Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2014 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Adam Zarzycki

Protokolant: starszy protokolant sądowy Anna Wołowiec - Piłat

po rozpoznaniu w dniu 30 października 2014 roku

sprawy I. W.

oskarżonej o przestępstwo z art.216 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej

od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach

z dnia 18 czerwca 2014 roku sygn. akt II K 446/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchyla orzeczony w punkcie IV wyroku wobec oskarżonej I. W. na podstawie art. 36 § 2 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 7a k.k. i art. 74 § 1 k.k. zakaz zbliżania się do pokrzywdzonej K. R. na odległość bliższą niż 100 (sto) metrów na okres 4 (czterech) lat;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. M. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonej I. W. w postępowaniu odwoławczym;

IV.  zwalnia oskarżoną I. W. od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

IX Ka 1221/14 Uzasadnienie

I. W. oskarżona była z oskarżenia prywatnego wniesionego przez K. R. o to , że :

w dniu 29 maja 2013 r. w K. znieważyła K. R. oraz fałszywie pomówiła tą pokrzywdzoną i członków jej rodziny o popełnienie przestępstw gwałtu i usiłowania gwałtu , kradzieży oraz naruszenia miru domowego ,

tj. o popełnienie przestępstwa z art. 216 § 1 kk .

Sąd Rejonowy w Kielcach wyrokiem z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie II K 446/13 orzekł co następuje :

I . w ramach czynu zarzucanego I. W. w akcie oskarżenia uznał oskarżoną za winną popełnienia tego , że :

1 . w dniu 29 maja 2013 r. w K. znieważyła pokrzywdzoną K. R. nazywając ją „ złodziejem ”, co zakwalifikował jako występek z art. 216 § 1 kk i za to na podstawie powołanego przepisu oraz art. 34 § 1 kk i art. 35 § 1 kk wymierzył jej karę 3 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej , kontrolowanej pracy na cele społeczne w rozmiarze 24 godzin w stosunku miesięcznym ;

2 . w dacie i miejscu jak w pkt 1 pomówiła pokrzywdzoną K. R. , iż pokrzywdzona i członkowie jej rodziny dopuszczają się czynów karalnych na szkodę oskarżonej i innych osób , podczas gdy takie sytuacje nie miały miejsca , a które to wypowiedzi oskarżonej mogły poniżyć pokrzywdzoną w opinii publicznej , co zakwalifikował jako występek z art. 212 § 1 kk i za to na podstawie powołanego przepisu oraz art. 34 § 1 kk i art. 35 § 1 kk wymierzył oskarżonej karę 4 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej , kontrolowanej pracy na cele społeczne w rozmiarze 24 godzin w stosunku miesięcznym ;

II . na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 i 3 kk wymierzone w pkt I ppkt 1 i 2 wyroku jednostkowe kary ograniczenia wolności połączył i jako karę łączną wymierzył oskarżonej karę 5 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej , kontrolowanej pracy na cele społeczne w rozmiarze 24 godzin w stosunku miesięcznym ;

III . na podstawie art. 46 § 2 kk w zw. z art. 48 kk orzekł wobec oskarżonej I. W. na rzecz pokrzywdzonej K. R. nawiązkę w kwocie 500 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę ;

IV . na podstawie art. 36 § 2 kk w zw. z art. 72 § 1 pkt 7a kk i art. 74 § 1 kk orzekł wobec oskarżonej I. W. zakaz kontaktowania się z pokrzywdzoną K. R. oraz zbliżania się do tej pokrzywdzonej na odległość bliższą niż 100 metrów na okres 4 lat ;

V . zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. M. kwotę 708,48 złotych tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonej wykonywaną z urzędu ;

VI . na podstawie art. 628 pkt 1 kpk zasądził od oskarżonej I. W. na rzecz oskarżycielki prywatnej K. R. kwotę 300 złotych tytułem zwrotu uiszczonych zryczałtowanych wydatków postępowania ;

VII . na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżoną I. W. w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych .

Powyższy wyrok zaskarżony został przez obrońcę oskarżonej z urzędu na jej korzyść w części dotyczącej orzeczenia o karze . Na podstawie art. 438 pkt 4 kpk zarzucił on temu wyrokowi rażącą niewspółmierność kary przez wymierzenie kary ograniczenia wolności , zamiast samoistnej kary grzywny oraz niesłuszne orzeczenie wobec oskarżonej zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej na odległość bliższą niż 100 metrów na okres 4 lat .

Podnosząc ten zarzut obrońca wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez wymierzenie oskarżonej samoistnej kary grzywny zamiast kary ograniczenia wolności oraz o uchylenie obowiązku wymienionego w pkt IV wyroku , a polegającego na zakazie zbliżania się oskarżonej do pokrzywdzonej na odległość bliższą niż 100 metrów przez okres 4 lat , oraz o zasądzenie wynagrodzenia za obronę oskarżonej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym .

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja jest tylko częściowo zasadna , o ile kwestionuje zasadność orzeczenia wobec oskarżonej obowiązku polegającego za zakazie zbliżania się do pokrzywdzonej za odległość bliższą niż 100 metrów przez okres 4 lat wydany na podstawie art. 36 § 2 kk w zw. z art. 72 § 1 pkt 7a kk i art. 74 § 1 kk . Słusznie apelujący podnosi , iż zakaz ten jest w praktyce niewykonalny . Strony zamieszkują bowiem w tej samej miejscowości , ich domy położone są w odległości kilkudziesięciu metrów ( od ok. 15 - 20 m ) , trudno byłoby więc egzekwować zakaz tego rodzaju . Strony mogłyby nawet przypadkowo spotykać się w odległości bliższej niż 100 m np. na przystanku autobusowym lub w sklepie . Pokrzywdzona mogłaby więc podnosić , iż oskarżona narusza nałożony na nią obowiązek . Obowiązek ten należało więc wyeliminować z pkt IV wyroku , utrzymując pozostały obowiązek polegający na zakazie kontaktowania się , którego to obowiązku obrońca nie kwestionuje .

Nie można natomiast zgodzić się z argumentami apelującego kwestionującego zasadność orzeczenia wobec oskarżonej kary ograniczenia wolności , zamiast kary grzywny . W tym zakresie należy całkowicie podzielić stanowisko Sądu , że kara tego rodzaju będzie realną dolegliwością dla oskarżonej , uprzednio karanej już za przestępstwo na szkodę pokrzywdzonej , która to kara nie odniosła pożądanego skutku . Sąd dokonał więc trafnego wyboru rodzaju kary . Nie ma również podstaw do kwestionowania wysokości orzeczonej kary i w tym zakresie należy także podzielić stanowisko Sądu . Kara grzywny samoistnej , proponowana przez obrońcę oskarżonej , byłaby niewykonalna , zważywszy na trudną sytuację materialną oskarżonej , która utrzymuje się jedynie z niewielkiej renty wynoszącej 550 złotych .

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok ( art. 437 § 1 kpk , art. 456 kpk ) . O kosztach za obronę z urzędu oskarżonej w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie § 14 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie i ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielanej z urzędu ( Dz. U. z 2013 r. tekst jedn. , poz. 461 ) . Z uwagi na trudną sytuację materialną oskarżonej Sąd zwolnił ją od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze .