyrejestrowany z ubezpieczeń.

(bezsporne, ponadto decyzja k.73-76 pliku emerytalnego z 2010r.)

W dniu 14 marca 2014r. wnioskodawca złożył drugi wniosek o emeryturę i wniosek o podjęcie wypłaty świadczenia zawieszonego. Zaznaczył, że wnosi o przeliczenie emerytury w myśl starych i nowych zasad i wybór świadczenia korzystniejszego. W wyniku tych wniosków pozwany wydał w dniu 9 kwietnia 2014r. dwie decyzje. Pierwszą z nich (znak (...)) ponownie ustalono emeryturę i podjęto jej wypłatę od dnia 1 marca 2010r., przy czym wysokość emerytury obliczono w oparciu o art. 53 ustawy emerytalnej. Drugą decyzją (zaskarżoną w niniejszej sprawie) odmówiono obliczenia emerytury na podstawie art. 26 ustawy emerytalnej, a jako przeszkodę dla takiego obliczenia podano okoliczność podjęcia wypłaty pierwotnie przyznanej emerytury od dnia 1 marca 2014r., tj. przed osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego.

(bezsporne, ponadto wnioski i decyzja k.1-7 i 19 pliku emerytalnego z 2014r., decyzja k.107-108 pliku emerytalnego z 2010r.)

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu odwołanie skarżącego zasługiwało na uwzględnienie z uwagi na błędną wykładnię art. 55 ustawy emerytalnej, której dokonał organ rentowy. Stan faktyczny sprawy był natomiast bezsporny.

Art. 55 ustawy emerytalnej stanowi, że „Ubezpieczonemu spełniającemu warunki do uzyskania emerytury na podstawie art. 27, który kontynuował ubezpieczenia emerytalne i rentowe po osiągnięciu przewidzianego w tym przepisie wieku emerytalnego i wystąpił z wnioskiem o przyznanie emerytury po dniu 31 grudnia 2008r., może być obliczona emerytura na podstawie art. 26, jeżeli jest wyższa od obliczonej zgodnie z art. 53.”

Wbrew stanowisku organu rentowego, z przepisu tego nie wynika w żaden sposób ograniczenie możliwości jego zastosowania tylko do tych ubezpieczonych, którzy dotąd nie pobierali emerytury przyznanej w niższym wieku emerytalnym. Przepis określa trzy przesłanki pozytywne możliwości obliczenia emerytury (spełnianie warunki do uzyskania emerytury na podstawie art. 27, kontynuacja ubezpieczenia emerytalnego i rentowego po osiągnięciu przewidzianego w tym przepisie wieku emerytalnego i wystąpienie z wnioskiem o przyznanie emerytury po dniu 31 grudnia 2008r.) oraz nie określa żadnej przesłanki negatywnej. Końcową część przepisu („jeżeli jest wyższa od obliczonej zgodnie z art. 53”) rozumieć należy tylko w ten sposób, że w razie złożenia wniosku opartego na art. 55 ustawy emerytalnej, o ile są spełnione określone w nim przesłanki pozytywne (a tak niewątpliwie jest w rozpoznawanej sprawie) na organie rentowym spoczywa obowiązek obliczenia emerytury również w oparciu o art. 26 ustawy emerytalnej i porównanie jej z emeryturą obliczoną na podstawie art. 53 tej samej ustawy, a następnie podjęcie wypłaty wyższego świadczenia. W ocenie Sądu pozwany zaniechał dokonania takiego obliczenia bezpodstawnie. Podobne zapatrywanie wyraził Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 4 lipca 2013r. w sprawie II UZP 4/13 i w wyrokach z dnia 10 lipca 2013r. w sprawie II UK 424/12 i z dnia 19 marca 2014r. w sprawie I UK 345/13 (ten ostatni w sprawie o niemalże identycznym stanie faktycznym) oraz Sądy Apelacyjne w Rzeszowie w wyroku z dnia 9 lipca 2013r. w sprawie III AUa 302/13 i w Gdańsku w wyroku z dnia 18 marca 2014r. w sprawie III AUa 1223/13, które to ugruntowane już poglądy Sąd Okręgowy w pełni akceptuje. Skutkowało to zmianą zaskarżonej decyzji przez przyznanie wnioskodawcy prawa do obliczenia emerytury na podstawie art. 26 ustawy emerytalnej od dnia 9 marca 2014r., tj. od dnia osiągnięcia wieku emerytalnego określonego w art. 27 ust. 3 pkt 5 ustawy emerytalnej (pkt I. wyroku).

Z uwagi na to, że nieustalenie opisanej wyżej ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji było skutkiem dokonania przez pozwanego wadliwej wykładni prawa, przy tym dokonanej z pominięciem tego, że zapadały już liczne orzeczenia, wskazujące na właściwy kierunek wykładni i pozwany mógł z tych orzeczeń skorzystać, stwierdzono odpowiedzialność w tej kwestii organu rentowego, do czego podstawę stanowił art. 118 ust. 1a ustawy emerytalnej (pkt II. wyroku). Ta część rozstrzygnięcia uzyska walor praktyczny pod warunkiem, że w wyniku wykonania wyroku emerytura obliczona na podstawie art. 26 ustawy emerytalnej okaże się wyższa od emerytury dotychczasowej.