Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2014 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Marta Legeny-Błaszczyk (spr.)

Sędziowie SO Ireneusz Grodek

SO Tomasz Ignaczak

Protokolant sekr. sądowy Agnieszka Olczyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Roberta Wiznera

po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2014 roku

sprawy P. D.

oskarżonego z art. 286 § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim

z dnia 6 października 2014 roku sygn. akt II K 123/14

na podstawie art. 437 § 1 kpk, art. 438 pkt 1 i 4 kpk, art. 634 kpk, art. 627 kpk, art. 629 kpk, art. 7 i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami) zmienia zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego P. D. w ten sposób, że:

- przyjmuje, że przypisany czyn stanowi wypadek mniejszej wagi wyczerpujący dyspozycję art. 286 § 1 i 3 kk,

- na podstawie art. 66 § 1 kk, art. 67 § 1 kk warunkowo umarza postępowanie karne wobec oskarżonego P. D. na okres próby 1 (jednego) roku,

- na podstawie art. 67 § 3 kk w zw. z art. 39 pkt 7 kk orzeka od oskarżonego P. D. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 600,00 (sześćset) złotych;

w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

zasądza od oskarżonego P. D. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60,00 (sześćdziesiąt) złotych opłaty za obie instancje oraz kwotę 20,00 (dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt IV Ka 651/14

UZASADNIENIE

P. D. został oskarżony o to, że w maju 2012 roku w P. T. woj. (...), prowadząc działalność gospodarczą Ośrodek Szkolenia (...)z siedzibą w P. T. przy ul. (...). działając z góry powziętym zamiarem uzyskania korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1000 zł, mając świadomość, że nie wywiąże się z warunków umowy, czym działał na szkodę P. M., zam. L. (...), gm. G., pow. (...), woj. (...), tj. o czyn z art. 286 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim wyrokiem z dnia 06 października 2014 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt II K 123/14, w miejsce zarzucanego czynu uznał oskarżonego P. D.za winnego tego, że w maju 2012 roku w P. T. woj. (...), prowadząc działalność gospodarczą Ośrodek Szkolenia (...)z siedzibą w P. T. przy ul. (...), działając z góry powziętym zamiarem uzyskania korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem P. M.w kwocie 1000zł, w ten sposób, że wprowadził ją w błąd co do zamiaru wywiązania się z zawartej umowy na przeprowadzenie kursu nauki prawa jazdy kat. B wiedząc, że z umowy tej nie wywiąże się, tj. popełnienia czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 kk i za to na podstawie art. 286 § 1 kk i art. 33 § 2 kk wymierzył karę 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 60 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 10 złotych,

- na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat,

- zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 90 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania oraz wymierzył mu 180 złotych tytułem opłaty.

Powyższy wyrok w całości zaskarżył obrońca oskarżonego. Apelacja wywiedziona została z podstawy prawnej art. 438 pkt 2 i 3 kpk i zarzuciła:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść wyroku polegający na przyjęciu, że oskarżony wprowadził w błąd pokrzywdzoną co do zamiaru przeprowadzenia kursu nauki prawa jazdy kat. B ze świadomością niemożności zrealizowania podjętego zobowiązania, w wyniku czego pokrzywdzona działając pod wpływem tego błędu rozporządziła mieniem w kwocie 1000 zł,

- obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku w postaci art. 7 kpk poprzez błędną ocenę dowodów zgromadzonych w sprawie, w szczególności zeznań świadków i wyjaśnień oskarżonego i uznanie na ich podstawie , iż oskarżony nie miał zamiaru przeprowadzenia kursu nauki prawa jazdy dla pokrzywdzonej oraz art. 442 § 1 i § 3 kpk przez niewłaściwe jego zastosowanie i niedokonanie czynności postępowania dowodowego zmierzających do ustalenia procedury przeprowadzania kursów nauki prawa jazdy przez oskarżonego.

W konkluzji skarżący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego czynu lub o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna w takim stopniu, że na skutek jej wniesienia powstały podstawy do zmiany zaskarżonego wyroku.

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego w połączeniu z lekturą uzasadnienia zaskarżonego wyroku prowadzi do wniosku, że ustalenia faktyczne poczynione przez sąd pierwszej instancji, w tym ustalenia dotyczące sprawstwa oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu, są prawidłowe i zgodne z całokształtem okoliczności sprawy.

