Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKa 192/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 października 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku w II Wydziale Karnym w składzie

Przewodniczący

SSA Andrzej Ulitko

Sędziowie

SSA Andrzej Czapka (spr.)

SSA Leszek Kulik

Protokolant

Agnieszka Rezanow-Stöcker

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Białymstoku – Przemysława Sabata

po rozpoznaniu w dniu 9 października 2014 r.

sprawy K. M.

o odszkodowanie

z powodu apelacji wniesionej przez pełnomocnika wnioskodawcy

od wyroku Sądu Okręgowego w Łomży

z dnia 20 czerwca 2014 r. sygn. akt II Ko 120/14

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. K. kwotę 147,60 zł (w tym 27,60 zł należnego podatku VAT), tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej wnioskodawcy z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III. kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Wnioskodawca K. M. złożył wniosek o zasądzenie łącznie kwoty 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania w związku z jego niesłusznym zatrzymaniem dokonanym w dniu 12 maja 2014r. przez funkcjonariuszy KPP w Z..

Sąd Okręgowy w Łomży wyrokiem z dnia 20 czerwca 2014r. w sprawie II Ko 120/14 wniosek ten oddalił, kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku złożył pełnomocnik wnioskodawcy, który na podstawie art. 444 kpk oraz 425§1 i 2 kpk zarzucił mu:

błąd w ustaleniach faktycznych mogący mieć wpływ na treść wyroku, a polegający na przyjęciu, iż brak jest przesłanek do uwzględnienia wniosku w sytuacji, gdy zatrzymanie było niewątpliwie niesłuszne, gdyż wnioskodawca mając stałe miejsce zamieszkania i nie ukrywając się przed wymiarem sprawiedliwości nie utrudniałby postępowania i na powtórny termin zgłosiłby się dobrowolnie. W związku z tym zastosowanie tak drastycznego środka było niezasadne.

Powołując się na powyższe wniósł o:

zmianę zaskarżonego orzeczenia przez uwzględnienie wniosku

ewentualnie

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja pełnomocnika wnioskodawcy jest niezasadna i to w stopniu oczywistym.

Nie ma bowiem racji skarżący, który utrzymuje, iż zatrzymanie wnioskodawcy nastąpiło przy braku przesłanek dopuszczających zastosowanie tego środka przymusu i tym samym sąd meriti miał się dopuścić błędnych ustaleń faktycznych, mających wpływ na treść tego rozstrzygnięcia.

Wbrew temu co zarzuca autor skargi apelacyjnej, Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił okoliczności związane z niestawiennictwem wnioskodawcy na wezwanie, a także jego pobytem w dniu 12 maja 2014r. w Komendzie Powiatowej Policji w Z. i podjętymi wówczas czynnościami procesowymi dotyczącymi przedstawienia mu zarzutu popełnienia czynu z art. 270§1 kk.

Trafnie też ocenił, że zostały spełnione przesłanki z art. 247§1 kpk, które legły u podstaw podjętej przez prokuratora decyzji procesowej o zatrzymaniu i doprowadzeniu go w dniu 12 maja 2014r. do KPP w Z..

Zgodnie z treścią tego przepisu „Prokurator może zarządzić zatrzymanie, przymusowe doprowadzenie osoby podejrzanej, jeżeli zachodzi uzasadniona obawa, że nie stawi się ona na wezwanie w celu przeprowadzenia czynności procesowej...”.

Czynności takie zostały zaś zaplanowane na dzień 28 kwietnia 2014r. i wezwanie takie wnioskodawca osobiście odebrał i pokwitował – co sam potwierdził (k. 84 akt sprawy II K 159/14 Sądu Rejonowego w Zambrowie).

Na termin ten jednak nie stawił się i nie podjął żadnych czynności by usprawiedliwić swoją nieobecność czy też wyjaśnić zaistniałą sytuację.

Ten brak jakiejkolwiek reakcji z jego strony, zdaniem Sadu Apelacyjnego niewątpliwie uzasadniał obawę, że dobrowolnie nie stawi się na powtórne wezwanie, w celu przeprowadzenia zaplanowanych czynności procesowych (ogłoszenie zarzutów i przesłuchanie w charakterze podejrzanego).

Zastosowanie więc wobec wnioskodawcy środka przymusu w postaci zatrzymania na podstawie art. 247 § 1 k.p.k. nie było bezprawne (niewątpliwie niesłuszne), tym bardziej, iż gdy przyczyny zatrzymania ustały został natychmiast zwolniony (od godz. 11.15 do 12.45).

Nadmienić przy tym należy, iż wbrew stanowisku skarżącego, organy procesowe nie były zobowiązane do kierowania kolejnych wezwań do wnioskodawcy, co wobec jego nagannego zachowania na pewno nie dawało gwarancji jego stawiennictwu w innym terminie.

Reasumując stwierdzić należy, iż wobec braku podstaw do uznania, iż zatrzymanie wnioskodawcy było „niewątpliwie niesłuszne”, wnioskodawcy nie przysługuje od Skarbu Państwa odszkodowanie jak i zadośćuczynienie.

Z tych wszystkich względów, uznając złożoną apelację za bezzasadną, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 437§1 kpk orzekł jak w części dyspozytywnej.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej wnioskodawcy z urzędu w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r, Prawo o adwokaturze, ich wysokość określając na podstawie §14 ust. 6 w zw. z §2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie przepisu art. 554§4 kpk.

(...)/bm

II AKa 192/14

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE