Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 września 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Barbara Braziewicz (spr.)

Sędzia SO Lucyna Morys - Magiera

Sędzia SO Gabriela Sobczyk

Protokolant Iwona Reterska

po rozpoznaniu w dniu 18 września 2014 r. w Gliwicach na rozprawie

sprawy z powództwa L. I.

przeciwko M. B.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 13 grudnia 2013 r., sygn. akt I C 487/11

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 300 zł (trzysta złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSO Gabriela Sobczyk SSO Barbara Braziewicz SSO Lucyna Morys - Magiera

UZASADNIENIE

Powód L. I. żądał zapłaty od pozwanej M. B. kwoty pierwotnie 49.004,20 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia powództwa oraz zasądzenia od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego wg norm przepisanych z tytułu wzajemnych rozliczeń. Powód mając na uwadze plany wspólnego zamieszkania wielokrotnie ponosił wydatki związane z zakupem sprzętów oraz elementów niezbędnych do wykończenia domu pozwanej, zakupił ze swych środków między innymi zmywarkę, lodówkę, zamrażarkę, piec kuchenny, kuchenkę gazową, sofę, szafę, meble kuchenne i łazienkowe oraz kafelki łazienkowe. Wskazano, że wszystkie te przedmioty znajdują się w domu pozwanej. Ponadto wskazano, że powód udzielił pozwanej pożyczki w kwocie 24.000 zł, z czego pozwana zwróciła przelewem bankowym kwotę 10.000 zł. Pismem procesowym z dnia 11 października 2011r. powód rozszerzył swoje żądanie wnosząc o zasądzenie od pozwanej łącznie kwoty 50.236,85 zł. Powód uznał przedstawione przez pozwaną roszczenie w wysokości 10.682,99zł do potrącenie w zakresie kosztów utrzymania powoda poniesionych przez pozwaną 1.750 zł oraz kosztów wycieczki poniesionych przez pozwaną 3.699 zł.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości jako bezzasadnego oraz zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazała, że nigdy nie prosiła powoda o ponoszenie wydatków związanych z zakupem sprzętów do urządzenia czy wykończenia domu. Powód bez uzgodnień z pozwaną dokonywał zakupu sprzętu, za który pozwana zwracała mu wydaną sumę pieniężną. Zgodnie z oświadczeniem powoda część wyposażenia została pozwanej podarowana jako prezent. Zarzucono również, że strony uzgodniły termin odbioru ruchomości przez pozwanego na dzień 20 września 2010r., a powód zabrał wówczas wszystkie rzeczy, których żądał od pozwanej. Pozwana przedstawiła do potrącenia z roszczeniem powoda kwotę 10.682,99 zł.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 13 grudnia 2013r. Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach zasądził od pozwanej M. B. na rzecz powoda L. I. kwotę 4.110,93zł z odsetkami ustawowymi od dnia 18 maja 2011r., w pozostałej części powództwo oddalił oraz ustalił, że powód przegrał sprawę w 92%, a pozwana w 8%, szczegółowe wyliczenie kosztów procesu pozostawiając referendarzowi sądowemu.

