Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 listopada 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Daria Wojciechowska

Protokolant: Agnieszka Zawrzykraj

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 8 października 2013 r., 14 listopada 2013 r., 31 lipca 2014 r., 29 września 2014 r., 5 listopada 2014 r. i 7 listopada 2014 r.

sprawy E. B. c. T. i B. z domu C. ur. (...) w W.

obwinionej o to że:

W dniu 12.04.2013 r. ok. godz. 06.40 w W. na skrzyżowaniu ul. (...) naruszyła zasady przewidziane w § 87 ust. 1 pkt. 1 zisd w ten sposób, że kierując samochodem marki O. nr rej. (...) nie zastosowała się do znaku P-8A (strzałka kierunkowa do jazdy na wprost) i z pasa do jazdy na wprost wykonała manewr skrętu w prawo , w wyniku czego doprowadziła do zderzenia z samochodem marki O. nr rej. (...) powodując jego uszkodzenie czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o czyn z art. 86 § 1 KW ; art. 92 § 1KW w zw. z art. § 87 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz (...) z 31 lipca 2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych / Dz. U. z 12.10.2002r. Nr 170 poz. 1393/.

orzeka

I.  Obwinioną E. B. uniewinnia od popełnienia czynu zakwalifikowanego z art. 86 § 1 kw.

II.  Obwinioną E. B. uznaje za winną tego, iż w dniu 12.04.2013 r. ok. godz. 06.40 w W. na skrzyżowaniu ul. (...) naruszyła zasady przewidziane w § 87 ust. 1 pkt. 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych w ten sposób, że kierując samochodem marki O. nr rej. (...) nie zastosowała się do znaku P-8A (strzałka kierunkowa do jazdy na wprost) i z pasa do jazdy na wprost wykonała manewr skrętu w prawo, tj. popełnienia czynu z art. 92 § 1 kw i za to na podstawie art. 92 § 1 kw wymierza jej karę grzywny w wysokości 200 złotych;

III.  na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw oraz na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty, a w zakresie czynu, od popełnienia którego została uniewinniona, na podstawie art. 118 § 2 kpw określa, że koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt V W 2682/13

UZASADNIENIE

E. B. została obwiniona o to, że w dniu 12.04.2013 r. ok. godz. 06.40 w W. na skrzyżowaniu ul. (...) naruszyła zasady przewidziane w § 87 ust. 1 pkt. 1 zisd w ten sposób, że kierując samochodem marki O. nr rej. (...) nie zastosowała się do znaku P-8A (strzałka kierunkowa do jazdy na wprost) i z pasa do jazdy na wprost wykonała manewr skrętu w prawo , w wyniku czego doprowadziła do zderzenia z samochodem marki O. nr rej. (...) powodując jego uszkodzenie czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o czyn z art. 86 § 1 KW ; art. 92 § 1KW w zw. z art. § 87 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz (...) z 31 lipca 2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych / Dz. U. z 12.10.2002r. Nr 170 poz. 1393/.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

E. B. z zawodu jest taksówkarzem. W dniu 12 kwietnia 2013 roku około godziny 06.40 w ramach prowadzonej działalności gospodarczej odwoziła swoim samochodem O. (...) nr rej. (...) pasażerkę M. L.na L. C. w W.. Jechała ul. (...) z kierunku ulicy (...) i na skrzyżowaniu z ulicą (...) zamierzała skręcić w prawo w kierunku ulicy (...). W tym samym czasie i w tym samym kierunku prawym skrajnym pasem ruchu ulicy (...) samochodem marki O. (...) nr rej. (...) poruszał się P. K.. E. B. początkowo również poruszała się po prawym skrajnym pasie ruchu, jadąc za samochodem marki O. (...) kierowanym przez P. K.. Później jednak zmieniła pas ruchu na drugi od prawej, który przeznaczony był wyłącznie do skrętu w lewo i z tego pasa ruchu wykonała skręt w prawo, wjeżdżając na ulicę (...) przed samochodem marki O. (...). W wyniku tego manewru nie doszło do żadnego kontaktu między pojazdami.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionej E. B. /k. 61-62/, zeznań świadka M. Litwa /k. 68-69, 18v/, częściowych zeznań pokrzywdzonego P. K. /k. 154-155, 7/, opinii pisemnej oraz ustnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego J. K. /k. 139-140, 75-97/, a także protokołu zawiadomienia /k. 1/, szkicu /k. 2/, wydruku z bazy /k. 3/, kopii dokumentów /k. 4-6/, protokołu oględzin /k. 8/, notatki urzędowej /k. 11/, szkicu /k. 12/, kopii dokumentów /k. 13-14/, protokołu oględzin /k. 16/, danych o wykroczeniach /k. 28/, materiałów uzyskanych od Zarządu Dróg Miejskich /k. 52-54/, akt szkody /k. 107-128/ oraz protokołu i zdjęć /k. 149-150/.

