Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 września 2013r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Marek Szymanowski

Sędziowie: SO del. Piotr Prusinowski (spr.)

SA Bożena Szponar - Jarocka

Protokolant: Agnieszka Charkiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 września 2013 r. w B.

sprawy z odwołania A. S.

przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno - Rentowemu MSW w W.

o wysokość emerytury policyjnej

na skutek apelacji Dyrektora Zakładu Emerytalno - Rentowego MSW w W. oraz wnioskodawcy A. S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 12 grudnia 2012 r. sygn. akt IV U 2896/12

oddala obie apelacje.

Sygn. akt III AUa 302/13

UZASADNIENIE

Dyrektor Zakładu Emerytalno – Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W. decyzją z dnia 3 grudnia 2009r. ustalił A. S. nową wysokość emerytury policyjnej.

Odwołanie od powyższych decyzji złożył A. S., wskazując że obniżenie emerytury jest sprzeczne z Konstytucją RP. W rezultacie stwierdził, że zaskarżona decyzja powinna być zmieniona, a świadczenie powinno być naliczone w wysokości 40% podstawy wymiaru za 15 lat służby i 2,6% podstawy wymiaru za każdy rok służby z uwzględnieniem okresów składkowych i nieskładkowych oraz przysługujących podwyższeń i dodatków.

W odpowiedzi na odwołanie organ emerytalny wniósł o jego oddalenie. Wskazał, że ustalenie wysokości świadczenia nastąpiło zgodnie z zasadami określonymi w ustawie z dnia 18.02.1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin

Sąd Okręgowy w Olsztynie zmienił zaskarżona decyzję, w ten sposób, że za okres od dnia 10 lutego 1973 r. do dnia 30 listopada 1975 r. i za okres od dnia 1 października 1977 r. do dnia 27 czerwca 1980 r. ustalił podstawę wymiaru emerytury przy uwzględnieniu wskaźnika w wysokości 2,6 % za każdy rok służby. W pozostałym zakresie odwołanie oddalił. Sąd ten wskazał, że Stołeczny Urząd Spraw Wewnętrznych w W. decyzją z dnia 16.08.1988r. ustalił por. A. S. emeryturę milicyjną. Do wysługi emerytalnej zaliczono 15 lat 5 miesięcy i 21 dni służby w Milicji Obywatelskiej oraz 11 lat, 8 miesięcy i 11 dni innych okresów zaliczanych do wysługi. Instytut Pamięci Narodowej w dniu 23.09.2009r. wystawił informację o przebiegu służby nr (...). Wskazał w niej, że w okresach od 10.02.1973r. do 31.07.1988r. A. S. pełnił służbę w organach, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18.10.2006 r., o ujawnieniu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944 – 1990 oraz treści tych dokumentów (Dz. U. z 2007, Nr 63, poz. 425, z późn. zm.). W konsekwencji organ rentowy decyzją z dnia 3.12.2009 r., działając na podstawie art. 15 b w związku z art. 32 ust 1 pkt 1 ustawy emerytalnej oraz na podstawie otrzymanej z IPN informacji ponownie od dnia 1.01.2010 r., ustalił wysokość emerytury policyjnej w kwocie 1534,63 zł. Następnie IPN sporządził nową informację nr (...), w której podał, że A. S. pełnił służbę w organach bezpieczeństwa państwa od 1.12.1975r. do 31.07.1988r.. Instytut przedstawił następujący przebieg służby:

- 1.12.1975r.-30.09.1977r. Komenda S. MO w W. /Wydział III /Grupa II –stanowisko młodszy inspektor,

- 1.10.1977r. -27.06.1980 Wyższa Szkoła (...) w L., stanowisko-zaliczony w etatowy stan podchorążych,

- 28.06.1980r.-30.06.1980r. Komenda S.

