Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 października 2014 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 23 października 2014 r. w Gdańsku

sprawy K. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji K. K.

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku VIII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 21 listopada 2013 r., sygn. akt VIII U 1175/13

1.  zmienia zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję z dnia 27 maja 2013 r. i przyznaje ubezpieczonemu K. K. prawo do emerytury od dnia 1 maja 2013 r.;

2.  stwierdza, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sygn. akt III AUa 149/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 maja 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. ponownie odmówił wnioskodawcy K. K. prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach, bowiem nie udowodnił on 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W odwołaniu od powyższej decyzji wnioskodawca K. K. wskazał, że do wniosku o emeryturę dołączył świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach, które potwierdza, że pracował w Stoczni w warunkach szczególnych od dnia 13 lipca 1968 r. do dnia 13 czerwca 1985 r. z przerwą w okresie od dnia 24 października 1968 r. do dnia 15 listopada 1970 r. na odbycie zasadniczej służby wojskowej.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany wniósł o jego odrzucenie, wskazując, że prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 6 grudnia 2011 r., sygn. akt VIII U 502/11 oddalono odwołanie wnioskodawcy od decyzji ZUS z dnia 13 września 2010 r. odmawiającej przyznania prawa do emerytury na podstawie art.184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Sąd Okręgowy w Gdańsku VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 21 listopada 2013 r. oddalił odwołanie. U podstaw tego wyroku legło ustalenie, że wnioskodawca K. K. urodził się w dniu (...) Decyzją z dnia 13 września 2010 r. organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach z uwagi na fakt, że wnioskodawca nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy nie uwzględnił jako pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia wnioskodawcy od dnia 2 listopada 1989 r. do dnia 30 lipca 1991 r. w firmie (...) s.c. w B.. Prawomocnym wyrokiem z dnia 6 grudnia 2011 r. (sygn. akt VIII U 502/11) Sąd Okręgowy w Gdańsku oddalił odwołanie wnioskodawcy od powyższej decyzji.

Decyzją z dnia 17 grudnia 2012 r. organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury pomostowej z uwagi na fakt, że wnioskodawca nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy nie uwzględnił jako pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia wnioskodawcy od dnia 2 listopada 1989 r. do dnia 30 lipca 1991 r. w firmie (...) s.c. w B.. Prawomocnym wyrokiem z dnia 5 czerwca 2013 r. (sygn. akt VIII U 262/13) Sąd Okręgowy w Gdańsku oddalił odwołanie wnioskodawcy od tej decyzji.

W dniu 16 maja 2013 r. K. K. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. ponowny wniosek o przyznanie prawa do emerytury. Wnioskodawca nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. W toku postępowania przed organem rentowym wnioskodawca udowodnił 25 lat, 5 miesięcy i 27 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 14 lat, 10 miesięcy i 10 dni pracy w warunkach szczególnych. Do okresów pracy w warunkach szczególnych organ rentowy nie zaliczył okresu zatrudnienia wnioskodawcy od dnia 2 listopada 1989 r. do dnia 30 lipca 1991 r. w firmie (...) s.c. w B.. Przy uznaniu całego okresu pracy w szczególnych warunkach wnioskodawca nie posiada co najmniej 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach.

Sąd rozpoznając odwołanie ubezpieczonego nie miał wątpliwości – w związku z treścią wyroków z dnia 6 grudnia 2011 r. i z dnia 5 czerwca 2013 r. - że ubezpieczony, który w toku niniejszego postępowania nie przedstawił żadnych nowych dowodów, potwierdzających fakt wykonywania przez niego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, pracy w warunkach szczególnych w spornym okresie od dnia 2 listopada 1989 r. do dnia 30 lipca 1991 r., nie legitymuje się co najmniej 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach. Świadek R. P. w istocie podtrzymał zeznania złożone w sprawie VIII U 502/11 i nie wskazał żadnych nowych okoliczności. Jego zeznania choć wiarygodne są niewystarczające dla uznania spornego okresu za pracę w warunkach szczególnych wobec braku jakichkolwiek dokumentów ze spornego okresu.

