Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Odwołaniem z dnia 12 stycznia 2011 r. (...) Spółka Akcyjna odwołała się od decyzji Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji nr (...) z dnia 28 grudnia 2010 r. nakładającej na nadawcę karę pieniężną w wysokości (...)). Powódka wnosił o uchylenie decyzji w całości, wstrzymanie jej wykonania do czasu rozstrzygnięcia sprawy, dopuszczenia dowodu z opinii eksperta oraz zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego. Zarzucała przedmiotowej decyzji naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnie i niewłaściwe zastosowanie art. 53 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji poprzez przyjęcie w uzasadnieniu decyzji, że górna granica kary pieniężnej za naruszenie ustawy powinna być oparta na kryterium przychodu nadawcy osiągniętego w poprzednim roku podatkowym. Uzasadniając swoje stanowisko wskazywała, że ukarana Spółka Akcyjna (...) dokonywała opłat za wykorzystywanie częstotliwości do nadawania programu (...), a co za idzie w momencie nałożenia kary pieniężnej za jej górną granice powinna zostać wzięta pod uwagę proporcjonalna cześć wartości rocznej opłaty za używanie częstotliwości przeznaczonej do nadawania programu. W tej części zdaniem powódki P. Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji nie przeprowadził postępowania w tej części i nie ustalił rocznej opłaty za używanie częstotliwości. Powódka również wskazywała, iż nawet przyjmując za podstawę do naliczenia kary pieniężnej w oparciu o przychód nadawcy, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym, to Przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji nieprawidłowo go ustalił, przyjmując za podstawę przychód (...) Spółki Akcyjnej, zamiast przychód osiągany z tytułu rozpowszechniania programu (...). Powódka podnosiła, iż mając na uwadze, iż kara nie była wysoka, ale nałożona proporcjonalnie w stosunku do górny granicy przychodu nadawcy w wysokości (...) zł to uwzględniając, iż jej zdaniem ta górna granica powinna być niższa to i nałożona kara proporcjonalnie zmniejszona.

W odpowiedzi na odwołanie Pozwany wnosiła o oddalenie odwołania w całości, o oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii oraz zasądzenie od powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Uzasadniając swoje stanowisko wskazywał, iż stan faktyczny sprawy nie jest sporny i odwołujący nie zaprzecza, iż doszło do naruszenia art. 16b ustawy o radiofonii i telewizji , a w takiej sytuacji Przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji jest zobligowany do nałożenia kary pieniężnej w oparciu o art. 53 ust. 1 ustawy o radiofonii i telewizji . Pozwany ponadto wskazywał, iż zarzuty zawarte w odwołaniu dotyczące nie prawidłowego ustalenia górnej granicy wysokości kary są nie uzasadnione, gdyż uzyskane przez (...) Spółka Akcyjna pozwolenia radiowe ( (...)33/06) z dnia 25 września 2006 r. wydane przez Prezesa (...) dotyczy opłaty za dysponowanie częstotliwością w służbie stałej, służącej do dosyłania sygnałów radiodyfuzyjnych w relacji ziemia- satelita. Ponadto podniósł, iż w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 8 lutego 2005 r. w sprawie rocznych opłat za prawo dysponowania częstotliwością w par 2 pkt 4 wskazany został załącznik nr 4, który określa opłaty w radiofonii i telewizji związane z rozpowszechnianiem (nadawaniem) programów radiowych i telewizyjnych, Przedmiotowych opłat nie uiszcza (...) Spółka Akcyjne, a zatem nie mogło to stanowić górnej granicy nakładanej na nadawcę kary. Pozwany wskazuje również, iż zarzut dotyczący nieprawidłowego ustalenia przychodu nadawcy jest nie uzasadniony, gdyż Jego zdaniem art. 53 ust. 1 ustawy o radiofonii i telewizji wskazuje, iż podstawą wyznaczenia górnej granicy kary jest 10 % przychodu nadawcy, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym, a nie przychodu osiągniętego w związku z rozpowszechnianiem danego programu, w którym stwierdzono naruszenie przepisów ustawy. Pozwany pokreślił również, iż nie zgadza się z twierdzeniami opinii dołączonej do odwołania, ponadto wskazując, iż przedmiotowy dokument ma status dokumentu prywatnego w rozumieniu art. 245 kodeksu postępowania cywilnego.

