Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lipca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Jan Klocek

Sędziowie: SSO Wojciech Arczyński (spr.)

SSO Marcin Chałoński

Protokolant: st.sekr.sądowy Anna Niebudek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Andrzeja Kędziory

po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2014 roku

sprawy K. K. i J. M.

oskarżonych o przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców obu oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrowcu Świętokrzyskim VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Opatowie

z dnia 10 marca 2014 roku sygn. akt VII K 2/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając obie apelacje za oczywiście bezzasadne;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. W. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego K. K. z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zasądza od oskarżonego J. M. na rzecz Skarbu Państwa tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze kwotę 230 (dwieście trzydzieści) złotych;

IV.  zwalnia oskarżonego K. K. od ponoszenia kosztów sądowych za II instancję.

Sygn. akt IX Ka 727/14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Ostrowcu Świętokrzyskim VII Zamiejscowy Wydział Karny
z siedzibą w Opatowie wyrokiem z dnia 10 marca 2014 roku sygn. akt VII K 2/14 uznał :

1)  K. K. winnym tego, iż w dniu 21 września 2013 roku w miejscowości (...) województwie (...), działając wspólnie i w porozumieniu
z J. M. oraz ustalonym nieletnim co do którego zostały wyłączone materiały do odrębnego postępowania, usiłował zabrać w celu przywłaszczenia elementy metalowe o łącznej wartości 2.490 złotych, w postaci bramy dwuskrzydłowej z furtką, dwóch kłęb liny stalowej po 50 metrów każda, tregry
o długości 3 metrów, 10 sztuk kątowników o wymiarach 60 na 60 mm i długości
3 metrów, 7 sztuk rur metalowych o długości 2 metry, 5 sztuk niesprawnych gaśnic, beczki o pojemności 200 litrów oraz innych drobnych elementów na szkodę S. C. lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na interwencję właściciela i kwalifikując ten czyn jako występek z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk na mocy art. 14 § 1 kk i art. 278 § 1 kk wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności

2)  J. M. winnym tego, że w dniu 21 września 2013 roku w miejscowości (...) województwie (...) działając wspólnie i w porozumieniu
z K. K. oraz ustalonym nieletnim co do którego zostały wyłączone materiały do odrębnego postępowania, usiłował zabrać w celu przywłaszczenia elementy metalowe o łącznej wartości 2.490 złotych, w postaci bramy dwuskrzydłowej z furtką, dwóch kłęb liny stalowej po 50 metrów każda, tregry
o długości 3 metrów, 10 sztuk kątowników o wymiarach 60 na 6o mm i długości
3 metrów, 7 sztuk rur metalowych o długości 2 metry, 5 sztuk niesprawnych gaśnic, beczki o pojemności 200 litrów oraz innych drobnych elementów metalowych na szkodę S. C. lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na interwencję właściciela i kwalifikując ten czyn jako występek z art. 13 § 1 kk w zw.
z art. 278 § 1 kk na mocy art. 14 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk i art. 33 § 1 , 2 i 3 kk wymierzył ma karę 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w ilości 50 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10 zł;

3)  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pk1 kk wykonanie orzeczonych oskarżonym K. K. i J. M. kar pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 lata;

4)  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet wymierzonej J. M. kary grzywny zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 21 września 2013 roku do dnia 23 września 2013 roku, zaś na poczet wymierzonej K. K. kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego jej pozbawienia od dnia 21 września 2013 roku do dnia 23 września 2013 roku;

5)  orzekł o wynagrodzeniu adwokata ustanowionego z urzędu;

6)  zasądził od J. M. na rzecz Skarbu Państwa kwotę (...),99 tytułem kosztów sądowych, a zwolnił od ich ponoszenia K. K..