MO w W.-dyspozycja komendanta,

- 1.07.1980r.-31.05.1984r. Komenda S. MO w W./ wydział III-1 stanowisko –starszy inspektor,

- 1.06.1984r.-31.07.1988r. Stołeczny Urząd Spraw Wewnętrznych w W./wydział III-1 stanowisko kierownik sekcji.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy w Olsztynie uznał, że odwołanie jest częściowo zasadne. Wskazał, że przebieg służby ostatecznie został ustalony na podstawie informacji nr (...) IPN wyłączył okres 10.02.1973r-30.11.1975r., gdyż w tym czasie skarżący pracował w Milicji Obywatelskiej Komisariat W. O.. Sąd wskazał, że spór sprowadza się do ustalenia, czy istniały podstawy do obniżenia wysokości świadczenia emerytalnego w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 23.01.2009 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin. W tym kontekście Sąd pierwszej instancji zwrócił uwagę na treść art. 15 b ust 1 ustawy emerytalnej. Zgodnie z jego treścią w przypadku osoby, która pełniła służbę w organach bezpieczeństwa państwa (o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów) i która pozostawała w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 r., emerytura wynosi 0,7 % podstawy wymiaru - za każdy rok służby w organach bezpieczeństwa państwa w latach 1944-1990. Wyrokiem z dnia 24.02.2010 r. Trybunał Konstytucyjny (K 6/09, OTK – A 2010, nr 2, poz. 15) orzekł, że art. 15b ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin , dodany przez art. 1 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 24, poz. 145) jest zgodny z art. 2, art. 10, art. 30 i art. 67 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz nie jest niezgodny z art. 42 Konstytucji. Sąd podkreślił, że również w orzecznictwie rozwiązanie to oceniane jest jako zgodne z Konstytucją RP. W rezultacie Sąd pierwszej instancji nie podzielił poglądu wnioskodawcy, że regulacja ta jest niezgodna z Konstytucją RP. Odnośnie przebiegu służby odwołującego się Sąd stwierdził, że okres służby w Wyższej Szkole (...) m. F. D. od 1.10.1977r. do 27.06.1980r. w L. na stanowisku etatowego podchorążego nie mieści się w katalogu organów określonych w pkt 5 art. 2 ust. 3 ustawy. Wyższa Szkoła (...) nie została wymieniona w katalogu organów bezpieczeństwa i nie może być zaliczona do tego rodzaju organów w kontekście przepisu art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 18.10.2006r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów. Sąd również zauważył, że żądanie przyznania świadczenia w wysokości nie niższej niż 40 % podstawy wymiaru za 15 lat służby jest również niezasadne. Przepis art. 15 b ustawy emerytalnej policyjnej takiego ograniczenia nie przewiduje

Apelację złożyły obie stron. Wnioskodawca zarzucił rozstrzygnięciu naruszenie przepisu art. 91 Konstytucji RP oraz Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z dnia 4 listopada 1950 r. łącznie z protokołem nr (...) do tej Konwencji. Wskazał, że Sąd nie zastosował postanowień Konwencji w zakresie prawa do rzetelnego procesu sądowego, prawa do skutecznego środka odwoławczego, zakazu dyskryminacji i ochrony własności. Wskazał również na naruszenie przepisu art. 15b ust 2 ustawy emerytalnej policyjnej, polegające na błędnej jego wykładni i niewłaściwym zastosowaniu. Dodatkowo wskazał na naruszenie przepisów postępowania przez niewyjaśnienie sprawy i przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów. Z uwagi na zgłoszone zarzuty domagał się zmiany zaskarżonego wyroku i przyznanie emerytury w wysokości 40% podstawy wymiaru za pierwsze 40 lat służby.

Apelacja organu rentowego opierała się na zarzucie naruszenia prawa materialnego, to jest art. 13a, art. 15b ustawy emerytalnej policyjnej, § 14 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 października 2004 r. w sprawie trybu postępowania i właściwości organu w zakresie zaopatrzenia emerytalnego funkcjonariuszy Policji, (...), AW, SG, BOR i (...) oraz ich rodzin. Dodatkowo organ rentowy wskazał, że wyrok Sądu pierwszej instancji został wydany z naruszeniem prawa procesowego. W tym zakresie skarżący odwołał się do przepisu art. 233 § 1 k.p.c. Podniósł, że ocena dowodów nastąpiła z przekroczeniem granic swobodnej ich oceny. Nadto zarzucił, że Sąd dokonał sprzecznych z treścią zebranego materiału dowodowego ustaleń. Organ rentowy domagał się zmiany zaskarżonego wyroku w pkt I i oddalenia odwołania w całości ewentualnie uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu wskazał, że przedstawione zarzuty koncentrują uwagę na okresie od dnia 1 października 1977 r. do dnia 27 czerwca 1980 r. Skarżący argumentował, że Wyższa Szkoła (...) w L. jest zaliczana do organów bezpieczeństwa państwa.