W złożonych wyjaśnieniach obwiniona E. B. przyznała się do popełnienia drugiego z zarzuconych jej czynów, tj. do niezastosowania się do znaku drogowego P-8A (strzałka kierunkowa do jazdy na wprost). Jednocześnie nie przyznała się ona do popełnienia pierwszego z czynów, tj. spowodowania kolizji drogowej.

Z treści jej wyjaśnień wynika, iż w jej samochodzie nie ma żadnych śladów kolizji. Ślady, które znajdują się na jej samochodzie, powstały przed zdarzeniem. Zadrapanie, które występuje na przednim zderzaku powstało w wyniku otarcia się o ścianę Hotelu (...). Natomiast rysy, które występują na drzwiach powstały przed zakupem auta, prawdopodobnie w wyniku niewłaściwego nałożenia lakieru, który łuszczy się podczas mycia. W samochodzie tym występuje również zadrapanie pod tylną lampą prawą, które nie jest w żaden sposób związane z otarciem przedniego zderzaka.

Odnosząc się do zdarzenia będącego przedmiotem niniejszej sprawy obwiniona wskazała, iż jechała wtedy na lotnisko, gdyż jej pasażerka zapomniała stamtąd zabrać swojego telefonu. W złożonych wyjaśnieniach wskazała, iż na skrzyżowaniu B./Ż. W., na którym doszło do zdarzenia, zatrzymała się bezpośrednio za pojazdem kierowanym przez pokrzywdzonego na pasie ruchu przeznaczonym do skrętu w prawo. Następnie, z uwagi na to, iż pokrzywdzony przez dłuższy czas blokował przejazd, nie korzystając z uprawnienia skrętu przy wyświetlanej zielonej strzałce kierunkowej, odbiła ona w lewą stronę i pasem do skrętu w lewo skręciła w prawo. Obwiniona zaprzeczyła, aby doszło wówczas do kontaktu jej samochodu z pojazdem kierowanym przez obwinionego. Po zdarzeniu pokrzywdzony podjechał do jej samochodu i obwiniona rozmawiała z nim przez okno. Musiała ona jednak przerwać powyższą rozmowę, z uwagi na zmianę sygnalizacji świetlnej, tak aby nie blokować przejazdu innym pojazdom. Następnie udała się ona w kierunku lotniska. Pokrzywdzony przez jakiś czas jechał tuż za jej samochodem. Nie dojechał on jednak do terenu lotniska. Po dotarciu na lotnisko obwiniona dokładnie obejrzała swój samochód i nie stwierdziła wówczas żadnych uszkodzeń związanych ze zdarzeniem. /k. 61-62 wyjaśnienia obwinionej E. B. /

E. B. ma 61 lat. Jest mężatką. Posiada emeryturę w wysokości 3000 złotych brutto. Prowadzi również działalność gospodarczą z zakresu osobowego taxi, z której uzyskuje dochód w wysokości 3000 złotych. Nie była do tej pory karana sądownie. Nie była również leczona psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 23-24, 61 wyjaśnienia obwinionej E. B.

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę E. B. w odniesieniu do drugiego z przypisanych jej czynów, tj. niezastosowania się do znaku P-8A (strzałka kierunkowa do jazdy na wprost) w ten sposób, iż z pasa do jazdy na wprost wykonała manewr skrętu w prawo.