Przytoczony wyrok oparty został na ustaleniach szczegółowo przedstawionych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Z ustaleń tych wynika, że powód L. I. i pozwana M. B. w okresie od 2008r. do maja 2009r. pozostawali w związku uczuciowym. Początkowo powód zamieszkiwał w Austrii, a pozwana w B., przy czym już w 2007r. podpisała ona umowę na zakup i budowę nieruchomości w N.. Zakup nieruchomości został sfinansowany przez pozwaną z kredytu. W październiku 2008r. powód oświadczył się pozwanej i strony zaczęły planować wspólną przyszłość po czym wprowadziły się do nowo wybudowanego domu pozwanej w N., którego budowa w tym czasie została ukończona, ale dom wymagał wykończenia wnętrz. Od tego czasu strony prowadziły wspólne gospodarstwo domowe, przy czym pozwana zajmowała się spłatą kredytu za budowę domu oraz wykończeniem wnętrz, w tym płaceniem rachunków za wykonane roboty i zakupem potrzebnych materiałów oraz mebli. W marcu 2009r. pozwana zakupiła telewizor plazmowy marki S. za kwotę 4.327 zł. W czasie wspólnego pożycia powód również kupował elementy wyposażenia wnętrz do domu pozwanej w szczególności w sklepach mających siedzibę w Austrii. Z własnych środków zakupił on zmywarkę do zabudowy firmy (...) za kwotę 713,99 euro, lodówkę, zamrażarkę piekarnik do zabudowy, kuchenkę gazową, łóżko z dwoma nocnymi stolikami, zestaw Hi-Fi, składający się z głośników i odtwarzacza (...) DVD, sofę z I., szafę (...) w I.. W dniu 5 grudnia 2008r. powód przelał na konto pozwanej kwotę 24.000zł, wskazując w treści przelewu, że są to pieniądze na dom („house money”), czyli na wspólne utrzymanie, strony nie zawierały umowy pożyczki. Strony rozstały się w maju 2009r., pomimo rozstania strony utrzymywały kontakt poprzez e-maile. W listach do pozwanej powód wzywał ją do zwrotu zakupionych przez niego rzeczy oraz do zwrotu gotówki w kwocie 15.000 zł z tytułu podłogi. W dniu 20 września 2009r. powodowi zostały wydane należące do niego ruchomości. Wydania rzeczy, które zgromadzone zostały w garażu dokonał na prośbę pozwanej M. S.. Pozwany na miejsce przyjechał samochodem dostawczym o ładowności do 3,5t. W tym dniu powód zabrał z domu pozwanej, a konkretnie z jej garażu sofę, lodówkę, pralkę, zmywarkę, telewizor, łóżko i szafki nocne. W domu pozwanej z rzeczy zakupionych przez powoda pozostały płyta gazowa, szafa z I. zakupiona za kwotę 42.587,97 zł, sofa z I. zakupiona za kwotę 1349 euro. W lipca 2009r. pozwana przelała na konto powoda kwotę 10.000 zł

W czasie oględzin nieruchomości w toku postępowania, w dniu 5 grudnia 2011r. stwierdzono, że w domu pozwanej znajdują się kuchenka gazowa i szafa, które to rzeczy jak oświadczyła pozwana, zostały zakupione przez powoda. Na rozprawie w dniu 11 września 2012 r. strona pozwana przedstawiła do potrącenia roszczenie w wysokości 10.682,99 zł z tytułu, które zostało uznane przez powoda do kwoty 5.449zł.