Sąd Rejonowy kierując się prawem swobodnej oceny dowodów poczynił ustalenia takie, które nie mogą być uważane za błędne, dowolne, sprzeczne z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Co przy tym najistotniejsze w rozważaniach swych nie pominął żadnego dowodu, każdy z nich szczegółowo omówił i w uzasadnieniu orzeczenia wskazał, które z tych dowodów i dlaczego uznał za wiarygodne, a którym i dlaczego przymiotu wiarygodności odmówił. Podkreślenia wymaga dokładność, wszechstronność i wieloaspektowość oceny materiału dowodowego.

Lektura apelacji prowadzi do wniosku, że podniesione w niej zarzuty sprowadzają się w istocie do nieprawidłowego, zdaniem skarżącego, przyjęcia przez Sąd Rejonowy, że zebrany w sprawie materiał dowodowy jest wystarczający dla przyjęcia, że oskarżony zawierając z pokrzywdzoną P. M. umowę o przeprowadzenie kursu nauki jazdy wprowadził ją w błąd co do zamiaru wywiązania się z zawartej umowy, podczas gdy niedokończenie kursu nie było spowodowane jego złą wolą lecz okolicznościami od niego niezależnymi gdyż oskarżony nie uświadamiał sobie, że za miesiąc straci samochód, który służył mu do prowadzenia kursów nauki jazdy.

Prowadzi to do konstatacji, iż w istocie skarżący kwestionuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę spełnienia przez oskarżonego przesłanek zaistnienia czynu z art. 286 § 1 kk tj. przesłanki wprowadzenia w błąd i działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

W odniesieniu do powyższego wskazać należy, że Sąd Odwoławczy podziela w całości ocenę zachowania oskarżonego dokonaną przez sąd pierwszej instancji, szczegółowo przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Rację ma sąd pierwszej instancji twierdząc, że podstawę przyjęcia, że oskarżony wprowadził w błąd pokrzywdzoną co do zamiaru wywiązania się z zawartej umowy stanowią przede wszystkim okoliczności związane z sytuacją finansową oskarżonego. Jak trafnie podniósł Sąd pierwszej instancji przy dokonywaniu oceny zamiaru oskarżonego należało wziąć pod uwagę przede wszystkim okoliczności, na podstawie których można było wyprowadzić wnioski dotyczące realności wypełnienia obietnic złożonych pokrzywdzonej, w szczególności jego możliwości finansowe, skalę ciążących na nim zobowiązań, zachowanie sprawcy po otrzymaniu pieniędzy oraz jego stosunek do pokrzywdzonej. Prawidłowo zostało też wskazane, że podstawowym kryterium rozróżnienia przestępstwa oszustwa od podlegającego ocenie cywilnoprawnej niewywiązania się ze zobowiązania jest ustalenie, że sprawca działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

W ocenie Sądu Odwoławczego do okoliczności, które pozwalają na ustalenie, że oskarżony wprowadził w błąd pokrzywdzoną P. M.co do zamiaru wywiązania się z zawartej umowy i działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej zaliczyć należy przede wszystkim sytuację finansową oskarżonego, której P. D.był w pełni świadomy. Wiedział, że ciążą na nim nieuregulowane zobowiązania (kredyt w (...), kredyt i pożyczka w (...), zadłużenie w (...) z tytułu niezapłaconych składek za rok 2012), w tym w szczególności niezapłacone raty leasingowe wynikające z umowy leasingowej nr (...)z dnia 26.01.2011r., która dotyczyła samochodu osobowego T. (...), służącego oskarżonemu do prowadzenia kursu nauki jazdy i otrzymał w związku z tym liczne wezwania do zapłaty (w dniach 23.05.2011r., 03.06.2011r., 22.06.2011r., 04.07.2011r., 22.08.2011r., 02.09.2011r., 22.09.2011r., 03.10.2011r., 24.10.2011r., 04.11.2011r., 25.11.2011r., 06.12.2011r., 22.12.2011r., 02.01.2012r., 23.01.201r., 22.02.2012r., 05.03.2012r., 22.03.2012r., 23.04.2012r., 07.05.2012r). – informacja z (...) S.A.– k. 166. Znana mu była też treść umowy leasingowej nr (...)z dnia 26.01.2011r. i jej zapis zawarty w § 24 ust. 1 pkt 1 Ogólnych warunków umowy leasingu operacyjnego z dnia 23.02.2010r., stanowiących zgodnie z punktem 7 umowy leasingu nr (...)integralną jej część. Zgodnie z treścią w/w przepisu umowa może zostać przez leasingodawcę wypowiedziana ze skutkiem natychmiastowym przed terminem jej zakończenia w przypadku gdy leasingobiorca dopuszcza się zwłoki w zapłacie którejkolwiek z rat leasingowych, pomimo wcześniejszego wyznaczenia mu na piśmie przez leasingodawcę dodatkowego terminu do jej zapłaty z zagrożeniem możliwości wypowiedzenia umowy w trybie natychmiastowym w przypadku nieuiszczeznia tej opłaty w tym terminie.