Jednocześnie w świetle poczynionych ustaleń faktycznych Sąd nie znalazł podstaw do pociągnięcia obwinionej do odpowiedzialności za spowodowanie kolizji drogowej, co w konsekwencji skutkowało uniewinnieniem E. B. w tym zakresie.

Odtwarzając przebieg wydarzeń z dnia 12 kwietnia 2013 roku, Sąd oparł się przede wszystkim na osobowych źródłach dowodowych, w tym relacjach bezpośrednich świadków zdarzenia, a także w dużej mierze na opisie pochodzącym od samej obwinionej. Pomocnicze okazały się również pozostałe zgromadzone źródła pozaosobowe z dokumentów w postaci: protokołu zawiadomienia /k. 1/, szkicu /k. 2/, wydruku z bazy /k. 3/, kopii dokumentów /k. 4-6/, protokołu oględzin /k. 8/, notatki urzędowej /k. 11/, szkicu /k. 12/, kopii dokumentów /k. 13-14/, protokołu oględzin /k. 16/, danych o wykroczeniach /k. 28/, materiałów uzyskanych od Zarządu Dróg Miejskich /k. 52-54/, akt szkody /k. 107-128/ oraz protokołu i zdjęć /k. 149-150/. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Należy na wstępie zwrócić uwagę, że postępowanie dowodowe doprowadziło do wyłonienia się dwóch wersji przebiegu przedmiotowego zdarzenia, tj. obwinionej i pokrzywdzonego. Oceniając obie przedstawione wersje zdarzenia, bezspornym jest, iż obwiniona na skrzyżowaniu ul. (...) nie zastosowała się do znaku P-8A (strzałka kierunkowa do jazdy na wprost) i z pasa do jazdy na wprost wykonała manewr skrętu w prawo. Wskazują na to jednoznacznie zeznania pokrzywdzonego P. K., pasażerki samochodu obwinionej – świadka M. L., a także wyjaśnienia samej obwinionej, która przyznała się do popełnienia powyższego czynu.

Odnosząc się do drugiego z zarzuconych obwinionej czynów, wskazać należy, iż brak jest jakichkolwiek obiektywnych dowodów zarówno osobowych, jak i z dokumentów pozwalających na przyjęcie, iż jedna z tych wersji zdarzenia, tj. obwinionej i pokrzywdzonego, jest bardziej wiarygodna niż druga. W złożonych wyjaśnieniach E. B. kategorycznie zaprzeczyła, aby doszło do kontaktu kierowanego przez nią samochodu z pojazdem pokrzywdzonego. Wyjaśnienia obwinionej w powyższym zakresie potwierdziła również świadek M. L., która oświadczyła, iż przebywając w samochodzie obwinionej nie poczuła, aby doszło do kontaktu pomiędzy samochodami. Z kolei pokrzywdzony P. K. zeznał, iż samochód obwinionej otarł się wówczas o lewy przód błotnika kierowanego przez niego pojazdu.

Wobec rozbieżnych relacji odnośnie do zdarzenia, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw ruchu drogowego, techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków J. K., który dokonał analizy przebiegu zdarzenia.

W ocenie Sądu opinie biegłego były jasne, spójne i nie zawierały sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinie biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

W złożonych opiniach biegły sądowy J. K. podkreślił, iż obwiniona poprzez niezastosowanie się do znaków drogowych F-10 oraz P-8b złamała wymagania określone w art. 5 ust. 1 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym. Jednocześnie, odnosząc się do pierwszego z zarzuconych obwinionej czynów, biegły stwierdził, iż istniejące w sprawie dowody materialne (z powodu występujących w nich rozbieżności) przy braku precyzyjnych informacji o mechanizmie zderzenia i kontaktujących się obszarach obu pojazdów, nie pozwalają na potwierdzenie wystąpienia kolizji drogowej. Na podstawie oględzin obu samochodów biegły nie stwierdził, aby uszkodzenia pojazdów korelowały ze sobą. Zdaniem biegłego nie można wykluczyć, aby stan pojazdu O. (...), w szczególności powłok lakierowych na poszyciach jego zderzaków został zmieniony po zaistnieniu zdarzenia. Stan poddanego oględzinom samochodu marki O. (...) nie odpowiada bowiem opisowi tego pojazdu zawartemu w policyjnym protokole oględzin. /k. 139-140, 75-97 opinia pisemna oraz ustna opinia uzupełniająca biegłego sądowego J. K. /