W okolicznościach sprawy, Sąd uznał, że nie zachodzą przesłanki do odrzucenia odwołania, pomimo, że przedmiot obu spraw – niniejszego oraz o sygn. akt VIII U 1175/13 jest tożsamy. Sąd miał na uwadze, że w ostatnim czasie orzecznictwo Sądu Najwyższego ugruntowuje pogląd, że wydanie przez organ rentowy nowej decyzji, także co do świadczenia będącego przedmiotem wcześniejszej decyzji i postępowania wcześniej zakończonego prawomocnym wyrokiem sądu, wszczętego w wyniku wniesienia od niej odwołania, uprawnia ubiegającego się o świadczenie do wniesienia kolejnego odwołania do sądu, a wszczęta w ten sposób sprawa cywilna nie jest sprawą o to samo świadczenie w rozumieniu art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. Przepis ten daje podstawę do odrzucenia odwołania tylko wówczas, gdy zostało ono wniesione od decyzji już wcześniej zaskarżonej odwołaniem, które zostało oddalone prawomocnym wyrokiem. Natomiast odwołanie od nowej decyzji organu rentowego podlega merytorycznemu rozpoznaniu, zgodnie z zasadą przewidzianą w art. 83 ust. 2 u.s.u.s. ( por. wyrok SN z 5.04. 2011r. w sprawie IIIUK 116/10, wyrok SN z 23.03.2010r. w sprawie IIUK 251/09, postanowienie SN z 16.10.2009r. w sprawie IUK 116/09 ).

Sąd Okręgowy przyjął zatem, że w przypadku wydania nowej decyzji ZUS dotyczącej odmowy przyznania prawa do emerytury, należało decyzję tę rozstrzygnąć merytorycznie i wykazać ubezpieczonemu, że decyzja ta jest prawidłowa i uzasadniona, z uwagi na nie przedłożenie przez ubezpieczonego żadnych nowych dowodów w sprawie.

Apelację od wyroku wywiódł ubezpieczony wskazując, że spełnia przesłanki do przyznania mu emerytury, albowiem legitymuje się ponad 15 letnim okresem pracy w szczególnych warunkach. Skarżący zarzucił, że pozwany nie chce zaliczyć okresu pracy w firmie (...) s.c. w B. od dnia 2.11.1989 r. do dnia 30.07.1991r., pomimo tego, że w pismach do ZUS i Sądu z dnia 26.09 i 27.09.2013r. zostały przedstawione dowody jego zatrudnienia w tej firmie. Nadto ubezpieczony podniósł, że udowodnił, iż odbył zasadniczą służbę wojskową w czasie trwania stosunku pracy w szczególnych warunkach i powrócił do pracy w tych warunkach, w ustawowym terminie. Dlatego również ten okres powinien zostać zaliczony do stażu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym. Jeżeli nawet Sąd Okręgowy nie zaliczył do okresu pracy w warunkach szczególnych okresu jego zatrudnienia od dnia 2.11.1989 r. do dnia 30.07.1991 r. w firmie (...) s.c., to bezzasadnie pominął, że w trakcie pracy w szczególnych warunkach w Stoczni im. (...) w G. (później Stocznia (...) S.A.) odbywał zasadniczą służbę wojskową, z zachowaniem ciągłości pracy w warunkach szczególnych. Zatem okresem zasadniczej służby wojskowej można uzupełnić brakujące 15 lat pracy w szczególnych warunkach udowodnionych na dzień 1.01.1999 r. do nabycia prawa do emerytury wcześniejszej, o której mowa w art. 184 ustawy emerytalnej.

