Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział XII Gospodarczy – Odwoławczy w następującym składzie:

Przewodniczący- Sędzia: SO Bożena Cincio-Podbiera

Sędzia: SO Agata Pierożyńska (spr.)

Sędzia: SO Beata Kozłowska-Sławęcka

Protokolant: st.sekr.sądowy Ewa Janas

po rozpoznaniu w dniu 8 października 2014 roku w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa W. S.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Śródmieścia w Krakowie

z dnia 29 stycznia 2014 r., sygn. akt V GC 2321/12/S

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej koszty postępowania apelacyjnego w kwocie 60,00 zł (sześćdziesiąt złotych).

Sygn.akt XII Ga 244/14

Uzasadnienie wyroku z dnia 8 października 2014 r.

Powód W. S. domagał się zapłaty od strony pozwanej (...) SA w W. kwoty 3.492,51 zł z odsetkami i kosztami procesu. Na uzasadnienie swojego żądania podał, że samochód poszkodowanego został uszkodzony w kolizji, której sprawca był ubezpieczony u strony pozwanej od odpowiedzialności OC. Ubezpieczyciel uznał woja odpowiedzialność co do zasady, ale zakwestionował stawki za roboczogodzinę i z tego tytułu do wypłaty pozostała kwota 1.282,51 zł. Ubezpieczyciel zakwestionował także koszty najmu pojazdu zastępczego. Poszkodował przelał wierzytelności z tytułu poniesionej szkody na powoda.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości za zasądzeniem kosztów procesu, podnosząc, że stawki za roboczogodzinę oraz najem pojazdu zastępczego zostały zawyżone.

Wyrokiem z dnia 29 stycznia 2014 r. Sąd Rejonowy uwzględnił powództwo co do kwoty 2.400,33, oddalił powództwo w pozostałym zakresie i zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda koszty procesu. Sąd I instancji przyjął, że strona pozwana wypłacając odszkodowanie w uznanej przez siebie części przyjęła na siebie co do zasady odpowiedzialność za szkodę. Wysokość odszkodowania świadczonego z tytułu odpowiedzialności OC jest zakreślona zakresem odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu. Z przepisu art. 361 § 1 i 2 k.c. wynika zasada pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego, przy czym oceny poniesienie określonych kosztów mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego dokonuje się na podstawie indywidualnej sytuacji poszkodowanego i konkretnych okoliczności sprawy. Powód wykazał, że wynajęcie samochodu zastępczego było uzasadnione, ale mógł domagać się zwrotu kosztów najmu jedynie za tzw. Uzasadniony czas naprawy samochodu. Sąd w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy przyjął, że zwrot kosztów wynajmu samochodu zastępczego powinien obejmować 11 dni od dnia 5 września 2011 r. (dzień zawarcia umowy najmu) do dnia 15 września 2011 r., tj. dnia w którym pojazd powinien być naprawiony. Powód nie wykazał, by zaszły jakieś szczególne okoliczności, które powodowałyby przedłużenie okresu naprawy. W zakresie wysokości stawki za najem Sąd wskazał, że działania poszkodowanego nie mogą prowadzić do zwiększenia szkody, a jeżeli prowadza, to obowiązek naprawienia szkody podlega odpowiedniemu ograniczeniu. Na podstawie dowodu z opinii biegłego Sąd ustalił, że średni koszt najmu pojazdu S. (...) wynosi ok. 125 zł brutto, czyli ok. 101,62 zł netto. Taka stawka została uznana przez Sąd za uzasadnioną. Sąd nie podzielił zarzutów strony pozwanej co do wysokości stawki za roboczogodzinę i w tym zakresie uznał żądanie powodu za uzasadnione w całości. O kosztach orzeczono zgodnie z art. 100 k.p.c.

Wyrok został zaskarżony apelacją przez powoda co do kwoty 312,18 zł, domagającego się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa również w tej części, za przyznaniem kosztów procesu za obie instancje. Powód zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego w art. 361 § 1 k.c. poprze jego błędna interpretację i uznanie przez Sąd rejonowy, że pozwana nie ponosi odpowiedzialności odszkodowawczej względem powoda za wynajem pojazdu zastępczego w okresie koniecznej naprawy w przypadku gdy stawka nie jest średnią stawką za wynajem, art. 361 § 2 k.c. poprzez jego niezastosowanie i uznanie, że poszkodowany wynajmujący pojazd zastępczy w określonej cenie nie może otrzymać zwrotu całości kosztów najmu albowiem winien on szukać jak najtańszej oferty, art. 805 k.c. w zw. z art. 822 k.c. poprzez jego niezastosowanie i pominięcie przez Sąd I instancji, ze sprawca szkody oraz pozwany zawarli umowę ubezpieczenia OC, której istota jest zobowiązanie się ubezpieczyciela do zapłaty określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, co obejmuje wszelkie następstwa szkody i związane z nią koszty pozostające w normalnym związku. Powód zarzucił również sprzeczność ustaleń poczynionych przez Sąd z treścią zebranego materiału dowodowego poprzez uznanie, że stawka czynszu za najem pojazdu zastępczego stosowana przez powoda jest wygórowana, mimo iż powyższe nie wynika z opinii biegłego, a firmy wynajmujące pojazdy stosują inne jeszcze opłaty dodatkowe.

