Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty (...) Sekurytyzacyjny z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od K. G. kwoty 1 123,30 zł wraz z odsetkami w wysokości ustawowej od dnia 17 maja 2013 roku.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż na podstawie umowy przelewu nabył wierzytelność przysługującą (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. wobec pozwanego wynikającą z umowy kredytu zawartej w dniu 14 kwietnia 1998 roku.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 kwietnia 1998 roku pomiędzy pozwanym, a (...) spółką akcyjną z siedzibą w W. zawarto umowę rachunku bankowego, na mocy której bank zobowiązał się do przyjmowania wpłat na rachunek, przechowywania środków pieniężnych zgromadzonych na rachunku, dokonywania wypłat z rachunku i realizacji rozliczeń pieniężnych zlecanych przez posiadacza rachunku lub ustanowionych przez niego pełnomocników (§ 1 umowy rachunku bankowego - k. 23 – 24, aneks - 20).

Pismem z dnia 16 kwietnia 2013 roku powód skierował zawiadomienie do (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. o dokonaniu przelewu wierzytelności przysługującej (...) spółką akcyjną z siedzibą w W. wobec spółki w wysokości 1 111,09 zł i wezwał ją do zapłaty tej kwoty powiększonej o odsetki w terminie 7 dni (wezwanie – k. 25).

Powołany powyżej stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu wymienione dokumenty, które nie budziły wątpliwości co do ich autentyczności.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast z treści § 2 powołanego wyżej przepisu wynika, że wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Wskazać należy, że wierzytelność, przechodzi na nabywcę solo consensu, tj. przez sam fakt zawarcia umowy przelewu. Dla swej skuteczności cesja wierzytelności winna określać strony stosunku, świadczenie oraz przedmiot przelewu. Elementy te powinny być oznaczone lub przynajmniej oznaczalne. Wskazać bowiem należy, że skuteczne jest również zbycie wierzytelności nieoznaczonej dokładnie w umowie przelewu, jeżeli można ją określić na podstawie treści stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika (wyrok SN z dnia 5 listopada 1999 r., III CKN 423/98, OSNC 2000, nr 5, poz. 92).

Przepis art. 232 k.p.c. wskazuje, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, natomiast art. 6 k. c. stanowi, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Strona pozwana zakwestionowała istnienie roszczenia dochodzonego pozwem oraz podniosła zarzut przedawnienia.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, iż strona powodowa nie wykazała istnienia wierzytelności przysługującej (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. wobec pozwanego, którą mogła nabyć w drodze umowy przelewu. W żaden sposób istnienie takiej wierzytelności nie wynika z dołączonej do pozwu umowy rachunku bankowego wraz z aneksem.

Ponadto powód nie wykazał, iż jakąkolwiek umowę przelewu wierzytelności w ogóle zawarł. W tym wypadku zawiadomienie o zawarciu umowy przelewu wierzytelności należy potraktować jako dokument prywatny opisany w art. 245 k.p.c., który dowodzi jedynie tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. W żaden sposób dokumentu tego nie można utożsamiać z umową przelewu. Poza tym z przedmiotowego zawiadomienia wynika, iż ewentualna umowa przelewu dotyczyła wierzytelności przysługującej (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. wobec (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. a nie wobec pozwanego.

Mając powyższe na uwadze ze względu na nieudowodnienie roszczenia, powództwo podlegało oddaleniu.

Ewentualnie, roszczenie byłoby bezzasadne także z uwagi na zarzut przedawnienia. Jak wskazał powód, kwota kredytu stała się wymagalna w dniu 21 marca 2005 r., zatem biorąc pod uwagę trzyletni termin przedawnienia roszczeń związanych z działalnością gospodarczą (art. 118 k.c.), na dzień wniesienia pozwu, było ono przedawnione.

O kosztach sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Pozwany wygrał w całości sprawę i na należne mu koszty złożyły się poniesione koszty zastępstwa procesowego według stawki minimalnej na podstawie § 6 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) w kwocie 180,00 zł.

W pozostałym zakresie żądanie zasądzenia zwrotu kosztów procesu w wysokości sześciokrotności stawki określonej powyżej zostało oddalone jako nieuzasadnione. W sprawie nie było konieczności podejmowania znacznego nakładu pracy przez pełnomocnika pozwanego, a zatem nie było podstaw do podwyższenia wynagrodzenia w oparciu o przepis art. 109 § 2 k.p.c.

ZARZĄDZENIE

(...)