Powyższe, wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, pozwala na ustalenie, że oskarżony zawierając z pokrzywdzoną P. M. umowę o przeprowadzenie kursu nauki jazdy wprowadził ją w błąd co do zamiaru wywiązania się z tego zobowiązania a jego celem było osiągnięcie korzyści majątkowej. Potwierdza to też okoliczność, iż w dniu przystąpienia przez oskarżonego do przeprowadzania kursu praktycznego tj. w dniu 28.05.2012r. umowa leasingu była już wypowiedziana, co nastąpiło 23.05.2012r. a on został wezwany do zwrotu przedmiotu leasingu oraz zachowanie mające miejsce po zawarciu umowy, takie jak zwlekanie z wydaniem potwierdzenia dokonania wpłaty pieniędzy przez pokrzywdzoną, nieprzystąpienie nawet do przeprowadzenia kursu teoretycznego, w tym kursu z zakresu pierwszej pomocy, które winny poprzedzać kurs praktyczny, nieodbieranie telefonów od pokrzywdzonej i okłamywanie jej co do przyczyn niemożności przeprowadzenia kolejnych lekcji, jak również niezwrócenie pokrzywdzonej pieniędzy wpłaconych jako wynagrodzenie za przeprowadzenie kursu nauki jazdy po dowiedzeniu się, że jego przeprowadzenie będzie fizycznie niemożliwe z uwagi na niedysponowanie jakimkolwiek samochodem przystosowanym do prowadzenia zajęć praktycznych w ramach kursu nauki jazdy.

Wszystkie w/w okoliczności prowadzą do konstatacji, że gdyby pokrzywdzona znała sytuację materialną oskarżonego nie zawarłaby z nim przedmiotowej umowy.

Wbrew zatem twierdzeniom zawartym w apelacji oskarżony swoim zachowaniem wypełnił wszystkie znamiona podmiotowe i przedmiotowe przestępstwa określonego w art. 286 § 1 kk.

W odniesieniu do zawartego w apelacji zarzutu naruszenia prawa procesowego z art. 422 § 1 i 3 kpk wskazać należy, że wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Rejonowy wypełnił wytyczne zawarte w wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 21 lutego 2014 roku, IV Ka 25/14 i uwzględnił przy dokonywaniu oceny materiału dowodowego przepisy wykonawcze statuujące wymagania dla podmiotów prowadzących szkolenia dla kandydatów na kierowców, w tym przepisy Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27.10.2005r. w sprawie szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania uprawnień przez kierujących pojazdami, instruktorów i egzaminatorów (Dz. U. 2005, nr 217, poz. 1834 ze zm.) oraz przepisy wynikające z załączników do tego Rozporządzenia, w tym w szczególności załącznika nr 3 (strona 3 i 4 uzasadnienia wyroku), który dotyczy programu szkolenia kandydatów na kierowców a z którego wynika, że szkolenie kandydatów na kierowców obejmuje zajęcia teoretyczne i praktyczne, przy czym liczba godzin kursu teoretycznego nie może być mniejsza niż 30, w tym obowiązkowe 4 godziny z zakresu pierwszej pomocy, a zajęcia praktyczne mogą się rozpocząć dopiero po zakończeniu zajęć teoretycznych oraz załącznika nr 5 dotyczącego m.in. wystawiania zaświadczeń o ukończonym szkoleniu. Jednocześnie wskazać należy, że oskarżony pomimo zobowiązania go na terminie rozprawy w dniu 29.07.2014r. – k. 177 do przedłożenia dokumentacji związanej z umowami na przeprowadzone kursy prawa jazdy za okres od kwietnia do czerwca 2012 roku i dokumentacji związanej z wykonaniem tych umów, nie wykonał tego zobowiązania a tym samym nie wykazał, że kursy te, jak twierdził, były przeprowadzane zgodnie z przepisami.