Sąd Apelacyjny zważył:

Obie apelacje nie są zasadne. Wnioskodawca w istocie kwestionuje zgodność przepisów na podstawie których wydano zaskarżoną decyzję z Konstytucja RP.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy oraz dokonał trafnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Dokonana ocena mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów, o której mowa w treści art. 233 § 1 k.p.c. Wnioskodawca w apelacji nie wyjaśnił na czym miało polegać niewyjaśnienie sprawy i przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów. W rezultacie środek odwoławczy skarżącego nie zawiera zarzutów, które mogą podważyć ustaleń dokonanych przez Sąd I instancji. Odnosząc się do zarzutów naruszenia prawa materialnego należy zauważyć, że Sąd Okręgowy prawidłowo zwrócił uwagę na skutki wynikające z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 lutego 2010 r., wydanego w sprawie K 6/09. W przytoczonym orzeczeniu Trybunał orzekł, iż art. 15b ust. 1 ustawy z 18 lutego 1994r. ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin w brzmieniu nadanym przez art. 2 pkt 3 ustawy z 23 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej jest zgodny z art. 2, art. 10, art. 30, art. 32 i art. 67 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 42 Konstytucji. Zatem nie można podzielić zapatrywania wyrażonego w apelacji wnioskodawcy, że wyrok narusza prawa człowieka. Nie można pominąć, że w przedmiotowym wyroku Trybunał Konstytucyjny orzekł, że zastosowane rozwiązanie nie godzi w zagwarantowane konstytucyjnie prawa człowieka (jest zgodny z art. 30 Konstytucji). W tym kontekście chybione jest twierdzenie, że wyrok Sądu pierwszej instancji pozostaje w opozycji do postanowień Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolnościach. Warto przy tym podkreślić, że przytoczone orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego wiąże Sąd w postępowaniu sądowym, albowiem z art. 190 ust. 1 Konstytucji wynika, że orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego mają moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne. Zatem kwestia konstytucyjności rozwiązania przyjętego przez ustawodawcę w związku ze zmianą sposobu obliczania wysokości emerytury policyjnej nie podlegała badaniu w toku postępowania przed Sądem I instancji.