Sąd Rejonowy powyższy stan faktyczny ustalił w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności o przedstawione przez obie strony dokumenty, zeznania świadków i zeznania stron, które wnikliwie i gruntownie przeanalizował.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, iż powód po ostatecznym sprecyzowaniu powództwa domagał się od pozwanej zwrotu kwoty 50.236,85 zł, na którą to kwotę składa się 14.000 zł tytułem częściowego zwrotu pożyczki, a pozostała kwota jako zwrot za zakupione przez niego i pozostawione u pozwanej ruchomości. Strona powodowa domaga się zasądzenia kwoty 36.236,85 zł tytułem zwrotu za zakupione przez powoda i pozostawione u pozwanej ruchomości na podstawie bezpodstawnego wzbogacenia. Instytucja ta ustanowiona została w przepisie art. 405 k.c., który stanowi - kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Zgodnie z przepisem art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Należy jednak zaznaczyć, że wyrażonej w art. 6 k.c. reguły rozkładu ciężaru dowodu nie można rozumieć w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, obowiązek dowodzenia wszelkich faktów o zasadniczym dla rozstrzygnięcia sporu znaczeniu spoczywa na stronie powodowej. Jeżeli powód wykazał wystąpienie faktów przemawiających za słusznością dochodzonych pretensji, wówczas to pozwanego obarcza ciężar udowodnienia ekscepcji i okoliczności uzasadniających jego zdaniem oddalenie powództwa. Strona powodowa nie udowodniła, by pozwaną obciążał na podstawie bezpodstawnego wzbogacenia zwrot powodowi kwot z tytułu zakupu ruchomości w postaci: zmywarki, sztućców, akcesorii kuchennych, mebli łazienkowych, zlewu, lamp, pieca kuchennego, mikrofalówki, lodówki, zamrażarki, kafli. Jak wskazano powyżej w odniesieniu do zmywarki została ona powodowi przez pozwaną zwrócona, podobnie jak i sztućce. Jeśli chodzi o akcesoria kuchenne, meble łazienkowe, zlew i lampy wskazać należ, że strona powodowa nie uszczegółowiła o jakie akcesoria kuchenne chodzi, jakie meble i lampy miały być kupowane, a pozwana zaprzeczyła, żeby jakiekolwiek akcesoria kuchenne, meble łazienkowe, zlew i lampy były kupowane przez powoda, ponadto z rachunków załączonych do akta sprawy, na które powoływała się strona powodowa nie wynika, by wystawione zostały za zakup akcesorii kuchennych, zlewu, mebli łazienkowych, czy lamp. Powód nie przedstawił rachunku za zakup pieca kuchennego, którego również brak w domu pozwanej. Podobnie jeśli chodzi o mikrofalówkę. Na wyciąg z konta powoda, który został złożony jako dowód dokonania tych zakupów brak jest wskazania jakie konkretnie zakupy powód poczynił, uwidocznione zostały jedynie kwoty, za jakie dokonano zakupów. Jeśli chodzi o lodówkę i zamrażarkę wskazać należy, że pozwana potwierdziła, że sprzęt ten został zakupiony przez powoda, wskazała jednakże, iż rzeczy te zostały zabrane przez powoda, co potwierdził zebrany w sprawie materiał dowodowy. Strona powodowa nie udowodniła również by powód zakupił kafle w kolorze niebieskim do domu pozwanej. Pozwana przyznała natomiast, że powód zakupił szafę z I. i płytę gazową, które pozostały w domu pozwanej. Z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika również, że powód zakupił również sofę z I.. Sąd nie uznał roszczenia powoda odnośnie żądania zwrotu pożyczki. Zgodnie z przepisem art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Natomiast w § 2 tego przepisu wskazano, że umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem. Nie zachowanie formy pisemnej zgodnie z przepisem art. 74 § 1 k.c. powoduje, że nie jest w sporze dopuszczalny dowód ze świadków ani dowód z przesłuchania stron na fakt dokonania czynności. W niniejszej sprawie jak przyznała strona powodowa strony nie zawarły umowy pożyczki na piśmie. Pozwana zaprzeczyła, aby w ogóle taka umowa była zawierana. Brak pisemnej umowy spowodował, że Sąd nie mógł skorzystać z innych źródeł dowodowych. Przy czym wskazać należy, że w niniejszej sprawie nie istnieje tzw. początek dowodu na piśmie, z którym mamy do czynienia, gdy fakt dokonania czynności prawnej został uprawdopodobniony za pomocą pisma. Strona powodowa na dowód zawarcia umowy przedstawiła potwierdzenie przelewu oraz oświadczenie M. K. pracownika banku powoda. Jeśli chodzi o pierwszy dokument, to jak wskazano wyżej wynika z niego, że powód przelał na konto pozwanej kwotę 24.000 zł jako pieniądze na dom. Dokument ten nie wskazuje zatem na żadną pożyczkę, co więcej dokument ten jest jedynie wygenerowaną z systemu dyspozycją powoda, z której nie wynika oświadczenie woli, bądź też wiedzy żadnego podmiotu. Natomiast oświadczenie M. K. jak już wcześniej wskazywano uznać można jedynie za dokument prywatny, z którego wynika, że osoba ta złożyła takiej treści oświadczenie, uznanie go za dowód ze źródeł osobowych spowodowałoby bowiem naruszenie zasady bezpośredniości. Oceniając roszczenie strony powodowej odnośnie pożyczki należało mieć również w polu widzenia, że umowa ta, jak wynikało z zeznań powoda zawarta miała być na terenie Austrii. Dlatego też konieczne było w niniejszej sprawie ustalenie jakie prawo w nie należy stosować. Zgodnie z art. 28. 1. ustawy z dnia 4 lutego 2011 r. prawo prywatne międzynarodowe - prawo właściwe dla zobowiązania umownego określa rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I) (Dz. Urz. UE L 177 z 04.07.2008 r., str. 6). W przepisie Artykuł 3 zatytułowanym S. wyboru prawa wskazano w ust. 1, że umowa podlega prawu wybranemu przez strony. Jednakże zgodnie z Artykułem 4 (prawo właściwe w przypadku braku wyboru prawa) ust. 2. Umowa, która nie jest objęta ust. 1 lub której składniki byłyby objęte zakresem więcej niż jednego z przypadków określonych w ust. 1 lit. a) h), podlega prawu państwa, w którym strona zobowiązana do spełnienia świadczenia charakterystycznego dla umowy ma miejsce zwykłego pobytu. W niniejszej sprawie należało zatem stosować prawo polskie, albowiem strona pozwana, która miała być zobowiązana do zwrotu pożyczki ma miejsce zwykłego pobytu. Mając powyższe na uwadze wskazać należy, że strona powodowa nie udowodniła by powoda z powódką łączyła umowa pożyczki. Sąd uznał zatem roszczenia powoda z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia co do kwoty 9.559,93 zł, na którą złożyła się wartość szafy z I. ( 4257,97 zł) oraz sofy z I. (1349,10 Euro po kursie 3,93 zł za 1 Euro, czyli 5.301,96 zł). Powód nie wykazał natomiast wartość pozostawionej u pozwanej kuchni gazowej nie przedstawił bowiem dowodu jej zakupu, z którego ta wartość by wynikała. Przedstawiono jedynie wyciągi z rachunków, z których nie wynika, by powód dokonał zakupu kuchni gazowej. Strona pozwana przedstawiła jednakże do potrącenia kwotę 10.682,99 zł, z której powód uznał kwotę 5.449 zł, dlatego też z kwoty 9.559,93 zł odjęto kwotę 5.449 zł i zasądzono na rzecz powoda kwotę 4.110,93 zł. Co do pozostałej kwoty przedstawionej do potrącenia wskazać należy, że strona pozwana nie wykazała by jej roszczenie było wymagalne. Podstawę prawną rozstrzygnięcia Sądu w przedmiocie zasądzonych odsetek stanowi przepis art. 481 § 1 k.c., o odsetkach orzeczono zgodnie z żądaniem powoda. O kosztach orzeczono stosując zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów na podstawie art. 100 k.p.c., przyjmując, iż strony powinny ponieść koszty w takim stopniu w jakim przegrały sprawę, a zatem powód w 92%, a pozwana w 8%. szczegółowe wyliczenie kosztów Sąd pozostawił referendarzowi sądowemu w Sądzie Rejonowym w Tarnowskich Górach.

