Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 listopada 2014 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Dariusz Śliwiński

Protokolant: prot. sąd. N. K.

po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2014 roku

sprawy K. M.

obwinionego z art. 7 pkt. 2 Ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzeniu ścieków

na skutek apelacji, wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wągrowcu

z dnia 28.07.2014 r. sygn. akt II W 693/13

1.  zmienia zaskarżony wyroku i uniewinnia obwinionego od zarzutu popełnienia przypisanego mu wykroczenia;

2.  kosztami postępowania za obie instancje obciąża Skarb Państwa.

D. Ś.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 28 lipca 2014 r. Sąd Rejonowy w Wągrowcu w sprawie II W 693/13 uznał obwinionego K. M. za winnego tego, że:

W dniu 19-09-2013 r. około godz. 11.00 w miejscowości S. W. (1). Pomimo obowiązku nie wpuścił na teren posesji pracowników Zakładu (...) celem sprawdzenia wodomierza i kontroli przyłącza wodociągów, tj. o czyn z art. 28 ust. 2 pkt 2 w zw. z art. 7 pkt 2 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 858 ze zm.) i za to na podstawie art. 28 ust. 2 pkt 2 powyżej ustawy oraz art. 24 § 1 i 3 kw wymierzył mu karę 100 zł grzywny.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 119 k.p.s.w. w zw. z art. 624 § 1 kpk i na podstawie art. 17 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z późn. zm) zwalniając obwinionego od obowiązku uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów postępowania, w tym od opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obwiniony zaskarżając go w całości i zarzucając mu

- iż nie dotyczy wykroczenia, które nie zostało popełnione,

- jest niesprawiedliwy społecznie.

obrazę przepisów prawa materialnego oraz poprzez przyjęcie, przekraczające swobodną ocenę dowodów, z rażącym naruszeniem zasady domniemania niewinności obwinionego, ze zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwalał na przyjęcie, iż obwiniony K. M. dopuścił się zarzucanego mu wykroczenia.

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę tego wyroku i mający wpływ na treść tego orzeczenia a polegający na przyjęciu, że obwiniony dopuścił się zarzucanego mu wykroczenia, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że obwiniony nie popełnił wykroczenia.

W konkluzji obwiniony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie go od przypisanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył co, następuje:

Apelacja obwinionego okazała się zasadna i zaskarżony wyrok podlegał zmianie.

Odnosząc się do meritum wniesionej apelacji należało podzielić zapatrywanie skarżącego, iż zgromadzony materiał dowodowy nie pozwalał na nie budzące wątpliwości ustalenie, iż obwiniony dopuścił się przypisanego mu wykroczenia.

Jak wynika z bezspornych ustaleń faktycznych Sądu I instancji w dniu 19 września 2013 r. koło godz. 11:00 Pan L. W. – kierownik Zakładu (...) w (...) (dalej (...)) wraz z innym pracownikiem (...) Panem K. P. udali się do miejscowości S. W. (2) 2 celem sprawdzenia wodomierza i kontroli przyłącza wodociągowego. Po przybyciu na miejsce udali się do właściciela tej nieruchomości, tj. obwinionego. Obwiniony sam wyszedł im naprzeciw i pomimo, iż znał osobiście w/w osoby, gdy zapytał się o cel ich wizyty. Pracownicy (...) poinformowali obwinionego o celu swojego przyjazdu i poprosili o wpuszczenie na teren posesji. Obwiniony nie wyraził na to zgody, oświadczył jednocześnie, że na terenie jego nieruchomości nie znajduje się przyłącze będące własności (...). Obwiniony ostatecznie, po uzgodnieniu z w/w pracownikami (...) innego, dogodnego terminu na przeprowadzenie kontroli w dniu umożliwił jej przeprowadzenie na terenie swojej nieruchomości.

Ustalenia stanu faktycznego Sądu I instancji Sąd Odwoławczy ocenia jako logiczne, mające swoje odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowym stąd uznaje za swoje. Niestety, zdaniem Sądu Odwoławczego Sąd I instancji z tak ustalonego stanu faktycznego wyciągnął błędne wnioski, w szczególności nie zauważając, iż nie zostały w przedmiotowym zdarzeniu spełnione przesłanki przepisu, który ten sąd uczynił podstawą odpowiedzialności obwinionego. Mianowicie art. 7 pkt 2 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 858 ze zm.) (dalej (...)) opisując wzorzec prawidłowo dokonanej kontroli wskazuje, iż osoby reprezentujące przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne mają prawo wstępu na teren nieruchomości lub do obiektu budowlanego należącego do osób wymienionych w art. 6 ust. 2 i 4-7 w celu przeprowadzenia kontroli urządzenia pomiarowego, wodomierza głównego lub wodomierzy zainstalowanych przy punktach czerpalnych i dokonania odczytu ich wskazań oraz badań i pomiarów po okazaniu legitymacji służbowej i pisemnego upoważnienia.

Z powyższego wynika, że odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten, kto nie dopuszcza przedstawiciela przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego do wykonania czynności określonych w art. 7. Warunkiem pociągnięcia do odpowiedzialności jest jednak ustalenie, że pracownicy mający dokonać kontroli zachowali się w sposób zgodny z przepisami regulującymi jej przebieg. Przepisy te wyraźnie bowiem stanowią, iż osoby reprezentujące zakład wodociągowo-kanalizacyjny uprawnione są do wstępu na teren danej nieruchomości po okazaniu legitymacji służbowej i pisemnego upoważnienia. W niniejszej sprawie nie zostało wykazane, iż rzeczywisty przebieg kontroli odbiegał od wymogów zawartych w art. 7 Ustawy. Pracownicy nie okazali legitymacji ani upoważnienia, nie powoływały się ich treść stąd nie można czynić zarzutu obwinionego, że nie wpuścił na teren swojej nieruchomości osób, które nie wykazały przyczyn swojej wizyty, nadto nie udokumentowały uprawnień, na które się powoływali. Sąd I instancji słusznie w uzasadnieniu swojego orzeczenia wskazuje, iż dobrem chronionym w art. 28 ust 2 pkt 2 Ustawy jest swoboda wykonywania czynności przez przedstawicieli przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego, jednak już ten sam sąd nie zauważa, że ustawa za wspomnianych przedstawicieli uznaje każda osobę okazującą stosowną legitymację i upoważnienie.

Stąd też zgodnie z art. 5 § 2 kpk w z art. 8 kpw wskazane wątpliwości faktyczne należało rozstrzygnąć na korzyść obwinionego.

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji w istocie nie wykazał obwinionemu naruszenia przepisów ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków.

Stąd też w oparciu o art. 436 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw pozostałe zarzuty apelacji obwinionej uznać należało za bezprzedmiotowe.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw zmienił zaskarżony wyrok poprzez uniewinnienie obwinionego K. M. od przypisanego mu czynu.

Koszty procesu zgodnie z art. 118 § 2 kpw ponosi Skarb Państwa.

SSO Dariusz Śliwiński