W kolejnym piśmie procesowych z dnia 16 maja 2011 r. Powód podtrzymał żądanie pozwu w całości ponadto wnosił o dopuszczenie dowodu z zaświadczenia wydanego przez Prezesa Urzędu (...) Elektronicznej na okoliczność potwierdzenia uiszczania przez Powódkę opłaty za używanie częstotliwości przeznaczonej do nadawania programu (...).

W piśmie procesowym z dnia 31 maja 2011 r. Pozwany podtrzymał wszystkie twierdzenia zawarte w odpowiedzi na odwołanie oraz wskazał, iż pismo z dnia oraz dołączone do niego zaświadczenie Prezesa Urzędu (...) Elektronicznej nie dowodzą niepoprawności stanowiska Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji oraz nie stanowią nowego dowodu w sprawie. Ponadto Pozwany wskazywał, iż zaświadczenie potwierdza fakt ponoszenia opłat za częstotliwość do realizacji łącza działającego w ramach radiokomunikacji stałej satelitarnej z przeznaczeniem do dosyła sygnału TV do naziemnych nadajników telewizyjnych pracujących w sieci (...) za pośrednictwem satelity H. B., poz. 13 E.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 13 listopada 2010 r. (...) Spółka Akcyjna nadała w programie (...) o godzinie 18 20 15 sekundową reklamę piwa (...).

Dowód: okoliczność nie sporna [(pismo (...) S.A. z dnia 29 listopada 2010 r. k 49)].

W dniu 17 listopada 2010 r. Pozwany zwrócił się do powódki o przekazanie materiałów dotyczących nagrań programu oraz ewidencji reklam i telesprzedaży w programie telewizji (...) wyemitowanego w dniu 13 listopada 2010 r. w godzinach 18 00 do 19 00.

Dowód: okoliczność nie sporna [Pismo Dyrektora Departamentu (...) z dnia 17 listopada 2010 r. (k. 50)]

Powódka w dniu 29 listopada 2010 r. złożyła wyjaśnienia oraz załączyła nagranie programu oraz ewidencje nadanych w dniu 13 listopada 2010 r. reklam.

Dowód: okoliczność nie sporna [ (...) S.A. z dnia 29 listopada 2010 r. (k. 49)]

Następnie w dniu 28 grudnia 2010 r. Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji decyzją nr 7/2010 nałożył na nadawcę tj. (...) Spółka Akcyjna karę pieniężną w wysokości (...)).

Dowód: okoliczność nie sporna [Decyzja nr 7/2010 z dnia 28 grudnia 2010 r. (k. 46-48)]

W dniu 12 stycznia 2011 r. powódka złożyła odwołanie od decyzji Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji nr (...).

Dowód: okoliczność nie sporna [Decyzja nr 7/2010 z dnia 28 grudnia 2010 r. (k. 40-45)]

Wskazany stan faktyczny jest bezsporny w sprawie.

Sąd zważył co następuje.

W ocenie Sądu odwołanie Powódki nie zasługuje na uwzględnienie.

Jak wynika z art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji ( Dz. U z 2004 r. Nr 253, poz. 2531, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o radiofonii i telewizji”, Przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji w przypadku naruszenia przez nadawcę enumeratywnie wymienionych w tym przepisie obowiązków jest zobowiązany do wydania decyzję nakładającej na nadawcę karę pieniężną w wysokości do 50% rocznej opłaty za używanie częstotliwości przeznaczonej do dostarczania usługi medialnej, a w przypadku gdy nadawca nie uiszcza opłaty za częstotliwość, karę pieniężną w wysokości do 10% przychodu nadawcy, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym.

Jednym z obowiązków wymienionych ww. przepisie jest zakaz zawarty w art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawie o radiofonii i telewizji w związku z art. 13 1 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi nadawania przekazu handlowego napojów alkoholowych, w godzinach od 6 00 do 20 00.

Przedmiotowej sprawie bezspornym jest fakt naruszenia przez Powódkę ww. zakazu poprzez nadanie w dniu 13 listopada 2010 r. w programie (...) o godzinie 18 20 15 sekundowej reklamy piwa (...).

Powódka nie kwestionowała faktu nałożenia kary a jedynie nie zgadzała się ze wskazaną przez Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji podstawa wyliczenia kary tj. jej górną granicą opartą o wysokość do 10% przychodu nadawcy, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym.