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana zaskarżając go w całości. We wnioskach apelacyjnych wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 1 poprzez oddalenie powództwa w stosunku do pozwanej, co do kwoty 4.110,93zł z ustawowymi odsetkami od dnia 18 maja 2011r. i zasadzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania z obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych ewentualni o uchylenie zaskarżonego wyroku w punkcie 1 oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji przy uwzględnieniu kosztów dotychczasowego postępowania i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Skarżąca zarzuciła Sądowi błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjecie, iż powód zakupił sofę z I. o wartości 1.349 euro i w domu pozwanej pozostała sofa z I. będąca własnością powoda, naruszenie przepisów postępowania - art.233§1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności poprzez danie wiary zeznaniom powoda na rozprawie w dniu 11 września 2011r., iż z listy rzeczy ruchomych pozostawionych pozwanej do odebrania brakowało sofy i szafy; art.231k.p.c. poprzez wyjście przez Sąd poza dozwolone granice domniemania faktycznego i uznanie, iż powód skoro uznał kwotę 5.449zł to istniały podstawy do zasadzenia na rzecz pozwanej kwoty 4.110,93zł tytułem bezpodstawnego wzbogacenia; art. 328§2 k.p.c. poprzez brak w uzasadnieniu wszechstronnie ustalonego stanu faktycznego sprawy, naruszenie przepisów prawa materialnego tj.art.405k.c. poprzez uznanie roszczenia powoda z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia co do kwoty 9.559,93zł na którą składa się szafa z I. oraz sofa z I. i zasadzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 4.110,93zł tytułem bezpodstawnego wzbogacenia; oraz art.499 k.c. poprzez przyjecie, iż kwota 4.257,97zl stanowi wartość szafy z I., nie jest należnością właściwą do potrącenia należności przysługującej powodowi od pozwanej.