Jedyne co można zarzucić Sądowi pierwszej instancji to niewłaściwa ocena stopnia społecznej szkodliwości czynu inkryminowanego oskarżonemu P. D., wynikająca z nieuwzględnienia w sposób prawidłowy i kompleksowy wszystkich okoliczności podmiotowych i przedmiotowych rzutujących na tą ocenę. Zdaniem Sądu Okręgowego okoliczności te, prawidłowo ocenione, winny doprowadzić do uznania zarzucanego oskarżonemu czynu za wypadek mniejszej wagi określony w art. 286 § 3 kk.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem i poglądami doktryny o przyjęciu wypadku mniejszej wagi decydują przedmiotowe i podmiotowe znamiona czynu. Wśród znamion strony przedmiotowej istotne znaczenie mają w szczególności: rodzaj dobra, w które godzi przestępstwo, zachowanie się i sposób działania sprawcy, użyte środki, charakter i rozmiar szkody wyrządzonej lub grożącej dobru chronionemu prawem, czas, miejsce i inne okoliczności popełnienia czynu oraz odczucie szkody przez pokrzywdzonego. Dla elementów strony podmiotowej istotne są: stopień zawinienia oraz motywy i cel działania sprawcy.

Kompleksowa ocena tych elementów przeprowadzona na gruncie rozpoznawanej sprawy prowadzi do wniosku, że z jednej strony sam czyn zarzucany oskarżonemu charakteryzuje się niewielkim stopniem społecznej szkodliwości, z drugiej zaś jego sprawca nie jest na tyle niebezpieczny dla społeczeństwa, aby stosować w stosunku do niego zwykłą karę przewidzianą za zrealizowane przez niego przestępstwo. Pamiętać bowiem należy, że przypisany oskarżonemu czyn dotyczył stosunkowo niewielkiej kwoty tj. 1000 zł, zachowaniu oskarżonemu nie można przypisać wysokiego natężenia złej woli, zaś sposób jego działania nie nosi cech rażącej naganności.

Poddając analizie przedmiotowe i podmiotowe znamiona czynu, którego dotyczy niniejsze postępowanie uznać zatem należy, że zarówno wina, jak i stopień społecznej szkodliwości czynu pozwalają na uznanie go za wypadek mniejszej wagi a w konsekwencji umożliwiają zastosowanie wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania.

Zgodnie z art. 66 § 1 i § 2 kk sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne w przypadku przestępstwa zagrożonego karą nieprzekraczającą 3 lat pozbawienia wolności, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości a postawa sprawcy niekaranego wcześniej za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

W pierwszej kolejności podkreślić należy, że warunkowe umorzenie postępowania oznacza przypisanie oskarżonemu popełnienia przestępstwa. Jest ono jednym ze środków, którymi dysponuje prawo karne, obok kar i środków karnych, w zwalczaniu i zapobieganiu przestępczości. Jest to środek reakcji karnoprawnej na fakt popełnienia przestępstwa. Podstawą zaś zastosowania warunkowego umorzenia postępowania jest ustalenie wszystkich przesłanek odpowiedzialności karnej. Wyrok warunkowo umarzający postępowanie oznacza zatem przypisanie sprawcy popełnienie przestępstwa, oparte na stwierdzeniu jego winy.

Nie budzi żadnych wątpliwości, iż w sprawie spełniona została przesłanka formalna określona w art. 66 § 2 kk. Przypisane oskarżonemu przestępstwo z art. 286 § 1 i 3 kk zagrożone jest bowiem karą pozbawienia wolności do lat 2.

Zastrzeżeń nie wywołuje również, jak wykazano powyżej, ustalenie Sądu Rejonowego, iż okoliczności popełnienia zarzucanego oskarżonemu przestępstwa nie budzą wątpliwości. A zatem istnieją wystarczające podstawy, aby przypisać mu popełnienie tego czynu.

Po dokładnej analizie materiału dowodowego zebranego w sprawie Sąd Okręgowy uznał też, że zastosowanie warunkowego umorzenia postępowania wobec oskarżonego uzasadnione jest stopniem winy i społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu. Spełnione są bowiem przesłanki pozwalające na uznanie, że jego stopień społecznej szkodliwości mieści się w zakresie pojęcia „nie jest znaczny”. W zakresie tym mieści się również stopień winy oskarżonego.

