Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28.10.2014 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący – SSR Piotr Grzędziński

Protokolant – sekr. sąd. A. Z.

Oskarżyciel publiczny – M. K.

po rozpoznaniu na rozprawach w dniach 12.08.2014 r. i 28.10.2014 r.

sprawy W. B. (1) , s. K. i J., ur. (...) w m. C.

obwinionego o to, że:

w dniu 1 marca 2013 r. około godz. 18:25 w W. jadąc ulicą (...) w kierunku do (...) im. (...) naruszył zasady przewidziane w art. 38 pkt 5 P. i 87 i 18 ust. 4a i ust. 5 pkt 2 ustawy o Transporcie Drogowym przez to, że kierując samochodem marki H. o nr rej. (...) wykonywał okazjonalny transport drogowy osób bez wymaganego wypisu z licencji ponadto na pojeździe umieszczono napisy z nazwą oraz numerem telefonu przedsiębiorcy wykonującego przewóz osób,

tj. za wykroczenie z art. 95 kodeksu wykroczeń w związku art. 38 pkt 5 (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, zm.: Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz.151; Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz.1321; Dz. U. z 2012 r., poz.951) i 87 i 18 ust. 4a i ust.5 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym z dnia 06.09. 2001 r. (Dz. U. Nr. 125 z 2007 r. poz. 874)

orzeka:

I.  Obwinionego W. B. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, przy czym czyn ten kwalifikuje z art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 06.09.2001 r. o transporcie drogowym i za to na podstawie wymienionego przepisu wymierza mu karę 1.000 (jednego tysiąca) złotych grzywny.

II.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 (sto) złotych tytułem kosztów postępowania.

Sygn. akt V W 3341/13

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W. B. (1) był zatrudniony jako kierowca w firmie (...) Sp. z o.o. na podstawie umowy zlecenia. Przedmiotem jej działalności było świadczenie usług transportowych o charakterze odpłatnym. Spółka posiadała koncesję na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia realizowanych w formie bezpośredniej ochrony fizycznej, wydaną przez Ministra Spraw Wewnętrznych w dniu 19 kwietnia 2012 roku. Regulamin świadczenia usług transportu przez (...) Sp. z o.o. nie przewidywał usługi ochrony i nie określał jej warunków. Decyzją z dnia 5 kwietnia 2013 roku utrzymaną na mocy decyzji z dnia 27 maja 2013 roku, cofnięto koncesję, udzieloną spółce, w związku z jej nadużyciami.

W. B. (1) w ramach zatrudnienia wykonywał odpłatny przewóz osób i mienia, zlecany mu przez firmę (...). Świadcząc powyższe usługi korzystał z własnego pojazdu marki H. (...) o nr rej. (...), zarejestrowanego na 5 osób. Spółka (...) umieściła na nim swoją nazwę (...), numer telefonu oraz cenę usługi przejazdu - 1,40 zł/km, natomiast wewnątrz samochodu zamieściła urządzenie przeznaczone do pomiaru liczby przejechanych kilometrów. Kierowca nie posiadał licencji taksówkarza.

W dniu 1 marca 2013 roku, około godz. 18:25, jadąc ul. (...) przewoził na lotnisko im. C. dwóch pasażerów: M. S. i J. Z.. Powyższe osoby telefonicznie zamówiły usługę przewozu w firmie (...). Po jej wykonaniu uiściły opłatę w kwocie 15 złotych. Pasażerowi nie czuli się zagrożeni i nie zamawiali usługi ochrony. Po przyjeździe na parking (...) im. (...), funkcjonariusze Policji zatrzymali samochód kierowany przez W. B. (1). Podczas kontroli poprosili go o okazanie licencji i innych dokumentów wymaganych od kierowców pojazdów wykonujących przewóz osób. W. B. (1) nie posiadał wypisu licencji na wykonywanie usług transportu drogowego.

W. B. (2) jest z zawodu kierowcą. Osiąga miesięczne dochody w wysokości około 1300-1400 złotych miesięcznie. Ma na utrzymaniu syna. Nie był uprzednio karany. Nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie i odwykowo.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

- wyjaśnień obwinionego k. 82-83

- zeznań świadka T. W. k. 3, 83

- zdjęć k. 5-6

- koncesji k. 24

- regulaminu k. 25-27.