Powód wniósł o oddalenie apelacji oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżony wyrok należy uznać za trafny. Przy czym Sąd Okręgowy uznał za konieczne dokonanie modyfikacji w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych przez Sąd Rejonowy. Mianowicie ustalił, iż pozwana powodowi wydała sofę zakupioną przez niego w I. za kwotę 4.499zł, natomiast zatrzymała sobie sofę kupioną przez pozwanego w sklepie (...) w Austrii, o wartości 1.349 euro czyli 5.301,96zł (euro po kursie 3,93 za 1 euro ). Nie mniej powyższe ustalenie nie rzutuje na poprawność dokonanych przez Sąd meriti rozliczeń, tym samym na prawidłowość wydanego w sprawie przez Sąd Rejonowy rozstrzygnięcia.

Powołane w apelacji zarzuty dopuszczenia się przez Sąd błędu w ustaleniach faktycznych, naruszenia przepisów postępowania i prawa materialnego są chybione.

Na wstępie należy uznać za niezasadny zarzut naruszenia przez Sąd regulacji art.328§ 2 k.p.c., albowiem uzasadnienie Sądu meriti poddaje się kontroli instancyjnej, odzwierciedla proces myślowy składu orzekającego, zawiera podstawę faktyczną wydanego rozstrzygnięcia z wyjaśnieniem jego podstawy prawnej oraz wzajemne powiązanie tych elementów.

Ponadto Sąd Okręgowy zasadniczo podziela i uznaje za swoje zarówno ustalenia faktyczne jak i prawne poczynione przez Sąd pierwszej instancji, poza tą wskazaną na wstępie zmianą, uznając, iż nie ma potrzeby ich ponownego, szczegółowego przytaczania. Ustalenia te znajdują bowiem oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, które to dowody Sąd ten ocenił w granicach zakreślonych przepisem art. 233 § 1 k.p.c., wbrew twierdzeniom pozwanej. Wnioski tego Sądu co do faktów w sposób logiczny wynikają z treści dowodów zgromadzonych w sprawie, a zaoferowanych przez obie strony, równocześnie Sąd poddał wnikliwej i starannej ocenie cały materiał dowody zebrany w niej.

Przede wszystkim jednakże należy zauważyć, że pozwana nie postawiła skutecznie zarzutu naruszenia przez Sąd art.233§1 k.p.c., bowiem nie wykazała, iż Sąd Rejonowy uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, tymczasem tylko takie uchybienia mogą być przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena Sądu (tak SN w orzeczeniu z 6.11.1998r., IICKN 4/98 nie publ.). Dotyczy to w szczególności dokonanej przez Sąd oceny zeznań powoda.

Trafnie w okolicznościach sprawy, w oparciu o zeznania świadków, także dokumentację mailową, dokumenty, zeznania stron przyjął Sąd Rejonowy, iż z listy rzeczy ruchomych pozostawionych przez powoda w nieruchomości pozwanej do odebrania pozostała sofa i szafa. Przy czym Sąd ten wadliwie przyjął, iż pozwana powodowi wydała sofę zakupioną przez niego w sklepie (...) w Austrii, a pozostawiła sobie sofę z I.. Jednakże powyższa okoliczność nie wpłynęła na dokonane rozliczenia pomiędzy stronami przez Sąd, bowiem do rozliczenia Sąd meriti przyjął wartość właściwej sofy.