W odpowiedzi na apelacje strona pozwana wniosła o jej oddalenie za przyznaniem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja podlega oddaleniu. Zarzuty w niej podniesione nie mogą podważyć prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego. Zarzuty naruszenia prawa materialnego oraz poczynienia ustaleń sprzecznych z zebranym materiałem dowodowym podnoszone przez powoda są w tym wypadku ściśle związane w istocie z oceną procesu weryfikacji okoliczności faktycznych miarodajnych dla końcowego rozstrzygnięcia oraz dowodów w kontekście art. 233 § 1 k.p.c.

Ocena Sądu Rejonowego poczyniona w niniejszej sprawie, zgodna jest z logiką i zasadami doświadczenia życiowego. Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 21 marca 2008 r. I ACa 953/07 Lex nr 466440, skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd zasady swobodnej oceny dowodów wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął to sąd doniosłości poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena, dokonywana jest na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, a nadto winna uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i - ważąc ich moc oraz wiarygodność - odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000 nr 17, poz. 655). Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 12 września 2012 r. I ACa 568/12). Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności strona winna wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 13 września 2012 r. I ACa 445/12). Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie 17 maja 2012 r. I ACa 31/12). Sąd pierwszej instancji ma obowiązek wyprowadzenia z zebranego w sprawie materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych. Reguła ta, współokreślająca granice swobodnej oceny dowodów, nie będzie zachowana wtedy, gdy wnioski wyprowadzone przez Sąd przy ocenie dowodów nie układają się w logiczną całość zgodną z doświadczeniem życiowym, lecz pozostają ze sobą w sprzeczności, a także, gdy nie istnieje logiczne powiązanie wniosków z zebranym w sprawie materiałem dowodowym (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 17 kwietnia 2012 r. I ACa 285/12). Same, nawet poważne wątpliwości co do trafności oceny dokonanej przez sąd pierwszej instancji, jeżeli tylko nie wykroczyła ona poza granice zakreślone w art. 233 § 1 k.p.c., nie powinny stwarzać podstawy do zajęcia przez sąd drugiej instancji odmiennego stanowiska (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r. I UK 347/11). Tak procedował Sąd w niniejszej sprawie, stąd odmienny pogląd wyrażony w apelacji nie jest zasadny ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2010 r. II UK 154/09). W ocenie Sądu Okręgowego apelujący w niniejszej sprawie w żaden sposób nie podważył w apelacji korelujących z dowodami zebranymi w sprawie ustaleń faktycznych Sądu I instancji, który w sposób logiczny wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku z jakich przesłanek wysnuł swe wnioski oraz na jakich dowodach się oparł, co stanowi podstawę do przyjęcia tych ustaleń przez Sąd Okręgowy za własne. Sąd Okręgowy nie znajduje podstaw do zakwestionowania prawidłowości wysnutych wniosków, albowiem prawidłową jest ocena Sądu I instancji zamykająca się stwierdzeniem, że powód w niniejszym procesie udowodnił swoje stanowisko w sposób, który pozwolił na objęcie go ochroną prawną skutkującą uwzględnieniem powództwa jedynie w takiej części, a jakiej Sąd je uwzględnił. Zgodnie z wyrażonymi w art. 3 k.p.c. oraz 232 k.p.c. zasadami to na stronach ciąży obowiązek wyjaśnienia okoliczności sprawy oraz wskazania dowodów na stwierdzenie faktów, z których wywodzą korzystne dla siebie skutki prawne. W niniejszym postępowaniu powód uczynił zadość wskazanym wyżej powinnościom jedynie częściowo . Należy zatem uznać, iż w tym zakresie skutecznie obronił prezentowane stanowisko procesowe poprzez podniesienie zasadnych i podlegających uwzględnieniu zarzutów , a tym samym , że udowodnił zasadność swojego stanowiska w taki sposób, którego wynikiem było zasądzenie kwoty objętej żądaniem pozwu jedynie w części odnoszącej się do odszkodowania w wysokości 2.400,33 zł. Postępowanie niniejsze jest postępowaniem sformalizowanym dedykowanym wyłącznie określonym podmiotom. Wyższa przeto staranność jaka wymagana jest w stosunkach gospodarczych przy uwzględnieniu profesjonalnego charakteru prowadzonej działalności (art.355 § 2 k.c.) znajduje swoje przełożenie na reguły proceduralne. Należyta staranność przedsiębiorcy określana przy uwzględnieniu zawodowego charakteru prowadzonej przez niego działalności gospodarczej uzasadnia bowiem zwiększone oczekiwania co do umiejętności, wiedzy, skrupulatności i rzetelności, zapobiegliwości i zdolności przewidywania. Obejmuje także znajomość obowiązującego prawa i następstw z niego wynikających ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 08 marca 2006 r. I ACa 1018/09).

Prawidłową jest ocena dokonana przez Sąd, a wydany w sprawie wyrok w pełni odpowiada prawu. Brak jest podstaw do przyjęcia za zasadne zarzutów naruszenia art. 233 k.p.c. oraz poczynienia błędnych ustaleń faktycznych. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na w pełni uprawnione przyjęcie, że strona pozwana ponosi odpowiedzialność za szkodę pozostającą z nią w adekwatnym związku przyczynowy stosownie do dyspozycji art. 361 § 1 i 2 k.c. a związek ten Sąd ocenił w pełni prawidłowo.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną na zasadzie art. 385 k.p.c. o kosztach orzekając stosownie do zasady odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c.

Ref. I inst. SSR A. Pelc – Bartosz