Wnioskodawca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i przyznanie mu prawa do emerytury.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, że ani organ rentowy ani Sąd pierwszej instancji nie przywiązał właściwej wagi do faktu, że wniosek emerytalny skarżącego z dnia 16 maja 2013 r. nie był pierwszorazowy, lecz dotyczył ponownego żądania przyznania mu emerytury w obniżonym wieku. Mimo niepowołania przez ubezpieczonego właściwej podstawy prawnej wniosku i okoliczności, które miałyby uzasadniać ponowne ustalenie prawa do emerytury, rzeczą organu rentowego było zobowiązanie ubezpieczonego - przed wydaniem decyzji - do wskazania nowych dowodów lub ujawnienia okoliczności istniejących przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń. Organ rentowy pierwszej kolejności powinien bowiem zbadać przesłanki dopuszczalności złożenia ponownego wniosku o ustalenie prawa do świadczenia i w razie stwierdzenia ich braku organ rentowy odmówić ponownego ustalenia prawa do świadczenia, także wówczas, gdy brak wpływu na świadczenie wynika ze związania wyrokiem sądu wydanego poprzednio, co do tego świadczenia (art. 365 § 1 k.p.c.). Organ rentowy bez wyjaśnienia na jakich nowych dowodach lub okolicznościach istniejących przed wydaniem tej decyzji opiera swoje żądanie ubezpieczony, nie odmówił ponownego ustalenia prawa do emerytury, lecz wydał decyzję odmawiającą prawa do emerytury na tej samej podstawie prawnej i faktycznej, która był objęta prawomocnym wyrokiem z dnia 6 grudnia 2011 r. VIII U 502/11 (przy istnieniu przesłanek art.114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. Nr 1440 z późn. zm.; zwana dalej: ustawą o emeryturach i rentach z FUS lub ustawą).

Na etapie postępowania sądowego rzeczą Sądu Okręgowego orzekającego w sprawie było dokonanie prawidłowej kwalifikacji żądania skarżącego, powołującego się w odwołaniu na okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji tj. niezaliczenia czasu zasadniczej służby wojskowej odbytej przez ubezpieczonego od dnia 24 października 1968 r. do dnia 15 listopada 1970 r. do okresu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, w świetle przepisów prawa materialnego.

Przedmiotowy wniosek dotyczył ponownego ustalenia prawa do świadczenia w rozumieniu art. 114 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość. Co do przesłanek ponownego ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości godzi się zauważyć, że doktryna nadaje pojęciu "przedłożenia nowych dowodów" szersze znaczenia od podstaw wznowienia postępowania administracyjnego (art. 145 1 pkt 5 k.p.a.) i obejmując nim przypadki ujawnienia dowodów istniejących zarówno przed jak i po wydaniu decyzji, pod warunkiem, że wynikają z nich fakty uwzględniane w tejże decyzji (R. Babińska, Wzruszalność prawomocnych decyzji rentowych, Warszawa 2007, s. 123). Dowodem uzasadniającym ponowne ustalenie prawa do świadczenia może zaś być właściwe wszystko, co wpływa na prawo do świadczenia lub jego wysokość (K. Ślebazak (w:) Emerytury i renty z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Emerytury pomostowe. Komentarz pod redakcją B. Gudowskiej i K. Ślebzaka, Warszawa 2013, s. 715). Z kolei użyty w przepisie zwrot "nowe okoliczności istniejące przed wydaniem decyzji" definiowany jest przez naukę prawa i judykaturę, jako ogół wymagań formalnych i materialnoprawnych związanych z ustaleniem decyzją rentową prawa do świadczeń, a więc jako fakty warunkujące powstanie prawa do świadczeń, jak i uchybienia normom prawa procesowego lub materialnego przez organ rentowy, wpływające potencjalnie na dokonaną ex lege sytuację prawną zainteresowanego (por. Babińska, Wzruszalność (...), s. 132 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 2013 r., III UK 145/12, LEX nr 1408199). W przeciwieństwie do dowodów, nie muszą to być przy tym okoliczności nowe (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 8 sierpnia 2007 r., II UZP 3/07, OSNP 2007 nr 23-24, poz. 355).

