Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 września 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec

Sędziowie: SSO Lucyna Pradelska-Staniczek

SSR del. Katarzyna Gozdawa-Grajewska (spr.)

Protokolant: Roman Czarnacki

w obecności Magdaleny Szymańskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 15 września 2014 r.

sprawy:

R. Ż. /Ż./

syna J. i J.

ur. (...) w Z.

oskarżonego o przestępstwo z art. 280 § 1 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk przy zast. art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Żorach

z dnia 20 lutego 2014r. sygn. akt II K 243/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1 w ten sposób że ustala, iż przypisanego mu czynu oskarżony dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Żorach z dnia 13 marca 2007 sygn. akt II K 844/06 za przestępstwo podobne z art. 284§2 kk w zw. z art. 64§1 kk na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności którą odbył w okresie od 22 września 2008 roku do 22 marca 2009 roku,

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata H. S. kwotę
420,00 złotych (czterysta dwadzieścia złotych) oraz 23% podatku VAT w kwocie 96,60 złotych (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy), łącznie kwotę 516,60 złotych (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

IV.  odstępuje od obciążania oskarżonego kosztami postępowania odwoławczego.

Sygn. akt V.2 Ka 239/14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Żorach wyrokiem wydanym w dniu 20 lutego 2014 r. w sprawie o sygn. akt II K 243/12, uznał oskarżonego R. Ż. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 280 § 1 kk i 13 §1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk przy zast. art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk polegającego na tym, że:

w dniu 3 marca 2012r. w Ż. w tym samym miejscu i czasie działając czynem ciągłym, z góry powziętym zamiarem i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dokonał dwóch rozbojów i usiłował dokonać jednego rozboju na osobach małoletnich T. Z., M. H. (1) i P. N. zabierając w celu przywłaszczenia mienie o wartości łącznej 650 zł i usiłując zabrać mienie o wartości 700 zł i tak:

- w dniu 3 marca 2012r. w Ż. po uprzednim zastosowaniu przemocy wobec małoletniego T. Z. w postaci czterokrotnego uderzenia ręką w twarz zabrał mu w celu przywłaszczenia mienie o wartości 500 zł w postaci telefonu komórkowego marki S. (...),

- w dniu 3 marca 2012r. w Ż. po uprzednim zastosowaniu przemocy wobec małoletniego P. N. w postaci uderzenia ręką w nos i kilkukrotnego uderzenia ręką w ręce oraz kopnięcia w lewą nogę zabrał mu w celu przywłaszczenia mienie o wartości 150 zł w postaci telefonu komórkowego marki N. (...) własności M. N.,

- w dniu 3 marca 2012r. w Ż. po uprzednim zastosowaniu przemocy wobec małoletniego M. H. (2) w postaci uderzenia ręką w twarz i kopnięcia w nogę usiłował zabrać mu w celu przywłaszczenia mienie o wartości 700 zł w postaci telefonu komórkowego marki N. (...) własności E. H. lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę M. H. (2)

przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazanym za czyny z art. 286 § 1 kk i inne na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności objętym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Żorach z dnia 9 lipca 2008r. o sygn. akt. II K 795/07 do 14 .07.2008r. i od 22.07.2009 do 3.02.2011r.i za to na mocy art. 280 § 1 k.k. skazał go na karę 2 lat pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 29 ustawy Prawo o Adwokaturze Sąd Rejonowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokat H. S. kwotę 1136,52 zł brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Nadto na mocy art. 627 kpk i art. 2 ust. 1 pkt. 4 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasadził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 300 zł oraz obciążył go wydatkami postępowania w kwocie 1301,52 zł. Kosztami postępowania mediacyjnego obciążył Skarb Państwa.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego i zaskarżył wyrok w części co do orzeczenia o karze zarzucając na zasadzie art. 438 pkt. 4 kpk rażącą surowość orzeczonej kary pozbawienia wolności poprzez nieuwzględnienie wniosku o wymierzenie wobec niego kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania:

Podnosząc ten zarzut obrońca oskarżonego wniósł o orzeczenie na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk kary pozbawienia wolności w warunkowym zawieszeniem wykonania na ustalony przez Sad na okres próby.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Stawiane w apelacji zarzuty okazały się bezzasadne.

