Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 października 2014 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Aleksandra Babilon- Domagała

Protokolant: st.sekr.sądowy Anna Niebudek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Augustyna Pindziaka

po rozpoznaniu w dniu 21 października 2014 roku

sprawy R. B.

oskarżonego o przestępstwo z art. 178a §1 kk w zw. z art. 64§1kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Busku Zdroju

z dnia 8 maja 2014 roku sygn. akt II K 371/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. S. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100)) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę świadczoną z urzędu oskarżonemu R. B. w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżonego R. B. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych należnych za postępowanie odwoławcze.

Sygn.akt IX Ka 1099/14

UZASADNIENIE

R. B. oskarżony został o to, że:

w dniu 21 maja 2013 roku w N. woj. (...) kierował w ruchu lądowym motocyklem m-ki (...) bez tablic rejestracyjnych, znajdując się w stanie nietrzeźwości 1,05 mg/1 alkoholu w wydychanym powietrzu, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary pozbawienia wolności w wymiarze co najmniej 6 miesięcy będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Dąbrowie Tarnowskiej z dnia 30 kwietnia 2012 roku sygn. IIK 30/12, którą odbywał w okresie od 12 kwietnia 2010 roku do dnia 15 stycznia 2013 roku oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Dąbrowie Tarnowskiej z dnia 29 grudnia 2006 roku sygn. akt. IIK 280/06, którą odbywał w okresie od 13 sierpnia 2007 roku do 9 lutego 2009.

tj. o przestępstwo określone w art. 178 a § kkw zw. z art. 64 § l kk

Sąd Rejonowy w Busku Zdroju wyrokiem z dnia 8 maja 2014r. w sprawie sygn.akt II K 371/13 orzekł, co następuje:

I. oskarżonego R. B. uznał za winnego dokonania zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, stanowiącego występek z art. 178a § l kk w zw. z art. 64§1 kk i za to z mocy artykułu 178a § 1 kk skazał go na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności,

II. na podstawie art. 42§ 2 kk w. z art. 43 § l kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów

mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat,

III. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. S. kwotę 517

złotych tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu,

IV. zwolnił oskarżonego z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, który zaskarżył orzeczenie na korzyść oskarżonego w zakresie rozstrzygnięcia o karze i na podstawie art. 427 § 1 i 2 kpk oraz art. 438 pkt. 4 kpk zarzucił wyrokowi:

- rażącą surowość kary poprzez wymierzenie oskarżonemu R. B. bezwzględnej kary 8 miesięcy pozbawienia wolności, bez warunkowego zawieszenia jej wykonania w sytuacji, gdy aktualnie oskarżony ustabilizował swoją sytuację życiową, wyraża krytyczny stosunek do popełnionego czynu i deklaruje poprawę, a tym samym zasługuje na jeszcze jedną szansę pozostawania na wolności.

Na podstawie art. 427 §1 kpk wnosił, aby sąd odwoławczy, korzystając z uprawnień przewidzianych art. 437 §1 i 2 kpk zmienił zaskarżony wyrok, orzekł w części dotyczącej orzeczenia o karze odmiennie co do istoty sprawy i warunkowo zawiesił wykonanie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonego w świetle podniesionego w niej zarzutu i sformułowanego wniosku, okazała się bezzasadna w stopniu oczywistym.

Na wstępie wskazać należy, iż żadna ze stron postępowania nie kwestionowała poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych tyczących zdarzenia z dnia 21 maja 2013r. i jego kwalifikacji prawnej, zaś sąd odwoławczy z urzędu także nie znalazł podstaw do ich podważenia, jako, że przeprowadzono w postępowaniu wszystkie niezbędne dowody, które zostały prawidłowo ocenione, co z kolei zezwoliło na prawidłową rekonstrukcję przebiegu wypadków w krytycznym czasie oraz, na prawidłowe zakwalifikowanie zachowania się oskarżonego.

Przechodząc do podniesionego w apelacji zarzutu rażącej niewspółmierności – surowości – orzeczonej wobec podsądnego kary pozbawienia wolności, która to niewspółmierność przejawiać się ma

w niezastosowaniu warunkowego zawieszenia jej wykonania, podnosi skarżący w tym zakresie argumenty, które w jego ocenie winny zostać uwzględnione

i doprowadzić do złagodzenia rozstrzygnięcia o karze ( warunkowego zawieszenia wykonania kary ).

Przede wszystkim powołuje tu obrońca R. B. przyznanie się oskarżonego do popełnienia czynu, jego deklarację, iż nigdy więcej nie wejdzie on na drogę przestępstwa, ustabilizowanie trybu życia podsądnego, wreszcie, jego dysfunkcję natury psychicznej, która prowadziła do ograniczenia zdolności wymienionego do rozpoznania znaczenia czynu i do pokierowania postępowaniem, choć w stopniu nieznacznym.