Podkreślić należy, że określenie "nie jest znaczny" nie ma tego samego znaczenia, co termin "nieznaczny" i obejmuje swoim zakresem i wypadki o „średnim" stopniu społecznej szkodliwości.

O stopniu społecznej szkodliwości czynu decydują okoliczności określone w art. 115 § 2 Kodeksu karnego. Są to okoliczności zarówno natury przedmiotowej (rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, waga naruszonych przez sprawcę obowiązków, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia), jak i podmiotowej (postać zamiaru albo brak zamiaru dokonania czynu zabronionego, motywacja sprawcy). Nie wpływają natomiast na stopień społecznej szkodliwości czynu właściwości i warunki osobiste sprawcy, a także opinia o nim i dotychczasowy tryb życia. Te okoliczności są natomiast uwzględniane przy ustalaniu prognozy kryminologicznej a tym samym przy podejmowaniu decyzji o spełnieniu warunków do warunkowego umorzenia postępowania.

Zdaniem Sądu Okręgowego z okoliczności inkryminowanego oskarżonemu czynu można wysnuć wniosek, iż zarówno jego wina, jak i stopień społecznej szkodliwości jego czynu nie są znaczne. Trzeba mieć tu przede wszystkim na uwadze to, że oskarżony ostatecznie zwrócił pokrzywdzonej pieniądze pobrane od niej tytułem wynagrodzenia za kurs nauki jazdy oraz okoliczność, iż przypisany oskarżonemu czyn dotyczył stosunkowo niewielkiej kwoty tj. 1000 zł. Nadto, jak już wskazywano powyżej, zarówno sposób i okoliczności działania oskarżonego, jak również elementy strony podmiotowej popełnionego czynu (zamiar, motywacja), nie pozwalają uznać, że czyn ten nosi znaczny stopień społecznej szkodliwości.

Co się zaś tyczy stopnia zawinienia wskazać należy, że wprawdzie oskarżony działał umyślnie i w zamiarze bezpośrednim, jednakże bacząc na okoliczności czynu uznać należy, że z uwagi na krótki czas prowadzenia przez oskarżonego działalności gospodarczej i jego niedoświadczenie w tym zakresie, mógł on mieć zmniejszoną zdolność prawidłowej oceny swojej kondycji finansowej i wypływających z tego następstw, a w konsekwencji rozpoznania sytuacji oraz jej prawnej oceny, przeprowadzenia prawidłowego procesu motywacyjnego i podjęcia decyzji o postąpieniu zgodnym z prawem a z tego względu stopień jego winy nie był znaczny.

Przechodząc do analizy kolejnych przesłanek określonych w art. 66 § 1 kk wskazać należy, że za warunkowym umorzeniem postępowania przemawiają też właściwości i warunki osobiste oskarżonego oraz jego dotychczasowy sposób życia. Jak wynika z materiału aktowego sprawy oskarżony ma ustabilizowaną sytuację życiową i rodzinną, pracuje, łoży na utrzymanie rodziny, nie był dotychczas nigdy karany. Aktualnie mieszka na stałe za granicą.

Oskarżony do chwili obecnej przestrzegał porządku prawnego, toteż czyn, który mu inkryminowano był zdarzeniem incydentalnym w jego życiu. Pozwala to na stwierdzenie, że dolegliwości związane z niniejszym postępowaniem karnym będą dla niego wystarczającą przestrogą przed ponownym popełnieniem czynu zabronionego.

Reasumując stwierdzić należy, że w rozpoznawanej sprawie spełnione zostały wszystkie przesłanki określonego w art. 66 § 1 i 2 kk warunkowego umorzenia postępowania.

Sąd Okręgowy uznał, że wystarczającym dla weryfikacji postawionej wobec oskarżonego prognozy kryminologicznej będzie jednoroczny okres próby, na który warunkowo umorzono postępowanie. Okres ten będzie też właściwie służył oddziaływaniu wychowawczemu.

Ze względów wychowawczych oraz w celu weryfikacji postawionej prognozy kryminologicznej Sąd Okręgowy zobowiązał oskarżonego, na podstawie art. 67 § 3 kk w zw. z art. 39 pkt 7 kk, do uiszczenia świadczenia pieniężnego w kwocie 600 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Z powyższych względów orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia w zakresie kosztów postępowania odwoławczego stanowiły przepisy wskazane w części dyspozytywnej wyroku.