Obwiniony W. B. (1) nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że zatrudnił się w firmie (...), gdyż potrzebował pieniędzy na utrzymanie. Wskazał, iż był przekonany o uczciwości tej pracy. Podał również, że świadczył usługi na podstawie przeszkolenia w powyższej firmie.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego w części, w której opisuje charakter i warunki świadczonych przez niego usług w zakresie transportu. Są one potwierdzone innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, tj. zdjęciami i regulaminem świadczenia usług transportowych przez (...) Sp. z o.o. W zestawieniu z zeznaniami świadka T. W. (2) tworzą logiczną całość.

Sąd odmówił przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego w części, w której wskazuje, iż był przekonany o uczciwości świadczonej przez niego pracy. W ocenie Sądu, jest nieprawdopodobne, iż W. B., z zawodu kierowca, nie mając uprawnień do świadczenia usług transportowych, a także usług ochrony, nie powziął wątpliwości co do legalności wykonywanej przez niego pracy. Takie twierdzenie stanowi jedynie linię obrony przyjętą przez obwinionego w celu uniknięcia ukarania za popełnione wykroczenie.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka T. W. (2) . Są one jasne, logiczne. Tworzą spójną całość z pozostałym materiałem dowodowym.

Sąd uwzględnił również pozostałe dowody zebrane w sprawie tj. zdjęcia, koncesję i regulamin. Nie budzą wątpliwości Sądu. Nie były również kwestionowane przez strony.

Przechodząc do oceny prawnej zachowania obwinionego należy stwierdzić, iż W. B. swoim czynem wypełnił znamiona wykroczenia określonego w art. 92 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym. Przepis ten stanowi, że „kierujący wykonujący przewóz drogowy z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego, podlega karze grzywny w wysokości do 2000 złotych”. Jeden z obowiązków, ciążących na kierowcy w czasie wykonywania przewozu drogowego, został określony w art. 87 ust 1 powyższej ustawy. Stosownie do treści tego przepisu, podczas wykonywania przewozu drogowego kierowca pojazdu samochodowego jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać, na żądanie uprawnionego organu kontroli, kartę kierowcy, zapisy urządzenia rejestrującego samoczynnie prędkość jazdy, czas jazdy i czas postoju, obowiązkowe przerwy i czas odpoczynku oraz zaświadczenie, o którym mowa w art. 31 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców, a ponadto: wykonując transport drogowy - wypis z zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego albo wypis z licencji. Z kolei obowiązek posiadania licencji został ustanowiony w art. 5b ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, zgodnie z którym uzyskania licencji wymaga podjęcie i wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu osób: 1) samochodem osobowym, 2) pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 i nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, 3) taksówką. Przepisów ustawy o transporcie drogowym, zgodnie z art. 3, nie stosuje się jedynie do przewozu drogowego wykonywanego pojazdami samochodowymi lub zespołami pojazdów przeznaczonymi konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą - w niezarobkowym przewozie drogowym osób.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, należy stwierdzić, iż w dniu 1 marca 2013 roku, około godz. 18:25, jadąc ul. (...) jako kierowca, wykonywał przewóz drogowy osób. Świadczy o tym fakt, iż w kierowanym przez niego pojeździe znajdowało się dwóch pasażerów: M. S. i J. Z.. Kierowca nie świadczył dodatkowo usługi ochrony. Przewożeni przez niego pasażerowie nie czuli się zagrożeni i nie zamawiali tego rodzaju świadczenia. Takiej usługi nie przewiduje również regulamin usług spółki (...), w której był zatrudniony W. B. i na której zlecenie wykonał, zamówiony telefonicznie, przewóz M. S. i J. Z.. Przewóz ten miał charakter zarobkowy. Wynika to przede wszystkim z faktu, iż pasażerowie uiścili za niego opłatę w kwocie 15 złotych. Ponadto przewóz nie był realizowany na potrzeby własne przedsiębiorcy. W związku z powyższym, mają do niego zastosowanie przepisy ustawy o transporcie drogowym.

