Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 grudnia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Płaczek

Protokolant: st. sekr. sądowy Patrycja Czarnik

po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2013 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania Z. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 27 czerwca 2013 roku nr (...)

w sprawie Z. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu Z. M. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 kwietnia 2013 roku do 31 marca 2015 roku;

2.  ustala, iż organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sygn. akt IV U 1379/13

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 13 grudnia 2013 r.

Decyzją z dnia 27.06.2013r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., na podstawie przepisów ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) odmówił Z. M. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ komisja lekarska ZUS stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

W odwołaniu od powyższej decyzji wnioskodawca domagał się zmiany decyzji
i przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, uzasadniając, iż stan jego zdrowia czyni go nadal niezdolnym do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

Z. M., urodzony w dniu (...), posiada wykształcenie wyższe niepełne ( bez dyplomu) w zawodzie inżyniera mechanika . Po studiach pracował jako pracownik umysłowy przez 3 lata, a następnie przez kilkadziesiąt pracował lat jako ślusarz mechanik. Wyrokiem z dnia 28.02.2013r. Sąd Okręgowy w Tarnowie rozpatrując odwołanie od decyzji z dnia 5.07.2012r., zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 12.04.2012r. na okres 1 roku. W dniu 25.03.2013r. ubezpieczony ponownie złożył wniosek o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy.

W orzeczeniu z dnia 10.05.2013r. lekarz orzecznik ZUS uznał go za zdolnego do pracy, jak również Komisja lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 18.06. 2013 r. orzekła, iż jest on zdolny do pracy.

dowód: akta rentowe ZUS O/T.

W opinii z dnia 24.09.2013r. lekarz, biegły sądowy specjalista neurolog, stwierdzili u odwołującego się :

-

zespół bólowy odcinka szyjnego, piersiowego i lędźwiowego kręgosłupa z ograniczeniem ruchomości kręgosłupa w odcinku piersiowym i lędźwiowym

-

objawy rwy kulszowej prawostronnej

-

wielopoziomową dyskopatie w odcinku lędźwiowym kręgosłupa na poziomach L1-L2, L2-L3, L3-L4,L5-S1

-

przepuklinę jadra miażdżystego w odcinku lędźwiowym kręgosłupa ze zwężeniem zachyłków korzeniowych

-

stan po złamaniu trzonu kręgu L2

-

uszkodzenie prawego nerwu łokciowego z upośledzeniem funkcji

Schorzenia te czynią odwołującego się częściowo niezdolnym do pracy na okres od 19.03.2013r.( data złożenia wniosku) do 31.03.2015r. Odwołujący nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu zawodowym.

dowód: - opinia sądowo- lekarska z dnia 24.09.2013 r.- k 15-18,

Sąd, ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie, podzielił wnioski płynące
z opinii lekarza biegłego sądowego specjalisty neurologa , albowiem ta opinia sporządzona została w sposób rzetelny, po osobistym przebadaniu ubezpieczonego oraz szczegółowej i wszechstronnej analizie dokumentacji zgromadzonej w aktach rentowych, przy czym biegła legitymowała się fachową wiedzą oraz odpowiednim doświadczeniem zawodowym. W ocenie Sądu, dokonana przez biegłą diagnoza schorzeń zdiagnozowanych u wnioskodawcy jest prawidłowa, zaś wnioski płynące z opinii korespondują ze zgromadzoną dokumentacją medyczną .

W piśmie procesowym z dnia 3.12.2013r. organ rentowy zarzucił, iż brak podstaw do stwierdzenia częściowej niezdolności do pracy bowiem w okresie wskazanym przez biegłą ubezpieczony często przebywał na zasiłkach chorobowych i dlatego organ rentowy wnosił o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej .

W ocenie Sądu , zastrzeżenia organu rentowego do opinii są bezzasadne, bowiem okoliczność , że odwołujący nie może ze względu na stan zdrowia wykonywać zatrudnienia i korzysta z częstych i długotrwałych zwolnień lekarskich w sposób logiczny jedynie koresponduje z ocenią bieglej o stanie zdrowia uzasadniającym częściową niezdolności do pracy .