Analizując art. 53 ust. 1 ustawy o radiofonii i telewizji należy wskazać, iż ustawodawca wskazała dwa sposoby określające górny pułap wysokości kar pieniężnych, które może nałożyć Przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. W pierwszy wypadku nie mogą one przekroczyć 50% rocznej opłaty za używanie częstotliwości przeznaczonej do dostarczania usługi medialnej.

Opłaty za używanie częstotliwości zostały określone w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 8 lutego 2005 r. w sprawie rocznych opłat za prawo do dysponowania częstotliwością ( Dz. U. Nr 42, poz. 196, z póz. zm.). Prawodawca w przedmiotowym akcie wykonawczym do ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800, z późn. zm.), zwanego dalej „rozporządzeniem”, wskazał dla wszystkich podmiotów który uzyskał prawo do dysponowania częstotliwością w rezerwacji częstotliwości wysokość opłat. Przedmiotowe opłaty zostały podzielone na cztery grupy tj. :

1.  Opłaty dla radiokomunikacji ruchomej lądowej.

2.  Opłaty dla radiokomunikacji stałej lądowej i satelitarnej.

3.  Opłaty dla radiokomunikacji lotniczej oraz morskiej i żeglugi śródlądowej.

4.  Opłaty dla radiofonii i telewizji.

Przedstawione przez Powódkę dowody, w tym zaświadczenie Prezesa Urzędu (...) Elektronicznej z dnia 9 maja 2011 r., wskazują, iż (...) Spółka Akcyjna uiszcza opłatę z zakresu opłat dla radiokomunikacji stałej lądowej i satelitarnej (tj. zawartych w załączniku 2 rozporządzenia).

Przez pojecie „opłaty za używanie częstotliwości przeznaczonej do dostarczania usługi medialnej” należy przez to rozumieć opłatę bezpośrednio związaną przekazaniem sygnału do odbiorcy, tj. w przypadku telewizji sygnały możliwy do odebrania przy pomocy domowych anten w odbiornikach telewizyjnych. Przedstawione przez powódkę dowody świadczą o uiszczaniu opłaty za częstotliwość do przekazywania sygnału z satelity do naziemnych przekaźników telewizyjnych, czyli nie związanej z dostarczaniem usługi medialnej.

Mając powyższe rozważania na uwadze zdaniem Sądu wskazany w art. 53 ust. 1 ustawy o radiofonii i telewizji pojecie opłaty za używanie częstotliwości przeznaczonej do dostarczania usługi medialnej dotyczy „Opłat dla radiofonii i telewizji” (załącznik 4 rozporządzenia). Przedmiotowej opłaty powódka nie ponosiła.

Drugim ze sposobów określającym górny pułap wysokości kar pieniężnych jest stosowany w przypadku gdy nadawca nie uiszcza opłaty za częstotliwość. W takim wypadku kara pieniężną nie może przekroczyć 10% przychodu nadawcy, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym. Natomiast zgodnie z art. 53 ust. 3 ustawy o radiofonii i telewizji kara taka jest płatna z dochodu po opodatkowaniu lub z innej formy nadwyżki przychodów nad wydatkami, zmniejszonej o podatki.

Pojecie nadawcy zostało zawarte w art. 4 pkt 5 ustawy o radiofonii i telewizji. Zgodnie z przedmiotowym przepisem nadawca to osoba fizyczna, osoba prawna lub osobowa spółka handlowa, która tworzy i zestawia program oraz rozpowszechnia go lub przekazuje innym osobom w celu rozpowszechniania. Nadawca dla pełnienia swojej roli musi posiadać koncesję.

Podmiotem, który otrzymał koncesje na nadawanie programu (...) jest (...) Spółka Akcyjna. Biorąc po uwagę literalne brzmienie art. 53 ust.1 w związku z art. art. 53 ust 3 ustawy o radiofonii i telewizji dochodem który stanowi podstawę do określenia górnej granicy kary pieniężnej jest dochód (...) Spółka Akcyjna osiągniętego w roku podatkowym 2009 który wynosił (...) zł. tak więc górna granica kary pieniężnej, która mogła zostać nałożona jest 10 % z ww. dochodu tj. (...) zł 90/ 100.

Nałożona przez Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji na Powódkę kara wynosi (...)), tak więc mieści się w zakresie wskazanym w ww. art. 53 ust. 1 ustawy o radiofonii i telewizji.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł, jak w sentencji orzeczenia.

O kosztach orzeczono na podstawie art.98kpc

SSO Mirosława Kamińska