Nie można mówić o nadmiernej surowości orzeczonej wobec oskarżonego kary 2 lat pozbawienia wolności. Przestępstwo z art. 280 § 1 kk jest zagrożone karą od 2 lat do 12 lat pozbawienia wolności. Wymierzenie więc oskarżonemu kary w rozmiarze 2 lat stanowi karę w dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Sąd Rejonowy słusznie wskazał na brak jakichkolwiek przesłanek do zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Prawidłowo uznał Sąd I instancji, że skuteczne oddziaływanie na oskarżonego może nastąpić tylko w zakładzie karnym. Zważyć bowiem należy, że oskarżony był już w przeszłości siedmiokrotnie karany, w tym także za przestępstwa przeciwko mieniu. Nie dość tego czynu objętego niniejszym postępowaniem dopuścił się w warunkach recydywy. Duże natężenie złej woli, determinacja oskarżonego, zaatakowanie trzech pokrzywdzonych który w trakcie przebywania na warunkowym przedterminowym zwolnieniu dopuszcza się jednego z najpoważniej zagrożonych w kodeksie karnym występku w warunkach recydywy, atakując zdrowie trojga pokrzywdzonych i ich mienie – nawet przy ustaleniu, że wartość szkody nie była wysoka, a pokrzywdzeni nie odnieśli większych obrażeń na ciele – świadczy bez wątpienia o tym, że wymierzenie oskarżonemu kary z warunkowego zawieszeniem jej wykonania nie wpłynie na oskarżonego wychowawczo i nie zapobiegnie powrotowi do przestępstwa. W tym miejscu podkreślić należy, że o wymiarze kary nie decydują tylko okoliczności popełnienia czynu, jego strona przedmiotowa, ale także okoliczności odnoszące się do osoby sprawcy. Sąd odwoławczy nie

znalazł żadnych powodów, aby podzielić argumentację obrońcy oskarżonego co do rzekomo rażąco surowej kary pozbawienia wolności, jaka została mu wymierzona. Zgodnie bowiem z utrwalonym już w tej mierze orzecznictwem, rażąca niewspółmierność kary zachodzić może tylko wówczas, gdyby na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Z taką sytuacją absolutnie nie mamy do czynienia w przypadku kary wymierzonej wobec oskarżonego, która tak naprawdę została ukształtowana w sposób najłagodniejszy z możliwych. W sprawie zaś brak jest jakichkolwiek miarodajnych powodów dla których R. Ż. zasługiwałby na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności. Sąd II instancji w pełni podziela zaprezentowana przez Sąd Rejonowy argumentację w tej materii.

Sąd Okręgowy natomiast poza granicami środka zaskarżenia uznał za zasadne dokonanie zmiany w opisie powrotu do przestępstwa , które przyjął Sąd Rejonowy kwalifikując przypisany oskarżonemu czyn ciągły z art. 64 § 1 kk. Sąd I instancji jako podstawę recydywy przyjął skazanie za czyn z art. 286 § 1 kk i inne na karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, które to skazanie zostało objęte wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Żorach z dnia 9 lipca 2008r. sygn. akt. II K 795/07. Sąd Rejonowy nie wskazał sygnatury akt sprawy i daty wyroku, którym miała być orzeczona kara 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Z danych o karalności (karta 91-92) nie wynika, by kiedykolwiek R. Ż. był skazany na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Stąd też Sąd Okręgowy uznał za stosowne dokonanie zmiany opisu przypisanej oskarżonemu recydywy i jako podstawę przyjął skazanie z art. 284 § 2 kk wyrokiem Sądu Rejonowego w Żorach z dnia 13 marca 2007r. sygn. akt. II k 844/06 na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 22 września 2008r.m do 22 marca 2009r. Niewątpliwie przestępstwo, za które oskarżony został skazany w niniejszej sprawie zostało popełnione przed upływem 5 lat od odbycia przez niego w/w kary, jest również przestępstwem podobnym w rozumieniu art. 115 § 3 kk. Z tego też powodu zmieniono opis powrotu do przestępstwa warunkujący uznanie kwalifikacji z art. 64 § 1 kk.

W pozostałej części zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy, nie znajdując żadnych podstaw do uwzględnienia zarzutów apelacji.

Ponieważ oskarżony był reprezentowany w postępowaniu odwoławczym przez obrońcę z urzędu przyznano na rzecz adwokata H. S. koszty nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu.

O kosztach za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli art.624 par. 1 k.p.k. zwalniając oskarżonego od ich ponoszenia z uwagi na jego trudną sytuację majątkową i rodzinną.