Apelację od tego wyroku wywiodła obrońca oskarżonego J. M. zarzucając:

1)  obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia tj.:

a) art. 424 § 1 pkt 1 i 2 kpk polegającą na braku wyjaśnienia przez Sąd I instancji,
w kontekście przeprowadzonej wybiórczo oceny dowodów, jakie okoliczności zadecydowały o przypisaniu oskarżonemu J. M. czynu z art. 13 § 1 kk
w zw. z art. 278 § 1 kk co w konsekwencji czyni niemożliwym ustalenie przesłanek jakimi kierował się Sąd I instancji prezentując powyższe stanowisko oraz merytoryczne ustosunkowanie się do treści wydanego w sprawie orzeczenia przez pozostawienie temu wyrokowi zarzutów apelacyjnych;

b) art. 424 § 1 kpk polegającą na nieodniesieniu się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do istotnych kwestii mogących mieć wpływ na rozstrzygniecie sprawy,
a mianowicie treści zeznań świadka T. P. i S. C. w toku postępowania, iż nie są w stanie jednoznacznie potwierdzić czy widzieli oskarżonego J. M., aby wynosił i ładował na samochód metalowe elementy, a tym samym by można potwierdzić udział tego oskarżonego w inkryminowanym zdarzeniu, ponadto okoliczności, z jakich przyczyn Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom złożonym przez oskarżonych skoro ich wzajemna relacja pozostaje w logicznym związku;

d) art. 2 kpk, art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 410 kpk polegająca na ustaleniu w oparciu o zawierającą wewnętrzne sprzeczności analne zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci osobowych źródeł dowodowych, że oskarżony J. M. dopuścił się zarzucanego mu czynu, pomimo, że okoliczności faktyczne sprawy nie wskazują wprost na to aby oskarżony swoim postępowaniem wypełnił znamiona usiłowania kradzieży, w sytuacji, gdy zgromadzone w postępowaniu sądowym dowody nie dają podstaw do uznania, że oskarżony w bezpośrednim zamiarze i pełnej świadomości chciał dopuścić się kradzieży;

e) art. 4 kpk, art. 7 kpk w zw. z art. 92 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez oparcie rozstrzygnięcia na fragmentarycznych, wybiórczych dowodach z pominięciem okoliczności sprawy przemawiających na korzyść oskarżonego, a w szczególności wyjaśnień złożonych przez oskarżonego K. K.

f) nieprzeprowadzenie dowodu z konfrontacji w trybie art. 172 kpk z uwagi na ujawnione na rozprawie w dniu 21 stycznia 2013 roku istotne sprzeczności w zeznaniach świadków S. C. i J. C. - co do okoliczności związanych z działaniem oskarżonego J. M. w czasie przybycia świadków na miejsce zdarzenia;

2)  na zasadzie art. 438 pkt 3 kpk zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na treść wyroku przez ustalenie na podstawie nieprawidłowej oceny dowodów, iż wina i sprawstwo oskarżonego J. M. w zakresie przypisanego mu czynu nie budzi wątpliwości w zakresie zamiaru i realizacji znamion przestępstwa i uznanie, że oskarżony dokonał zarzucanego mu czynu, wyczerpując dyspozycję art. 13 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk.

Podnosząc te zarzuty skarżąca wniosła o:

1)  zmianę w zaskarżonej części wyroku wobec oskarżonego J. M. poprzez uniewinnienie go od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie

2)  o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Apelację wywiodła również obrońca oskarżonego K. K. zarzucając:

Na podstawie art. 425 § 1 i 2 kpk oraz art. 444 kpk zaskarżyła powyższy wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze.

Na podstawie art. 427 § 1 kpk oraz art. 438 pkt 4 kpk wyrokowi temu zarzuciła rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu K. K., poprzez niezastosowanie wobec oskarżonego regulacji wynikającej z przepisu art. 58 § 3 kk, podczas gdy wzgląd na postawę oskarżonego w toku postępowania oraz jego właściwości i warunki osobiste uzasadniały zastosowanie wobec oskarżonego tego przepisu.

Podnosząc powyższy zarzut na podstawie art. 427 § 1 kpk oraz art. 437 § 1 i 2 kpk wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez skazanie oskarżonego K. K. na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 58 § 3 kk na karę 3 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W stopniu oczywistym nie jest zasadna apelacja obrońcy oskarżonego J. M..