W ocenie Sądu – mając na uwadze fakt, iż brak jest możliwości uznania jednej ze wskazanych wersji za prawdziwą – należy wszelkie wątpliwości tłumaczyć na korzyść obwinionej i przyjąć dla niej wersję korzystną. Wskazać należy bowiem, iż wyrażona w art. 8 kpw w zw. z art. 2 § 2 kpk zasada prawdy materialnej, w myśl której decyzje procesowe powinny opierać się na prawdziwych ustaleniach faktycznych – nie ma charakteru absolutnego. Powyższa reguła znalazła bowiem swoje ograniczenie w zasadzie in dubio pro reo wyrażonej w art. 5 § 2 kpk, która znajduje także odpowiednie zastosowanie w postępowaniu w sprawach o wykroczenia (art. 8 kpw).

W sytuacji zaistnienia niedających się usunąć wątpliwości, wybiera się wersję, która dla oskarżonego jest najkorzystniejsza, choć nie wyklucza to tego, że mogło być inaczej, ale nie zdołano tego ustalić w sposób stanowczy /por. J. Grajewski, L. Paprzycki Lech, S. Steinborn, Kodeks Postępowania Karnego. Komentarz.. Wyd. Wolters Kluwer 2014/ .W ocenie Sądu w niniejszej sprawie zaistniały wątpliwości, których nie można było usunąć.

Mając na uwadze powołane powyżej argumenty, Sąd Rejonowy uniewinnił obwinioną od popełnienia czynu zakwalifikowanego z art. 86 § 1 kw.

Jednocześnie po ocenie całokształtu materiału dowodowego Sąd Rejonowy uznał, iż E. B. swoim zachowaniem w krytycznym czasie kierując samochodem marki O. nr rej. (...) wyczerpała ustawowe znamiona wykroczenia stypizowanego w art. 92 § 1 kw w zw. z § 87 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dn. 31.07.2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych w ten sposób, iż nie zastosowała się do znaku drogowego P-8A „strzałka kierunkowa do jazdy na wprost”, gdyż znajdując się na pasie przeznaczonym do jazdy na wprost wykonała manewr skrętu w prawo.

Obwiniona dopuściła się powyższego czynu w sposób zawiniony. Z jej wyjaśnień wprost bowiem wynika, iż mimo to, że zdawała sobie sprawę z faktu, iż znajduje się na pasie ruchu przeznaczonym wyłącznie do jazdy na wprost, wykonała manewr skrętu w prawo. W chwili popełnienia czynu obwiniona była człowiekiem dojrzałym życiowo, w pełni poczytalnym, zdającym sobie sprawę z bezprawności swojego zachowania. Nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionej. Tym samym swoim zachowaniem wyczerpała ona dyspozycję art. 92 § 1 kw.

Przy wymiarze kary, Sąd nie znalazł okoliczności łagodzących, a za przesłankę obciążającą uznał wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinioną, której zachowanie w rażący sposób wykraczało przeciwko przepisom mającym na celu poprawę bezpieczeństwa na drogach, stwarzając zagrożenie innym uczestnikom.

Mając to na uwadze, Sąd wymierzył obwinionej karę grzywny w kwocie 200 złotych, uznając, że kara ta stanowi wystarczającą reakcję na czyn E. B.. Sankcja ta uwzględnia możliwości majątkowe obwinionej. Zdaniem Sądu obwiniona będzie w stanie ją zapłacić. Wymierzona kara grzywny będzie również miała pozytywny wpływ na kształtowanie świadomości społecznej oraz będzie stanowiła wystarczający bodziec dla osiągnięcia względem obwinionej pożądanych celów zapobiegawczych oraz wychowawczych.

Na podstawie art. 118 §1 kpw w zw. z art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw Sąd w obciążył obwinioną kosztami postępowania w zakresie drugiego z zarzuconych jej czynów, za który E. B. została ukarana, zaś w zakresie czynu, od którego obwiniona została uniewinniona określił, że koszty te ponosi Skarb Państwa.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.