Resumując, zgłoszony przez skarżącego wniosek emerytalny z dnia 16 maja 2013 r., będący w rzeczywistości wnioskiem o ponowne ustalenie prawa do świadczenia, powinien być rozpatrzony w pierwszej kolejności z punktu widzenia jego dopuszczalności w świetle art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, a następnie pod kątem spełniania przez wnioskodawcę przesłanek prawa do emerytury z art. 184 w związku z art. 32 ust. 1 ustawy.

Sąd Apelacyjny na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach emerytalnych ustalił, że wnioskodawca K. K. urodzony dnia (...), niebędący członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego, legitymuje się okresem składkowym i nieskładkowym w wymiarze 25 lat, 5 miesięcy i 27 dni. Stocznia (...) S.A. w G. potwierdziła pracę wnioskodawcy w warunkach szczególnych w okresie od dnia 13 lipca 1968 r. do dnia 23 października 1968 r., od dnia 16 listopada 1970 r., do dnia 30 czerwca 1975 r., od dnia 1 lipca 1975 r. do dnia 28 lutego 1984 r., od dnia 1 marca 1984 r. do dnia 16 września 1984 r. i od dnia 17 września 1984 r. do dnia 13 czerwca 1985 r. - łącznie 14 lat, 10 miesięcy i 10 dni.

Ubezpieczony w okresie od dnia 24 października 1968 r. do dnia 16 listopada 1970 r. odbywał zasadniczą służbę wojskową (1 rok, 11miesięcy i 24 dni), co zostało potwierdzone przez Wojskową Komendę Uzupełnień w G. zaświadczeniem z dnia 21 lipca 2010 r.

Po zaliczeniu czasu odbywania zasadniczej służby wojskowej do okresu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, wnioskodawca legitymuje sie ponad 15 letnim okresem pracy w warunkach szczególnych.

Niespornie, prawomocnym wyrokiem z dnia 6 grudnia 2011 r. VIII U 502/11 wnioskodawcy odmówiono przyznania emerytury w obniżonym wieku emerytalnym przy przyjęciu, że ubezpieczony urodzony dnia(...)., niebędący członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego, legitymujący się okresem składkowym i nieskładkowym w wymiarze 25 lat, 5 miesięcy i 27 dni, posiada jedynie 14 lat , 10 miesięcy i 10 dni pracy w warunkach szczególnych, albowiem okres od dnia 2 listopada 1989 r. do dnia 30 lipca 1991 r. nie może być zaliczony do stażu uprawniającego do emerytury.

Złożenie wniosku o świadczenie z ubezpieczeń społecznych w trybie art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS ma tę konsekwencję, że niedopuszczalne jest wykazywanie, że wszystkie wymagane prawem warunki nabycia tego świadczenia były spełnione przed zamknięciem rozprawy w sprawie zakończonej prawomocnym wyrokiem, którym uprzednio odmówiono wnioskodawcy przyznania świadczenia.

Rozpoznając odwołanie w sprawie, w której wnioskodawcy wyraźnie chodziło o ponowne ustalenie prawa do świadczenia, Sąd Apelacyjny przede wszystkim badał, czy istnieją podstawy zastosowania art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Skoro organ rentowy wydał decyzję dotyczącą tej samej podstawy faktycznej i prawnej, która była już objęta poprzednim prawomocnym wyrokiem sądu, to odwołanie, gdyby opierało się tylko na niezaliczeniu do stażu w szczególnych warunkach od dnia 2 listopada 1989 r. do dnia 30 lipca 1991 r. nie mogło być merytorycznie rozpoznane przez Sąd Okręgowy (pomimo wydania decyzji odmawiającej prawa do emerytury) z uwagi na powagę rzeczy osądzonej. Z uwagi na zakres związania organu rentowego treścią prawomocnego wyroku z dnia 6 grudnia 2011 r. (VIII U 502/11) nowe dowody nie mogły mieć wpływu na prawo do świadczenia, skoro w okresie pracy od dnia 2 listopada 1989 r. do dnia 30 lipca 1991 r. zostało prawomocnie ustalone, że ubezpieczony nie spełnił wynikającego z § 2 Rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze warunku wykonywania pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Zupełnie uszło uwadze Sądu Okręgowego, że w odwołaniu ubezpieczony powołał się jedynie na udokumentowany okres odbywania zasadniczej służby wojskowej, który do winien być zaliczony do stażu pracy w szczególnych warunkach, w sytuacji, gdy wnioskodawca przed rozpoczęciem służby wojskowej i po jej zakończeniu pracował w szczególnych warunkach. W odwołaniu ubezpieczony podniósł, że zaskarżona decyzja z dnia 27 maja 2013 r. uchybia prawu materialnemu.