Opisany wyżej przewóz osób był wykonywany samochodem osobowym, zarejestrowanym na 5 osób. W związku z tym nie można go także uznać za przejazd okazjonalny, który w przewidzianych ustawą o transporcie drogowym wypadkach nie wymaga zezwolenia. Stosownie do treści art. 18 ust. 4a tejże ustawy, przewóz okazjonalny wykonuje się pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 osób łącznie z kierowcą. Oznacza to, iż zgodnie z art. 5b ust. 1 ustawy o transporcie drogowym spółka (...) była zobowiązana do uzyskania licencji na wykonywanie przewozu drogowego osób, a W. B. jako kierowca był obowiązany do posiadania podczas przewozu jej wypisu i okazywania go na żądanie uprawnionego organu, czego nie uczynił podczas kontroli w dniu 1 marca 2013 r.

W związku z powyższym W. B. (1) wypełnił znamiona wykroczenia opisanego w art. 92 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, w ten sposób, że w dniu 1 marca 2013 roku, około godz. 18:25, wykonując samochodem osobowym na zlecenie firmy (...) Sp. z o.o., odpłatny przewóz pasażerów: M. S. i J. Z., którego podjęcie wymaga uzyskania licencji, nie posiadał i nie okazał na żądanie funkcjonariuszy Policji wypisu tej licencji.

W zakresie czynu popełnionego przez W. B. (1) istnieje możliwość przypisania mu winy. Jest on osobą dorosłą. Jako osoba wykonująca zawód kierowcy zna lub powinien znać przepisy określające jego obowiązki związane z wykonywaną przez siebie pracą, polegającą na przewozie osób. Ponadto brak jest podstaw do powzięcia wątpliwości co do poczytalności obwinionego w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu.

Wymierzając obwinionemu karę Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 33 k.w. Wziął zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu, cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Uwzględnił okoliczności obciążające i łagodzące wymiar kary.

W pierwszej kolejności Sąd miał na uwadze, iż czyn obwinionego jest szkodliwy społecznie w stopniu znacznym. W. B. (1) popełnionym wykroczeniem naruszył dobro w postaci porządku na rynku usług transportu drogowego, a pośrednio także dobro w postaci uczciwości obrotu gospodarczego. Wymóg posiadania przez kierowcę dokumentów uprawniających do wykonywania transportu drogowego ułatwia kontrolę posiadania tych uprawnień przez dany podmiot i wykrycie ewentualnych naruszeń w tym zakresie. Czyn obwinionego godzi ponadto w interesy podmiotów świadczących usługi transportowe w sposób legalny, gdyż ułatwia obecność na rynku większej ilości firm, świadczących usługi tego samego rodzaju, w sposób niezgodny z prawem. Wykroczenie popełnione przez obwinionego narusza pośrednio także interesy osób korzystających z tych usług, gdyż powinny mieć one gwarancje, iż świadczenia, które zamawiają, są wykonywane przez podmioty spełniające odpowiednie kryteria. Ponadto przy wymiarze kary Sąd wziął również pod uwagę wysoki stopień zawinienia sprawcy. W związku z tym, iż zawodowo świadczy on usługi polegające na kierowaniu pojazdami, powinien mieć większą świadomość ciążących na nim obowiązków. Jako okoliczność łagodzącą wymiar kary, Sąd wziął pod uwagę dotychczasową niekaralność sprawcy, zarówno za przestępstwa, jak i wykroczenia. Miał również na względzie sytuację rodzinną i majątkową W. B. (1), tj. fakt, iż osiąga stosunkowo nieduże dochody i ma na utrzymaniu syna.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, iż kara grzywny w wysokości 1.000 złotych będzie adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionego oraz spełni swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze. Sąd uznał jednocześnie, że kara w niższym wymiarze nie powstrzymałaby obwinionego od popełniania podobnych wykroczeń w przyszłości, nie spełniłaby również sowich celów w zakresie prewencji generalnej.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o przepis art. 627 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w., zgodnie z którym obowiązek ich uciszenia ciąży na ukaranym. Na podstawie art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, Sąd obciążył obwinionego opłatą w kwocie 100 złotych, natomiast na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia, kwotą 100 złotych tytułem pozostałych kosztów postępowania.