Wskazać należy, iż wszystkie powyższe okoliczności miał na uwadze orzekający sąd, co wynika z treści pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

Niezależnie jednak od powyższego, w zgodzie z treścią art. 53 kk, uwzględnił Sąd I instancji orzekając o karze, także i te elementy, które przemawiają na niekorzyść podsądnego, a to: uprzednią wielokrotną karalność, działanie w warunkach recydywy, znaczący stopień nietrzeźwości ( 1,05 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu ), przemieszczanie się niezarejestrowanym pojazdem mechanicznym ( na marginesie oskarżony nie posiadał nawet uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi ).

Rażąca niewspółmierność kary, jest uchybieniem w zakresie konsekwencji prawnych czynu, a zatem realnie można o niej mówić wówczas, gdy suma zastosowanych kar i środków karnych wymierzonych za popełnione przestępstwo, nie odzwierciedla należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie zapewnia realizacji celów kary.

Przy tym kara może być uznana za niewspółmierną, gdy nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnionego czynu, jak i osobowości sprawcy.

Mimo ograniczającego wpływu dysfunkcji psychicznych oskarżonego na stopień jego winy, nadal stopień ten pozostawał znaczny. Podobnie , jak słusznie podniósł orzekający sąd, ocenić należało stopień społecznej szkodliwości czynu, z uwagi na wysoki stan nietrzeźwości oskarżonego w krytycznym czasie, fakt, iż w chwili podjęcia przezeń decyzji o prowadzeniu motocykla w stanie nietrzeźwości nie znajdował się on w żadnej anormalnej sytuacji motywacyjnej.

Przy tym oskarżony był już uprzednio karany za przestępstwa podobne, stąd miał on świadomość konsekwencji, jakie mogą być wywołane tego rodzaju postąpieniem. Co więcej, od prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości, nie odwiodła podsądnego uprzednia interwencja funkcjonariuszy Policji, którzy wszak krótko przed zatrzymaniem wymienionego jako kierowcy, mieli z nim kontakt, gdy znajdował się przy motocyklu niebędącym w ruchu, rozmawiali

z nim i uzyskali od niego oświadczenie, iż pojazdem tym dotychczas nie kierował.

Powyższe jednoznacznie świadczy nie tylko o niepoprawności R. B., lecz wręcz o dalece lekceważącym stosunku oskarżonego do obowiązujących przepisów, nie wspominając o braku poszanowania podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym.

Jeśli przy tym weźmie się pod uwagę, iż krótko po raczeniu się wymienionego zarówno wódką, jak i piwem, które to trunki doprowadziły do stężenia alkoholu w organizmie oskarżonego ponad trzykrotnie przekraczającego ustawowe minimum, podjął on jazdę motocyklem jedną

z głównych ulic (...) w godzinach wczesno wieczornych, nie sposób nie uznać, iż zasadnie rozstrzygając o karze, Sąd Rejonowy orzekł wobec oskarżonego karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz środek karny

w postaci zakazu prowadzeniu pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat.

Odnosząc się do postulowanego przez autorkę apelacji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, w pierwszej kolejności odwołać się należy do treści art. 69 kk., stosownie do brzmienia którego, sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary, jeżeli jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa, przy czym bierze się wówczas pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa.

Reasumując, koniecznym dla zastosowania dobrodziejstwa, o którym mowa, jest ustalenie w stosunku do sprawcy pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Nie przecząc faktom w postaci przyznania się oskarżonego do winy, jego deklaracjom o poprawnym zachowaniu w przyszłości, próbom tyczącym ustabilizowania trybu życia oraz pewnym niedostatkom w zakresie intelektu

i osobowości, z uwagi na uporczywe łamanie przezeń zasad porządku prawnego, popełnianie w nieodległej przeszłości przestępstw podobnych i brak realnych pozytywnych efektów uprzednio stosowanych kar, w tym tych o charakterze wolnościowym, sformułowanie pozytywnej prognozy co do jego postąpień

w przyszłości jest niemożliwe. Z tych względów zasadnie Sąd Rejonowy orzekł wobec R. B. karę pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym, która w połączeniu ze stosownym środkiem karnym, nie razi swoją surowością.

Mając na uwadze powyższe, uznają, że zarzut sformułowany w apelacji obrońcy nie jest trafny, Sąd Okręgowy na podstawie art. 431 § 1 i 2 kpk utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

Na podstawie art. 29 ust.1 ustawy „Prawo o adwokaturze” zasądzono

z sum Skarbu Państwa na rzecz adw. B. S. należne jej wynagrodzenie za obronę świadczoną oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk, zwolniono R. B. od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych należnych za II instancję, albowiem wymieniony nie posiada majątku ani stałych dochodów, a przy tym jego możliwości zarobkowe ulegną realnemu zmniejszeniu z uwagi na konieczność odbycia kary o charakterze izolacyjnym.

SSO Aleksandra Babilon – Domagała

KK