Pozwany w odpowiedzi na odwołanie odniósł się do tego zarzutu, podnosząc, że okres pełnienia zasadniczej służby wojskowej nie podlega zaliczeniu do okresów pracy w warunkach szczególnych.

Sąd Okręgowy wadliwie uchylił się od rozważenia kwestii, czy zaistniały podstawy do ponownego ustalenia prawa skarżącego do emerytury w niższym wieku emerytalnym w oparciu o udokumentowany na etapie postępowania organu rentowego i podniesiony w sądowym postępowaniu odwoławczym okres odbycia przez ubezpieczonego zasadniczej służby wojskowej, co wykraczało poza ocenę przedłożonych pierwotnie dowodów w sprawie zakończonej prawomocnym wyrokiem z dnia 6 grudnia 2011 r. (VIII U 502/11).

Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie w pełni podziela pogląd zaprezentowany w uchwale składu powiększonego Sądu Najwyższego z dnia 16 października 2013 r., II UZP 6/13, OSNP 2014 nr 3, poz. 42, w której stwierdzono, że „ Czas zasadniczej służby wojskowej odbytej w okresie obowiązywania art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz.U. Nr 44, poz. 220, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 1974 r.) zalicza się - na warunkach wynikających z tego przepisu - do okresu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym (art. 184 w związku z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (...)". Powyższa uchwała znana jest organowi rentowemu, zatem zbędnym jest powtarzanie argumentacji Sądu Najwyższego wyrażonej w uzasadnieniu uchwały.

Niespornie wnioskodawca odbył zasadniczą służbę wojskową w czasie trwania stosunku pracy wykonywanej w szczególnych warunkach i po zwolnieniu z tej służby w ustawowym terminie podjął zatrudnienie w dotychczasowym zakładzie pracy również w warunkach szczególnych. W konsekwencji okres zasadniczej służby wojskowej wnioskodawcy od dnia 24 października 1968 r. do dnia 16 listopada 1970 r. podlega zaliczeniu do okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach wymaganego w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym. Tym samym ubezpieczony spełnia przesłanki do nabycia prawa do emerytury na podstawie art. 184 w związku z art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Orzekając o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, Sąd Apelacyjny miał na uwadze, że zgodnie z art. 118 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji. Natomiast art. 118 ust. 1a tej ustawy (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2009 r.) stanowi, że w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji; organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

Organ rentowy dnia 27 maja 2013 r. wydał decyzję o odmowie przyznania prawa do emerytury uznając, że ubezpieczony nie spełnia przesłanek do przyznania mi świadczenia, nie rozważając przesłanek do ponownego ustalenia prawa do świadczenia na podstawie art. 114 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, dokonał błędnej wykładni prawa uznając, że okres zasadniczej służby wojskowej nie podlega wliczeniu do okresu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym (art. 184 w związku z art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS). Zaskarżoną decyzję można zatem uznać za błąd organu rentowego i stwierdzić, że już w tej dacie organ rentowy na podstawie ujawnionych okoliczności istniejących przed wydaniem tej decyzji, mógł wydać decyzję zgodną z prawem, co zostało potwierdzone orzeczeniem Sądu Apelacyjnego.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. Sąd Apelacyjny, orzekł, jak w sentencji.

SSO del. M. Ołtarzewska SSA B. Grubba SSA I. Krzeczowska – Lasoń