Analiza treści tej apelacji na tle opisanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych pozwala na przyjęcie za bezsporne, że J. M. na prośbę K. K., własnym samochodem i dodatkowo
z własnym nieletnim synem przyjechali do miejscowości (...) w pobliże posesji pokrzywdzonego S. C.. Bezspornym jest również, że J. M. zjechał z drogi głównej na skraj lasu i tam jego samochód został załadowany przedmiotami wymienionymi w treści zaskarżonego wyroku. Trafnie w oparciu o niekwestionowaną opinię biegłego Sąd Rejonowy zauważył, że spośród załadowanych na samochód przedmiotów zwoje lin stalowych ważyły 56 kg i 64 kg, tregra ponad 78 kg. Za bezsporny uznać należy także wynikający wprost z wyjaśnień J. M. fakt, iż zarówno on jak i K. K. próbowali nakłonić pokrzywdzonego do odstąpienia od powiadomienia policji. Uznanie w tych warunkach przez Sąd Rejonowy za wiarygodne zeznań S. C. i J. C. i uczynienie z nich podstawy dokonania ustaleń nie pozostają w sprzeczności z regułami przepisu art. 7 kpk a w szczególności z regułą nakazującą dokonywać oceny dowodów zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego. Należy przypomnieć, że Sąd Rejonowy w oparciu o zeznania S. C. i J. C. ustalił, iż załadunku opisanych w zaskarżonym wyroku przedmiotów na samochód dokonywali obaj oskarżeni, a wyprowadzony z tego faktu wniosek, iż działali oni wspólnie i w porozumieniu jest wnioskiem prawidłowym. Zawarte w omawianej apelacji zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych formułujące tezę o istnieniu wątpliwości co do roli jaką w będącym przedmiotem osądu zdarzenia odegrał J. M. bądź wskazujące na nieprecyzyjność ustaleń w tym zakresie nie zawierają w istocie poza polemicznymi argumentów mogących skutecznie podważyć dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów i przyjętą w jej wyniku zasadę odpowiedzialności J. M.. Skarżąca nie zawarła w apelacji argumentów podważających skutecznie pogląd Sądu Rejonowego, że J. M. ładując na samochód, złożone w lesie, a opisane w zaskarżonym wyroku przedmioty, nie miał świadomości, że przedmioty te są skradzione. Ustalone przez Sąd Rejonowy zachowanie J. M. spełniło przesłanki przestępstwa usiłowania kradzieży do popełnienia którego nie jest konieczny bezpośredni udział sprawcy - tak jak w tym przypadku - w wynoszeniu poszczególnych przedmiotów z nieruchomości pokrzywdzonego.

Również za bezzasadną Sąd Okręgowy uznał apelację obrońcy oskarżonego K. K.. Skarżący w jej treści ogranicza się wyłącznie do próby wykazania, iż orzeczony za przypisany oskarżonemu K. rodzaj kary w postaci kary pozbawienia wolności i jej wymiar są rażąco niewspółmiernie surowe i nastąpił z obrazą art. 58 § 3 kk, który powinien być zastosowany i w wyniku tego powinna zostać orzeczona kara ograniczenia wolności. Zauważyć jednak wypada, iż Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przytoczył okoliczności które w przypadku każdego z oskarżonych uwzględnił orzekając kary każdemu z nich. Autorka omawianej apelacji nie wskazuje na żadne istotne okoliczności, których Sąd Rejonowy orzekając karę K. K. nie wziął pod uwagę, ani też takich które mogłyby wskazywać na obrazę ustawowych dyrektyw wymiaru kary zawartych w przepisie art. 53 kk, pomijając jednocześnie fakt, że stosowanie przepisu art. 58 § 3 kk przez sąd orzekający jest fakultatywne. Sąd Okręgowy zaś nie dopatrzył się w orzeczeniu o karze wymierzonej K. K. cech niewspółmiernej surowości czy niesprawiedliwości.

W tym miejscu podkreślić wypada, iż apelacja obrońcy J. M. wogóle nie odnosi się do orzeczenia o karze zaś Sąd Rejonowy wskazał powody dla których dolegliwości wynikające z orzeczonych kar wobec oskarżonych zróżnicował.

Z tych przyczyn Sąd Okręgowy na zasadzie art. 437 § 1 kpk orzekł jak w wyroku, orzeczenie o kosztach sądowych opierając na zasadzie art. 624 §1 , art. 626, art. 627 § 1 kpk oraz art. 2 ust. 1 pkt 2 i 3, art. 3 ust. 1 i art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych.

SSO Wojciech ArczyńskiSSO Jan KlocekSSO Marcin Chałoński