Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 listopada 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Piotr Mika

Sędziowie SSO Ewa Trzeja-Wagner (spr.)

SSO Dariusz Prażmowski

Protokolant Natalia Skalik-Paś

przy udziale Bożeny Sosnowskiej

Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2014 r.

sprawy J. B., syna M. i A.

ur. (...) w G.

oskarżonego z art. 278§1 i 5 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 27 marca 2014 r. sygnatura akt II K 25/14

na mocy art. 437 kpk, art. 438 kpk, art. 624 § 1 kpk

1.  zmienia punkt 1 zaskarżonego wyroku w ten sposób, iż podstawę wymiaru kary uzupełnia o przepis art. 58 § 3 kk;

2.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  zwalnia oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych postępowania odwoławczego, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 683/14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Zabrzu procedując w trybie art. 335 k.p.k., wyrokiem z dnia 27 marca 2014 roku w sprawie o sygn. akt II K 25/14 uznał J. B. za winnego tego, że w dniu 16 listopada 2013 roku w Z. przy ulicy (...) poprzez eksploatację nielegalnego podłączenia, które sam wykonał poprzez podłączenie przewodów dopływowych z odpływowymi z pominięciem licznika, dokonał kradzieży energii elektrycznej o wartości 4,25 zł na szkodę (...) S.A. w G., tj. przestępstwa z art. 278 § 1 i 5 k.k. i za to na mocy art. 278 § 5 i 1 k.k., art. 34 § 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. skazał go na karę pięciu miesięcy ograniczenia wolności polegającego na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cel społeczny w wymiarze trzydziestu godzin miesięcznie. Ponadto Sąd na mocy art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A. w G. kwoty 4,25 zł. Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, oskarżony został zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych, którymi obciążono Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł Prokurator, zaskarżając go w zakresie rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych na niekorzyść oskarżonego J. B.. Prokurator podniósł zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 278 § 1 k.k. poprzez wymierzenie kary 5 miesięcy ograniczenia wolności za czyn wyczerpujący znamiona przestępstwa z art. 278 § 5 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k., gdy tymczasem występek z art. 278 § 1 k.k. zagrożony jest karą pozbawienia wolności w wymiarze od 3 miesięcy do 5 lat. Formułując ten zarzut Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu na mocy art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 58 § 3 k.k. i art. 34 § 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. kary pięciu miesięcy ograniczenia wolności, polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja wywiedziona przez Prokuratora okazała się zasadna w efekcie czego zaskarżony wyrok podlegał zmianie.

W pierwszej kolejności wskazać jednak należy, że ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji są prawidłowe, zaś materiał dowodowy leżący u podstaw tych ustaleń kompletny. Zgromadzone dowody ocenione zostały w sposób swobodny, nie zaś dowolny. Wszystkie poczynione w sprawie ustalenia faktyczne mają swoje odzwierciedlenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Sąd pierwszej instancji słusznie uznał, że okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości, a postawa oskarżonego wskazuje, że cele postępowania zostaną osiągnięte. W związku z tym prawidłowe było procedowanie Sądu w trybie art. 335 k.p.k. i skazanie go bez przeprowadzania rozprawy. Sąd meriti wyprowadził właściwe wnioski co do winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu przestępczego. Nie budzi zastrzeżeń przyjęty opis czynu, jak również zastosowany wymiar kary. Jako prawidłowe ocenić należy także orzeczenie środka karnego w postaci obowiązku naprawienia szkody.

Wyrok Sądu I instancji nie jest jednak wolny od wad. Rację ma Prokurator wskazując, że Sąd w wyroku podał nieprawidłową podstawę prawną wymiaru kary. Akceptując zawarte pomiędzy oskarżonym i Prokuratorem porozumienie, Sąd skazał J. B. na karę pięciu miesięcy ograniczenia wolności. Jednakże wymierzając karę za czyn z art. 278 § 1 i 5 k.k., Sąd w podstawie prawnej skazania podał art. 278 § 1 k.k., art. 34 § 1 k.k. i 35 § 1 k.k., pomijając art. 58 § 3 k.k. Zauważyć należy, że art. 278 § 5 k.k. dotyczący kradzieży energii w zakresie sankcji karnej odsyła do art. 278 § 1 k.k., ten zaś przepis przewiduje wyłącznie karę pozbawienia wolności w granicach od 3 miesięcy do 5 lat. Wymierzenie kary ograniczenia wolności za popełnione przez J. B. przestępstwo możliwe jest z uwagi na treść art. 58 § 3 k.k. Przepis ten stanowi, że jeżeli przestępstwo jest zagrożone karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą pięciu lat (tak jak w przypadku czynu z art. 278 § 1 i 5 k.k.) sąd może orzec zamiast kary pozbawienia wolności grzywnę albo karę ograniczenia wolności do lat dwóch, w szczególności jeżeli orzeka równocześnie środek karny.

Intencja Sądu Rejonowego co do zastosowania instytucji z art. 58 § 3 k.k. nie budzi wątpliwości jeśli weźmie się pod uwagę to, że Sąd zaakceptował porozumienie procesowe oskarżonego i Prokuratora. W uzasadnieniu wyroku Sąd potwierdził, że pominięcie art. 58 § 3 k.k. było omyłką. Ponadto treść postanowienia o sprostowaniu oczywistej omyłki pisarskiej (uchylonego następnie z uwagi na nieuprawnioną ingerencję w merytoryczną treść orzeczenia) wskazuje, że zamiarem Sądu było zastosowanie art. 58 § 3 k.k. W tych okolicznościach nie budzi wątpliwości, że brak powołania art. 58 § 3 k.k. w podstawie wymiaru kary stanowi zasadny zarzut apelacyjny.

W związku z powyższym Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżone orzeczenie poprzez uzupełnienie w punkcie 1 wyroku podstawy wymiaru kary o art. 58 § 3 k.k. W pozostałej części zaskarżony wyrok jako prawidłowy należało utrzymać w mocy.

W punkcie trzecim wyroku Sąd orzekł o kosztach sądowych zwalniając oskarżonego od ich ponoszenia. W ocenie Sądu względy słuszności przemawiają za tym, że koszty sądowe powinien ponieść Skarb Państwa, nie zaś oskarżony. Apelacja Prokuratora okazała się zasadna z uwagi na błąd jakiego dopuścił się Sąd I instancji. Oskarżony zaś nie kwestionował rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego, ani nie oponował przeciwko zaproponowanej przez Prokuratora zmianie wyroku. Z tych względów Sąd Odwoławczy uznał, że nie powinien być on obciążany kosztami sądowymi.