Po wtóre Sąd I instancji dokonał prawidłowej wykładni przepisów prawa materialnego, zwłaszcza art. 15 i 15b ustawy z dnia 18 lutego 1984r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin [dalej powoływana jako zefp]. W tej kwestii za zasadne należy uznać stanowisko odwołujące się do orzecznictwa Sądu Najwyższego. W uchwale z dnia z dnia 3.03.2011 r. (II UZP 2/11, OSNP 2011, nr 15-16, poz. 210) SN stwierdził, że za każdy rok pełnienia służby w latach 1944-1990 w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (jednolity tekst: Dz. U. z 2007 r. Nr 63, poz. 425 ze zm.), emerytura wynosi 0,7% podstawy jej wymiaru (art. 15b ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994r. .zefp) co oznacza, że wysokość emerytury wyliczanej wyłącznie za okresy pełnienia takiej służby może być niższa od 40% podstawy wymiaru tego świadczenia. W uzasadnieniu przedmiotowego stanowiska Sąd Najwyższy wskazał, iż żaden rodzaj, ani sposób wykładni zawartego w art. 15b ust. 2 uregulowania nie daje osobom, które pełniły w latach 1944-1990 służbę w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w ustawie lustracyjnej, możliwości prawnych ani argumentów prawnych do domagania się ustalenia wysokości należnych im emerytur z zaopatrzenia emerytalnego funkcjonariuszy, od innej podstawy wymiaru niż 0,7% za każdy rok pełnienia służby w wymienionych w art. 2 organach bezpieczeństwa państwa. W dalszych wywodach Sąd Najwyższy zauważył, że po istotnej zmianie normatywnej obowiązującego stanu prawnego wynikającej z dodania szczegółowego i odrębnego art. 15b ustawy zaopatrzeniowej, zawarte w ust. 2 tego przepisu odesłanie do odpowiedniego stosowania art. 14 i 15 tej ustawy oznacza, że przepisy te stosuje się odpowiednio wyłącznie w zakresie, który nie został wyraźnie i odmiennie uregulowany w art. 15b ust. 1 ustawy o zefp. W przeciwnym razie, argumentuje Sąd Najwyższy, doszłoby do pozbawienia waloru i znaczenia normatywnego art. 15b ustawy zaopatrzeniowej, do czego nie ma żadnych racjonalnych argumentów. Skoro kategoryczna zasada wymagająca wyliczenia emerytury po 0,7% podstawy jej wymiaru z tytułu służby w latach 1944-1990 pełnionej w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy lustracyjnej, doznaje jednego wyjątku wyłącznie w okolicznościach określonych w art. 15b ust. 3 i 4 zefp, przeto nie doznaje dalszych ograniczeń na podstawie odesłania do stosowania art. 15 tej ustawy. W uzupełnieniu poglądów zaprezentowanych w orzecznictwie należy przytoczyć także orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 13 kwietnia 2012r. w sprawie III AUa 1648/11 (Lex nr 1213809), które w pełni aprobuje przytoczone wyżej stanowisko. Jednocześnie nie można pominąć tożsamych poglądów przedstawicieli prawa ubezpieczeń społecznych (Inetta Jędrasik-Jankowska, Karina Jankowska, Prawo do emerytury, Warszawa 2011r. str. 625 i nast.). W ocenie autorów komentarza prawo do emerytury po 15 latach służby nabywa każdy funkcjonariusz niezależnie od okresu w jakim pełnił służbę. Jest to przecież oczywista konsekwencja brzmienia art. 12 ustawy o zefp. Jednakże wysokość świadczenia jest ustalana według trzech odmiennych formuł. Pierwsza jest uregulowana w art. 15 ustawy, druga w art. 15a i trzecia w art.15b. Odrębność formuły wynikającej z treści art. 15b polega na rezygnacji powiązania z 15-letnim okresem służby świadczenia w kwocie równej 40% podstawy wymiaru. Emerytura jest obliczana w sposób następujący: 0,7% podstawy wymiaru za rok służby w organach bezpieczeństwa państwa w latach 1944-1990, ewentualnie 2,6% podstawy za rok służby w tych latach ale tylko w przypadku opisanym w art. 15 b ust. 3 oraz 2,6% podstawy wymiaru za okres służby po 1990r.

Zaprezentowane poglądy orzecznictwa, jak i stanowisko doktryny Sąd Apelacyjny rozpoznający niniejszą sprawę w pełni akceptuje. Z zaświadczenia o przebiegu służby wynika jednoznacznie, iż skarżący pełnił służbę w organach bezpieczeństwa państwa, a zatem obniżenie świadczenia jest zgodne z obowiązującym prawem. W tym zakresie nietrafny jest zarzut wnioskodawcy, że zaświadczenie IPN o przebiegu służby w organach bezpieczeństwa nie jest zaskarżalne. Istotnie tak jest. Nie oznacza to jednak, że rozwiązanie takie jest sprzeczne z obowiązującym porządkiem prawnym, czy też pozostaje w kolizji z Konwencją z dnia 4 listopada 1950 r. Staje się to zrozumiałe, jeżeli uwzględni się, że zaświadczenie IPN nie jest wiążące dla Sądu. W trakcie postępowania możliwe jest przedstawianie dowodów na okoliczność przebiegu służby. Wnioskodawca nie zgłosił jednak w tym zakresie wniosków dowodowych. Również w odwołaniu, na rozprawie w dniu 12 grudnia 2012 r. oraz w apelacji nie twierdził, że nie pełnił służby w jednostkach i na stanowiskach wskazanych w zaświadczeniu. Uwzględniając kontradyktoryjny charakter procesu przed sądem ubezpieczeń społecznych jest jasne, że zarzut dotyczący charakteru zaświadczenia IPN oraz niewyjaśnienia sprawy nie daje podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku.