Zdaniem Sądu Okręgowego z dołączonych do akt dokumentów wynika, iż pozwany kupił do domu pozwanej dwie sofy. Mianowicie najpierw 6.12.2008r. kupił białą sofę z aksamitnego materiału, narożnik do salonu w sklepie (...) w Austrii, o wartości 1.349 euro czyli 5.301,96zł (euro po kursie 3,93 za 1 euro )(dowód: faktura i dowód zapłaty wystawione na imię i nazwisko powoda z tłumaczeniem k.37- 40akt), a następnie 22.03.2009r. kupił pozwanej białą sofę skórzaną w I. w K., na piętro jej domu, za kwotę 4.499zł (dowód: zeznania powoda k.280 akt i pozwanej k.266 akt, maile powoda do pozwanej k.100, 102-103,107- 110, 111- 115 akt). Pozwany zabrał jedynie z domu pozwanej sofę skórzaną zakupioną w I. (dowód: zeznania pozwanego k.281 i świadka M. S. k.265 akt), pozostawiając u niej drugą sofę zakupioną w sklepie (...) w Austrii za kwotę 1.349euro.

Sąd Okręgowy czyniąc powyższe dodatkowe ustalenia oparł się na w/w dowodach uznając je za spójne, logiczne i korelujące z pozostałą resztą zebranego w sprawie materiału dowodowego. Sąd Okręgowy uważa, iż w tym zakresie, co do zakupu sof i ich odbioru od pozwanej, zeznania powoda były jasne, klarowne, konsekwentne i przekonywujące.

Tym samym zasadnie przyjął Sąd meriti, iż roszczenie powoda z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia winno zostać uwzględnione do kwoty 9.559,93zł, na którą składa się wartość sofy zakupionej przez powoda w (...) za kwotę 1.349,10 euro czyli 5.301,96 (1349,10 euro po kursie 3,93 zł za 1 euro) oraz wartość szafy z I. w wysokości 4.257,97zł. Zdaniem Sądu Okręgowego trafnie uznał Sąd meriti, iż powód jako osoba zubożona w tym zakresie sprostał ciężarowi dowodu w zakresie przesłanek bezpodstawnego wzbogacenia (art.6 k.c.). Tym samym za bezzasadny należało uznać zarzut naruszenia przez Sąd meriti regulacji art. 405 k.c.

Także za chybiony należało uznać zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art.499 k.c. Tylko bowiem wówczas, gdy istnieją dwie wzajemne wierzytelności nadające się do potracenia możliwe jest złożenie skutecznego oświadczenia o skorzystaniu z prawa potracenia - art.489k.c. By mogło dojść do potrącenia, spełnione być muszą łącznie cztery przesłanki: wzajemność wierzytelności, jednorodzajowość świadczeń, wymagalność wierzytelności i zaskarżalność wierzytelności. W niniejszej sprawie jak słusznie zauważył Sąd meriti przesłanka wymagalności wierzytelności została spełniona jedynie co do uznanej przez powoda, części przedstawionej do potracenia przez pozwaną wierzytelności.

Strona pozwana przedstawiła do potrącenia kwotę 10.682,99 zł, z której powód uznał kwotę 5.449 zł, dlatego też z kwoty należnej od pozwanej na rzecz powoda z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia - 9.559,93 zł odjęto kwotę 5.449 zł i zasądzono na rzecz powoda kwotę 4.110,93 zł. Sąd Okręgowy przyjął, że słusznie uznał Sąd meriti, iż co do pozostałej kwoty przedstawionej do potrącenia pozwana nie wykazała by jej roszczenie było wymagalne.

Z tych względów, na podstawie art. 385 k.p.c. apelację pozwanej oddalono, jako bezzasadną. O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono po myśli art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. i w oparciu o § 2 ust.1 i 2, § 6 pkt. 3 w zw. z § 13 ust. 1 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu [Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1348].

SSO Gabriela Sobczyk SSO Barbara Braziewicz SSO Lucyna Morys - Magiera