Wniosek dowody zawarty w tym piśmie nie zawiera precyzyjnej tezy dowodowej , zaś samo niezadowolenie jednej ze stron z wniosków przekonywującej w ocenie Sądu opinii nie jest wystarczającą przesłanką do dopuszczenia kolejnego dowodu z opinii biegłego lekarza.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest uzasadnione.

Zgodnie z art. 107 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Stosownie zaś do art. 57 powołanej ustawy, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit.a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Jak wynika z dyspozycji art. 12 powołanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czy całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy(ust.2), natomiast stosownie częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust.3).

Przy ustaleniu częściowej niezdolności do pracy ocenia się w pierwszej kolejności stopień utraty zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, przy czym przyjmuje się, że musi to być stopień znaczny, a następnie ocenia się możliwość wykonywania innej pracy przy uwzględnieniu posiadanych już kwalifikacji zawodowych i w końcu potencjalną możliwość odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu .

Jak wynika z opinii biegłej, wnioskodawca cierpi na schorzenia układu ruchu , głównie kręgosłupa. Mimo, iż posiada wykształcenie wyższe (niepełne) przez kilkadziesiąt ostatnich lat pracował jako pracownik fizyczny ślusarz – mechanik.

W świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego trafny jest wniosek wypływający z opinii biegłej, iż schorzenia kręgosłupa powodują w znacznym stopniu utratę zdolności do pracy zarówno w zakresie pracy fizycznej jak i pracy umysłowej. W ocenie Sądu wynikającej z doświadczenia życiowego ( również składu orzekającego), możliwość pracy umysłowej związanej często z koniecznością wielogodzinnej pracy przy biurku , w pozycji siedzącej, może być znacznie ograniczona właśnie wskutek schorzeń kręgosłupa, które często stanowią najpoważniejszy problem zdrowotny właśnie pracowników umysłowych. Dlatego nie może budzić wątpliwości ocena bieglej, iż wnioskodawca w znacznym stopniu utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji, a zatem zarówno umysłowej jak i pracy fizycznej, którą wykonywał przez ostatnie lata. W tej sytuacji logiczne jest również twierdzenie o braku możliwości odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu zawodowym, skoro niecelowe z uwagi na stwierdzone schorzenia kręgosłupa jest przekwalifikowanie 59 – letniego wnioskodawcy zarówno do prac fizycznych jak i umysłowych .

Reasumując, w obecnym stanie naruszenia sprawności organizmu oraz przy wskazanej niecelowości przekwalifikowania zawodowego, ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy w rozumieniu art. 12 ust 3 powołanej ustawy .

Jednocześnie należy zauważyć , iż w dniu nabycia prawa do renty ( 1.04.2013r.) odwołujący nie pobierał zasiłku chorobowego, a zatem przepis art. 100 ust 2 powołanej ustawy nie ma zastosowania.

Tym samym, na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego ,a ponadto
art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu się prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 01.04.2013 r. do 31.03.2015 r.

Sąd stwierdził, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, gdyż dokonał niewłaściwej oceny stanu zdrowia badanej. W tym względzie Sąd miał na uwadze przepis art. 118 ust. 1a ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS. Zgodnie z art. 118 ust. 1 tej ustawy, organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, z uwzględnieniem tego, iż w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji (ust. 1a). W zdaniu drugim ust. 1a art. 118 ustawy dodano, że organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21.06.2012 r., III UK 110/11 ( Legalis), błąd organu rentowego skutkujący jego „odpowiedzialnością odsetkową” może stanowić efekt błędu w wykładni lub niewłaściwym zastosowaniu prawa oraz błędu w ustaleniach faktycznych. Jeśli zatem wydanie nieprawidłowej decyzji w sprawie o rentę z tytułu niezdolności do pracy byłoby następstwem niewłaściwej oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o to świadczenie dokonanej przez lekarza orzecznika lub komisji lekarskiej, a więc następstwem niewłaściwych ustaleń faktycznych, to błąd taki należy uznać za błąd organu rentowego, powodujący jego odpowiedzialność na podstawie art.85 ust.1 ustawy z dnia 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 ze zm.).