Z uwagi na treść apelacji wnioskodawcy zachodzi również konieczność oceny, czy omówione przepisy prawa krajowego pozostają w sprzeczności z zasadami i unormowaniami przytoczonymi przez skarżącego w apelacji. W ocenie skarżącego doszło w sprawie do naruszenia konstytucyjnych zasad prawnych, w tym stosowania odpowiedzialności zbiorowej, niedziałania prawa wstecz. Zgodzić się należy ze skarżącym, że kwestionowane rozwiązania wprowadzają w pewnym zakresie odpowiedzialność zbiorową i odnoszą się do praw wcześniej nabytych, jednak jak zostało już wyżej wskazane specjalny charakter regulacji wywołany wielką krzywdą spowodowaną działaniem organów bezpieczeństwa państwa oraz napiętnowanie społeczne tych działań sprawiły, iż odpowiednie rozwiązania dopiero po latach zostały wprowadzone i odnoszą się do grupy osób (funkcjonariuszy organów bezpieczeństwa państwa), którzy przez wiele lat byli bezkarni w swym postępowaniu. Zauważyć jednak należy, iż kwestionowana regulacja była już przedmiotem badania przez Trybunał Konstytucyjny i Sąd Najwyższy, które nie dopatrzyły się wskazywanych przez skarżącego naruszeń. Apelujący podniósł też zarzut naruszenia praw człowieka wywołany zadziałaniem prawa wstecz. Jednak z uwagi na argumentację wyżej przytoczoną i przesłanie zawarte już choćby w preambule do skarżonej ustawy w ocenie Sądu Apelacyjnego nie można uznać podnoszonego zarzutu jako zasadnego.

W niniejszym postępowaniu nie ulega wątpliwości, iż ingerencja w sposób obliczenia wysokości emerytury została przewidziana przez ustawę, która jednocześnie została uznana za zgodną z Konstytucją. Z kolei treść preambuły zamieszczona w ustawie z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 24, poz. 145) określa cel regulacji, który należy uznać za zgodny z prawem z punktu widzenia interesu publicznego. Z uwagi na powyższe Sąd Apelacyjny zgodnie z przepisem art. 385 k.p.c. oddalił apelację wnioskodawcy.

Również środek zaskarżenia złożony przez organ rentowy nie jest zasadny. Zaprezentowane zarzuty prawa materialnego i procesowego posiadają wspólny mianownik. Jest nim założenie, że informacja IPN, określająca, że ubezpieczony w okresie od dnia 1 października 1977 r. do dnia 22 czerwca 1980 r. pełnił służbę w organach bezpieczeństwa państwa, jest wiążąca. Twierdzenie takie jest fałszywe z dwóch powodów. Po pierwsze, jak już wskazano informacja IPN nie jest wiążąca dla Sądu powszechnego rozpoznającego odwołania od indywidualnych decyzji wydanych przez organ rentowy. W rezultacie zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. jest bezpodstawny. Po drugie, Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowej wykładni przepisów i zasadnie uznał, że okres nauki w Wyższej Szkole (...) w L. nie jest zaliczany do okresów służby w organach bezpieczeństwa państwa. Sąd Apelacyjny podziela w tym względzie rozważania zaprezentowane przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 18 listopada 2009 r., II AKa 322/09, LEX nr 563028. Judykat ten był analizowany przez sąd pierwszej instancji, a treść apelacji organu rentowego wskazuje, że jest on również znany pozwanemu. Dlatego nie ma potrzeby szczegółowego przytaczania argumentów zaprezentowanych przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku. Akceptacja tego zapatrywania oznacza, że zarzuty apelacyjne organu rentowego nie dawały podstaw do zmiany zakażonego wyroku. Dlatego zgodnie z przepisem art. 385 k.p.c. orzeczono jak w sentencji.